Η ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου στην Αυστραλία μοιάζει βγαλμένη από ταινία!

Από τα ντοκουμέντα των πρώτων παράνομων προβολών στη χώρα, τις παρασκηνιακές πληροφορίες για την προσπάθεια επιβολής της χουντικής προπαγάνδας στη μεγάλη οθόνη έως και την άκρως προσωπική σχέση των ομογενών με το σινεμά (σε σημείο που μέχρι και πρόταση γάμου είχε γίνει σε αίθουσα προβολής!), αυτή η μικρή αναδρομή μέσα από τα "μάτια" του πλέον αρμόδιου, Παναγιώτη Γιαννούδη, θυμίζει από μόνη της σενάριο κινηματογράφου...

Η μαγεία του σινεμά πηγάζει σε μεγάλο βαθμό από την ευκαιρία που προσφέρει στον θεατή για απόδραση από την πραγματικότητα. Όμως για τις πρώτες γενιές ξενιτεμένων, ο ελληνικός κινηματογράφος στην Αυστραλία επιτέλεσε έναν ακόμη σημαντικότερο ρόλο, λειτουργώντας ως σημείο αναφοράς, διατηρώντας ζωντανούς τους δεσμούς με την κουλτούρα, τη γλώσσα και εντέλει με τους ίδιους τους συμπατριώτες τους στη χώρα της μετανάστευσης.

Κάποιοι “παλιοί” γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι η ίδια η παρουσία του ελληνικού κινηματογράφου στους Αντίποδες κρύβει από μόνη της μια συναρπαστική ιστορία. Και ένας από τους πλέον αρμόδιους να την αφηγηθεί είναι ο Παναγιώτης Γιαννούδης, η συμβολή του οποίου υπήρξε καθοριστική για την έναρξη επαγγελματικής προβολής ταινιών από την Ελλάδα στη νέα πατρίδα.

Γι’ αυτό και η μικρή αναδρομή που ακολουθεί βασίζεται στην παρουσίαση του κ. Γιαννούδη στο Ελληνικό Κέντρο Μελβούρνης τον περασμένο μήνα στο πλαίσιο σειράς σεμιναρίων για τα Αρχεία Δαρδάλη.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ “ΑΦΗΓΗΤΗ” ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Ο Παναγιώτης Γιαννούδης μετανάστευσε στην Αυστραλία το 1956, όμως εργαζόταν σε διάφορους ρόλους στην κινηματογραφική βιομηχανία από όταν ακόμη βρισκόταν στην Κύπρο. Φτάνοντας στην Αυστραλία είχε ήδη επαφές με ανθρώπους του χώρου και ανέλαβε θέση αντιπροσώπου της γνωστής ελληνικής εταιρείας κινηματογραφικών παραγωγών Φίνος Φιλμ.

Λίγο μετά, το 1958, ίδρυσε στη Μελβούρνη την εταιρεία Cosmopolitan Motion Pictures μαζί με τους Στάθη Ραφτόπουλο και Ανδρέα Παπαδόπουλο. Το τρίο σε συνεργασία με τον Χρήστο Λούη από το Σίδνεϊ έμελλε να διαμορφώσει την πορεία του ελληνικού σινεμά στη χώρα, φέρνοντας μεταξύ 1958 και 1982, συνολικά 1.144 ελληνικές ταινίες και δεκάδες διεθνείς παραγωγές. Η εταιρία εξέδωσε και το πρώτο κινηματογραφικό περιοδικό με τίτλο “Ο κινηματογραφικός Αστήρ”, που διατιθόταν δωρεάν στο κοινό.

Η εταιρεία Cosmopolitan Motion Pictures εξέδιδε και το περιοδικό “Κινηματογραφικός αστήρ”. Φώτο: Supplied

Παράλληλα, στην Cosmopolitan Motion Pictures ανήκουν τα εύσημα για τις περιοδείες μεγάλων Ελλήνων ηθοποιών της εποχής στη χώρα με θεατρικές παραστάσεις, μεταξύ αυτών ο Κώστας Χατζηχρήστος, ο Ντίνος Ηλιόπουλος και ο Νίκος Ξανθόπουλος, αλλά και άλλων καλλιτεχνών όπως η Μαρινέλλα και ο Μίκης Θεοδωράκης.

Μέχρι και σήμερα, ο κ. Γιαννούδης διατηρεί τα δικαιώματα δημόσιων προβολών στην Αυστραλία για πάνω από 1.200 ελληνικές ταινίες.

