ΤΟΣΟ στα μικρά όσο και στα μεγάλα θέματα, ο διχασμός των Ελλήνων μοιάζει να είναι το πιο οικείο κλίμα από ιδρύσεως του Ελληνικού κράτους. Εκείνο που δεν αποτέλεσε κεντρικό σημείο της ιδιοσυγκρασίας μας τους τελευταίους περίπου δύο αιώνες και παρατηρείται ως πρόσφατο φαινόμενο είναι οι ρατσιστικές εξάρσεις μεγάλου μέρους της κοινωνίας.
Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η Ελλάδα δεν αποτελεί λύση, ούτε δύναται να φιλοξενήσει αξιοπρεπώς ακόμη κι ένα παραγωγικό κομμάτι των πληθυσμών εξ’ Ανατολάς, πρέπει να τονιστεί οριζοντίως, καθέτως, ευθέως, πλαγίως, επιλέξτε όποια οπτική θέλετε, πως δεν φταίνε τα προσφυγικά και μεταναστευτικά κύματα για τα δεινά της πατρίδας μας.
Σαφώς οι κρατικοί μηχανισμοί οφείλουν σε ένα ανθρωπιστικό επίπεδο να δέχονται τους, για όποιους λόγους, κυνηγημένους αυτούς ανθρώπους. Έλεγχος, ταυτοπροσωπία, υγειονομική περίθαλψη, τροφή, στοιχειώδη στέγαση, εξέταση δεδομένων για παραμονή ή επαναπροώθηση. Θέλω να πιστεύω πως μπορούμε να είμαστε λίγο πιο αξιοπρεπείς σε σχέση με τα γεγονότα του 2014 στο Φαρμακονήσι που στοίχισαν τις ζωές δώδεκα προσφύγων, όλοι γυναίκες και παιδιά. Εξάλλου εάν ποτέ βρούμε τη δύναμη ν’ αφαιρέσουμε την άριστη εικόνα που έχουμε δημιουργήσει για τους εαυτούς μας, ίσως μπορέσουμε να έχουμε κατά νου πως κι οι ίδιοι οι πρόσφυγες, ή μεγάλο κομμάτι τους, δεν επιθυμούν την παραμονή τους στην Ελλάδα.
Αισθάνομαι, επιμένοντας πως η Ελλάδα δεν αποτελεί λύση για τους ανθρώπους αυτούς, πως οι αντιδράσεις κατά των προσφύγων κάθε άλλο παρά Ελληνικές είναι. Οι ωραίοι Έλληνες είναι άνθρωποι με υψηλή αντίληψη για τον απέναντι, δεν έχουν φόβους ή ανασφάλειες ώστε χάριν αυτοπροσδιορισμού να καταποντίζουν κυνηγημένους ανθρώπους.
Σε Ελληνιστικούς καιρούς ήταν οι ίδιοι Ανατολικοί λαοί και πληθυσμοί που μας αποδέχτηκαν και φυλάσσουν κομμάτια του πολιτισμού μας στα εθνικά τους μουσεία, το παραπάνω ιδίοις όμμασι μαρτυρία. Δεν μπορεί να χαίρουμε σεβασμού μόνο για την ιστορία του τόπου μας και να εκκρεμεί η δική μας, παρούσα, υπόσταση και αξιοπρέπεια. Συγκεντρώσεις κατά των προσφύγων δεν τιμούν την ιστορία και το αίμα των προγόνων μας. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα με παρέμβαση κρατικών μηχανισμών παρατηρούνται εκκενώσεις σχολείων. Δεν είναι ο τρόπος, ούτε ο χώρος, ούτε τα παιδιά ως ο σωστός στόχος για τέτοιου τύπου παρεμβάσεις. Εκτός εάν διανύουμε κάποιον μεσαίωνα με Δυτικούς όρους και θα πρέπει να αναμένουμε έναν νέο index librorum prohibitorum.
