ΕΓΡΑΦΑ την περασμένη εβδομάδα από αυτή τη στήλη ότι εκείνο που φαντάζει πιο τρομακτικό στην όλη κατάσταση με τον κορονοϊό είναι η επόμενη μέρα, εννοώντας στην κυριολεξία την κάθε επόμενη ημέρα, το κάθε αύριο που ξημερώνει.

ΣΗΜΕΡΑ, μια εβδομάδα μετά συνειδητοποιώ ότι παρ’ ότι έγραφα γι’ αυτό δεν είχα καν συνειδητοποιήσει το μέγεθος της φρίκης.
ΟΙ νεκροί αυξήθηκαν, τα κρούσματα το ίδιο, οι γιατροί σε κάποιες χώρες παίζουν στα ζάρια τις ζωές των ασθενών γιατί δεν έχουν τα μέσα να τους βοηθήσουν όλους, τα σύνορα κλείνουν, οι διάδρομοι στα σούπερ μάρκετ φυλάσσονται, ο κόσμος ψωνίζει πλέον με το δελτίο –το μάθαμε κι αυτό- χιλιάδες εργαζόμενοι βρίσκονται στον αέρα με άλλους τόσους να περιμένουν την καμπάνα να χτυπήσει και γι΄ αυτούς, τα σχολεία υπολειτουργούν με τους γονείς να φοβούνται να στείλουν τα παιδιά τους μην κολλήσουν, τα ΜΜΕ συλλήβδην συνιστούν ψυχραιμία αλλά οι ειδήσεις που μεταδίδουν μας φρικάρουν όλους.

ΜΕ λίγα λόγια, ο «φίλος» κορονοϊός μπήκε στη ζωή μας και την άλλαξε σαρωτικά σπέρνοντας τον πανικό που αναπόφευκτα γεννά το άγνωστο.

ΟΥΤΕ οι επιστήμονες ούτε οι κυβερνήσεις ούτε τα συστήματα υγείας ούτε η βιομηχανία, πόσο μάλλον εμείς οι απλοί πολίτες είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε τα όσα πρωτόγνωρα συμβαίνουν.
Η κατάσταση αξιολογείται ή καλύτερα επαναξιολογείται καθημερινά, συχνά και μέσα στο ίδιο εικοσιτετράωρο.

ΟΡΟΙ όπως αυτοαπομόνωση, καραντίνα, κοινωνική αποστασιοποίηση ή απομάκρυνση, κοινή λογική, μπήκαν στο λεξιλόγιό μας και τη συμπεριφορά μας (;)

ΟΙ πιο θετικοί, προσπαθούν να αντεπεξέλθουν διατηρώντας το χιούμορ τους, κατακλύζοντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με έξυπνες ατάκες και βίντεο, αλλά το χαμόγελο σιγά–σιγά αρχίζει να παγώνει στα χείλη.

ΕΙΝΑΙ κι εκείνοι που προσπαθούν να υποβαθμίσουν την κατάσταση αναλύοντας θεωρίες συνωμοσίας, ωστόσο ο κόσμος είναι ήδη άνω κάτω κι αυτό είναι η πραγματικότητα, οπότε δεν ξέρω κατά πόσο βοηθούν την κατάσταση.

ΤΕΛΟΣ, είναι κυρίως οι πιο ηλικιωμένοι που έχουν ζήσει έξω από τη φούσκα της δικής μου γενιάς και είδαν φτώχεια, πόλεμο και αρρώστιες, γι’ αυτό και τώρα θεωρούν ότι αφού άντεξαν τότε, μπορούν να αντέξουν κι έναν κορονοϊό. Όμως αυτός, πανάθεμά τον, εκείνους έχει βάλει πρώτα στο σημάδι…

ΕΓΩ, φίλοι, φοβάμαι και ανησυχώ. Δεν μιλώ για πανικό. Ακόμα αρνούμαι να μπω στο τρυπάκι να τη στήσω έξω από το σούπερ μάρκετ, αν και ομολογώ ότι με πονηράδα ξέκλεψα κι εγώ μια εξάδα χαρτί υγείας τις προάλλες.

ΦΟΒΑΜΑΙ και ανησυχώ για όλα όσα συμβαίνουν, όχι μόνο στον μικρόκοσμό μου, αλλά στη χώρα μου και σε ολόκληρο τον κόσμο. Και με ενοχλεί που αισθάνομαι, που είμαι τόσο αδύναμη να κάνω κάτι, να αντιδράσω, να αντισταθώ, να βοηθήσω.

ΠΡΟΣ το παρόν, καμώνομαι, αναλαμβάνω το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί απέναντι στον περίγυρό μου και τα βράδια προσεύχομαι η αυριανή μέρα να μην είναι πολύ χειρότερη από τη σημερινή.

Μ.Κ.

ΔΕΝ ξέρω τι θα γίνει με την επιδημία γιατί δεν είμαι μελλοντολόγος. Ούτε θέλω να είμαι μάντης γιατί δεν έχω τέτοιες ικανότητες. Ούτε, πάλι, θέλω να δώσω και χρησμούς γιατί «αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στις Ινδίες» όπως τραγουδούσαν κάποτε οι αδελφοί Κατσιμίχα.

