Πνοή αισιοδοξίας, αισθάνεται κανείς να πνέει στο χώρο της εστίασης μετά την άρση μέρους των περιορισμών που ανοίγει τον δρόμο προς την κανονικότητα. Μια κανονικότητα εντούτοις η οποία και κάτω από τις καλύτερες συνθήκες, να σημειωθεί, δεν θα είναι ποτέ ίσως η ίδια με την προ-κορονοϊού περίοδο.
Από την 1η Ιουνίου, όπως έγινε γνωστό, τα εστιατόρια, τα καφέ, τα μπαρ και λοιποί χώροι εστίασης θα μπορούν να δέχονται και να εξυπηρετούν στο χώρο τους μέχρι 20 άτομα τη φορά. Αυτό κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και αυστηρούς περιορισμούς προκειμένου να μείνει άοπλος ο αόρατος εχθρός που, απρόσκλητος και απωθητικός μεν, δεν έπαυσε όμως δυστυχώς να υπάρχει και να κάνει αισθητή την παρουσία του, ακόμη και εκεί που δεν τον περιμένεις.
Σταδιακά και αν δεν σημειωθεί ανάφλεξη της πανδημίας μετά τρεις εβδομάδες, 22 Ιουνίου ο αριθμός των θαμώνων θα αυξηθεί στους 50 και από τα μέσα Ιουλίου στους 100. Η εικόνα φαίνεται ενθαρρυντική τόσο για τους επιχειρηματίες, όσο και για τους πελάτες τους που όλο αυτό το διάστημα, στερήθηκαν αυτά που ήξεραν.
Όσοι μπόρεσαν αντιστάθηκαν σθεναρά, βρίσκοντας εναλλακτικές λύσεις, όπως take away και διανομή στο σπίτι.
ΑΝΤΙΠΕΡΙΣΠΑΣΜΟΣ
«Δεν τα έβαλα ποτέ στη ζωή μου κάτω, θα τα βάλω τώρα;», ήταν η απάντηση… με ερώτημα του γνωστού εστιάτορα Θόδωρου Πουλακίδα στο ερώτημά μου ‘τι έγινε όλο αυτό το διάστημα και πώς βλέπει την κατάσταση να εξελίσσεται στο χώρο της εστίασης από δω και μπρος’.
«Γεγονός είναι ότι όλη αυτή η υπόθεση, μας βρήκε απροετοίμαστους ψυχολογικά. Δεν είναι εύκολο να βλέπεις από τη μια μέρα στην άλλη τα τραπέζια και τα καθίσματα άδεια. Το ευχάριστο είναι ότι συνήλθαμε γρήγορα και αποφασίσαμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση θαρραλέα και μάλιστα κατά μέτωπο. Σ’ αυτό βέβαια, μας βοήθησαν πάρα πολύ και οι πελάτες μας οι οποίοι μας στήριξαν και μας έδωσαν, στην ουσία, την ώθηση να προχωρήσουμε. Να μη βάλουμε το κλειδί στην πόρτα», θα πει ο Θόδωρος Πουλακίδας, κεφαλή της οικογενειακής επιχείρησης Theio Theo, στο Malvern.
«Είμαστε περήφανοι γιατί δεν καταθέσαμε τα όπλα. Δεν σκεφτήκαμε ούτε στιγμή να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά, να κλείσουμε τις πόρτες και να γυρίσουμε στο σπίτι μας ελπίζοντας ότι τα πράγματα μια μέρα θ’ αλλάξουν», συμπληρώνει η σύντροφος του Θόδωρου, Στέλλα.
«Μείναμε με την πόρτα ανοιχτή, καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια να διατηρήσουμε την επιχείρηση ζωντανή. Να μην απολύσουμε προσωπικό, κυρίως, και να εξυπηρετήσουμε τους πελάτες μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με έτοιμα φαγητά που παίρνουν μαζί τους.
Το μενού δεν άλλαξε στο ελάχιστο. Προσφέραμε και προσφέρουμε ό,τι και πριν μας επισκεφτεί απρόσκλητος ο ύπουλος αυτός εχθρός.
Είμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτό κι’ εκείνο που εισπράττουμε και μας ικανοποιεί αφάνταστα είναι η στήριξη των πελατών μας» τονίζει η Στέλλα.
ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ
Ό,τι συνέβη, εξομολογείται η δυναμική επιχειρηματίας, συνέβαλε στο να δούμε και να διαπιστώσουμε τα δικά μας αποθέματα δύναμης, καλής θέλησης και ανθρωπισμού, όλα τα καλά στοιχεία του χαρακτήρα μας, αλλά και των άλλων. Κανείς από τους συνεργάτες μας, τους απλούς προμηθευτές μας, όπως είναι οι ψαράδες, δεν έχασαν το θάρρος τους. Και αυτό είναι μεταδοτικό.
