Απρόβλεπτους, ευαισθητοποιημένους και με σκέψεις χωρίς σύνορα βρήκα τους νέους μας σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο αφιέρωμα του Δεκέμβρη 1999, ενόψει της μεγαλοπρεπούς εισόδου του εν Χριστώ έτους 2000, για τον οποίο γράφτηκαν τόσα πολλά και ειπώθηκαν άλλα τόσα. Ίδιοι και απαράλλακτοι σαν κι εμάς!
Με μια διαφορά. Ενώ εμείς πριν 50, 60 και 70 χρόνια, ανεμοδαρμένοι από τις φουρτούνες της ζωής, πικραμένοι από εκείνον το ζωντανό χωρισμό, όταν φτάναμε κατά χιλιάδες με μια βαλίτσα στο χέρι και βιαζόμασταν να πατήσουμε τη γη την αγαθή βρεθήκαμε στο άγνωστο, οι νέοι ξέρουν πού πατούν και το κυριότερο πού βαδίζουν!
Με το πέρασμα του χρόνου, αφού ωρίμασε η ιδέα της ξενιτειάς και στην προσπάθεια να προσαρμοστούμε, γίναμε πιο ελαστικοί και στο ψάξιμο, μεθοδεύσαμε τρόπους διατήρησης και μετάδοσης των αγαθών που κουβαλήσαμε και που κρύβαμε για χρόνια στα βάθη της καρδιάς μας.
Έτσι ο καθένας, είτε το ονομάζει κουλτούρα, είτε κληρονομιά, είτε παράδοση, ελπίζει ότι υπάρχει συνέχεια.
Αφού λοιπόν ως παροικία τα καταφέραμε, ας ελπίσουμε ότι δεν πρόκειται να χαθούν ούτε τα παιδιά μας. Άλλωστε οι δυο δεκαετίες που μεσολάβησαν, δείχνουν ότι υπάρχει αρκετό Ελληνικό φως στην αντίπερα.
«Χαίρομαι που έστω και στα πρόθυρα του 2000, οι «μεγάλοι» κατάλαβαν πως πρέπει να παραδώσουν την σκυτάλη στους νεότερους. Εκ των πραγμάτων η νεολαία θα πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο.
Δυστυχώς η κακή διαχείριση των Διοικητικών παραγόντων, αποθαρρύνει και απομακρύνει τους νέους από την ενεργό συμμετοχή. Καιρός λοιπόν, οι μεγάλοι να αναθεωρήσουν τη θέση τους και να συνειδητοποιήσουν τις δυνάμεις τους για το κοινό καλό. Καιρός να εργαστούμε μεθοδικά κι αφού γεφυρώσουμε τις σχέσεις μας, ν’ αφήσουν τις πόρτες ανοικτές. Το εσείς κι εμείς, πρέπει να αντικατασταθεί με το όλοι.
Για να επιζήσουμε σαν Ελληνική νεολαία, χρειάζεται να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας με δυναμική συμμετοχή και αντιπροσώπευση εντός και εκτός των αυστραλιανών συνόρων.
Ας κρατηθούμε γερά στις ρίζες μας, ας επιστρέψουμε στην παράδοση και ενωμένοι ας καθυστερήσουμε όσο μπορούμε την αφομοίωση», ήταν μερικά από τα σχόλια τότε.
ΡΙΖΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ
Πολύπλοκος, πολυσύνθετος και πολυτάραχος σε παγκόσμιο επίπεδο αναμένεται να είναι και ο χρόνος που σε λίγες μέρες θα καλωσορίσουμε. Και αυτή η ομορφιά και γοητεία, που κρύβονται πίσω από την πολυποίκιλη διάστασή του, μας σπρώχνουν και μας παρακινούν σε ένα μακρύ συλλογικό αγώνα δράσης για να προλάβουμε να ετοιμαστούμε και να ατενίσουμε ως παροικία με αισιοδοξία την ανατολή του 2020.