ΚΑΙ η πλάκα είναι ότι προσωπικά δεν είμαι απόλυτα πεπεισμένος για το τι πράγματι είναι αυτός ο ιός και τι θέλει να κάνει. Ναι, να προσέξουμε. Ναι, να πάρουμε τα μέτρα μας. Ναι, να κάνουμε εκείνο και το άλλο. Και, ναι, ας κλειστούμε και λίγες μέρες στο σπίτι μας και να τα ακυρώσουμε όλα…

ΑΝ και ποτέ δεν κατάλαβα πώς γίνεται να ακυρώσεις, να αναβάλεις μια κοινωνία. Πώς είναι να σταματήσεις τις ατομικές ανάγκες από το να αναζητήσουν την καθημερινή τους ικανοποίηση, πώς είναι να ακυρώσεις τις διαπροσωπικές σχέσεις…

ΑΛΛΑ πες, ρε παιδί μου, ότι μετά από ένα διάστημα επανερχόμαστε, όλα είναι ρολόι, μέλι-γάλα και δεν τρέχει τίποτα… Και έχοντας ήδη βιώσει την ακύρωση μιας διαπροσωπικής σου σχέσης, τον έστω και ολιγοήμερο εγκλεισμό σου, την προσωρινή σου απόλυση από την εργασία σου…, θα επανέλθουν όλα αυτά στην πρότερή τους κατάσταση;

ΔΕΝ θα μείνει κάτι από όλα εκείνα τα τρομοκρατικά και κατασταλτικά μέτρα των προηγούμενων ημερών, βδομάδων και μηνών; Δεν θα θελήσει καμία κυβέρνηση, καμία εξουσία να διατηρήσει κάτι θυμίζοντάς μας, ίσως και απειλώντας μας, τι μας περιμένει σε μια κάποια «αταξία» μας;

ΟΧΙ, φίλες και φίλοι, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο όπως πριν. Η κάθε εξουσία, διαχωρισμένη ή μη, πολιτική, αστυνομική, θρησκευτική ή άλλη, θα προσπαθήσει να διατηρήσει τους περιορισμούς, τους κάθε είδους εγκλεισμούς, τις κάθε λογής ρατσιστικές ντιρεκτίβες και τα τελεσίγραφα.

ΟΧΙ, φίλες και φίλοι, τίποτα δεν θα πρέπει να μείνει το ίδιο όπως πριν. Αυτό που πρέπει ν’ αλλάξει δεν πρέπει να είναι ο τρόπος εξάσκησης της κάθε εξουσίας σε βάρος μας, δεν πρέπει να είναι το χρυσωμένο χάπι του ότι «να επανερχόμαστε στην όποια κανονικότητα, δουλέψτε τώρα, καταναλώστε ξανά και βγάλτε το σκασμό…»

ΟΧΙ, φίλες και φίλοι, τίποτα δεν θα πρέπει να μείνει το ίδιο όπως πριν. Αυτό που πρέπει ν’ αλλάξει είμαστε εμείς οι ίδιοι και ίδιες. Να αλλάξει ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλον, η μια στην άλλη, ο τρόπος που εργαζόμαστε, που αντιμετωπίζουμε τα καθημερινά ζητήματα.

ΝΑ αλλάξει ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στην ίδια τη φύση, ο τρόπος που βλέπουμε τους ίδιους τους κοινωνικούς μας περίγυρους, ο τρόπος που αγωνιζόμαστε, ν΄ αλλάξουν τα αιτήματα, οι στόχοι και η προοπτική μας.

ΞΕΡΩ, ακούγομαι ουτοπικός και ίσως όλα αυτά που λέω φαντάζουν γενικόλογα και ανεφάρμοστα. Η ουτοπία όμως είναι πάντα χρήσιμη, γιατί ακόμα κι αν αποτύχεις σε κάνει να προχωράς μπροστά, να ακονίζεις τη σκέψη σου, να διευρύνεις τις αναζητήσεις σου, να εξυψώνεις τη συνείδησή σου.

Δ.Τ.

«NΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ τα πάντα τώρα και για ένα μήνα», προτείνει η ομογενής επιστήμονας Βάσω Αποστολοπούλου, καθηγήτρια Ανοσολογίας. Την ακούει άραγε ο πρωθυπουργός; Δεν είναι αρκετό το καθημερινό κήρυγμα κ. Μόρισον και η έκκληση για ψυχραιμία. Επιβάλλεται να παρθούν κάποια γενναία μέτρα!

