Καθώς πλησιάζουν οι ημέρες που θα ανοίξουν και πάλι τα σχολεία, πολλοί είναι οι ομογενείς, κυρίως δεύτερης γενιάς, που κοιτώντας πίσω θυμούνται πόσο διαφορετική και ιδιαίτερη ήταν η δική τους πρώτη μέρα στο σχολείο.

Μεγαλώνοντας στην Αυστραλία με γονείς που στην πλειοψηφία τους δεν μιλούσαν καθόλου αγγλικά, το σοκ ήταν αρκετά μεγάλο όταν τα παιδιά αυτά με την άγνοια και αφέλεια ενός εξάχρονου, έμπαιναν στην τάξη και τότε συνειδητοποιούσαν ότι ένας άλλος κόσμος υπήρχε έξω από τον μικρόκοσμο της γειτονιάς και του σπιτιού τους.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου μέρα στο σχολείο και τα συναισθήματα μου κοιτάζοντας πίσω είναι ανάμεικτα» λέει η Ελληνοαυστραλή Έλενα Κ. οι γονείς της οποίας είχαν μεταναστεύσει στην Αυστραλία την δεκαετία του 1950 και δεν μιλούσαν λέξη αγγλικά.

«Ήταν κωμικοτραγικό. Με το που μπήκα στην τάξη και συνειδητοποίησα ότι κανείς δεν μιλούσε την γλώσσα που εγώ μιλούσα, πανικοβλήθηκα, θυμάμαι να κρατώ το χέρι της μητέρας μου και να ιδρώνει η παλάμη μου από την αγωνία. Έτρεξα να φύγω αλλά η μητέρα μου το κατάλαβε και έσφιξε το χέρι μου μέσα το δικό της. Μαζί με την δασκάλα, τη βοήθεια της γλώσσας του σώματος, και κάτι αγγλικά ο θεός να τα κάνει, βρήκαμε σιγά-σιγά έναν δίαυλο επικοινωνίας. Ευτυχώς, όταν είναι κανείς μικρός είναι πολύ πιο ανοικτός σε αλλαγές και απορροφά σαν σφουγγάρι νέες ιδέες και γνώσεις και έτσι κουτσά-στραβά πέρασε ο πρώτος χρόνος» θυμάται η Έλενα, που ήταν, όπως λέει, από τις τυχερές αφού η πρώτη της δασκάλα, Αυστραλή στην καταγωγή, έκανε τα πάντα ώστε το μικρό κοριτσάκι να προσαρμοστεί όσο το δυνατόν ευκολότερα στην νέα του πραγματικότητα.

«Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, γιατί έχω ακούσει πολλές ιστορίες φίλων μου που μου έλεγαν ότι οι δικές τους δασκάλες τους χτυπούσαν αν δεν ήξεραν το μάθημα αγνοώντας το γεγονός ότι δεν μιλούσαν αγγλικά. Εμένα η νεαρή δασκάλα μου ήταν υπομονετική και πρόσχαρη και σιγά-σιγά με έκανε να αγαπήσω το σχολείο.

Μάλιστα, θυμάμαι ότι για να διευκολύνει εμένα και την μητέρα μου, μετά το τέλος του μαθήματος περνούσε λίγη ώρα με την μητέρα μου όπου της μάθαινε βασικές λέξεις και έννοιες ώστε να μπορέσει αργότερα να βοηθήσει εμένα με την ανάγνωση στο σπίτι. Θα την ευγνωμονώ για πάντα, ήταν καλός άνθρωπος και καταλάβαινε πόσο δύσκολο ήταν για ένα μικρό παιδάκι να νιώθει τόσο απομονωμένο και διαφορετικό» λέει η Έλενα, η οποία μεγάλωσε σε επαρχία της Αδελαΐδας όπου οι γονείς της δούλευαν ως εργάτες σε εργοστάσιο.

Παρόμοιες δυσκολίες αντιμετώπισε και η Ναυσικά Κυριακάκη, η οποία, ενώ γεννήθηκε στην Αυστραλία, αναγκάστηκε να ζήσει μεγάλο διάστημα στην Ελλάδα σε μικρή ηλικία, και έτσι όταν επέστρεψε στην Αυστραλία, δεν μιλούσε αγγλικά.

«Δεν ήταν εύκολο στην αρχή και χρειάστηκα τη βοήθεια της δασκάλας μου αλλά ήμουν τυχερή γιατί το σχολείο στο οποίο φοιτούσα, ήταν πολυπολιτισμικό οπότε υπήρχαν και άλλα παιδάκια που δεν ήταν ελληνικής καταγωγής μεν, αλλά δεν μιλούσαν επίσης αγγλικά και έτσι δεν ένιωθα τελείως απομονωμένη» εξηγεί η Ναυσικά.

Βέβαια, δεν λείπουν και οι μαρτυρίες ομογενών που κάνουν λόγο για συνεχή και σκληρό ρατσισμό με τον οποίο οι ίδιοι ήρθαν αντιμέτωποι σε νεαρή ηλικία.

«Κάποιοι ήταν καλοί δάσκαλοι, αλλά υπήρχαν και άλλοι τόσοι που μας έκαναν να νιώθουμε ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας μόνο και μόνο επειδή δεν μιλούσαμε την γλώσσα» συμπληρώνει ο Γιάννης.

«Ειλικρινά υπήρξαν φορές που ένιωθα ότι δεν ήμουν στο σχολείο, αλλά σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και το… έγκλημα που είχα κάνει ήταν ότι ήμουν Έλληνας» λέει ο ομογενής επιχειρηματίας, ο οποίος φοίτησε σε σχολείο στην επαρχία της Νέας Νότιας Ουαλίας.

Πιο ευχάριστες αναμνήσεις έχει από τα δικά της σχολικά χρόνια η Δήμητρα, η οποία θυμάται να περιμένει με λαχτάρα να πάει στο σχολείο για να είναι μαζί με τα μεγαλύτερα ξαδέλφια της.

«Θυμάμαι, ανυπομονούσα να πάω και δεν σκεφτόμουν φυσικά τότε το αν μιλούσα ή όχι την γλώσσα. Τα αγγλικά της μητέρας μου ήταν περιορισμένα αλλά επειδή εργαζόταν σε εργοστάσια, προσπαθούσε με τα λιγοστά που ήξερε, να μου μάθει και εμένα μέσα από βιβλία με εικόνες. Καθώς μεγάλωνα νομίζω ότι όσο βοήθησε εκείνη εμένα τον πρώτο καιρό με την γλώσσα άλλο τόσο βοήθησα και εγώ εκείνη αφού με τη δική μου μελέτη έμαθε τελικά και η μητέρα μου καλύτερα την αγγλική» θυμάται η Δήμητρα που ξεκίνησε τη δική της σχολική περιπέτεια στο δημοτικό Moreland.

«Σίγουρα τα χρόνια τότε ήταν πολύ πιο δύσκολα και τα παιδιά μας δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν ανάλογες καταστάσεις, αλλά παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια, πλέον οι περισσότεροι από εμάς, πρώτη γενιά Ελληνοαυστραλών θυμόμαστε με χαρά και νοσταλγία τα παιδικά μας χρόνια που τελικά διαμόρφωσαν αυτό που όλοι εμείς είμαστε σήμερα», καταλήγει η ομογενής.