Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με τη σπαρτιάτικη καταγωγή της, αλλά η Ανθούλα Μούτη έχει κάτι από πολεμιστή πάνω της. Όχι, ότι είναι απρόσιτη, κάθε άλλο. Είναι πολύ προσιτή, φιλική και με τρομερή αίσθηση του χιούμορ, αλλά την ίδια στιγμή τη διακρίνει και μια αυστηρότητα στο παρουσιαστικό της.
Προσπαθούσα για κάμποσο καιρό να κανονίσω μια συνέντευξη με την ανώτερη αξιωματικό της Αστυνομίας κ. Μούτη, η οποία είναι επικεφαλής της Υπηρεσίας Βίντεο και Τηλεόρασης της Αστυνομίας της Βικτώριας (Film and Television Office/FTO) και ως εκ τούτου φέρει το βάρος της διασφάλισης της καλής δημόσιας εικόνας της υπηρεσίας που απαριθμεί 22.000 μέλη.
Οι λόγοι για τις καθυστερήσεις ήταν πολυάριθμοι καθώς οι απαιτήσεις της δουλειάς της άλλαζαν, ανάλογα με τις τρέχουσες καταστάσεις.
Για παράδειγμα, την περίοδο των πυρκαγιών στο Gippsland αποσπάστηκε στο Αστυνομικό Κέντρο Επιχειρήσεων Συμβάντων (Incident Police Operation Centre) στο Bairnsdale για να υπηρετήσει ως υπεύθυνη πληροφόρησης του κοινού για το Κέντρο Επιχειρησιακής Αστυνόμευσης (IPOC). Είχε το ρόλο του συνδέσμου μεταξύ της αστυνομίας και των μέσων ενημέρωσης που έκαναν ζωντανές αναμεταδόσεις για την πορεία των πυρκαγιών στην περιοχή.
«Υπήρχε, για παράδειγμα, μια φήμη για λεηλασίες. Ξεκίνησαν αστυνομικές έρευνες για να διαπιστωθεί εάν κάτι τέτοιο συνέβαινε πράγματι και η δουλειά μου ήταν να ενημερώνω σχετικά τους δημοσιογράφους για τα δελτία ειδήσεων».
Από την άλλη, υπήρχαν δημοσιογράφοι που ήθελαν να φτάσουν στις εστίες των πυρκαγιών και τότε ο ρόλος της κ. Μούτη ήταν να μάθει ποιες διαδρομές ήταν ασφαλείς για να ακολουθήσουν.
«Κάθε μέρα έπρεπε να αναφέρω όσα συνέβαιναν στο Bairnsdale και η δουλειά μου ήταν να διευκολύνω όλες αυτές τις καταστάσεις. Ήταν διαφορετικός από το συνηθισμένο μου ρόλο, καθώς αφορούσε τη διαχείριση έκτακτης ανάγκης».
Μετά τις πυρκαγιές το επαγγελματικό σκηνικό άλλαξε άρδην για την ομογενή αξιωματικό της αστυνομίας καθώς της ανατέθηκε ο ρόλος του αστυνομικού συνδέσμου με τους ενθουσιώδεις οπαδούς των Ελλήνων αστέρων του τένις, του Στέφανου Τσιτσιπά και της Μαρίας Σάκκαρη κατά τη συμμετοχή τους στο Αυστραλιανό Open.
Στη συνέχεια επέστρεψε στις υποχρεώσεις της στο FTO στα Κεντρικά της Αστυνομίας της Βικτώριας όπου συνεργάστηκε με διάφορα γραφεία τηλεοπτικών παραγωγών για μια πληθώρα τηλεοπτικών προγραμμάτων.
«Ο ρόλος μου είναι να προστατεύω τα συμφέροντα και τη φήμη της Αστυνομίας της Βικτώριας», λέει η κ. Μούτη. «Το γραφείο είναι ένας αγωγός μεταξύ του Τμήματος ΜΜΕ και Εταιρικών Επικοινωνιών της Αστυνομίας της Βικτώριας και των γραφείων τηλεοπτικών παραγωγών. Για παράδειγμα, οι παραγωγοί της σειράς ντοκιμαντέρ «Εγκλήματα της Αυστραλίας» (Australian Crime Stories) θέλουν να κάνουν ένα επεισόδιο για την απατεώνισσα Jody Harris. Υπέβαλαν το αίτημά τους σε εμάς και πρέπει να εξετάσουμε αν το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι προς όφελος της υπηρεσίας μας και των αναγκών της».