Πέρα από την ειδικότητά του τον κινηματογράφο, υπήρξε ενεργό μέλος της κοινότητας προσφέροντας στην ομογένεια μέσα από διάφορους ρόλους, ενώ το 2013 τιμήθηκε με το Μετάλλιο ΟΑΜ.

Ο… δια βίου σινεφίλ εξέδωσε το 2010 το βιβλίο “Με τον Ελληνικό Κινηματογράφο στην Αυστραλία – Πίσω από τις προβολές”, ενώ στα σκαριά, μαθαίνουμε, βρίσκεται ακόμη ένα.

Ο Παναγιώτης Γιαννούδης. Φώτο: Κώστας Ντεβές

ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΤΟ… ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΧΩΛ – ΣΙΝΕΜΑ!
Γνωρίζατε ότι οι πρώτες ελληνικές ταινίες προβλήθηκαν στην Αυστραλία παράνομα;

Σύμφωνα με την ιστορία που φέρνει στο φως ο κ. Γιαννούδης, πρόκειται για τα φιλμ “Παπούτσι από τον τόπο σου” με τη Γεωργία Βασιλειάδου και μια ελληνοαιγυπτιακή παραγωγή με τίτλο, “Όταν ο σύζυγος ταξιδεύει” που δύο Χιώτες μετανάστες πρόβαλλαν το 1948 στην επαρχιακή πόλη της Νέας Νότιας Ουαλίας Wagga Wagga, μετά την απόδρασή τους από το Newcastle.

Η πρώτη “επίσημη” – νόμιμη δηλαδή – προβολή ελληνικής ταινίας, με τίτλο “Η Φωνή της Καρδιάς” έγινε στο Σίδνεϊ το 1950 από τα αδέλφια Καμήλου, οι οποίοι είχαν και τα ηνία των προβολών στην πολιτειακή πρωτεύουσα, έχοντας νοικιάσει τότε τέσσερις ταινίες από τη Φίνος Φιλμ.

Το 1957, με την άφιξή του στη Μελβούρνη, ο Γιαννούδης ανέλαβε τα αποκλειστικά δικαιώματα για παραγωγές της Φίνος Φιλμ, με πρώτη ταινία την “Γκόλφω” στο Δημαρχείο Μελβούρνης που αναδείχθηκε και η πιο εμπορική ανά τα χρόνια.

Εν τω μεταξύ, οι Ραφτόπουλος και Παπαδόπουλος – με τους οποίους επρόκειτο να συνιδρύσει δύο χρόνια αργότερα την εταιρεία Cosmopolitan Motion Pictures – ήδη είχαν ξεκινήσει κάποιες προβολές κάθε Σάββατο βράδυ στο Nicholas Hall.

Οι τρεις συνέταιροι της εταιρείας Cosmopolitan Motion Pictures, Στάθης Ραφτόπουλος, Ανδρέας Παπαδόπουλος και Παναγιώτης Γιαννούδης. Πρόκειται για τη μοναδική φωτογραφία που έχουν στην οποία βρίσκονται όλοι μαζί και τραβήχθηκε στον γάμο του Γιαννούδη. Φώτο: Supplied

“Το μεγαλύτερο πρόβλημα της εταιρείας ήταν ότι δεν είχε δικό της κινηματογράφο και εξαρτιόταν από τις διαθέσιμες [για προβολές] μέρες του Δημαρχείου Μελβούρνης και του Nicholas Hall”, εξηγεί ο κ. Γιαννούδης.

Γι’ αυτό και κατέφυγαν το 1961 στη μετατροπή ενός μικρού εκκλησιαστικού χωλ επί της Glenlyon Rd στο Brunswick σε… κινηματογράφο!

Η “ΧΡΥΣΗ” ΕΠΟΧΗ 
Βέβαια η λύση ήταν προσωρινή. Τον ίδιο χρόνο η εταιρεία θα αγόραζε τον πρώτο της κινηματογράφο, το National Theatre επί της Bridge Rd στο Richmond. Επωφελούμενοι μια περίοδο κρίσης στον αυστραλιανό κινηματογράφο, οι τρεις συνέταιροι θα έβρισκαν τα επόμενα χρόνια πολλές άδειες αίθουσες για ενοικίαση ή αγορά. Και κάπως έτσι ξεκινά η “χρυσή” εποχή της επαγγελματικής προβολής ελληνικών ταινιών στην Αυστραλία. Από το 1964 ξεκίνησαν και καθημερινές προβολές.

