Αφού πέρασε ένας χρόνος και δεν τελείωσε η όλη υπόθεση που αναφέραμε στο πρώτο στάδιο, τώρα υπάρχει και συνέχεια. Επομένως, είναι ευκαιρία να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά και με περισσότερες λεπτομέρειες, ούτως ώστε να μπορέσουμε να φτάσουμε στο τέλος.
Ξεκινώντας, λοιπόν, να αναφέρω ότι κατά τον μήνα Απρίλιο μου είχαν κάνει τη δεύτερη πλαστική επέμβαση για τη βελτίωση του αριστερού μέρους του προσώπου μου και για λίγες μέρες είχα φρικτούς πόνους.
Μετά, αφού υποχώρησαν οι αφόρητοι πόνοι, παρέμεινε ένα μούδιασμα, συνοδευόμενο από ελαφρύ πονοκέφαλο που κράτησε 3-4 μήνες. Αναγκάστηκα να παίρνω πολλά χάπια τα οποία με βοηθούσαν κάπως. Με εξέτασαν αρκετοί γιατροί και σχεδόν όλοι μου υποσχέθηκαν ότι η κατάστασή μου θα καλυτερεύσει στο μέλλον.
Δεν ήξερα τι άλλο μπορούσα να κάνω. Προσπαθούσα να ξεχάσω το πρόβλημα για λίγο, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή, εκτός από το να ακολουθώ τις οδηγίες των γιατρών. Την όλη υπόθεση ανέλαβε το Νοσοκομείο Austin. Με ειδοποίησαν ότι στις 17 Δεκεμβρίου 2019 έπρεπε να κάνουμε μια μικρή πλαστική επέμβαση έξω από το αριστερό μάτι, όπως και έγινε. Σε λίγες μέρες φάνηκε ότι όλα πήγαν καλά.
Οι γιατροί που με εξέτασαν τον Οκτώβριο μου είπαν ότι θα χρειαστεί να κάνουμε και μια μικρή πλαστική εγχείριση στο πρόσωπο, αλλά όχι αμέσως γιατί δεν ήταν όλα έτοιμα. Επρόκειτο να το κανονίσουμε αυτό για μετά τις γιορτές στον καινούριο χρόνο (2020). Έτσι και έγινε.
Όμως, αυτό το μούδιασμα και ο χαμηλός πονοκέφαλος δεν λένε να με αφήσουν ήσυχο. Επομένως, τίποτε δεν άλλαξε. Από τα αμέτρητα χάπια και τις ελαφρές ασκήσεις που έκανα τίποτε δεν βοήθησε. Μου είχαν κάνει γνωστό ότι θα υποφέρω αρκετά και για μεγάλο διάστημα, διότι η βλάβη που είχα πάθει ήταν μεγάλη (θανατηφόρα). Επίσης, όπως με ενημέρωσαν, με βεβαιότητα, την γλίτωσα αφού δεν μεταχειρίστηκα ποτέ εκείνα τα βλαβερά υγρά τρόφιμα και γι’ αυτό βρίσκομαι σήμερα μαζί σας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ –> Covid-19: Σχεδόν 570.000 οι νεκροί-Απαγορεύτηκαν τα πανηγύρια στην Ελλάδα
Κάναμε την μικρή πλαστική επέμβαση. Ακολούθως, αφού με είδαν οι γιατροί, εξέφρασαν την ικανοποίησή τους και εν συνεχεία κανόνισαν να προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο, δηλαδή να γίνει η εγχείριση κατά τον Απρίλιο, χωρίς να μου δώσουν συγκεκριμένη ημερομηνία. Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να περιμένω να με ειδοποιήσουν.
Πέρασαν οι γιορτές, πέρασε και ο Φεβρουάριος και έφθασε ο αγαπημένος μου μήνας Μάρτιος. Το λέω αυτό γιατί ο Μάρτιος για μένα προσωπικά είναι η συμπάθειά μου, μιας και αυτό τον μήνα είχα αναμνήσεις από ευχάριστα γεγονότα στη ζωή μου.
Αφού τελείωσα το δεύτερο μέρος της περιπέτειάς μου, θα αναφερθώ σε κάποια πολύ, μα πάρα πολύ καλά γεγονότα που συνέβηκαν στην οικογένειά μου, τα οποία με έκαναν να ξεχάσω, έστω και για λίγο τους πόνους που βασάνιζαν. Νομίζω αξίζει τον κόπο να σημειωθούν.
Πριν μπω στο τέλος του δεύτερου μήνα της περιπέτειάς μου, περίπου προς το τέλος Ιανουαρίου, μου κτύπησε την πόρτα ένας καλός επισκέπτης που δεν γνώριζα. Δεν κάθισε πολύ ή λίγο! Ποιος νομίζετε ότι ήταν; Τα αρθριτικά. Με μεγάλη μανία και όρεξη. Εδώ δεν μπορώ να αναφέρω πολλά πράγματα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ –> Andrews: Σε καραντίνα όσο χρειαστεί η Μελβούρνη
Γιατί επενέβη πολύ απρόοπτα ένας καινούριος, αόρατος «εχθρός» που λέγεται κορονοϊός… Ίσως να είναι χειρότερος από τα εκκρεμή προβλήματά μου. Ο Θεός ας βάλει το χέρι του – όπως και το κάνει πολλές φορές.
