«Το πρώτο μου ταξίδι στην Ελλάδα ήταν η απαρχή ενός μεγάλου αιώνιου έρωτα».
Με αυτά τα λόγια περιγράφει η Ελληνοαυστραλή Μινοδώρα Φαλίδη-Νικολία την πρώτη φορά που μαζί με τα αδέλφια και τους γονείς της, τον Μάρτιο του 1976, ταξίδεψαν στην πατρίδα των προγόνων τους για να γνωρίσουν το μέρος που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν οι γονείς τους.
«Ήμουν μόλις εννέα ετών και όμως με το που πατήσαμε το πόδι μας σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, ένιωσα αμέσως μια ανεξήγητη έλξη, ένα δέσιμο που ούτε εγώ η ίδια δεν μπορούσα να εξηγήσω και να χωρέσω στο μικρό μου μυαλουδάκι» λέει η Μινοδώρα η οποία κρατώντας από το χέρι την μικρότερη αδελφή της Ευθυμία και αγκαλιά τον μόλις 2 ετών αδελφό της Ιωάννη, ανυπομονούσε να εξερευνήσει τον τόπο του πατέρα της Ελευθέριου, ο οποίος είχε να δει τους γονείς και τα αδέλφια του από το 1965 οπότε και μετανάστευσε στην δεύτερη πατρίδα του την Αυστραλία και της μητέρας της Νίκης η οποία επίσης είχε να δει τους δικούς της από το 1964.
«Για εμένα η χαρά και ο ενθουσιασμός που ένιωσα όταν βρέθηκα στο τόπο μου μαζί με τα παιδιά μου, είναι ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται με λόγια» λέει ο πατέρας της Μινοδώρας, ο οποίος εγκατέλειψε τους γονείς του και τον τόπο του την Ελασσόνα σε ηλικία 24 ετών, με την ελπίδα να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον στην ξενιτιά.
Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΚΑΙ Η ΓΙΑΓΙΑ
Αλλά και για την Μινοδώρα, η πρώτη συνάντηση με τον παππού και την γιαγιά της αποτελεί μια μνήμη που την έχει σημαδέψει.
«Ειδικά από την στιγμή που γνώρισα την γιαγιά μου Μινοδώρα, της οποίας έχω και το όνομα, ένιωσα πως ήμουν πως το πιο τυχερό κορίτσι στον κόσμο. Αφενός γιατί ο παππούς και η γιαγιά αλλά και οι θείοι και θείες δεν σταμάτησαν να αγκαλιάζουν με αγάπη και τρυφερότητα εμάς τα παιδιά και αφετέρου γιατί στο πρόσωπο του πατέρα μου εκείνη τη στιγμή ήταν ζωγραφισμένη η ευτυχία ενός ανθρώπου που βλέπει τους δικούς του και νιώθει συνάμα περήφανος που επιτέλους έχει την ευκαιρία να συστήσει στους δικούς του την οικογένεια που εκείνος δημιούργησε με κόπο και βάσανα μόνος του εκεί στην ξενιτιά» λέει η Μινοδώρα.
«Ένιωσα πραγματικά πως άνηκα στον τόπο αυτό και ας είχα γεννηθεί στην Αυστραλία».
ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ
Μετά το χωριό του πατέρα ήταν η σειρά της μητέρας της Μινοδώρας να δει και πάλι τους δικούς της στον Παντελεήμωνα.
«Ανυπομονούσα να δω τους γονείς, τις αδελφές και τα αδέλφια μου. Για μένα ήταν σαν όνειρο που επιτέλους γινόταν πραγματικότητα», λέει η κ. Νίκη, η οποία μόλις αντίκρισε τους πολυαγαπημένους της γονείς ξέσπασε σε κλάματα.
«Είχα φύγει 19 χρονών, μια νεαρή φοβισμένη κοπέλα, και επέστρεφα πίσω στους γονείς μου γυναίκα πια 31 ετών και μητέρα τριών παιδιών, τα οποία εκείνοι δεν είχαν καν γνωρίσει», λέει.
Η εννιάχρονη Μινοδώρα αφού «χόρτασε» τις αγκαλιές και τα φιλιά του παππού και της γιαγιάς, το έσκασε και βγήκε στα δρομάκια και σοκάκια του χωριού για εξερεύνηση.
«Κοιτούσα γύρω μου και δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο διαφορετικός και όμορφος ήταν αυτός ο τόπος με το ιστορικό βυζαντινό κάστρο που αργότερα έμαθα πως αποτελεί το «σήμα κατατεθέν» της περιοχής. Καθώς περπατούσα και απολάμβανα τον ανοιξιάτικο αέρα και την ομορφιά του τοπίου παρατηρούσα γύρω μου την φύση, τα τεράστια βουνά που στόλιζαν και αγκάλιαζαν το χωριό. Τότε ένιωσα για μια ακόμα φορά το ίδιο συναίσθημα, πως δηλαδή εκεί ανήκα και ας ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τούτον το τόπο» θυμάται η Μινοδώρα η οποία συνεχίζοντας την περιπλάνηση έφτασε στην πλατεία του χωριού όπου και αντίκρισε μια παρέα από νεαρές κοπέλες που με την σειρά τους περιεργάζονταν την μικρή Ελληνοαυστραλή αφού δεν είχαν ξαναδεί «αυτό το ξένο κοριτσάκι» στο χωριό.
«Στην αρχή ένιωσα λίγη ντροπή όπως και εκείνες αλλά τελικά βρήκα το θάρρος να τους μιλήσω και να γίνω φίλη μαζί τους. Μάλιστα μια από αυτές, η Μαρία, είναι φίλη μου μέχρι σήμερα και όταν επισκέπτομαι την Ελλάδα φροντίζουμε να περνάμε χρόνο μαζί» λέει η Μινοδώρα.
ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
Μετά από εκείνο το ταξίδι, η Μινοδώρα, δεν επέστρεψε στην Ελλάδα για 34 χρόνια.
Παντρεμένη πλέον και μητέρα τεσσάρων παιδιών, μαζί με τον σύζυγο της Δημήτριο αποφάσισαν να επισκεφθούν και πάλι τον τόπο των προγόνων τους παίρνοντας αυτή την φορά μαζί τους, τα δικά τους παιδιά.
Έκτοτε η οικογένεια της ομογενούς έχει επισκεφθεί την Ελλάδα πέντε φορές ενώ μια επίσκεψη το 2010 έγινε η αφορμή για την έμπνευση και συγγραφή του βιβλίου «Δύο πόρτες έχει η ζωή» όπου η Μινοδώρα αφηγείται την ζωή και το ταξίδι τεσσάρων γυναικών, από τον Παντελεήμονα, της Κεντρικής Μακεδονίας στην Αυστραλία στα μέσα του 1960.
«Οι γονείς μου όπως και οι γονείς όλων των Ελλήνων στην Αυστραλία, θυσίασαν τα πάντα για να έχουμε εμείς σήμερα μια καλή ζωή στην Αυστραλία.
«Την ίδια στιγμή όμως, ευλογημένοι είμαστε που καταγόμαστε από την Ελλάδα και όποιος έχει πάει στην πατρίδα, ξέρει τί εννοώ.
«Ο έρωτας με την Ελλάδα μας δεν θα σβήσει ποτέ» καταλήγει η Μινοδώρα.