“Ο κινηματογράφος National δεν ήταν μόνο χώρος ψυχαγωγίας, αλλά και κέντρο συναντήσεων και επαφών του ελληνισμού της Μελβούρνης”, θα πει ο Γιαννούδης.

Πραγματικά η σχέση των ομογενών με το σινεμά ήταν άκρως προσωπική, σε σημείο που μέχρι και πρόταση γάμου είχε γίνει στην αίθουσα του National!

Ο επίδοξος γαμπρός είχε κάνει την πρόταση γάμου δημόσια εντός του κινηματογράφου, με τους θεατές να φωνάζουν με μία φωνή “Ναι!”. Όπως καταλαβαίνετε η νύφη δεν είχε και πολλές επιλογές…

Ο Γιαννούδης και οι συνέταιροί του κατάφεραν να φέρουν και δεκάδες διεθνείς παραγωγές για το ελληνικό κοινό της Αυστραλίας. Φώτο: Supplied

ΤΑ ΣΙΝΕΜΑ ΕΝΑΣ “ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ” ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι οι κινηματογραφικές αίθουσες που εξασφαλίστηκαν στη συνέχεια ήταν σε περιοχές με δυναμική την παρουσία του ελληνικού στοιχείου.

Ενδεικτικά, αναφέρουμε μεταξύ άλλων την αγορά του Kinema Theatre στο Albert Park, του Paramount Theatre στο Oakleigh – όπου για την ιστορία να πούμε ότι η τελευταία προβολή έγινε στις 6 Μαΐου 1979, καθώς την επομένη η αίθουσα έμελλε να καταστραφεί λόγω πυρκαγιάς από κεραυνό – και του Westgarth Theatre στο Northcote.

Ο κινηματογράφος Westgarth λειτουργεί ακόμη και σήμερα υπό τη διαχείριση των Palace Cinemas, ενώ εκεί αναμένεται σύντομα να εγκατασταθεί και μουσείο Ελληνικού Κινηματογράφου.

Ακολούθησε το Global Theatre στο Richmond αλλά και ο κινηματογράφος Liberty Cinema East (κατόπιν Galaxy Cinema) στο Brunswick, όπου ξεκίνησε και η προβολή ταινιών της κατηγορίας “R” (Restricted) με την αυλαία στα “ακατάλληλα” φιλμ να ανοίγει η ταινία “Φλογισμένη Σάρκα”.

Η επιλογή των ταινιών ήταν υπόθεση ρουτίνας για τους συνεταίρους της Cosmopolitan Motion Pictures, χάρη στην εδραιωμένη συνεργασία τους με τη Φίνος Φιλμ και τις εταιρείες Καραγιάννης Καρατζόπουλος, Δαμασκηνός Μιχαηλίδης, Κλακ Φιλμς, Φοίνιξ Φιμσ, Αδελφοί Κυριακόπουλοι, Νίκος Αβραμέας και Νόβακ Φιλμς.

Κατόπιν δοκιμαστικών προβολών, η τελική εκλογή βασιζόταν στην εμπορικότητα της κάθε ταινίας, με τις προτιμήσεις όπως διαγράφονταν στους κατά τόπους κινηματογράφους να είναι μάλλον δηλωτικές του δημογραφικού προφίλ των ελληνικών κοινοτήτων κάθε προαστίου.

Για παράδειγμα, στη Μελβούρνη παρατηρήθηκε ότι σε κινηματογράφους όπως το Sun Theatre στο Yarraville και το Empire Theatre στο Brunswick, οι δραματικές ταινίες ήταν εξαιρετικά δημοφιλείς, ενώ θέματα lifestyle “άγγιζαν” περισσότερο το κοινό στα κατεξοχήν εύπορα προάστια.

Στην Αδελαΐδα το σπίτι του ελληνικού σινεμά έγινε το Star Theatre, ενώ τη σκυτάλη πήραν αργότερα οι αίθουσες των Thebarton Town Hall, Civic Theatre Norwood και Woodville Town Hall.

Το 1967, η εταιρεία Cosmopolitan Motion Pictures ξεκίνησε εμπορική συνεργασία με την εταιρεία ΗΝΩΜΕΝΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ, νοικιάζοντας τον κινηματογράφο Victoria Theatre στο Richmond, ενώ στο πλαίσιο της ίδιας συμφωνίας ακολούθησε και η μίσθωση του Astor Theatre στο St Kilda.

