Όταν έχεις περάσει εννέα χρόνια ζώντας την πιο δύσκολη φάση της ζωής σου, όταν διερωτάσαι για όλα όσα είσαι και πιστεύεις, αλλά τα καταφέρνεις λίγο πριν καταρρεύσεις, το τελευταίο πράγμα που περιμένεις να κάνεις είναι να τα γράψεις σε βιβλίο.

Αντί να τα χώσω κάτω από το χαλί και να προσποιούμαι ότι όλα ήταν απλώς ένα κακό όνειρο, όπως και σχεδίαζα να πράξω, μπήκα στη διαδικασία να το ξαναζήσω όλο λεπτό προς λεπτό μεταφέροντάς το στο χαρτί.

Ίσως να αναρωτιέστε το «γιατί». Όσο μάς συνέβαιναν όλα αυτά, ο σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε να κρατήσουμε τη δραματική πορεία της υπογονιμότητάς μας κρυφή από όλους. Αυτό μας αποξένωσε και βιώσαμε έντονο συναίσθημα μοναξιάς, παρά το γεγονός ότι είχαμε αμέτρητους συγγενείς και φίλους που θα μπορούσαν να μας στηρίξουν. Ώρες-ώρες με κατέκλυζε ένα συναίσθημα αποτυχίας και απαξίωσης και στιγμάτιζε ό,τι και αν έκανα.

Εάν δεν έχετε προσωπική εμπειρία υπογονιμότητας, τότε σίγουρα έχει κάποιο φιλικό ή συγγενικό σας πρόσωπο. Ένα στα έξι ζευγάρια στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία αντιμετωπίζουν θέματα απόκτησης παιδιού με φυσικό τρόπο. Η υπογονιμότητα δεν είναι ντροπή, είναι μια ατυχία της ζωής. Συναντάται πλέον πολύ συχνά, αλλά συνεχίζουν να τη βαραίνουν μαύρα σύννεφα ντροπής.

Είναι το τελευταίο πράγμα για το οποίο θες να μιλήσεις όταν βιώνεις την υπογονιμότητα. Έχει ήδη κατακλύσει τη ζωή σου. Συνεχώς τρυπιέσαι με ενέσεις ορμονών με το βλέμμα στο ρολόι. Νιώθεις στάσιμη ενώ όλοι οι άλλοι προχωράνε με τη ζωή τους. Έτσι λοιπόν θες να μιλήσεις για οτιδήποτε άλλο εκτός από τον πόνο και τη σύγχυση της υπογονιμότητας.

Το «κυνήγησα» το παιδί μου. Πάλεψα για εκείνον με ό,τι μέσο είχα. Έφτασα στα άκρα, σωματικά και ψυχολογικά, γιατί ήθελα απεγνωσμένα να αποκτήσω παιδί.

Σπρώχνεις τον εαυτό σου και κάθε φορά βρίσκεις το τελευταίο ψήγμα δύναμης για να συνεχίσεις. Ο λόγος; Ότι ίσως αυτή τη φορά τα καταφέρουμε. Ίσως γίνει το θαύμα. Βρίσκεται στην ανθρώπινη φύση μας, την εύθραυστη και συχνά παράλογη, η ανάγκη να πιστεύουμε στη φωτεινή πλευρά της ζωής.

Ότι υπάρχει ελπίδα ακόμη και όταν όλα φαντάζουν απίθανα.

Και ενώ βίωνα τη μια αποβολή μετά την άλλη, έφτασα τις πέντε αποτυχημένες προσπάθειες εξωσωματικής. Κανένας γιατρός δεν μπορούσε να μας πει ποιο ήταν το πρόβλημα, παρά τις αξονικές, τις αιματολογικές και λοιπές καινοτόμες εξετάσεις για το βρούμε. Νοσηλεύτηκα με τη ζωή μου να απειλείται από ένα σύνδρομο που σχετίζεται με την εξωσωματική γονιμοποίηση, αλλά επέμενα. Μου συνταγογράφησαν μη ελεγμένα χάπια και θεραπείες και εγώ σταμάτησα να νοιάζομαι για τις παρενέργειες ή τις μακροχρόνιες συνέπειες στην υγεία μου. Όταν έφτασα στο σημείο να μην αντέχω άλλο τον σωματικό και ψυχικό πόνο, σκεφτήκαμε την υιοθεσία αλλά και εκεί πέσαμε σε τοίχο.

Όταν τα πράγματα σκούρυναν πολύ, γνωρίσαμε τον δρ Νίκο Λολατζή (Dr Nick Lolatzis), έναν παγκοσμίως φήμης γιατρό που ειδικεύεται στην εξωσωματική γονιμοποίηση ακολουθώντας τις πιο εξελιγμένες μεθόδους που υπάρχουν στον τομέα αυτό. Τον έβδομο χρόνο των προσπαθειών μας, και ενώ ήταν ο τέταρτος γιατρός εξωσωματικής που αλλάζαμε, μάς εξήγησε ποιο ήταν το πρόβλημά μας (αρκετά περίπλοκο για να αναλυθεί στο παρόν άρθρο) και ότι η παρένθετη μητρότητα θα μας βοηθούσε να το ξεπεράσουμε.

Ήταν μόλις που η παρένθετη μητρότητα άρχιζε να “παίζει” και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτός ο εναλλακτικός τρόπος να δημιουργήσεις οικογένεια, ο ελαφρώς παρεξηγημένος, άρχισε να προκαλεί περιέργεια, σύγχυση και πολύ έντονες διχογνωμίες. Ακόμη και εγώ η ίδια το θεώρησα ασυνήθιστο και περίπλοκο όταν το πρωτάκουσα.