Υπήρχε και υπάρχει ένα πνεύμα ομοψυχίας, ένα σιωπηρό αν θέλεις ‘όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε’, που δεν μπορείς να το αγνοήσεις.
Ακόμη, αυτή η νέα εμπειρία, μας έδωσε αν θέλεις το χρόνο και το έναυσμα να αισθανθούμε, να ανακαλύψουμε και να θέλουμε να βάλουμε σε εφαρμογή καινούρια πράγματα που θα ανεβάσουν το χώρο σ’ ένα άλλο επίπεδο. Την περίοδο αυτή, τη θεωρώ περίοδο αναγέννησης», καταλήγει η δυναμική επιχειρηματίας.
ΛΕΒΕΝΤΙΑ ΣΥΝ ΧΙΟΥΜΟΡ
Με κρητική λεβεντιά και το γνωστό του χιούμορ αντιμετωπίζει τον ακάλεστο επισκέπτη, τον κορονοϊό, με ό,τι αυτός κουβαλάει μαζί του, ο γνωστός εστιάτορας Γιάννης Ρεράκης από το Philellene.
«Δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να τα βάλω κάτω , ίσως γιατί από τη φύση μου είμαι αισιόδοξος και ανθεκτικός. Επίσης διαθέτω, θέλω να πιστεύω, κάποιο χιούμορ το οποίο επιστράτευσα και αυτό αποδείχτηκε πραγματικά αποτελεσματικό.
Αποφάσισα να κρατήσω τον χώρο ανοιχτό, να αλλάξω το μενού ώστε να μπορέσω να ανταποκριθώ στις νέες συνθήκες και να δώσω πράγματα καινούρια και ελκυστικά να πάρουν οι πελάτες μου στο σπίτι. Όλα φρέσκα, όπως αγκινάρες, κουκιά, χόρτα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πολλοί έπαιρναν ολόκληρα ταψιά με γεμιστά, για παράδειγμα και τα μοίραζαν σε ηλικιωμένους που δεν μπορούσαν να βγουν, με τις νέες συνθήκες, από τα σπίτια τους.
Έρχονται και μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό απολαμβάνουν και μια τσικουδιά μπροστά στο αναμμένο τζάκι».
Χαμογελά και μου δείχνει με καμάρι το μπλουζάκι που ξεχειλίζει από το χιούμορ του.
«Μη μου σιμώνεις… ένα μέτρο αλάργα». Απευθύνεται στη γυναίκα του Σούζυ.
Βέβαια, δίπλα στο χιούμορ και μάλιστα σε περίοπτη θέση του χώρου, είναι η ασπρόμαυρη φωτογραφία με τίτλο «Γεύμα στην Κόνιτσα 1948». Απεικονίζει μια οικογένεια που το γεύμα τους είναι μια φρατζόλα ψωμί και μια φούχτα ελιές στο πιάτο στο μέσον του τραπεζιού.
«Υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας που έχουν ζήσει φοβερές καταστάσεις, στέρησης και δυστυχίας. Αυτό δεν αμφισβητείται από κανέναν και καλό είναι κάπου–κάπου να το θυμόμαστε.
Στο σύνολό τους όμως αυτές είναι πρωτόγνωρες καταστάσεις. Έχω 20 χρόνια στο χώρο και ποτέ δεν είχα μια εμπειρία που να θυμίζει, έστω και στο ελάχιστο, αυτό που περνάμε σήμερα. Την πρώτη βδομάδα δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβαινε. Έβαλα το κλειδί στην πόρτα και δεν το πίστευα. Μετά, να κλείσω την πόρτα είναι μια κουβέντα. Δεν είμαι όμως μόνος. Υπάρχουν άνθρωποι που τρώνε ψωμί από δω. Φοιτητές που αν μείνουν άνεργοι στερούνται και αυτό το φαγητό. Είναι πρωτόγνωρες καταστάσεις που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε με τον καλύτερο τρόπο που μπορούμε.
Εγώ κλείνω το βράδυ το μαγαζί και πάω και μοιράζω φαγητό σε άτομα που η κρίση, ο ιός στην πραγματικότητα, έσπρωξε στην ανεργία. Είναι απίστευτο, αυτό που συμβαίνει καλούμαστε όμως να το αντιμετωπίσουμε με τον καλύτερο τρόπο που μπορούμε».
«Ξέρεις, μ’ έχουν συγκινήσει οι άνθρωποι. Μου τηλεφωνάνε και λένε ‘θα σε στηρίξουμε. Ό,τι και να γίνει θα είμαστε δίπλα σου’. Και αυτό δεν είναι μόνο λόγια. Σε βεβαιώ. Το βλέπουμε στην πράξη κι εγώ και η γυναίκα μου. Η ικανοποίηση δεν περιγράφεται. Γνωρίζεις τον άνθρωπο, σ’ όλο του το μεγαλείο!»