Κατά διαστήματα συνεχίζονταν οι προβολές και σε διάφορες αίθουσες όπως το Nicholas Hall, Cathedral Hall Fitzroy, Cosmopolitan Theatre (Brunswick), Sunshine Theatre (Sunshine) και Union Theatre (Ascot Vale).

ΤΟ ΛΙΘΑΡΑΚΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ
Εκτός από τις μεγαλουπόλεις, ο ελληνικός κινηματογράφος άνθισε και στην αυστραλιανή επαρχία, με τον κ. Γιαννούδη να εξιστορεί ότι λόγω προβλημάτων στην εξασφάλιση κινηματογράφων οι προβολές γίνονταν σε διάφορες αίθουσες, προτού μεταφερθούν στα λεγόμενα drive-in theatres στα τέλη του 1960.

“Η προτίμησή μας ήταν να νοικιάζουμε τις ταινίες στις τοπικές ελληνικές κοινότητες που ήθελαν να έχουν κάποιο εισόδημα για να χτίσουν εκκλησία ή κοινοτική αίθουσα”, εξηγεί στην παρουσίασή του.

Εξ ου και τα περισσότερα χτίσματα ελληνικών κοινοτήτων σε επαρχιακές πόλεις και χωριά οφείλουν λίγο-πολύ την ύπαρξή τους στην προβολή ελληνικών ταινιών!

Από την παρουσίαση του κ. Γιαννούδη στο Ελληνικό Κέντρο. Φώτο: Κώστας Ντεβές

Η ΧΟΥΝΤΑ, “ΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ” ΚΑΙ ΕΝΑ… ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΜΕΡΟ ΠΟΥ ΚΟΣΤΙΣΕ ΑΚΡΙΒΑ
Αξίζει εν τω μεταξύ να σταθούμε και σε ένα σημείο της ιστορίας του ελληνικού κινηματογράφου στους Αντίποδες που είχε ενοχλήσει πολλούς σινεφίλ.

Ο λόγος για τις αξιώσεις της δικτατορικής κυβέρνησης Παπαδόπουλου την περίοδο της ελληνικής χούντας να προηγούνται δεκάλεπτα προπαγανδιστικά φιλμ υπέρ του καθεστώτος πριν από κάθε προβολή ταινίας.

Σύντομα σε διάρκεια και επιμελώς προετοιμασμένα για να σκηνοθετήσουν το θετικό πρόσωπο του καθεστώτος, η θεματολογία στα δεκάλεπτα “επίκαιρα” είχε λίγο απ’ όλα: από στρατιωτικές εκδηλώσεις, δοξολογίες για προστάτες αγίους των όπλων και στιγμιότυπα από δράσεις “φίλων” του καθεστώτος, μέχρι επιδείξεις μόδας και βέβαια στο τέλος πάντα μια δόση… ποδοσφαίρου, ως το κατεξοχήν άθλημα για επένδυση στον…αποπροσανατολισμό.

Τα “επίκαιρα” παιζόντουσαν στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες βάσει νόμου, όμως δεν είχαν πέραση στην ομογένεια της Αυστραλίας, με το κοινό στην πλειοψηφία του, αν όχι μαζικά, να αντιδρά έντονα απέναντι στην προβολή τους.

Για τους διοργανωτές της προβολής όμως το ζήτημα ήταν δίκοπο μαχαίρι, βλέποντας αφενός τους θεατές να αντιδρούν και από την άλλη να απειλούνται από το καθεστώς ότι η διανομή ταινιών θα σταματούσε αν δεν δέχονταν να προβάλουν τα προπαγανδιστικά δεκάλεπτα.

Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας πάντως θα στοίχιζαν ακριβά στην κυριολεξία, με χαρακτηριστική την περίπτωση οργισμένου θεατή που θέλησε να απαξιώσει τα “επίκαιρα” κατά την προβολή τους πετώντας στην οθόνη ένα πλαστικό μπουκάλι νερό. Το αποτέλεσμα; Όντως διακοπή των “επίκαιρων”, αλλά επίσης σκισμένο το πανί της οθόνης και μια “λυπητερή” χιλιάδων δολαρίων για τους διοργανωτές της προβολής…

ΑΓΟΡΑ ΞΕΝΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ
Η διαθεσιμότητα ελληνικών ταινιών για προβολή σε διεθνές κοινό ήταν δυστυχώς περιορισμένη, όμως το αντίστροφο συνέβη με τις διεθνείς παραγωγές που προβλήθηκαν σε ελληνικούς κινηματογράφους, με τον Γιαννούδη και τους άλλους πρωτοπόρους του χώρου να φέρνουν συνολικά 80 ινδικές ταινίες, 60 τουρκικές και άλλες 100 από διάφορες χώρες.