«Πρέπει να διερευνήσω τι θα πουν οι (αστυνομικοί) ανακριτές, να βρω τις ερωτήσεις που θα τους τεθούν και να προετοιμάσω τα κατάλληλα σημεία έτσι ώστε να εξασφαλίσω ότι οι απαντήσεις κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση, είναι ακριβείς και δεν θίγουν κανέναν» εξηγεί η κ. Μούτη.
Δύο από τα προγράμματα τα οποία επιβλέπει η ομογενής αξιωματικός της Αστυνομίας, είναι η δημοφιλής σειρά Highway Patrol στο κανάλι Seven και Random Breath Test (RBT) στο Κανάλι 9. Τα βίντεο είναι όπως συμβαίνουν στην πραγματικότητα, αλλά η βιντεοσκόπηση συνεχίζεται μόνο με τη συγκατάθεση όλων των μερών, συμπεριλαμβανομένων αυτών που ελέγχονται για χρήση ναρκωτικών ουσιών και κατανάλωση αλκοόλ.
Υπάρχει ένας περιορισμός στις περιπτώσεις που ο υποτιθέμενος παραβάτης έχει προσφύγει στο δικαστήριο. Τότε, το επεισόδιο μπορεί να μεταδοθεί μετά την πάροδο 28 ημερών από την έκδοση της δικαστικής απόφασης επί της υπόθεσης.
«Το 80% των ανθρώπων που έχουν βιντεοσκοπηθεί μέχρι στιγμής ήταν οδηγοί υπό την επήρεια ναρκωτικών, που σημαίνει ότι ίσως το μήνυμα για την οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ να έχει περάσει τελικά στον κόσμο και να υπάρχει μια πραγματική αλλαγή (στη στάση του κοινού)».
«Το αγαπημένο μου μότο όσον αφορά τη διοίκηση προέρχεται από τον Σερ Richard Branson: “Φροντίστε τους ανθρώπους σας και θα φροντίζουν την επιχείρησή σας”» λέει η κ. Μούτη.
Το FTO αποτελείται από την κ. Μούτη και άλλους τρεις αξιωματικούς του Σώματος, που είναι επιφορτισμένοι με την κάλυψη των αναγκών ολόκληρης της υπηρεσίας. Ο φόρτος εργασίας μπορεί να γίνει πολύ μεγάλος, ωστόσο οι καλές σχέσεις μεταξύ των συναδέλφων ελαφραίνουν το βάρος.
«Δεν θέλω τριβές, εάν ανακύψει κάποιο ζήτημα το επιλύουμε και συνεχίζουμε», λέει.
Τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την δουλειά της τον διδάχθηκε σε μεγάλο βαθμό από τον πατέρα της ο οποίος πριν πεθάνει διατηρούσε ένα επιτυχημένο χρωματοπωλείο στο Craigieburn, το «Paint Spot», το οποίο πρόσφατα αγόρασε ο κολοσσός της χρωματοβιομηχανίας Dulux.
«Όλοι γνώριζαν τον Πίτερ τον χρωματοπώλη, τον «Βασιλιά του Βορρά». Μετανάστευσε από την Ελλάδα με τον πατέρα του και στη συνέχεια ήρθαν η μητέρα και οι αδελφές του.
Ξεκίνησε ως οδηγός ταξί, στη συνέχεια εργάστηκε ως πωλητής ταπετσαριών, όταν αποφάσισε να ανοίξει μια δική του επιχείρηση στο Lalor. Την ξεκίνησε ως επιχείρηση επίπλων και στη συνέχεια πουλούσε κουζίνες υγραερίου. Τα πρώτα δύο χρόνια τα έφερνε ίσα ίσα, αλλά με τη μητέρα της Penny, δούλεψαν σκληρά για 40 χρόνια και μεγάλωσαν αρκετά την επιχείρησή τους ώστε να καταφέρουν να αγοράσουν και το δεύτερο κατάστημα στο Craigieburn.
«Εργάστηκα κι εγώ στην οικογενειακή επιχείρηση πριν μπω στην Αστυνομία. Είχα πει στον πατέρα μου ότι μόλις φτάσουμε τα έσοδα στο 1 εκατομμύριο δολάρια θα άρχιζα να ψάχνω για μια πιο δύσκολη καριέρα».
«Πήγα στην Ελλάδα για διακοπές 32 ημερών, αλλά έμεινα 69 ημέρες. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου στην οικογένεια της μητέρας μου στη Ναύπακτο, γνώρισα έναν ξάδερφό μου που είχε κάνει αίτηση για να μπει στην Αστυνομία. Δύο από τους θείους μου ήταν επίσης αστυνομικοί και τότε ήταν που άρχισα να σκέφτομαι ότι θα ήθελα να ενταχθώ στην Αστυνομία».