Ο ΟΠΟΙΟΣ πρωθυπουργός, ενώ μας προτρέπει να ξοδέψουμε για να σωθεί η οικονομία, την ίδια ώρα προειδοποιεί ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Μήπως το ένα αναιρεί το άλλο; Μήπως για να αντέξουμε στα δύσκολα, πρέπει να κρατήσουμε μερικά δολάρια για ώρα ανάγκης;

ΕΠΙΣΗΣ, από τη μια, μας λένε ν’ αγοράζουμε τρόφιμα και φάρμακα για δυο εβδομάδες και από την άλλη, «η χαώδης κατάσταση ενδέχεται να διαρκέσει μήνες». Οπότε ο πανικός στις προμήθειες και βάση έχει και καλώς τρέχουμε…

ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ την Πολίν Χάνσον να μιλά σε πρωινή ζώνη καναλιού για την πανδημία, με ξάφνιασε ευχάριστα. Η πολιτικός επαίνεσε την κυβέρνηση για τα μέτρα κατά του προβλήματος, τάχθηκε υπέρ των ευπαθών ομάδων και των ηλικιωμένων και, το κυριότερο, συμφωνεί με τις διαβουλεύσεις μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, παρ’ ότι το κόμμα της δεν συμμετέχει στις αποφάσεις.

ΚΑΙ ΚΑΤΙ και που δεν ξέραμε: σύμφωνα με τον κ. Κυριάκο Βελόπουλο, στην Αυστραλία βλαστάνουν κάποια βότανα, που μόνο αυτός ξέρει ποια, τα οποία αναμειγνύει με άλλα συστατικά φτιάχνοντας αλοιφές, που λειτουργούν κατά του ιού. Αναφέρεται φυσικά στον κορονοϊό. Ο εν λόγω κύριος είναι επικεφαλής του κόμματος «Ελληνική Λύση», που αφού πήρε το ποσοστό των ψήφων στις τελευταίες εκλογές που χρειάζεται, κάθεται στα έδρανα της Ελληνικής Βουλής. Έλεος πια. Μετά από αυτό τι;

ΤΕΛΙΚΑ, μήπως ο Covid 19, το επιστημονικό όνομα του κορονοϊού, έχει και κάποια καλά; Ακούω και βλέπω το ΕΓΩ να έχει μείνει πίσω παρασάγγας ενώ το ΕΜΕΙΣ, η δημόσια υγεία, διαφεντεύει με τις ευλογίες της επιστήμης. Καλό. Καιρός ήταν.

Κ.Γ.

«Η ΥΓΕΙΑ είναι απόλυτη προτεραιότητα». Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου η φράση αυτή δοκιμάζεται ίσως όσο ποτέ άλλοτε, ειδικά εδώ στην Αυστραλία. Με τον κόσμο να ασκεί διαρκείς πιέσεις προς την κυβέρνηση Μόρισον να κλείσει τα σχολεία και όλες τις επιχειρήσεις, θέτοντας ως προτεραιότητα την ασφάλεια των πολιτών, οι συνέπειες μιας τέτοιας ενέργειας μπορεί να αποδειχθούν καταστροφικές, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός πως δεν έχει ορίσει ακόμη ημερομηνία… λήξης για τον παγκόσμιο συναγερμό.

ΗΔΗ αρκετές εταιρείες έχουν κατεβάσει «ρολά», με συνέπεια πολλοί άνθρωποι να τεθούν σε διαθεσιμότητα ή ακόμη και να χάσουν τις δουλειές τους εντελώς. Για ένα μικρό χρονικό διάστημα, η κατάσταση αυτή ίσως και να είναι διαχειρίσιμη, με μικρές οικονομικές «ενέσεις» από την πλευρά της κυβέρνησης προς τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους. Ωστόσο, οι πρώτες εκτιμήσεις για την δημιουργία φαρμάκου που καταπολεμά τον κορονοϊό κάνουν λόγο για διάστημα τουλάχιστον 12-18 μηνών!

ΜΠΟΡΕΙ κανείς να αναλογιστεί τι θα σήμαινε αυτό για την παγκόσμια οικονομία; Με όλους τους ανθρώπους σε καραντίνα, με τα ράφια των σουπερμάρκετ άδεια, με πολλές επιχειρήσεις να μην έχουν ουσιαστικά λόγο ύπαρξης;

ΜΟΝΟ μια λέξη υπάρχει για να χαρακτηρίσει την κατάσταση και δεν πρόκειται για καμία υπερβολή: καταστροφή. Οι επιχειρήσεις θα κλείσουν, οι άνθρωποι θα ξεμείνουν από χρήματα έχοντας αδειάσει τους λογαριασμούς τους και θα βυθιστούν στα χρέη, οδηγώντας σε μια ακόμη οικονομική κρίση, ίσως πολύ μεγαλύτερη από αυτή του 2008.

ΚΑΙ αυτή είναι η αιτία πίσω από την σθεναρή αντίσταση του Μόρισον να κλείσει σχολεία κι επιχειρήσεις. Αν πρέπει να το κάνει, ας το κάνει ως ύστατη λύση. Όταν θα έχουμε φτάσει πλέον σε σημείο που δεν υπάρχει επιστροφή. Γιατί αν βιαστούμε να βυθιστούμε στην καραντίνα και την απομόνωση, είναι πολύ πιθανό να πληρώσουμε τις συνέπειες αργότερα…

ΚΑΛΗ δύναμη σε όλους!

Α.Α.