Για την αγορά ινδικών ταινιών μάλιστα, ο κ. Γιαννούδης είχε επισκεφθεί τη Βομβάη μαζί με τον διευθυντή της Φίνος Φιλμ Απόλλωνα Μαγγλή.

Η εμπορικότερη από τις ινδικές που προβλήθηκαν στο ελληνικό κοινό της Αυστραλίας, ήταν η Mother India που μάλιστα τοποθετείται στην πρώτη πεντάδα των πιο δημοφιλών ταινιών της λίστας που προκύπτει από αυτή την αναδρομή.

Όσο για τις τουρκικές ταινίες, η αγορά τους ήρθε ως απόφαση του Παναγιώτη Γιαννούδη και του Χρήστου Λούη μετά από μια επίσκεψη στην Αθήνα, όπου προσπάθησαν χωρίς ανταπόκριση να βρουν μια λύση με τους υπεύθυνους του δικτατορικού καθεστώτος, κατόπιν των περιορισμών που επέβαλλε η Χούντα στην εισαγωγή ελληνικών ταινιών.

“Τότε πήραμε την απόφαση να εισαγάγουμε τουρκικές ταινίες που είχαν αρχίσει να γίνονται πολύ δημοφιλείς σε ολόκληρη την Ελλάδα”, περιγράφει ο κ. Γιαννούδης μιλώντας για τη συνάντηση που κανόνισε ο ιδιοκτήτης της Φίνος Φιλμ με έναν από τους μεγαλύτερους τότε παραγωγούς ταινιών της Τουρκίας, Hurrem Erman.

Ο Παναγιώτης Γιαννούδης έξω από κινηματογράφο στη Λεμεσό, προτού ακόμη μεταναστεύσει στην Αυστραλία. Φώτο: Supplied

Οι ταινίες προβάλλονταν με ελληνικούς υποτίτλους και είχαν ξέχωρη επιτυχία, ιδιαίτερα στους θαμώνες των κινηματογράφων Westgarth, Empire, Sun και Oakleigh.

“Μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο δεν ξαναπροβάλαμε τουρκικές ταινίες αν και είχαμε στην αποθήκη μας πάνω από 15 που δεν είχαν παιχτεί ποτέ”.

ΟΙ 10 ΕΜΠΟΡΙΚΟΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ & ΟΙ ΔΗΜΟΦΙΛΕΣΤΕΡΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΑΝΑ ΕΠΟΧΗ
Το top-10 με τις δημοφιλέστερες ταινίες, με απόλυτο κριτή το κοινό, έχει ως εξής:
1. Η Γκόλφω: Η μόνη ταινία που έχει προβληθεί σε πάνω από 150 πόλεις και χωριά ανά την Αυστραλία (συμπεριλαμβανομένης της Τασμανίας) και τη Νέα Ζηλανδία.
2. Ο Άγιος Πρεβέζης: Παίχτηκε μόνο σε έναν κινηματογράφο, το Galaxy Theatre στο Brunswick.
3. Οι Φανταρίνες: Παρότι η προβολή έγινε σε περίοδο ύφεσης για το ελληνικό σινεμά, έκανε θραύση με τις πωλήσεις εισιτηρίων να σπάνε τα ταμεία σε τρεις κινηματογράφους για 7 εβδομάδες.
4.Υπολοχαγός Νατάσα
5. Μητέρα Ινδία (Mother India)
6. Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο
7. Φλογισμένη Σάρκα
8. Ο Αστραπόγιαννος
9. Η Αρχόντισσα και ο Αλήτης
10. Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου

Όσο για τη λίστα με τους δημοφιλέστερους ηθοποιούς, αξίζει να ξεκινήσουμε αντίστροφα με αναφορά στην πεντάδα που ναι μεν αγαπήθηκαν από το ελληνικό κοινό, αλλά αποδείχθηκαν μάλλον “αντιεμπορικοί” στους Αντίποδες. Πρόκειται για τους Ντίνο Ηλιόπουλο, Κώστα Κωνσταντάρα, Έλενα Ναθαναήλ και Στέφανο Στρατηγό.

