Στην ένατη δεκαετία του, ο Σπύρος Κοροσίδης και εθελοντικά μάχιμος συνεχίζει να προσφέρει από πολλά μετερίζια

Σε μια εθνική γιορτή όπως η επέτειος της 25ης Μαρτίου τον λόγο τον έχουν οι πολίτες και όχι οι πολιτικοί


Λένε πως πίσω από ένα δυναμικό άνδρα, κρύβεται μια εξίσου δυναμική γυναίκα. Στην περίπτωση του ζεύγους Σπύρου και Βέρας Κοροσίδη, είναι η διαπίστωση του κανόνα.

Αφού λοιπόν με δέχθηκαν στο σπιτικό τους και με κέρασαν χίλια καλά, καιρός να ανοίξουμε το χρονοντούλαπο και για χάρη της Προφορικής Παροικιακής μας Ιστορίας, να καταγράψουμε αυτά που έχει να μας πει ο αειθαλής κ. Κοροσίδης. Γιατί παρότι έχει συμπληρώσει το 90 έτος, εξακολουθεί να έχει σημαντική παρουσία στα παροικιακά δρώμενα και να προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες του σε φορείς της ομογένειας.

Ο Σπύρος Κοροσίδης γεννήθηκε στο Άλορο της Αλμωπίας, ένα χωριό περιτριγυρισμένο από πράσινο και τα βουνά Βέρμιον, Καϊμακτσαλάν και Πάικο. Αγροτική ζωή, φτωχικά χρόνια, Γερμανική κατοχή, εμφύλιος, πολυμελής οικογένεια, θα πει μονολεκτικά. Έτσι από υπάλληλος στην Ένωση Γεωργικού Συνεταιρισμού, παράρτημα της Αγροτικής Τράπεζας Αριδαίας, βρέθηκε το 1954 επιβάτης με την σύντροφο της ζωής του, στο υπερωκεάνιο «Κερύνεια» για το υπερπόντιο ταξίδι στο Νότο.

Πώς ήταν η ομογένεια της Μελβούρνης στα μέσα της δεκαετίας του 50;

Η Μελβούρνη τότε έσφυζε από ζωή. Ήμασταν όλοι νέοι, με όρεξη για δουλειά, και στόχο να εδραιώσουμε τους εθνικοτοπικούς μας Συλλόγους. Η φιλοπατρία φώλιαζε μέσα στην ψυχή μας. Χοροί, εκδρομές, οικογενειακές συνεστιάσεις. Έτσι δυο χρόνια μετά την άφιξή μου, μια ομάδα Ποντιακής καταγωγής, ιδρύσαμε την Ποντιακή Αδελφότητα «Παναγία Σουμελά». Αυτοί ήταν οι Διογένης Μουρατίδης, Γιάννης Αντωνιάδης, Γεώργιος Αγαθαγγελίδης, Γιάννης Αμοιρίδης, Κοσμάς Τσαουσίδης, Κοσμάς Χαρμπαντίδης, Θεοχάρης Ακριτίδης, Γεώργιος Ιασωνίδης, Δημήτριος Ευθυμιάδης, Κωνσταντίνος Θοΐδης και άλλοι. Το 1961 τα τότε Μακεδονικά Σωματεία, ιδρύσαμε τον Εθνικό Παμμακεδονικό Οργανισμό (ΕΠΟ).

Η Παμμακεδονική;

Δέκα χρόνια μετά, ιδρύσαμε την Παμμακεδονική Ένωση Αυστραλίας. Πρώτος πρόεδρος ήταν ο αείμνηστος Νικόλαος Τσολιάς. Θυμάμαι, είχαμε νοικιάσει κτίριο επί της 139 Smith Street στο Fitzroy. Στο κάτω μέρος είχε γραφείο για τις συνεδριάσεις και στον επάνω όροφο χωλ για εκδηλώσεις.

