Διατηρούσε για τρεις δεκαετίες κατάστημα Ενδυμάτων Υψηλής Ραπτικής, το Felicia’s Boutique στο άλλοτε ελληνόφωνο Κλάυτον, στο οποίο είχε εργαστεί νωρίτερα ως διευθύντρια, για πάνω από 16 χρόνια.

Έχει ντύσει τόσες νύφες, παράνυμφες, μαμάδες και πεθερές, που την καθιστούν μια εκ των επικρατέστερων στον χώρο. Το γούστο της, το εμπιστεύονταν πελάτισσες κάθε ηλικίας. Το δε πελατολόγιο συμπεριλάμβανε γυναίκες από κάθε γωνιά της Μελβούρνης και από την επαρχία.

Αν προσθέσουμε και τη φιλανθρωπική της δράση, με τη διάθεση ενδυμάτων για Επιδείξεις Μόδας και τα έσοδα σε κοινωφελείς σκοπούς και την παροικιακή της στο τιμόνι της Ευβοϊκής Αδελφότητας, δίκαια δίνουμε βήμα στην κ. Φιλίτσα Λεονάρδου, του Σταματίου και της Ευαγγελίας, από τον Αλμυροπόταμο Ευβοίας, την καλούμε να ξετυλίξει το κουβάρι της μνήμης και να μοιραστεί με τους αναγνώστες μας τις αναμνήσεις της.

Πώς είδε ένα κορίτσι στην τρυφερή ηλικία των 18 ετών τη Μελβούρνη;

To «Langfitt», ένα αμερικανικό πολεμικό, πλεύρισε τον Ιούνιο του 1957 στο λιμάνι της Μελβούρνης. Η ομίχλη σκέπαζε με τον λευκό της μανδύα την γύρω περιοχή. Ωστόσο, με κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Με είχε ενθουσιάσει η ευγένεια των Αυστραλών, τα καταπράσινα πάρκα, η καθαριότητα της πόλης, η κλασσική γραμμή των κτιρίων και τα μικρά σπιτάκια των Αυστραλών. Με ξάφνιασε επίσης ευχάριστα η απόλυτη ησυχία και ο διαφορετικός τρόπος ζωής.

Με το νεανικό μου μυαλό σκέφτηκα, ότι έκανα καλή επιλογή. Ότι αυτή η χώρα στην άλλη άκρη της γης, θα μπορούσε, αν το θέλαμε να γίνει μια μικρή Ελλάδα!

Το ταξίδι;

Ευχάριστο και με ωραίες αναμνήσεις. Σε κάθε καμπίνα υπήρχαν 40 κρεβάτια. Όσο κι αν ακούγεται δύσκολο, δεθήκαμε μεταξύ μας οι κοπέλες. Από τότε αγάπησα την μετανάστρια την ένοιωσα, την τίμησα και την τιμώ. Σε κάποια στιγμή, φώναξαν από το μεγάφωνο αν κάποιοι από εμάς, ήθελαν να ετοιμάσουν πρόγραμμα με πρωταγωνιστές τα παιδιά. Δήλωσα συμμετοχή και μαζί με τον πατέρα Γεώργιο Λούτα, την Κούλα και την Ειρήνη, στήσαμε μια ωραία παράσταση με τραγούδια και ελληνικούς χορούς που την χειροκρότησαν μικροί και μεγάλοι. Οι δε καπεταναίοι μας αντάμειψαν με καραμέλες. Το θέμα πήρε δημοσιότητα με φωτογραφίες στην εφημερίδα Herald, με τα ονόματα και τον τόπο καταγωγής μας. Την πρόσεξε ο Ευβοιώτης Γιώργος Λεονάρδος, νεομετανάστης ο ίδιος, και, σε χρόνο μηδέν ήλθε και με ζήτησε από την αδελφή και τον γαμπρό μου σε γάμο.

Πρόσφατα συνάντησα μια από τις πρωταγωνίστριες. 11 ετών τότε, τώρα κι αυτή γιαγιά. Και τι δεν θυμηθήκαμε…

Πώς ξεκινήσατε το κατάστημα ενδυμάτων;

Μεγάλωσα μέσα σε ένα ήρεμο και συνάμα αυστηρά θρησκευόμενο περιβάλλον. Η μητέρα μου, εκτός από τα του νοικοκυριού, ήταν και καλή μοδίστρα. Είχε πελάτισσες και από τα γύρω χωριά. Από τότε φαίνεται αγάπησα ό,τι έχει να κάνει με το ύφασμα, την τεχνική του και γενικά την μόδα. Έτσι με το που πάτησα πόδι στην Αυστραλία, ένα και μοναδικό ήταν το όνειρό μου. Να αποκτήσω κατάστημα ενδυμάτων που να ακολουθεί την κλασσική γραμμή ραπτικής.

Πώς περιγράφετε την πελατεία σας.

Όλων των ηλικιών και εθνικοτήτων. Ιταλίδες, Γιουγκοσλάβες, αλλά οι περισσότερες Ελληνίδες. Η κάθε μια με το δικό της ξεχωριστό σωματότυπο, που ζητούσε τη βοήθειά μου να αγοράσει κάτι που να της πηγαίνει και να της χαρίζει ομορφιά και χάρη για αυτή την ξεχωριστή ημέρα της ζωής της. Πολλές έφερναν και τα κοσμήματα, τα παπούτσια και τα καπέλα τους, να τα ταιριάξουμε με το ρούχο επιλογής τους.

