EΦΤΑΣΕ στην Αυστραλία τη δεκαετία του ’60, τότε που εξελισσόταν το μεγαλύτερο μεταναστευτικό κύμα από την Ελλάδα προς την Αυστραλία, γυρίζει πίσω στην Ελλάδα δέκα χρόνια μετά και τώρα επιστρέφει στη Μελβούρνη για να στηρίξει την οικογένειά του. Οι διαφορές στην πόλη μετά από περίπου 40 χρόνια τεράστιες!

Ας δούμε μέσα από την προσωπική άποψη και ματιά του κ.Ντίνου πώς ήταν η πόλη της Μελβούρνης στα μέσα της δεκαετίας του ’60 έως τα μέσα του ’70 που ζούσε εδώ.

Οι αλλαγές αναρίθμητες! Πρώτα απ΄όλα, ο πληθυσμός. Τότε ήταν περίπου 1.000.000. Οι περισσότεροι ήταν ευρωπαϊκής καταγωγής και λιγότεροι από άλλες ηπείρους. Τότε υπήρχαν ατελείωτες θέσεις εργασίας, όπως επίσης και επαγγελματικές ευκαιρίες. Μας λέει χαρακτηριστικά ότι «από το ένα εργοστάσιο βγαίναμε στο άλλο μπαίναμε».

Εργοστάσια αναρίθμητα, κλωστοϋφαντουργίες, μεγάλες εταιρείες όπως General Electric, Dunlop, Ford, ζητούσαν συνέχεια προσωπικό. Οι επιλογές ήταν αμέτρητες.

Επίσης, τότε τα ωράρια της καθημερινότητας ήταν διαφορετικά. Τις καθημερινές το κέντρο της Μελβούρνης άδειαζε στις 5.30 το απόγευμα και τα Σαββατοκύριακα, και κυρίως τις Κυριακές, οι δρόμοι ήταν άδειοι. Ένας από τους κεντρικούς δρόμους του City το Lonsdale St. ήταν γεμάτο από Έλληνες και ελληνικά μαγαζιά. Οι ελληνικοί σύλλογοι ήταν πιο δραστήριοι και πιο ενεργητικοί και οι Έλληνες μεταξύ τους πιο δεμένοι. Διοργάνωναν τακτικά χορούς, εκδρομές, απλές συγκεντρώσεις έτσι για να πιουν έναν καφέ και να πουν τα νέα τους.

Η κίνηση στους δρόμους μηδαμινή, κυρίως τις ώρες που ο κόσμος δεν πήγαινε ή δεν γυρνούσε από τις δουλειές. Το πάρκινγκ απεριόριστο και δωρεάν σε όλες τις συνοικίες εκτός από το κέντρο της Μελβούρνης που υπήρχαν τα παρκόμετρα.

Σε κάθε γειτονιά υπήρχε το γνωστό σε όλους μας milk bar που ήταν ανοιχτό κάθε μέρα για τις ανάγκες του νοικοκυριού. Καθημερινό delivery στην πόρτα του σπιτιού με το γάλα, τα αυγά, το ψωμί, την εφημερίδα της ημέρας.

Υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα που άλλαξαν ίσως μικρότερης σημασίας που απλά θα αναφέρω κάποια, όπως η αλλαγή των μονάδων μέτρησης, π.χ το pound, το μίλι, την ίντσα, το γαλόνι. Τα πρατήρια υγρών καυσίμων είχαν όλα την ίδια τιμή εκτός από αυτά τις Eco που ήταν λίγο φθηνότερα. Ο δε πρατηριούχος έκανε έλεγχο ελαστικών, λαδιών κτλ.

Ερχόμαστε λοιπόν στο σήμερα και βλέπουμε ότι πλέον τα περισσότερα δεν ισχύουν, ίσως και όλα!

Αρχής γενομένης από τον πληθυσμό που έχει πενταπλασιαστεί και, κυρίως, με ανθρώπους ασιατικής καταγωγής. Οι επαγγελματικές ευκαιρίες πλέον σπανίζουν και οι θέσεις εργασίας έχουν μειωθεί κατά πολύ, κυρίως για τους ανειδίκευτους εργάτες λόγω της σχεδόν ανύπαρκτης βιοτεχνίας και βιομηχανίας στην πόλη. Τώρα τη θέση των εργοστασίων την έχουν πάρει απλά αποθήκες ή διαμερίσματα.

Οι δρόμοι της πόλης σήμερα είναι γεμάτοι σχεδόν 24 ώρες το εικοσιτετράωρο κυρίως τα Σαββατοκύριακα. Το traffic δεν έχει τώρα ώρα αιχμής, υπάρχει τις περισσότερες ώρες. Οι χώροι στάθμευσης σε όλη σχεδόν την περιφέρεια της Μελβούρνης είναι ελεγχόμενοι και πολλές φορές με πληρωμή.

Το γνωστό Lonsdale St. πλέον έχει σχεδόν χάσει την ελληνικότητά του και τα ελληνικά καταστήματα έχουν αντικατασταθεί από ασιατικά. Οι ελληνικοί σύλλογοι, ναι μεν, υπάρχουν, αλλά δεν είναι τόσο δραστήριοι όσο κάποτε, καθώς τα μέλη τους γερνούν και οι νέες γενιές αδιαφορούν για τη συνέχεια αυτών των συλλόγων.

Πλέον, τα μαγαζιά της γειτονιάς τείνουν να εξαφανιστούν και τη θέση τους έχουν πάρει τεράστια εμπορικά κέντρα που συγκεντρώνουν όλη την αγοραστική δύναμη.

Οι μονάδες μέτρησης έχουν γίνει οι διεθνείς, όπως το κιλό, το χιλιόμετρο κλπ. Στα πρατήρια υγρών καυσίμων δεν διατίθεται κανένας να σε εξυπηρετήσει. Τα κάνεις όλα μόνος σου!

Ο μόνος τομέας που δεν έχει υποστεί μεγάλη αλλαγή είναι η κατασκευή των σπιτιών. « Όπως έβλεπα να τα χτίζουν το ’60 σχεδόν το ίδιο βλέπω και τώρα», λέει χαριτολογώντας. «Ένα φορτηγό ξύλα τότε, ένα φορτηγό ξύλα τώρα».

Οι αλλαγές είναι τεράστιες σε όλους τους τομείς, όπως συμβαίνει άλλωστε και στις περισσότερες ανεπτυγμένες πόλεις, κυρίως αυτών των “Νέων Χωρών”. Πολλές αλλαγές γίνονται με σκοπό την εξέλιξη και ευκολία της καθημερινότητας αλλά και τις απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας και εποχής. Καμιά φορά όμως συγκρίνοντας το παρόν με το παρελθόν ίσως τελικά να το αναπολούμε και να αναρωτιόμαστε ποια εποχή τελικά προτιμάμε;

Εγώ προσωπικά ως νεομετανάστρια στην Αυστραλία και, πιο συγκεκριμένα, στη Μελβούρνη, που σίγουρα μου προσφέρει αρκετά με τα σημερινά δεδομένα, ακούγοντας όλα αυτά, ίσως να προτιμούσα τη ζωή αυτής της πόλης σε προηγούμενες δεκαετίες!