Ζούμε ένα από τα πιο παραφορτωμένα και αγριευτικά σενάρια, μέρες τώρα νομίζω ότι χάνω τη μνήμη μου, καθώς εκείνη μετά βίας ανασύρει όσα προγραμμάτιζα μέχρι χθες… Χθες, πόσα χρόνια με χωρίζουν από το χθες του περασμένου μήνα, νομίζω ένα χάσμα πολλών δεκαετιών. Μάλλον δυσκολεύομαι να επεξεργαστώ τη νέα ζωή, την «άλλη» ζωή. Μοιάζει να καταρρέουν οι μεγαλεπήβολες σιγουριές και προγραμματισμοί. Ένα «δόξα τω Θεώ είχα και σήμερα την υγειά μου» στο τέλος κάθε ημέρας, χρόνια είχα να το πω…
Ναι, αλλά το νέφος περιορίστηκε, ακόμα και στο Πεκίνο.
Ο εγκλεισμός στο σπίτι δεν με δυσαρεστεί, σαν γραφιάς αναζητούσα πάντοτε την απομόνωση, κι ας κινούμαι με εξωστρέφεια. Τηρώ απαρέγκλιτα τα μέτρα αυτοπεριορισμού. Η ιστορία αυτή με βάζει μπροστά στον καθρέφτη, και πέρα από το ανασφαλές δικό μου είδωλο, βλέπω και τις χθεσινές κανονικότητες να ωχριούν μπροστά στη μετα – νέα τάξη πραγμάτων. Επίσης, φοβάμαι μην αισθανθώ δύσπνοια, μήπως έχω βήχα ή πυρετό ή είναι ιδέα μου;…
Ναι, αλλά τα ψάρια επέστρεψαν στα κανάλια της Βενετίας.
Αυτές τις ημέρες θα ήμουν στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου μου διδάσκοντας και θα έβλεπα στα μάτια τους φοιτητές μου, και την Κυριακή θα έφευγα για την Αμερική. Επίσης, θα ετοιμαζόμουν για το Διεθνές Θερινό Πανεπιστήμιο στην Κωνσταντινούπολη. Αντί αυτών, ετοιμάζω στον υπολογιστή τις εικονικές τάξεις για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση και όλες οι προγραμματισμένες διοργανώσεις αναβλήθηκαν.
Ναι, αλλά ακούω πια τα κελαηδίσματα των πουλιών, μιας και η φασαρία της πόλης λιγόστεψε.
Την ίδια ώρα, οι βάρβαρες εικόνες με τα φέρετρα στην Ευρώπη κατακλύζουν την οθόνη μου. Οι ασθενείς πεθαίνουν μόνοι τους, χωρίς να τους κρατά το χέρι ένας δικός τους. Φοβάμαι για το κάθε αγαπημένο πρόσωπο, πού θα οδηγήσει αυτός ο εφιάλτης την κοινότητα.
Συντρίβομαι.
Ενσυναίσθηση.
Και νιώθω πως δεν δικαιούμαι να μελαγχολώ για τα δικά μου σχέδια. Δικαιούμαι όμως να αναστοχάζομαι και να οργίζομαι για την ασιτία των παιδιών στην Αφρική. Ποτέ δεν έγινε διεθνές θέμα…Γιατί ανατραφήκαμε με το στερεότυπο ότι ο «τρίτος κόσμος» παρέχει ειδήσεις δυστυχίας, κι αυτό να θεωρείται κάτι το απολύτως φυσιολογικό…Ανησυχώ πολύ και για τις στρατιές των ανέργων που μπορεί να δημιουργηθούν…Πόσο χυδαίος μπορεί να είναι ο μεγάλος πλούτος τελικά…
Ναι, αλλά η φύση γυρίζει πίσω και διεκδικεί όσα της πήραμε.
Μυρίζει οινόπνευμα και αντισηπτικό. Ενοχλούμαι που πρέπει να ενδίδω σε αυτή την καθημερινή υστερία. Κι ύστερα με καταλαμβάνει μια ενοχή για την ενόχληση αυτή σαν βλέπω τις εικόνες με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που δίνουν τη μάχη στην πρώτη γραμμή, ντυμένοι σαν αστροναύτες. Πώς να είναι άραγε μέσα σε αυτή τη στολή, η ανάσα τους πώς ρυθμίζεται τόσες ώρες; Νιώθω ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους με τις άσπρες και πράσινες μπλούζες, αλλά και για όσους αυτή την ώρα εκτίθενται με φυσική παρουσία για να παρέχουν στους υπόλοιπους τα βασικά αγαθά.
Ναι, ίσως από αυτό το χτύπημα, δούμε πόσο ευάλωτοι, ανυποψίαστοι, ίσως και άφρονες σταθήκαμε…
Άγνωστο πόσο θα κρατήσει αυτός ο εγκλεισμός. Διαβάζω τη «Γραμματική των γλωσσών της Βαβέλ» του Jurgen Buchmann, «ένας ισχυρισμός συχνά σημαίνει το αντίθετό του και κάθε πρόταση μπορεί να γίνει ένα πειστήριο προδοσίας»…