Έχουν περάσει μόλις έξι μήνες από την ημέρα που η Αντωνία Κωνσταντοπούλου έχασε τον πολυαγαπημένο της πατέρα, Γεώργιο. Και όμως, σε αυτό το μικρό διάστημα έχει καταφέρει να βρεθεί στην κορυφή της Αυστραλίας και μεταξύ των οκτώ καλύτερων του κόσμου στον χώρο της πυγμαχίας, μετά και της διάκρισή της στο πρόσφατο Παγκόσμιο της Ρωσίας.
«Δεν ήταν εύκολο. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να σκεφθώ ότι ίσως ήταν καλό να μην το κάνω, να αφιερώσω λίγο καιρό για τον εαυτό μου, αλλά το ένστικτό μου μού είπε στην ουσία να πάω στο γυμναστήριο και βλέπω τι θα γίνει. Οπότε έτσι ξεκίνησα μια-μια τις προπονήσεις, κάθε μέρα ήταν δύσκολη, αλλά με βοηθούσε όταν ήμουν εκεί, σαν να πήγαινε μόνο του. Κάθε μέρα ήταν διαφορετική, άλλες φορές ήταν σαν να μην ήμουν εκεί, το σώμα μου ήταν αλλά το μυαλό μου ήταν αλλού» παραδέχεται η 26χρονη.
«Σίγουρα, όμως, με βοήθησε να μείνω συγκεντρωμένη σε κάτι και να ξεκολλήσω από τα παλιά. Όταν λέω παλιά, εννοώ κάτι που μπορεί να έχει γίνει και εσύ το σκέφτεσαι και το ξανασκέφτεσαι. Τώρα που έχουν περάσει έξι μήνες το βλέπω από άλλη οπτική (θεωρώ πως) είναι ακόμα μαζί μου, δεν μιλάω σαν να μην είναι. Αυτό είναι κάτι που ο καθένας το περνάει όπως μπορεί».
Στην πορεία της αυτή, η Αντωνία έχει τη στήριξη πολλών ανθρώπων, σημαντικότερη όλων, όμως, ίσως είναι αυτή της αδελφής της Ελίνας, την οποία χαρακτηρίζει ως την πιο «θερμή οπαδό» της.
«Εκείνη πολλές φορές χαίρεται περισσότερο από μένα με τις επιτυχίες μου! Αν δεν είχα την Ελίνα η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πού θα βρισκόμουν γιατί μ’ έχει στηρίξει από πολύ μικρή, όταν ήμουν μόλις 13 ετών. Είναι μόλις τρία χρόνια μεγαλύτερη, ουσιαστικά είμαστε συνομήλικες, αλλά πάντα λειτουργούσε ως μεγαλύτερη αδελφή» υποστηρίζει η πυγμάχος.
Πέρα, όμως, από την πυγμαχία, η Αντωνία έχει πάθος και με τη μουσική αφού έχει στόχο μέσα στο επόμενο έτος να κυκλοφορήσει τον πρώτο της δίσκο. Μάλιστα, όπως παραδέχτηκε, το κίνητρό της ήταν τέτοιο που έβρισκε χρόνο να γράφει στίχους και κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος!
«Και στο αεροπλάνο έγραψα ένα τραγούδι! Είχα πάρει μαζί μου ένα κενό τετράδιο και λέω αυτό θα είναι για το επόμενο άλμπουμ. Γιατί εγώ είμαι τρελή μ’ αυτά, σπίτι μου έχω 100 βιβλία κι όλα έχουν μέσα σημειώσεις, τραγούδια, κλπ. Οπότε ήθελα να ξεκινήσω απ’ το μηδέν και γι’ αυτό πήρα αυτό το τετράδιο. Κατάφερα να γράψω γύρω στα έξι τραγούδια και θα συνεχίσω να γράφω. Με ενέπνευσε τo μέρος που βρισκόμουν, που ουσιαστικά κι αυτό ήταν ένα όνειρο που είχα μέχρι πριν λίγα χρόνια και το έβλεπα να πραγματοποιείται. Υπήρχαν πολλά που με ώθησαν».
Επόμενος μεγάλος στόχος σύμφωνα με την ίδια, είναι το Προ-ολυμπιακό Τουρνουά της Κίνας που θα διεξαχθεί τον ερχόμενο Φεβρουάριο και αποτελεί εφαλτήριο για τους Ολυμπιακούς του Τόκιο, κάτι που όπως μας εκμυστηρεύεται δεν ήταν αρχικά στο πρόγραμμά της.
«Είχαμε βάλει στόχο τους επόμενους Ολυμπιακούς (2024) αλλά μετά το παγκόσμιο και την εμπειρία και όλα τα πρωταθλήματα πλέον πιστεύω πως αξίζει. Θα συνεχίσουμε τις προπονήσεις και βλέπουμε».
Ωστόσο, πέρα από όλα όσα μπορεί να της προσφέρει ο αθλητισμός αλλά και μια πιθανή καριέρα στο πεντάγραμμο, η ίδια φαίνεται να δίνει περισσότερη σημασία στο ταξίδι παρά τον προορισμό.
«Οι επιθυμίες μου είναι πάνω στην πυγμαχία και τη μουσική, τη μουσική και την πυγμαχία, αλλά και γύρω από την οικογένειά μου. Να μπορώ να πραγματοποιώ τα όνειρά μου και να τους έχω δίπλα μου. Και σίγουρα στα επόμενα χρόνια θα ήθελα να καταφέρω να κερδίσω κάποια μετάλλια, αλλά αυτό δεν είναι το παν. Είναι το τι κάνεις πριν και πως είναι η καθημερινή σου ζωή, γι’ αυτό και θέλω να συνεχίσω με τη μουσική, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτά τα δύο».