Μέσα στο πέλαγος της περιπέτειας και της ταλαιπωρίας μου, σκέφθηκα να αλλάξω κάπως την πορεία μου και να προσθέσω κάτι εκτός θέματος! Σκέφθηκα ότι κάτι το αστείο ή κωμικοτραγικό, πολλές φορές στολίζει την ιστορία μου και μετριάζει κάπως τη διάθεσή μου. Το παρομοιάζω με το αλάτι που συμπληρώνει ένα καλό φαγητό ή τη ζάχαρη το γλυκό. Με όλα αυτά ο κορονοϊός προσπαθεί να μας κρατήσει απασχολημένους για να συνεχίσουμε να γράφουμε. Ίσως έχουμε κάτι πιο ευχάριστο να διηγηθούμε στο δεύτερο μέρος.
Τελειώνοντας, ήθελα να συμπληρώσω μερικά τελευταία λόγια γι’ αυτό το δεύτερο μέρος.
Η κατάστασή μου έχει, οπωσδήποτε, βελτιωθεί αρκετά μετά τα Χριστούγεννα και γενικά καλυτερεύει σιγά-σιγά. Ίσως να έχουν παίξει μεγάλο ρόλο αυτά που συνέβηκαν. Μεγάλες χαρές και μεγάλες ελπίδες για την υγεία μου. Όμως, ό,τι και να πούμε, το μεγάλο αγκάθι παραμένει. Τα χρονάκια μας που πολλαπλασιάζονται καθημερινά, χρειάζονται κι αυτά το μερίδιό τους απ’ την υγεία και την ελπίδα. Ελπίζω στο επόμενο μέρος της συνέχειας να μην έχουμε πολλά να γράψουμε. Ακόμα καλύτερα, ελπίζω να έχουμε πιο ευχάριστα να πούμε. Όπως λέει και η παροιμία «Εφόσον ζω ελπίζω!».
Συνεχίζω με δύο υποθέσεις που με απασχόλησαν αυτή την εποχή. Σημειωτέον, αυτές οι υποθέσεις δεν σχετίζονται καθόλου με τη μεγάλη ταλαιπωρία -της μόλυνσης- που με ταλαιπωρεί τώρα και δύο χρόνια.
Ήταν ένα απόγευμα, περίπου προς το τέλος Σεπτεμβρίου 2019. Θυμάμαι τότε όταν αισθάνθηκα πόνο στο αριστερό μέρος του στήθους μου. Παίρνω το πιεσόμετρο και μετράω την πίεσή μου και την βρίσκω πολύ υψηλή. Περιμένω περίπου δύο ώρες και αφού την επανεξέτασα, είδα ότι παρέμενε στο ίδιο επίπεδο.
Τότε καλούμε το ασθενοφόρο που και έφθασε σχεδόν αμέσως. Αφού με εξέτασαν καλά μου είπαν ότι δεν υπάρχει τίποτε το σοβαρό, αλλά μου συνέστησαν να πάμε καλύτερα στο νοσοκομείο για περαιτέρω παρακολούθηση. Έτσι και έγινε. Αφού μου έκαναν εκεί μια πιο ενδελεχή εξέταση και δεν βρήκαν τίποτε το σοβαρό, με άφησαν ελεύθερο να πάω σπίτι μου. Όσον αφορά τα αποτελέσματα της εξέτασης επρόκειτο να ειδοποιήσουν τον ειδικό γιατρό μου για όλα.
Μετά από 2-3 εβδομάδες πήραμε γράμμα για να δούμε τον ειδικό γιατρό για να δούμε τι συμβαίνει. Αφού με εξέτασε πάλι με το στηθοσκόπιό του, σε λίγα λεπτά με πλησίασε και άρχισε να μας μιλάει σιγά και καθαρά ότι δεν υπάρχει κάτι το επικίνδυνο. «Απλώς», μου λέει, «είναι ένα μικρό πραγματάκι που είναι συνηθισμένο σε άτομα της ηλικίας σου. Δεν είναι τίποτε το ανησυχητικό, μην στενοχωριέστε και πηγαίνετε σπίτι σας. Θα ήθελα να σας ξαναδώ για μια επανεξέταση, σε 12 μήνες». Λίγο πριν φύγουμε για το σπίτι και αφού τον ευχαριστήσαμε, του έκανα μια ερώτηση: «Γιατρέ, θέλω να ξέρω αν είναι καλό να συνεχίσω να παίρνω την μαύρη σοκολάτα, διότι μου συνέστησε κάποιος γιατρός πριν πολλά χρόνια καθώς και ο οικογενειακός μου γιατρός, ότι βοηθάει στην καρδιά. Παίρνω 2-3 κομματάκια μαύρης σοκολάτας καθημερινά για περίπου 20-25 χρόνια τώρα». Μου είπε ότι είναι καλό να συνεχίσω. Συμπλήρωσε δε ότι και η σύζυγός του παίρνει τακτικά μαύρη σοκολάτα.