Το γεγονός ότι η παροικία μας γέρασε και περιουσίες πολλών εκατομμυρίων ενός μεγάλου αριθμού παροικιακών Οργανισμών παραμένουν αναξιοποίητες και τα μέλη τους αδρανή, πιστεύω ότι βρίσκει τους περισσότερους από εμάς σύμφωνους. Μια ματιά στις Γενικές Συνελεύσεις και στους ετήσιους, επετειακούς ή πανηγυρικούς τους χορούς και διαπιστώνει ο καθένας του λόγου το αληθές.
Αναφέρομαι στην πληθώρα των ιδιόκτητων μικρών ομογενειακών κτιρίων που βρίσκονται σε μαρασμό, μέσα στα οποία, θέλω να πιστεύω ότι φυλάσσονται και τα Αρχεία τους, όπου είναι καταγεγραμμένη και η ιστορία τους(;). Αναφέρομαι επίσης και στα χρήματα που έχουν σε τράπεζες και πολύ φοβάμαι ότι πολλοί (Οργανισμοί), δεν είναι ούτε καν δηλωμένοι – registered, δεν έχουν δηλαδή τον εγκεκριμένο αριθμό ΑΒΝ.
Εκ των πραγμάτων λοιπόν, θεωρώ, ότι επιβάλλεται να προβούμε σε ριζικές αλλαγές, να αλλάξουμε ρώτα και μέσα από συλλογικές προσπάθειες χωρίς συναισθηματισμούς, να σκεφτούμε ψύχραιμα και λογικά, το μέλλον τους.
Ενδεχομένως η πώληση των κτιρίων, μετά από έγκριση της Γενικής Συνέλευσης, ίσως να είναι η λύση. Λέω ίσως, γιατί ζω και ζούμε στην ίδια παροικία και όσοι αναμειχθήκαμε με τα κοινά, γνωρίζουμε ότι από εδώ και πέρα αρχίζουν τα δύσκολα.
Η αξιοποίηση των χρημάτων είναι κατά τη γνώμη μου το μείζον, γιατί κακά τα ψέματα. Τα περισσότερα κτίρια αγοράστηκαν από το υστέρημα των πρώτων σκαπανέων, ξεπληρώθηκαν από εμάς που ακολουθήσαμε και οι περισσότεροι τα χαρήκαμε με πολυποίκιλες εκδηλώσεις και τώρα που έφτασε η ώρα να τα παραδώσουμε, ζητούνται… κληρονόμοι. Για τους έχοντες λογοτεχνική φλέβα ορίστε τίτλος για θεατρικό.
Οπότε αυτά τα κτίρια που κάποτε έσφυζαν από ζωή, με τα παιδιά να μαθαίνουν παραδοσιακούς χορούς και να συμμετέχουν στις εκδηλώσεις, σήμερα υπολειτουργούν. Συγκεντρώνουν μερικές δεκάδες άτομα προχωρημένης ηλικίας ή παραμένουν κλειστά. Μέχρι πόσο όμως;
ΜΕΙΝΑΜΕ ΜΕΣ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΧΑΡΑ
Φυσικά, όπως κάθε κανόνας, έτσι κι εδώ, υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Πολλά τα παραδείγματα και άξιο το έργο των Συλλόγων που επιτελούν.
Ομολογώ ότι η προσπάθεια του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης με στόχο την αξιοποίηση του οικοπέδου στο Μπουλίν και η υπερψήφιση της πρότασης κατά τη Γενική Συνέλευση την Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2014, μού αναπτέρωσαν το ηθικό. Ξαφνικά φάνηκε μια αχτίνα στον ορίζοντα. Το όραμα ενός Πολιτιστικού Κέντρου που να καλύπτει τις κοινωνικο-πολιτιστικές ανάγκες των νεότερων γενιών, που θα έδινε νέα πνοή, θ’ άνοιγε καινούργιους ορίζοντες στην παροικία, και που φάνταζε σαν άπιαστο όνειρο, θα γινόταν πραγματικότητα.