Πώς ήταν η σχέση σας με τις πελάτισσες; Αναπτύξατε φιλίες, διατηρήσατε σχέσεις;

Φιλική. Πολύ φιλική και αμφίδρομη θα έλεγα. Με χαμόγελο και καλή διάθεση. Εμπιστεύονταν το γούστο μου κι εγώ ανταπέδιδα την εμπιστοσύνη τους όχι με βάση το κέρδος, αλλά με σεβασμό και πολλή αγάπη. Αισθάνομαι ευλογημένη και πολύ δεμένη, όχι μόνο με τις πελάτισσες αλλά με την παροικία γενικότερα.

Ας πάμε στις νύφες. Περιγράψτε μας ένα πρωινό Σαββάτου του ’70, με τη νύφη και το συγγενολόι να καταφτάνουν στο κατάστημα.

Τότε γίνονταν πολλοί γάμοι. Μόνο μη με ρωτήσετε πόσες νύφες και πόσες πεθερές έντυσα. Έχω χάσει τον λογαριασμό. Η επιλογή δεν ήταν ποτέ εύκολη υπόθεση. Έπρεπε να διαλέξουν και να συμφωνήσουν στο ύφασμα, το χρώμα, το στιλ, την ποιότητα και φυσικά στην τιμή.

Τα νυφικά, του Felicia’s Boutique ήταν από φίνα υφάσματα. Από δαντέλα, τούλι, μπροκάλ, μετάξι, σατέν, κλπ. Με την ευκαιρία θέλω να τονίσω ότι στα νυφικά τότε, υπήρχε μια κλασσική γραμμή και ισορροπία. Κάλυπταν τους ώμους και το φόρεμα έφερε συμμετρικά τα κεντήματα και στολίδια. Σήμερα κυριαρχεί το εξώπλατο, σκέτο από την μέση και πάνω και με πολλές γαρνιτούρες και φρου φρου στο κάτω. Έχει ξεφύγει και σε στιλ και σε χρώμα.

Απ’ ό,τι γνωρίζω έχετε οργανώσει πολλές Επιδείξεις Μόδας.

Σωστά. Με δικά μου ρούχα και δικά μου μοντέλα. Ξέρετε, είχα κάνει μια σειρά μαθημάτων μόντελινγκ και έτσι μάθαινα στα κορίτσια και στα αγόρια τα μυστικά της πασαρέλας. Μερικές από τις κοπέλες έκαναν και καριέρα στον δύσκολο αυτό τομέα. Τα έσοδα πήγαιναν πάντα σε φιλανθρωπικό ή κοινωφελή σκοπό, εκκλησίες, ιδρύματα, σχολεία, παιδικούς σταθμούς κλπ. Χάνομαι μόνο και μόνο που τα σκέφτομαι.

Η μόδα σήμερα;

Δυστυχώς, το σημερινό ντύσιμο δεν αναδεικνύει αλλά ούτε και κολακεύει τη γυναίκα. Υστερεί σε ποιότητα και εφαρμογή μα, πάνω απ’ όλα, σε στιλ. Πιστέψτε με. Το ρούχο, δεν είναι αρκετό να αναδεικνύει μόνο το σώμα. Εντάξει, στις μέρες μας το παντελόνι έχει γίνει αποδεκτό, αλλά όχι να φοριέται με δωδεκάποντο τακούνι.

Η κ. Λεονάρδου πρόεδρος;

Είμαι στο τιμόνι του Συλλόγου Ευβοαίων πολλά χρόνια. Έχουμε 170 περίπου μέλη, προσφέρουμε τέσσερις φορές το χρόνο δωρεάν γεύμα, κάνουμε εκδρομές και επισκέψεις σε Ιδρύματα και προσπαθούμε να κρατάμε την επαφή.

Μήπως είναι και περήφανη γιαγιά;

Περήφανη όπως όλες οι γιαγιάδες. Τα τέσσερα εγγόνια μου, ο Γιώργος, η Ελένη, η Ντανιέλ και ο Ιάσωνας, γεμίζουν με χαρά τη ζωή μου. Είμαι πεπεισμένη ότι η γυναίκα μετανάστρια έκανε μεγάλο αγώνα στον τριπλό ρόλο που κουβαλούσε. Καλή σύζυγος, στοργική μητέρα και εργαζόμενη. Δύσκολα αλλά τα κατάφερε. Και σήμερα γεύεται τους καρπούς. Καμαρώνει τα εγγόνια και προσεύχεται για την καλή τους υγεία και πρόοδο.

Ποιο πιστεύετε είναι το μέλλον των παροικιακών μας οργανισμών;

Πιστεύω ότι υπάρχει μέλλον, φτάνει να δώσουμε χώρο στους νέους να δουλέψουν με το δικό τους τρόπο. Η τεχνολογία καλπάζει, η επικοινωνία είναι ευκολότερη και φυσικά πρέπει και επιβάλλεται να σεβαστούμε τα δικά τους πιστεύω και ενδιαφέροντα. Διαπιστώνω ότι τα παιδιά μας αναζητούν τον τόπο καταγωγής των γονιών τους, τις ρίζες τους, γιατί και αυτοί γονείς σήμερα, θέλουν να αφήσουν κάτι στα παιδιά τους.