Στην αφρόκρεμα των δημοφιλέστερων συγκαταλλέγονται πολλοί, αλλά εδώ ενδεικτικά αναφέρουμε μόνο μερικούς από κάθε περίοδο:
1950-1960: Αλέκος Αλεξανδράκης, Ανδρέας Μπάρκουλης, Γεωργία Βασιλειάδου, Έλλη Λαμπέτη.
1960-1970: Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Νίκος Ξανθόπουλος, Νίκος Κούρκουλος, Κώστας Βουτσάς, Θανάσης Βέγγος, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Τζένη Καρέζη, Ζωή Λάσκαρη.
1970-1985: Κώστας Καζάκος, Σωτήρης Μουστάκας, Στάθης Ψάλτης, Καίτη Φίνου.

ΤΑ ΑΡΧΙΚΑ ΠΛΗΓΜΑΤΑ ΚΑΙ Η “ΤΑΦΟΠΕΤΡΑ” ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ
Ο θάνατος του Φιλοποιμένα Φίνου, του αποκαλούμενου “πατέρα των ελληνικών ταινιών”, στα τέλη του ’70, σηματοδότησε όπως περιγράφει ο κ. Γιαννούδης, την “απαρχή της σταδιακής κρίσης του ελληνικού κινηματογράφου”.

Η Φίνος Φιλμ που ήταν η σπονδυλική στήλη του ελληνικού σινεμά έσβηνε μετά από 35 χρόνια παρουσίας, με την πλειοψηφία των ταινιών που εμφανίστηκαν στη συνέχεια να μην συνοδεύονται από μεγάλη επιτυχία.

Για την επαγγελματική προβολή ελληνικών ταινιών στο σινεμά, σημαντικό ήταν και το πλήγμα της έναρξης μετάδοσής τους από την τηλεόραση της SBS τη δεκαετία του ’70, με τον κ. Γιαννούδη μάλιστα να αποκαλύπτει ότι είχαν διαφωνίες με το κανάλι εξηγώντας γιατί δεν υπήρξε ποτέ συνεργασία.

Το καθοριστικό όμως “χτύπημα” ήταν η εμφάνιση του βίντεο, εξέλιξη που ο ίδιος αποκαλεί “ταφόπετρα του ελληνικού κινηματογράφου”.

Η δραστηριοποίηση του Παναγιώτη Γιαννούδη στην Αυστραλία υπήρξε συνυφασμένη με την ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου στη χώρα. Φώτο: Supplied

 

“Κανείς μας δεν πίστευε ότι η νέα αυτή τεχνολογία θα διέλυε μια ιστορία 80 χρόνων μέσα σε λίγους μήνες”, σχολιάζει κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στο φαινόμενο παράνομης κυκλοφορίας “πειρατικών” ταινιών.

Και κάπως έτσι κλείνει αυτή η αναδρομή στην ιστορία του ελληνικού σινεμά στην Αυστραλία. Το “ταξίδι” όμως συνεχίζεται, με άλλη μορφή και άλλα μέσα.

Αυτό φρόντισε να επισημάνει και ο κ. Γιαννούδης στην παρουσίαση που έδωσε πριν μερικές εβδομάδες στο Ελληνικό Κέντρο Μελβούρνης, απευθύνοντας τα συγχαρητήριά του στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου και το Ελληνικό Μουσείο για την καθιέρωση του θερινού σινεμά.

Αυτό το “οδοιπορικό” της έβδομης τέχνης ανά τα χρόνια στην πατρίδα της μετανάστευσης υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του ελληνισμού στην Αυστραλία.

Το παρελθόν συναντά το σήμερα σε αυτή τη φωτογραφία. Αν προσέξει κανείς πέρα από τα συλλεκτικά πόστερ ταινιών, δίπλα από το βιβλίο του κ. Γιαννούδη διακρίνεται μια στοίβα με βιβλιαράκια από το πρόγραμμα του 26ου Ελληνικού Φεστιβάλ Κινηματογράφου που παρουσιάστηκε στην Αυστραλία τον περασμένο μήνα. Φώτο: Κώστας Ντεβές

Θα ήταν όμως παράλειψη αν κλείναμε αυτό το αφιέρωμα, χωρίς να θυμηθούμε τη σημασία που είχε αυτή η αναδρομή για τον “αφηγητή” μας, Παναγιώτη Γιαννούδη.

Γι’ αυτό και παραθέτουμε αυτούσια την αρχή του επιλόγου του στην παρουσίαση:
“Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι, σήμερα μοιράστηκα μαζί σας στιγμές αλησμόνητες, ευχάριστες και δυσάρεστες, αλλά σίγουρα συγκινητικές.
Σήμερα, για άλλη μια φορά έζησα μαζί σας ένα κομμάτι από τη ζωή μου”.