Ένας από τους σπουδαιότερους τερματοφύλακες του Ελληνικού Ποδοσφαίρου που έγραψε ιστορία με τη φανέλα του Ολυμπιακού μένοντας παντοτινά στις καρδιές των φιλάθλων του υπήρξε ο Παναγιώτης Κελεσίδης ο οποίος αυτές τις μέρες βρίσκεται στη Μελβούρνη για να παρουσιάσει το βιβλίο του, μια αυτοβιογραφία με τίτλο «Το Λιοντάρι του Θρύλου».
Στη Μελβούρνη βρίσκεται με τους πρώην συμπαίκτες του Τάσο Καλτσά και Σίνισα Γκόγκιτς για να προωθήσουν τις ακαδημίες του Ολυμπιακού.
(Θα γράψουμε περισσότερα στο «Νέο Κόσμο» της Πέμπτης)
Όπως λέει ο ίδιος το ξεκίνημα του στον Ολυμπιακό ήρθε περισσότερο από τύχη και λιγότερο από προγραμματισμό αλλά έγραψε ιστορία.
«Το 1972 ήμουν στον Πανσεραϊκό και συγχρόνως στην Εθνική Ελλάδος. Την περίοδο αυτή ο Ολυμπιακός είχε πάρει έναν πολύ καλό τερματοφύλακα τον Αλμπέρτο Πολέτι. Ωστόσο εκείνος είχε έρθει σε μεγάλη ηλικία στην Ελλάδα και τραυματισμένος. Ο τότε προπονητής του Ολυμπιακού , ο αείμνηστος Λάκης Πετρόπουλος είδε ότι η ομάδα χρειάζεται τερματοφύλακα και αμέσως είπε θέλω τον Κελεσίδη, αφού αυτός με ήξερε από την Εθνική. Έτσι κατόπιν επιθυμίας του προπονητή ήρθα στην ομάδα και με έριξε στα βαθιά κατευθείαν στον αγώνα με την Κάλιαρι, για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ που τότε ήταν μια τις καλύτερες ομάδες στην Ιταλία και είχε τον περιφημο Τζίτζι Ρίβα. Νικήσαμε και στα δύο παιχνίδια και καθιερώθηκα”
Κατακτήσατε με τον Ολυμπιακό 3 πρωταθλήματα και 2 κύπελλα. Ενώ το 1973 και το 1975 κατακτήσατε ντάμπλ. Ποιος ήταν ο πιο σημαντικός τίτλος και γιατί;
Αναμφίβολα τη πρώτη μου χρονιά στην ομάδα το ντάμπλ του ΄72-΄73. Η κατάκτηση και των δύο τροπαίων τότε ήταν για μένα απίστευτο και ονειρικό καθώς ήμουν νεοφερμένος στον Ολυμπιακό. Ήταν μία τρομερή χρονιά για την ομάδα καθώς κάναμε και ένα ρεκόρ το οποίο μέχρι τώρα δεν έχει ξεπεραστεί από κανέναν. Δεχθήκαμε μόνο 13 γκολ ενώ η επίθεσή μας την επόμενη σεζόν ήταν 102 γκολ αλλά πάλι μόνο με 14 παθητικό. Νομίζω για μένα προσωπικά ήταν η καλύτερή μου χρονιά.
Όταν αποχωρήσατε από τον Ολυμπιακό ποιον θεωρούσατε άξιο αντικαταστάτη για την ομάδα;
Ο Ολυμπιακός δεν είχε θέμα στη θέση του τερματοφύλακα έπειτα από εμένα. Είχε έρθει ο Νικος Σαργκάνης ενώ η ομάδα διέθετε και πιο πριν έναν πολύ μεγάλο τερματοφύλακα τον Χρήστο τον Αρβανίτη. Αυτοί οι δύο μετά την αποχώρησή μου έκαναν ένα πολύ καλό δίδυμο. Μια δεκαετία μετά τη μεταγραφή του Σαργκάνη στον Παναθηναϊκό ο σύλλογος απέκτησε το καλύτερο ταλέντο στη θέση του γκολκίπερ, τον Ελευθερόπουλο, ο οποίος μονιμοποιήθηκε και έκανε τεράστια καριέρα.