Ας πάψουμε ν’ αναζητούμε την ευθύνη στους άλλους. Ιδιαιτέρως όταν αυτοί οι άλλοι έχουνε κυνηγηθεί, διωχθεί, φτωχοποιηθεί. Κανείς δεν μονοπωλεί την αξιοπρέπεια, πόσο μάλλον εμείς οι Έλληνες που καταφέραμε να ερημοποιήσουμε μία χώρα μόλις 11 εκατομμυρίων πολιτών (με τα δημογραφικά να φθίνουν ολοένα και περισσότερο). Όσοι έχουν υπάρξει ανεπαρκείς στη διαχείριση μίας τόσο μικρής χώρας επί σειρά δεκαετιών καλό είναι να μετρούν τις λέξεις, πόσο μάλλον τις πράξεις τους. Δημιουργείται ήδη αποστροφή στην ομογένεια με όλα όσα παρατηρούνται.
Ερήμωσε μία χώρα από το ανθρώπινο παραγωγικό δυναμικό της και οι πολιτικές πόλωσης ακόμη ακονίζουν, στο πολύ στενό πλαίσιο της ψηφοθηρίας, την όποια νόηση ενός (ξεθωριασμένης αντίληψης) παλαιοκομματικού target group που βγαίνει στους δρόμους για να εκφράσει το μίσος του προς αδύναμους ανθρώπους. Ενώ οι ίδιοι κομματικοί οπαδοί καλωσορίζουν τις επενδύσεις βαθύπλουτων Αράβων, με όμοια πολιτιστικά χαρακτηριστικά, από την ευρύτερη γεωγραφική περιοχή των προσφύγων.
Ρατσισμός από τη μία, τεμενάδες στον βωμό του χρήματος από την άλλη. Απορίας άξιον που βρίσκεται κρυμμένο το Χριστιανικό πνεύμα. Ο δε ρατσισμός αυτός μπορεί να χαρακτηριστεί και ως “μπούμερανγκ” καθώς διαχωρίζει τους εύπορους σεΐχηδες από τους άπορους πρόσφυγες. Διερωτώμαι λοιπόν εάν οι συγκεντρώσεις κατά των προσφύγων στρέφονται με έναν τρόπο προς τους ίδιους τους διαμαρτυρόμενους καθώς εξ’ όσων γνωρίζω ο μέσος Έλληνας πολίτης δεν φέρει τον τίτλο του σεΐχη. Συνήθως οι τίτλοι αυτοί απονέμονται άτυπα αλλά και επιλεκτικά σε άτομα του πολιτικού προσωπικού της χώρα. Γι’ αυτό οφείλω να τονίσω πως οι Έλληνες θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί για τους λόγους που διαμαρτύρονται και προς ποιους.
Είναι ευρέως γνωστό πως οι πόροι για την αντιμετώπιση του προσφυγικού προέρχονται κυρίως από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή προς ΜΚΟ και άλλους διεθνείς οργανισμούς. Οι προϋπολογισμοί αυτοί μοιάζουν με “καρότο” από τον Ευρωπαϊκό Βορρά για να κρατηθούν οι πρόσφυγες και μετανάστες στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου. Η ανδρεία λοιπόν θα ήταν να σηκώσουμε, κάποια στιγμή, ανάστημα στους πιο ισχυρούς από εμάς και όχι προς τους αδύναμους.
Επανερχόμενος ως προς το τί πταίει θα μπορούσε κάποιος να παραθέσει ολόκληρη λίστα. Ξεκινώντας από την ατιμωρησία, τη ρουσφετολογική υπερχείλιση στον δημόσιο τομέα εδώ και πολλές δεκαετίες, η έλλειψη ελεγκτικών μηχανισμών, η αγένεια, το πολίτευμα της βασιλείας που παραμένει ακόμη υπό μία ιδιότυπη μορφή οικογενειοκρατίας στη χώρα μας, το χαμηλό επίπεδο προσώπων, διαλόγου και πράξεων στην πολιτική ζωή του τόπου, η εμμονή να θέλουμε να πάμε μπροστά ανακυκλώνοντας στην εξουσία μη ανακυκλώσιμα πρόσωπα, η ψηφοθηρία, η εύκολη πώληση του εμείς για το εγώ, η έλλειψη αυτογνωσίας, η καλύτερη εικόνα που πλάσαμε για τους εαυτούς μας και επ’ ουδενί δεν αξίζουμε επί της παρούσης, η βεβαιότητα πως άλλους δέκα Καποδίστριες να είχαμε στα επόμενα χρόνια κάποιος θα βρισκόταν να τους δολοφονήσει. Δεν μας φταίνε λοιπόν οι κυνηγημένοι πρόσφυγες, οι κακοί μας χαρακτήρες φταίνε.