Πώς βλέπει ο ίδιος τη χαλάρωση των μέτρων στο χώρο του από την 1η Ιουνίου;
«Κοίταξε. Είκοσι άτομα, είναι είκοσι πελάτες στα τραπέζια στον κάθε χώρο. Εμείς διαθέτουμε δύο χώρους, επομένως είναι 40 άτομα τη φορά. Είναι καλά» αποφαίνεται κάνοντας με άνεση τους υπολογισμούς.
«Όσο για τα μέτρα προφύλαξης που πρέπει να τηρήσουμε θα κάνουμε ό,τι μας ζητήσουν. Κι εμείς θέλουμε οι πελάτες μας να είναι ασφαλείς. Αυτό είναι αυτονόητο. Γιατί, ας μη μας διαφεύγει ότι αν κάτι δεν πάει καλά, θα γυρίσουμε πάλι κι εγώ δεν ξέρω πού. Δεν θέλω ούτε καν να το σκέφτομαι».
Το βέβαιο είναι, κανείς.
ΜΕ ΤΑ ΦΩΤΑ ΚΛΕΙΣΤΑ
Στο ρομαντικό Bistro Thierry, στο Malvern, oι πόρτες έχουν μείνει κλειστές από την 21η Μαρτίου, αποφράδα μέρα, με πληροφορεί ο ίδιος Monsieur Thierry.
Με τα φώτα σβηστά, τη βαριά μαύρη πόρτα κλειδωμένη και τις κομψές φιγούρες των θαμώνων άφαντες, ο τόπος από μόνος του αποπνέει μια μελαγχολική, πένθιμη σχεδόν ατμόσφαιρα.
Ο χώρος που ποτέ δεν διανοείσαι να πας αν δεν έχεις κλείσει μέρες πριν, μοιάζει σα να πενθεί πραγματικά. Το γεμάτο χαρακτήρα αυτό ρεστοράν φαίνεται σα να έχει ξαφνικά χάσει, όχι απλά τη ζωντάνια του, αλλά αυτήν την ίδια τη ζωή του.
Τηλεφωνώ προχτές το μεσημέρι, ενώ έγραφα αυτό εδώ το κομμάτι, και πετυχαίνω τον ίδιο τον Thierry.
Χαίρεται, λέει, που μ’ ακούει κι’ εγώ περισσότερο.
Ζητώ να μάθω νέα του και τον βρίσκω προβληματισμένο: «Είμαστε κλειστοί από την 21η Μαρτίου. Είναι φοβερό! Μας βρήκε απροετοίμαστους».
Ακούγεται προβληματισμένος και θεωρώ καλό να πάω στην ημερομηνία που προμηνύεται να δει κάποιο φως – κυριολεχτικά και μεταφορικά – ο χώρος του στον ορίζοντα.
1η Ιουνίου, ρωτώ, τι σημαίνει για σας;
«Μας προβληματίζει. Είκοσι άτομα σ’ αυτόν εδώ το χώρο; Μπορείτε να το φανταστείτε; Μετά, είναι το πρακτικό μέρος. Τα έξοδα. Πώς θα καλυφθούν; Tυχεροί αν καλύψουμε ένα μέρος από αυτά στη δεύτερη φάση. Πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί για να φθάσουμε μέχρι εκεί» καταλήγει.
Κι όλα αυτά από έναν ιό, μπορείτε να το φαντασθείτε;
To τελευταίο είναι δικό μου και απευθύνεται προς πάσα κατεύθυνση.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρόκληση ζωής και θανάτου –κυριολεκτικά– όπου ο καθένας καλείται να επιστρατεύσει όλες του τις δυνάμεις και τον καλύτερο εαυτό του.
Πρόκειται για μια κατάσταση που μας καλεί να αγωνιστούμε, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, όχι μόνο για τους εαυτούς μας, αλλά και τους άλλους.
Είμαστε τόσο δυνατοί, αλλά και τόσο ευάλωτοι συγχρόνως.
Μας δίνεται η ευκαιρία να αποκαλύψουμε και να αποκαλυφθούμε.
Κατά κάποιον τρόπο, διαπιστώνει κανείς, έχουμε γίνει πιο θαρραλέοι και πιο ακομπλεξάριστοι. Ο κίνδυνος μας έχει δώσει, στους περισσότερους τουλάχιστον να καταλάβουμε το νόημα της ζωής και συγχρόνως να διαπιστώσουμε πόσο ευάλωτοι είμαστε.
Μας κάλεσε να στηριχθούμε στον εαυτό μας και μόνο και αυτό κάναμε, ενώ συνάμα γίναμε πιο ευαίσθητοι στις ανάγκες των άλλων.
Κοιτάζοντας δε στον δικό μας χώρο, το ελληνικό κύτταρο, όπως συνήθιζε να λέει ο Φρέντυ Γερμανός, είναι ακαταμάχητο.
Πάντοτε σχεδόν βρίσκουμε τρόπους να αντέξουμε και να επιβιώσουμε στα δύσκολα.