Ωστόσο, από το 1956 φάνηκε στον ορίζοντα η ανθελληνική προπαγάνδα των λεγόμενων «Βούλγαρων», των αργότερα μετονομαζόμενων «Μακεδόνων». Οπότε στόχος της ΕΠΟ και αργότερα της Ένωσης, ήταν η συσπείρωση και διαφώτιση της κοινής γνώμης από την πλαστογράφηση της Ιστορίας μας από τους φιλοσκοπιανούς. Θυμάμαι ότι βάζαμε συνέχεια ανακοινώσεις στα Ελληνόφωνα ΜΜΕ. Προς τιμή του ο διευθυντής της εφημερίδας σας αείμνηστος Τάκης Γκόγκος, ευαισθητοποιημένος στα εθνικά θέματα όπως ήταν, διέγραψε τότε ένα σημαντικό οφειλόμενο ποσό. Να σημειώσω ότι από τότε, τα Σωματεία μέλη, πλήρωναν συνδρομή. Εδώ θα ήθελα να σημειώσετε την συνεχή συμμετοχή των χορευτικών τμημάτων της Ένωσης σε παροικιακές και όχι μόνον εκδηλώσεις. Η παρουσία τους είναι ισάξια της προσπάθειας των εκάστοτε Διοικητικών Συμβουλίων για την προβολή του εθνικού μας θέματος.

Πότε αγοράστηκε το κτίριο επί της Queens Road στο Clifton Hill;

Το κτίριο αγοράστηκε επί προεδρίας του αείμνηστου Στέργιου Λιούσα. Πάρθηκε με μετοχές των $10.000 τα οποία επιστράφηκαν. Αυτό, έγινε η καινούργια φωλιά. Όλα τα Μακεδονικά Σωματεία-μέλη, πληρώνουν συνδρομή και έκαναν τις συνεδριάσεις και εκδηλώσεις τους στο καινούργιο κτίριο.

Και τα Συνέδρια;

Στο πρώτο Παναυστραλιανό Συνέδριο που έγινε το 1973, εκλέχτηκα Ύπατος Γραμματέας. Δύο χρόνια μετά είχα την θέση του Ύπατου Προέδρου.

Υπήρχε ομοψυχία στα Σωματεία-μέλη;

Πάρα πολύ μεγάλη. Η πορεία ήταν κοινή και οι στόχοι ίδιοι. Οπότε όλα κυλούσαν ομαλά.

 

Πώς βλέπετε την εξέλιξη της Ελληνικής Κοινότητας;

Συγχαίρω το τωρινό Διοικητικό Συμβούλιο και τον πρόεδρο, που σε μικρό χρονικό διάστημα έκτισαν το επιβλητικό κτίριο της Ελληνικής Κοινότητας στην καρδιά της πόλης. Καμιά άλλη εθνικότητα δεν διαθέτει κτίριο στο σίτι. Βλέποντας την Ελληνική σημαία να κυματίζει ρίγος συγκίνησης διαπερνά το είναι μου.

Σε ποιους Οργανισμούς συμμετείχατε;

Συμμετείχα για 20 χρόνια σε Επιτροπή οικονομικής βοήθειας στον Ερυθρό Σταυρό, στο Ελληνικό Παράρτημα RSL Μελβούρνης, 20 χρόνια στην ΑΧΕΠΑ, διετέλεσα μάλιστα και πρόεδρος του Τμήματος «Αριστοτέλης», στην Επιτροπή Εορτασμού Εθνικής Επετείου και άλλους. Επίσης, έλαβα ενεργά μέρος σε ραδιοεράνους υπέρ των πυροπαθών της Βικτώριας, σεισμόπληκτων κλπ. Από την πολύχρονη συμμετοχή μου στη Συντονιστική Επιτροπή Κυπριακού Αγώνα, ξεχωρίζω τη συνεργασία με τον κ. Παναγιώτη Γιαννούδη. Είχε και τη γνώση και τις γνωριμίες και εδώ και στην Κύπρο και πιστεύω ότι προωθούσε με τον καλύτερο τρόπο το Κυπριακό. Ωστόσο, ορόσημο στην πολύχρονη διαδρομή μου στα παροικιακά και εθνικά θέματα θεωρώ τη συμμετοχή μου στο Παγκόσμιο Συνέδριο Παμμακεδονικών στη Θεσσαλονίκη το 1981, παρόντος του τότε προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Ποια είναι η τοποθέτησή σας για τη Συμφωνία των Πρεσπών και ποια η δήλωση της Παμμακεδονικής ως «ανεπιθύμητοι» στην Αυστραλία ο πρόεδρος και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας;

