Τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων – στις 26/12/2019 – παρακολούθησα μαζί με αρκετά συγγενικά μου πρόσωπα – στο State Theatre του Arts Centre της Μελβούρνης, το Μιούζικαλ Chicago που πρωταγωνιστούν οι: Natalie Bassingthwaighte ως Roxie Hart, η Alinta Chidzey ως Velma Kelly, η Casey Donovan ως Matron ‘Mama’ Morton και ο Jason Donovan ως Billy Flynn, αλλά και μία άλλη εκλεκτή πλειάδα Αυστραλών ηθοποιών.
Στο μουσικό σκηνικό είναι της εποχής της Jazz και βασίζεται σε ένα σενάριο του 1926. Σημειώνεται πως η ιστορία φαίνεται να είναι ελαφρώς μια σάτιρα για τη διαφθορά στη διοίκηση της ποινικής δικαιοσύνης και εκθειάζει πολλαπλώς την έννοια των διάσημων που γίνονται εγκληματίες. Το μιούζικαλ πραγματεύεται μερικώς και τον κυνισμό των μέσων επικοινωνίας και τις αδικίες του δικονομικού συστήματος και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που συνέβηκαν τη δεκαετία του 1920-30.
Το Chicago έχει όλα όσα κάνουν το Μπρόντγουεϊ μεγάλο: μια παγκόσμια ιστορία της φήμης, της τύχης και όλης αυτής της εποχής που ονομάζεται vaudeville που είναι ένα κωμικό θεατρικό κομμάτι που συχνά συνδυάζει παντομίμα, διάλογο, χορό και τραγούδι. Μερικά από τα μουσικά του κομμάτια είναι αξιόλογα, αλλά όχι όλα. Μερικές φορές η μουσική του John Kander είναι πληκτική και υποβαθμισμένη. Ο τραγουδιστός διάλογος δεν είναι πάντοτε αποδοτικός σε μακροσκελέστατες χορευτικές παρουσιάσεις που κάποτε μάλλον κουράζουν αντί να ψυχαγωγούν.
Το Chicago ως μιούζικαλ έχει τιμηθεί με 6 βραβεία Tony, 2 βραβεία Olivier, αλλά και το βραβείο Grammy για το καλύτερο Musical Album το 1998. Έχει παρουσιαστεί σε μεγάλα θέατρα σε όλο τον κόσμο, από την Πόλη του Μεξικού μέχρι τη Μόσχα και σήμερα στη Μελβούρνη σε μία επαναληπτική θεατρική διαδρομή κοντά μας. Το 2002 το Chicago έγινε κινηματογραφική ταινία κερδίζοντας 6 βραβεία Oscar.
ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ
Ως υπόθεση έχει έξι γυναίκες που διηγούνται τραγουδώντας – και χορεύοντας μισοντυμένες – το τι τις οδήγησε να σκοτώσουν εν ψυχρώ τους άντρες – συζύγους τους. Στο έργο η πρώτη πυροβόλησε τον άνδρα της στο κεφάλι δυο φορές γιατί την εκνεύριζε. Η δεύτερη έβαλε αρσενικό στο ποτό, όταν ανακάλυψε ότι ήταν παντρεμένος με έξι γυναίκες. Η επόμενη τον μαχαίρωσε δέκα φορές, επειδή τις έκανε σκηνές ζηλοτυπίας. Η τέταρτη κοπέλα μιλούσε ουγγρικά. Είναι η μοναδική που κατηγορήθηκε άδικα. Στο τραγούδι επιμένει ότι δεν αποκεφάλισε εκείνη το σύζυγό της. Η πέμπτη που εμφανίζεται, σκότωσε τον άνδρα και την αδερφή της, όταν τους έπιασε να κάνουν έρωτα στα καμαρίνια. Και η τελευταία τον σκότωσε γιατί ανακάλυψε ότι διατηρούσε σχέσεις με άλλες τέσσερις κοπέλες.
ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ
Τα κεντρικά πρόσωπα στο μιούζικαλ η Βέλμα Κέλι και η Ρόξι Χαρτ δικάζονται και αθωώνονται αφού πλήρωσαν αδρά τους δικηγόρους. Το ίδιο γίνεται και με τις άλλες. Η Ουγγαρέζα – η ξένη – που κατηγορήθηκε άδικα δεν αθωώθηκε.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, πολλές γυναίκες δολοφόνοι δεν τιμωρούνταν όπως θα έπρεπε και αθωώνονταν από τους δικαστές. Οι περισσότερες εφημερίδες τις παρουσίαζαν ως «διασημότητες». Επικεντρώνονταν στη δυστυχία των γυναικών που τις οδήγησε στο έγκλημα, αλλά και στην ελκυστικότητα και τη χάρη των γυναικών κατηγορουμένων. Οι υποθέσεις έγιναν τόσο διάσημες που αποφασίστηκε να τις μετατρέψουν σε κινηματογραφικό σενάριο.
Η παράσταση παρουσιάστηκε στην σκηνή του θεάτρου Μπρόντγουεϊ στη Νέα Υόρκη το 1975. Το κοινό αν και θεώρησε κυνική την προσέγγιση τού μιούζικαλ, εντούτοις το αποθέωσε. Ανέβηκε συνολικά κοντά χίλιες φορές στο θέατρο ως συγκροτημένη θεατρική παράσταση με όλα τα εντυπωσιακά της στοιχεία: ενδυμασία, μουσική, ικανότητα των ηθοποιών και τα φώτα της κοσμικής Νέας Υόρκης.
Από την άλλη πλευρά όμως ως ψυχαγωγικό (άγω την ψυχή) μιούζικαλ δεν ακούμπησε την ψυχή των θεατών με όλα τα εγκλήματα που εκθείαζε με το περίστροφο στο χέρι και υποθέτω πως πολλοί θεατές έφυγαν από το θέατρο με ένα κενό αίσθημα «άδειας καρδιάς», χωρίς να δώσει ένα μήνυμα αισιοδοξίας!
Μέχρι το 2008 που κυκλοφόρησε το «Μάμμα Μια», ήταν το πρώτο μιούζικαλ που έσπασε τα ταμεία. Συγκέντρωσε τουλάχιστον 14 φορές περισσότερα χρήματα, απ’ όσα είχαν επενδυθεί για να γυριστεί ως φιλμ. Οι κριτικοί την «λάτρεψαν» την ταινία, γιατί έφερε χρήμα, πολύ χρήμα! Ιδού η απάντηση της επιτυχίας του, αλλά και η διαφήμιση.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Δυστυχώς το μιούζικαλ τούτο εκτιμώ ότι δεν πρόσφερε σε κανένα σκεπτόμενο θεατή ούτε ένα ηθικό δίδαγμα. Η ιστορία είναι γεμάτη φόνους, απληστία, βία, διαφθορά, μοιχεία, προδοσία. Όλα αυτά τα «προσφιλή» θέματα των Αμερικανών δυναμώνουν με την «περίφημη» Δεύτερη Τροποποίηση του αμερικανικού συντάγματος που επιτρέπει την οπλοφορία. Κάθε Αμερικανός στην τσέπη του – και κάθε γυναίκα στην τσάντα της – έχει ένα περίστροφο –παίρνοντας το νόμο στα χέρια τους – και βλέπουμε τα χάλια τους εμείς έξω από την Αμερική με τις μαζικές δολοφονίες τους!
Τι να διδάξει το Chicago που το όνομά του σημαίνει άγρια κρεμμύδια; Τι να διδαχτεί κανείς από ένα τέτοιο έργο; Τι Πολιτισμό εξάγουν οι Αμερικανοί με το «Σικάγο» τους; Λέω: Δεν έχουν κάτι καλύτερο να δείξουν στον κόσμο;
Οι ελληνικές τραγωδίες (που μας κληροδότησαν οι αρχαίοι μας, τουλάχιστον μάς έδωσαν τη δυναμική λέξη μας τραγωδία, αλλά και τα τραγούδια μας!) και είχαν στο τέλος τους την τελική ψυχική κάθαρση! Στο «Σικάγο» όλη η διαφθορά δικαιώνεται! Πουθενά δεν φαίνεται ούτε το παραμικρό ίχνος κριτικής σκέψης. Μπράβο σας, Αμερικανοί που οδηγείτε σήμερα όλο τον κόσμο και εμείς όλοι μας τυφλά σάς…ακολουθούμε!