Το 2014 ο μικρός Γιάννης Μεταξιώτης πέρασε τις πρώτες 165 ημέρες της ζωής του στο νοσοκομείο πριν τελικά μπορέσει να πάει σπίτι με τους γονείς του.
Ο Γιάννης γεννήθηκε πρόωρα, μόλις 26 εβδομάδων και σήμερα, έξι χρόνια μετά είναι μαθητής του νηπιαγωγείου και η μητέρα του Πόλα Μεταξιώτη περιγράφει την «έντονη» προσωπικότητά του.
«Τρελαίνεται για τη μουσική, είναι τόσο αστείος! Του αρέσει να μου κάνει πλάκες, κρύβεται στο ντουλάπι και πηγαίνω να τον ψάξω και μου κάνει «μπου». Παίρνει τη μικρή κιθάρα και το σαξόφωνό του και παίζει», λέει η κα Μεταξιώτη, θαυμάζοντας πόσο μακριά έχει φτάσει ο γιος της.
Το ταξίδι του μικρού Γιάννη αυτά τα έξι χρόνια ήταν δύσκολο και γεμάτο προκλήσεις, που, όμως, εκείνος κατάφερε να ξεπεράσει και να φτάσει να είναι σήμερα ένα παιδί γεμάτο ενέργεια και ζωντάνια.
«Ατελείωτα ραντεβού με γιατρούς, για να παρακολουθούμε πώς πηγαίνει. Και κατά έναν εκπληκτικό τρόπο τα πηγαίνει καλά. Πρέπει να παραδεχτώ ότι υπέφερε συχνά από πνευμονία όταν ήταν μικρός λόγω των προβλημάτων των πνευμόνων του, αλλά τώρα όλα αυτά είναι πίσω μας. Είναι ένας μικρός μαχητής, που δεν το βάζει κάτω», λέει η μητέρα του.
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ ΕΝΑ ΜΩΡΟ – ΘΑΥΜΑ
Η Πόλα και ο σύζυγός της Κώστας Μεταξιώτης είχαν κάνει 15 αποτυχημένες προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποίησης πριν η «τυχερή» 16η τους φέρει το όμορφο αγόρι τους.
Οι επιπλοκές και τα προβλήματα που έφερε η πρόωρη γέννηση του μωρού τους, βοήθησαν το ζευγάρι να ανακαλύψει μια πρωτόγνωρη νέα δύναμη για να τα αντιμετωπίσει.
«Έχουμε γίνει πιο δυνατοί… Το να προσπαθείς να πλάσεις έναν καλύτερο άνθρωπο αποτελεί σπουδαίο κίνητρο και πηγή αποφασιστικότητας. Παρόλο που πέρασε δύσκολες στιγμές, εξακολουθούμε να θέλουμε να ενσταλάξουμε μέσα του την καλοσύνη και την ανθρωπιά», λέει η κα Μεταξιώτη.
Αναλογιζόμενη την πορεία της από την εγκυμοσύνη μέχρι σήμερα, η συμβουλή της στους γονείς που μπορεί να περνούν κάτι παρόμοιο είναι, επιμονή.
«Πρέπει να έχετε υπομονή και αποφασιστικότητα. Εάν χρειάζεστε βοήθεια, η βοήθεια είναι εκεί έξω. Πρέπει να αγωνίζεστε μαζί τους. Και αν επιμένετε, το κάνετε για τον καλύτερο άνθρωπο που πρόκειται να γίνουν. Επιτρέψτε στον εαυτό σας μικρά διαλείμματα κάθε τόσο, ο Κύριος μόνο ξέρει πόσες φορές έπρεπε να μαζέψω τα κομμάτια μου ξανά», λέει ενθαρρυντικά.
Παρά τις δυσκολίες, η κα Μεταξιώτη δεν θα άλλαζε την εμπειρία τους για τίποτα στον κόσμο.
«Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Είναι μια ανάσα φρέσκου αέρα γιατί γελάς, κλαις, αγκαλιάζεις. Και είναι τα μικρά πράγματα που το κάνουν ξεχωριστό, όπως όταν αυθόρμητα έρχεται κοντά μου και μου λέει «Σ ‘αγαπώ μαμά, είσαι η καλύτερή μου φίλη» και αυτές είναι οι στιγμές που κυριολεκτικά κάνουν την καρδιά σου να λιώνει», λέει.
Η κα Μεταξιώτη έμαθε στην πράξη το νόημα της παροιμίας «χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί», αναγνωρίζοντας ότι η ζωή του Γιάννη άλλαξε για πάντα με τη βοήθεια των γιατρών και των εκπαιδευτικών που συνέβαλαν στο μεγάλωμά του.
«Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους τον βοήθησαν να φτάσει εδώ που είναι σήμερα. Τα νοσοκομεία, τις νοσοκόμες, τους γιατρούς, τους χειρούργους, τους εκπαιδευτικούς, τους φυσιοθεραπευτές, τους λογοθεραπευτές, όλους, επειδή ήταν μια μεγάλη προσπάθεια. Ήταν θεόσταλτοι. Χωρίς αυτούς, ποιος ξέρει αν θα ήμαστε εδώ».