Κατ’ αρχάς, τάσσομαι κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Η Μακεδονία του Φίλιππου και του Μεγάλου Αλέξανδρου είναι μία. Δεν χωρίζεται. Για την διαμαρτυρία κατά της επίσκεψης των αντιπροσώπων της κυβέρνησης τον περασμένο Μάρτη, θεωρώ ότι μπορούσε να γίνει με πολιτισμένο τρόπο. Από την άλλη, διέκρινα πρόκληση την ομιλία του αντιπροέδρου της Βουλής κ. Βαρεμένου. Όσον αφορά το «ανεπιθύμητοι» οι άρχοντες της Ελλάδας, δεν βλέπω τον συσχετισμό. Γιατί απλούστατα η πρόσκληση, δεν ήταν από την Παμμακεδονική αλλά από την Αυστραλιανή κυβέρνηση. Εν κατακλείδι να πω και τούτο. Σε μια εθνική γιορτή όπως η επέτειος της 25ης Μαρτίου 1821, τον λόγο τον έχουν οι πολίτες και όχι οι πολιτικοί.

Η διάκριση;

To 2016 μου δόθηκε ο τίτλος ΟΑΜ – Order of Australia Metal. Δράττομαι της ευκαιρίας να πω και δημόσια, ότι μοιράζομαι τον τίτλο με τους πολλούς και σε όλες τις θητείες συνεργάτες μου. Χωρίς την πολύτιμη βοήθεια τους, ίσως δεν θα πετύχαινα πολλά.

Πώς βλέπετε το μέλλον της παροικίας;

Με λύπη διαπιστώνω ότι η παροικία γέρασε. Δυστυχώς, οι νέοι δεν ενδιαφέρονται για τα κοινά. Οι εθνικοτοπικοί μας Σύλλογοι γίνονται από χρόνο σε χρόνο φτωχότεροι. Με ικανοποίηση όμως βλέπω να συμμετέχουν σε άλλους Οργανισμούς, να διακρίνονται σε αθλητικές δραστηριότητες και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα.

Ωστόσο, οι προκλήσεις σήμερα είναι διαφορετικές. Χρειαζόμαστε δίγλωσσους και προγράμματα προσαρμοσμένα στις ανάγκες τους, για να υπάρχει συνέχεια.

Μήπως φταίξαμε κι εμείς;

Σαφώς. Ενώ βάλαμε γερά θεμέλια, στην πορεία όταν προσπαθήσαμε να προσθέσουμε τούβλα, δεν στέριωσαν. Κάτι πρέπει να συμβαίνει…

1979. Η Βέρα και ο Σπύρος Κοροσίδης στη Μελβούρνη

Εν κατακλείδι;

Το βλέμμα μου είναι στραμμένο στην παροικία. Για να δικαιώσω το πέρασμά μου από αυτόν τον κόσμο, αφιέρωσα τη ζωή μου στην υπηρεσία της ελληνικής παροικίας χωρίς να ζητώ αντάλλαγμα, τίτλους, φιλοφρονήσεις. Μόνο για την πατρίδα, την παροικία και τον συνάνθρωπο. Αν δε κατά τη διάρκεια της άσκησης των καθηκόντων μου από τα πολλά μετερίζια που υπηρέτησα, πίκρανα κάποιον ή κάποιους, ομολογώ ότι δεν το έκανα σκόπιμα. Γι΄ αυτό ζητώ ταπεινά συγγνώμη.

Ψύχραιμος, λιγομίλητος για τα προσωπικά, έχουν τρία παιδιά, εννιά εγγόνια και μια δισέγγονη, και, χείμαρρος για τα εθνικά, ζυγίζει, μετράει προσεκτικά το λόγο και φαίνεται να έχει τον έλεγχο στην κουβέντα μας, για να μη χάσει το νήμα της σκέψης.

Φορτωμένη με χίλιες εικόνες και πλημμυρισμένη από άλλα τόσα συναισθήματα, αναχώρησα, έτοιμη να καταγράψω αυτό το πολύτιμο κομμάτι της Ιστορίας της παροικίας μας.