Έπειτα, όμως, ανακάλυψα ηλεκτρονικά φόρουμ και ομάδες στο facebook με ιστορίες χιλιάδων ανθρώπων από όλο τον κόσμο. Κάποιοι είχαν ήδη βιώσει τη διαδικασία της παρένθετης μητρότητας και είχαν επιτέλους δημιουργήσει επιτυχώς οικογένειες μέσω αυτής, αφού κυρίως λόγω αυτοάνοσων και καρκινογενών παθήσεων δεν μπορούσαν να αποκτήσουν παιδί με φυσικό τρόπο. Χαρούμενα, χαμογελαστά μωρά με κοιτούσαν από την άλλη πλευρά της οθόνης. Τα μέλη των παραπάνω ομάδων ήταν τόσο ειλικρινείς και μιλούσαν απενεχοποιημένα για τις εμπειρίες τους προσπαθώντας έτσι να βοηθήσουν όσους από εμάς έμπαιναν σε αυτό το άγνωστο μονοπάτι της αναζήτησης. Η παρένθετη μητρότητα αποτελεί την τελευταία ελπίδα όσων έχουν προσπαθήσει τα πάντα για την απόκτηση παιδιού.

Η παρένθετη μητρότητα δεν είναι κάτι που δέχεσαι ελαφρά τη καρδία. Υπάρχουν ορισμένες χώρες που το επιτρέπουν, αλλά οι νόμοι μπορεί να αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη. Υπάρχουν υπέρ και κατά στους νόμους κάθε χώρας αλλά καμία δεν σου προσφέρει την τέλεια επιλογή. Είναι αρκετά περίπλοκο θέμα, όπως τα συναισθήματα και η κατάσταση της παρένθετης μητέρας καθώς και η καθολική μέριμνα της υγείας της. Η υγεία του μωρού σου, το εάν θα λάβει καλή νοσοκομειακή φροντίδα σε περίπτωση που γεννηθεί πρόωρα ή με θέματα υγείας. Επίσης, το αν νομικά θα μπορείς να πάρεις το βρέφος μαζί σου στην πατρίδα σου. Αυτές οι σκέψεις είναι που σε ξαγρυπνούν τις νύχτες.

Όμως η διαδικασία της παρένθετης μητρότητας φέρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Και για μας το έφερε στην Ταϊλάνδη, μετά τις αποτυχημένες προσπάθειές μας σε Ινδία και Ουκρανία. Οι δοκιμασίες συνεχίστηκαν και μετά την επιτυχημένη προσπάθεια αλλά αυτό που μετράει είναι ότι στο τέλος τα καταφέραμε. Η παρένθετη μητέρα ήταν καλά στην υγεία της και φέραμε το πανέμορφο, υγιές μωρό μας θαύμα, μαζί μας στο σπίτι.

Παρά τον πόνο και την αγωνία, το πλήγμα και την ανασυγκρότηση του εαυτού μας κάθε φορά, το ήξερα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου ότι το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να μεγαλώσω παιδιά. Τίποτα άλλο δεν μπορούσε να συγκριθεί μαζί του. Για μένα το να αναθρέψω ένα παιδί και να το κάνω καλά αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες συμβολές σε αυτό τον κόσμο.

Με το βιβλίο που κυκλοφόρησε (στα αγγλικά) την περασμένη εβδομάδα, ένιωσα πάλι αυτό το αίσθημα χαράς, σαν να πετάνε πεταλούδες στο στομάχι μου. Έχω διανύσει μια μακρά πορεία από τη στιγμή που έκανα κρυφά ενέσεις ορμονών στην τουαλέτα του εστιατορίου, ώστε κανείς να μη ξέρει ότι είμαι σε διαδικασία εξωσωματικής. Τώρα έχω γράψει έναν ωμό, ειλικρινή απολογισμό των όσων έζησα να το μάθει όλος ο κόσμος.

Δεν μπορώ να το ανατρέψω τώρα. Όμως δεν θέλω κανείς άλλος να νιώσει τη μοναξιά και την απομόνωση που έζησα εγώ στο ταξίδι της απόκτησης παιδιού. Θέλω να γνωρίζουν όλες οι γυναίκες ότι υπάρχει πάντα ελπίδα, αλλά και το ότι είναι δική σου η απόφαση να σταματήσεις όποτε το σώμα σου και τα μυαλό σου δεν αντέχει άλλο.

Οι εναλλακτικοί τρόποι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής μέσω δωρεάς γονιμοποιημένου ωαρίου, δωρητή σπέρματος, παρένθετης μητρότητας γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς και δεν θα έπρεπε να αποτελούν ταμπού. Δεν θα ‘πρεπε να κρίνουμε κάποιον για κάτι που δεν είναι στο χέρι του, ούτε να ντρεπόμαστε και να κρυβόμαστε για κάτι τόσο όμορφο όπως η απόκτηση παιδιού.

Εάν δεν το έχετε βιώσει οι ίδιοι, σίγουρα γνωρίζετε κάποιον στον κύκλο σας. Γιατί λοιπόν να μη μιλάμε ανοιχτά γι’ αυτό; Είναι ένα στενάχωρο, δύσκολο, αλλά όλο και πιο κοινό κομμάτι της ζωής, κι εμείς τελικά είτε ως οικογένεια είτε ως φίλοι ή συνάδελφοι οφείλουμε να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον να το διανύσει.

Είναι καιρός να βγάλουμε την υπογονιμότητα από τα σκοτάδια.

*Το βιβλίο «Every Conceivable Way» είναι διαθέσιμο σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία και ηλεκτρονικά από την 1η Απριλίου.