Πως θα θέλατε να σας θυμούνται οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού;
Όπου βρεθώ και όπου σταθώ όλοι οι φίλαθλοι με θυμούνται για τις τρομερές επεμβάσεις που έκανα, το γεγονός ότι δεν φοβόμουν ποτέ και για τις εξόδους μου. Και δεν το λένε μόνο φίλαθλοι του Ολυμπιακού, αλλά και των αντίπαλων ομάδων. Σχεδόν καθημερινά ακούω λόγια όπως: « Ρε Παναγιώτη τερματοφύλακες σαν και εσένα που έπιαναν την μπάλα οπουδήποτε δεν θα υπάρξουν ξανά..» Έχω αφήσει το στίγμα μου στους οπαδούς.. Αυτό με κάνει περήφανο.
Τι σας έχει μείνει από το ποδόσφαιρο;
Η μεγαλύτερη κληρονομιά που μου άφησε το ποδόσφαιρο είναι η αγάπη του κόσμου. Εγώ δεν έκανα χρήματα. Εμείς κερδίζαμε και παίρναμε πριμ. Δεν είχαμε πριμ συμβολαίου κτλ όπως έχουν τώρα. Όμως, η περιουσία που μου έχει αφήσει το ποδόσφαιρο είναι η μεγαλύτερη για εμένα και δεν είναι άλλη από την λατρεία των φιλάθλων..
Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η περίοδος που ήσασταν στον Ολυμπιακό έβρισκε τον σύλλογο με την καλύτερη ομάδα της ιστορίας του. Ενστερνίζεστε την άποψη αυτή;
Όντως κυριαρχεί η άποψη ότι σαν την ομάδα του Γουλανδρή δεν έχει περάσει. Νομίζω ότι δεν απέχει από την πραγματικότητα ,ωστόσο τον Ολυμπιακό τον έκαναν οι προηγούμενοι από εμάς οι θρύλοι, όπως ο Θεοδωρίδης, Μπέμπης, Κοτριδης, Μουράτης, Ρωσσίδης και άλλα πολύ μεγάλα ονόματα. Αυτή ήταν η ομάδα που έκανε τον Ολυμπιακό θρύλο και εμείς ήμασταν οι συνεχιστές μέχρι το 1980 που δεν ήταν επαγγελματικό το ποδόσφαιρο. Μετά μπήκε το χρήμα μέσα και αλλάξανε πολλά. Πλέον βλέπεις έναν ποδοσφαιριστή να φοράει τα χρώματα της αγαπημένης σου ομάδας και του χρόνου να είναι στον αντίπαλο. Εμείς δεν τα κάναμε αυτά.. Ο Ολυμπιακός για εμάς ήταν η ομάδα που θα την υπηρετούσαμε, δεν θέλαμε να πάμε πουθενά αλλού και την αγαπήσαμε. Τώρα ξέχασέ τα αυτά.. Παίζουν μόνο για τα χρήματα και όχι για την φανέλα.»
Ποια ήταν η προσωπικά καλύτερη στιγμή σας με τα ερυθρόλευκα;
Η πιο σημαντική στιγμή για μένα ήταν που παίξαμε στην έδρα του Παναθηναικού τον Δεκέμβριο του 1972 και κερδίσαμε 0-1. Αφού βάλαμε ένα γκολ πάρα πολύ νωρίς ο Παναθηναικός μας έπαιζε μονότερμα. Εγώ τους αντιμετώπισα τότε σχεδόν μόνος κάνοντας φοβερές αποκρούσεις. Την άλλη μέρα οι εφημερίδες γράφανε Παναθηναικός-Κελεσίδης 0-1.
Κλείνοντας, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στο βιβλίο σας.
Βεβαίως.Μετά το τέλος της καριέρας μου έχω γράψει ένα βιβλίο “Το Λιοντάρι του Θρύλου” (Εκδόσεις Αγγελάκη) το οποίο ανταποκρίνεται στο φίλαθλο κοινό της Ελλάδος. Μέσα σε αυτό έχω γράψει πάρα πολλά που έχω ζήσει με τον Ολυμπιακό και πολλές ιστορίες.