Πίστεψα πως ωριμάσαμε σαν παροικία και ιδού, το Κέντρο θα διεύρυνε τις γέφυρες επικοινωνίας, θα έδινε δυνατότητες ανάπτυξης των ενδιαφερόντων και πρωτοβουλιών, και, σε μας, τους 60άρηδες και 70άρηδες τον πολυπόθητο τόπο συγκέντρωσης με καφενείο, εστιατόριο, αίθουσα εκδηλώσεων, παιδική χαρά, καταστήματα, έτσι για να θυμηθούμε μερικά.
Δυστυχώς μείναμε μες την καλή χαρά.
Ξέρετε τί εισπράττω όταν μιλώ με παροικιακούς παράγοντες; ΟΛΟΙ θέλουμε αλλά ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ.
Ας μην αφήσουμε λοιπόν τις αντιπαραθέσεις να μας χωρίσουν σε δυο στρατόπεδα. Ας μη χαθεί άλλος χρόνος στο «εμείς» και «εσείς». Σε αυτή την προσπάθεια ας αποτρέψουμε το «νικητές» και «ηττημένοι». Τα περιθώρια στενεύουν. Επιβάλλεται να είμαστε ενωμένοι. Παροικία ώρα μηδέν.
Ίδιον της φυλής μας; Ε! ας το πούμε κι έτσι.
Έχουμε το σθένος και την ψυχραιμία κι αν μη τι άλλο, να το προσπαθήσουμε; Ας το κάνουμε. Χάσαμε ήδη αρκετό χρόνο.
Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΜΑΣ
Τελειώνοντας, μαζί με τις ευχές μου για υγεία και παν ποθητό για το νέο έτος, θυμίζω το άρθρο μου 27.12.2002 με τίτλο «Το οικολογικό πρόβλημα στην ημερήσια διάταξη του ετήσιου συνεδρίου των Παπαγάλων». Ναι σωστά διαβάσατε.
«… Με κουνήματα και νάζια τα παπαγαλάκια αγνώστου προέλευσης, ξεχύνονται στο Ανατολικό Φρηγουέι και εν ώρα αιχμής, δημιουργούν το αδιαχώρητο. Ωστόσο εκείνη την Τρίτη, πληροφορήθηκα ότι είχαν συνέδριο, οπότε έστησα καρτέρι και τους απαθανάτισα στα έδρανα.
Το θέμα της συζήτησης σύμφωνα με την ατζέντα τους ήταν καθαρά οικολογικό. Τα ερωτήματα πολλά. Όπως η αύξηση του καυσαερίου, η προχειρότητα στα μέτρα διάσωσης του πλανήτη σε παγκόσμια κλίμακα, η υπέρ κατανάλωση των φυσικών πόρων, η λειψυδρία, η ανακύκλωση, οι εναλλασσόμενες αλλαγές των καιρικών συνθηκών, τα σκαμπανεβάσματα της θερμοκρασίας και πολλά άλλα σχετικά.
Στο τέλος της συνεδρίασης, κι όπως κάθε πρόεδρος έχει τον τελευταίο λόγο, ο προεδρεύων είπε: Γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος ελέγχει τα πάντα και πως μπορεί αν το θελήσει να κάνει πολλά. Γνωρίζει τί σημαίνει μέτρο και ισορροπία. Ας ελπίσουμε ότι η θεία πρόνοια θα τον φωτίσει να χρησιμοποιήσει τις γνώσεις του σωστά, ώστε να εργαστεί μεθοδικά για την προστασία του περιβάλλοντος και την μακροζωία του πλανήτη μας».
Άλλαξε κάτι;
Σας αποχαιρετώ με άπειρες ευχές και υπενθυμίζω: Το νερό μας το μέλλον μας.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