Κατά την επιστροφή της στην Αυστραλία, έκανε την αίτηση και δεν κοίταξε πίσω. Το πάθος της είναι να γίνει δικηγόρος και ενώ δεν έχει παραιτηθεί ακόμα από το όνειρο αυτό, ωστόσο η ζωή της στην Αστυνομία έχει καλύψει και με το παραπάνω την ανάγκη της για μια ζωή γεμάτη ποικιλία.
«Πρόκειται για μια υπηρεσία όπου επικρατεί η διαφορετικότητα, οι ευκαιρίες είναι εξαιρετικές και οι απολαβές πολύ καλές. Έχει εξελιχθεί πολύ από όταν πρωτοξεκίνησα το 1999».
Μετά την αποφοίτησή της από την Ακαδημία, η κ. Μούτη παρέμεινε στις γενικές υποθέσεις για αρκετά χρόνια πριν μετατεθεί στην ομάδα των ένοπλων ληστειών.
Η πίεση που είχε ως αξιωματικός διερεύνησης εγκλημάτων, όπως λέει, είναι διαφορετική από αυτή που αντιμετωπίζει τώρα στο FTO.
«Προερχόμενη από το χώρο των εγκληματολογικών ερευνών, όπου καταδιώκεις παραβάτες και πρέπει να βρεις τους νόμους που αρμόζουν σε κάθε περίπτωση και να προετοιμάσεις τα αποδεικτικά στοιχεία για το δικαστήριο – αυτή η δουλειά είναι τελείως διαφορετική από αυτή που κάνω τώρα».
Ύστερα είναι και η συναισθηματική φόρτιση όταν έρχεσαι σε επαφή με τα θύματα εγκλημάτων βίας.
Η κ. Μούτη προσχώρησε στην ομάδα ανθρωποκτονιών το 2010. Ύστερα από ένα διάλειμμα δύο ετών λόγω της γέννησης του παιδιού της, επέστρεψε στις Ανθρωποκτονίες και ηγήθηκε της ομάδας που συνέλαβε τους δολοφόνους του Bill Stephenson ο οποίος είχε εξαφανιστεί στο Bendigo στις αρχές του 2014.
«Οι υποθέσεις εξαφανίσεων είναι οι πιο δύσκολες, επειδή δεν υπάρχει σημείο εκκίνησης όπως συμβαίνει στην περίπτωση δολοφονίας όπου υπάρχει ένα πτώμα για αρχή».
Στην υπόθεση του Bendigo, το καμένο σώμα του Bill Stephenson βρέθηκε μήνες αργότερα και η πρώτη προτεραιότητα ήταν η πιστοποίηση της ταυτότητας των υπολειμμάτων.
«Ταξίδεψα στη Νέα Ζηλανδία για να δω την οικογένεια, να πάρω καταθέσεις. Χρειαζόμουν επίσης δείγματα DNA για να τα ταιριάξω με το πτώμα. Έτσι, έπρεπε να αντιμετωπίσω τη μητέρα και την αδερφή του θύματος κάτι που με φόρτισε επιπλέον συναισθηματικά.
«Ως στέλεχος του τμήματος ερευνών, προσπαθείς να φωτίσεις κάθε πτυχή της υπόθεσης για να ικανοποιήσεις την οικογένεια. Η μέγιστη ικανοποίηση για σένα έρχεται όταν ο δράστης κρίνεται ένοχος και καταδικάζεται για το έγκλημα. Αυτό είναι το κλείσιμο για μένα».
«Όταν δούλευα στο Ανθρωποκτονιών, το τελευταίο πράγμα που με ενδιέφερε ήταν οι δημοσιογράφοι. Τώρα που εργάζομαι στο FTO, καταλαβαίνω τι θέλουν οι δημοσιογράφοι. Πρέπει να ενημερώσουν την κοινότητα για τα γεγονότα: «είναι το κοινό σε κίνδυνο;», «έχει συλληφθεί κάποιος;» και πρέπει να εργάζονται με προθεσμίες».
«Μετά από τέσσερα έντονα χρόνια στο Τμήμα ΜΜΕ και Εταιρικών Επικοινωνιών της Αστυνομίας της Βικτώριας έχω μάθει πλέον να ενεργώ σε πολλαπλά επίπεδα και να αλληλεπιδρώ με τον εταιρικό κόσμο. Είναι ένας ρόλος που απαιτεί διπλωματία, δομή και ικανότητα αντιμετώπισης «εξωτερικών παραγόντων» (εκτός του Σώματος), όπως οι εταιρείες παραγωγής και οι δημοσιογράφοι, όπου πρέπει να γνωρίζουμε τις ανάγκες τους, κάτι που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τη διεξαγωγή μιας έρευνας».