Καθώς πηγαίναμε επίσκεψη στον οικογενειακό μας γιατρό, βλέπουμε σχεδόν απ’ έξω από το ιατρείο ένα μεγάλο όχημα σαν τροχόσπιτο. Από ό,τι μάθαμε, εκεί, όποιος ήθελε, μπορούσε να κάνει ειδικές εξετάσεις για τα οστά. Ήταν μια κρατική και δωρεάν υπηρεσία. Μίλησα με τη γυναίκα μου Αγγελική, και αποφασίσαμε να κάνουμε αυτή την εξέταση μια και ήταν δωρεάν. Αφού κάναμε την εξέταση, ο υπεύθυνος μας πληροφόρησε ότι τα αποτελέσματα θα είναι διαθέσιμα στον οικογενειακό μας γιατρό σε δύο εβδομάδες περίπου. Μετά τις δύο εβδομάδες πήγαμε στον γιατρό μας για να μάθουμε τα αποτελέσματα. Μόλις καθίσαμε κάτω, ο γιατρός άρχισε να ψάχνει για να βρει τα αποτελέσματα. Όταν βρήκε πρώτα της Αγγελικής, άρχισε να χαμογελά και να φαίνεται ενθουσιασμένος «Μπράβο, μπράβο, 95% πολύ καλά!» μας είπε.
Μόλις τελείωσε με την Αγγελική, άρχισε να κοιτάζει τα δικά μου αποτελέσματα. Σε μια στιγμή, σταμάτησε: «Ωχ, δεν το πιστεύω, όχι, όχι», μονολογούσε. «Εσύ», μου λέει, «ξεπέρασες και τα 100%. Πάρα πολύ καλά, μπράβο! Ξέρεις γιατί; Διότι είσαι Αρκάς!» Κι εγώ του απαντώ «κι εσύ γιατρέ μου είσαι Αρκάς!» Μετά από τα αστεία μας, συνέχισε να μας λέει ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο και η βιταμίνη που παίρνουμε πολλά χρόνια τώρα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ –> “Ένα μεγάλο ευχαριστώ”: Δωρεές $11.000 για συμπαροίκους σε ανάγκη εν μέσω COVID-19
Όποιος θέλει να μάθει και να βεβαιωθεί γι’ αυτά που γράφουμε σχετικά με τις δύο υποθέσεις και τα αποτελέσματα και από πού προήλθαν, ας επικοινωνήσει με τον γιατρό μας Τζιμ Κυριακόπουλο, στο τηλέφωνο 8361 5655.
To 2016, η μεγάλη μας κόρη, Γεωργία, θέλησε να βάλει υποψηφιότητα στις Δημοτικές Εκλογές στην περιοχή μας. Εργάστηκε σκληρά και μεθοδικά και τελικά πέτυχε να εκλεγεί για πρώτη φορά. Μπήκε στο Δημοτικό Συμβούλιο που αποτελείται από έντεκα μέλη. Το 2019 της πρότειναν να βάλει υποψηφιότητα για τη θέση του δημάρχου και το αποδέχθηκε. Το είχε ανακοινώσει σε μας περίπου δέκα μέρες νωρίτερα, δηλαδή στις 6/11/2019, ότι σκόπευε να θέσει υποψηφιότητα για τη θέση του δημάρχου. Η χαρά μας ήταν πολύ μεγάλη και περιμέναμε με αγωνία να έρθει εκείνη η ώρα για να δούμε τι θα γίνει.
Λίγες μέρες νωρίτερα, είχε μεσολαβήσει κάτι πολύ περίεργο (που δεν μπορώ να το αναφέρω) που μας κράτησε σε μεγάλη αγωνία μέχρι και το τελευταίο λεπτό της ψηφοφορίας, στις 6.30μμ. Πήγαμε λοιπόν κι εμείς να παρευρεθούμε στην ψηφοφορία μαζί με μερικούς φίλους που τους είχαμε προσκαλέσει. Περιμέναμε όλοι με αβεβαιότητα να ακούσουμε τα αποτελέσματα ψηφοφορίας των έντεκα Συμβούλων που έγινε γύρω στις 7.00μμ. Η κόρη μας, Γεωργία, πήρε τον αριθμό των ψήφων που απαιτούνται γι’ αυτή την θέση του δημάρχου. Αυτή η στιγμή και η ώρα ήταν για μένα κάτι το αξέχαστο και ασυνήθιστο, κάτι που δεν συμβαίνει πάντα στη ζωή μας και, φυσικά, κάτι που δεν περιγράφεται. Η συγκίνηση και η περηφάνια μου ήταν απερίγραπτη. Χάρηκα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα χαράς που κυλούσαν ασταμάτητα. Ήταν πραγματικά ένα πρωτοφανές γεγονός στη ζωή μου. Αφού ανταλλάξαμε χαιρετισμούς, με χειραψίες, φωτογραφίες και τα συναφή, αναχωρήσαμε για το σπίτι μας με συνοδοιπόρο στην παρέα μας τη μεγάλη χαρά και περηφάνια μας. Εύχομαι σε όλους τους συγγενείς, φίλους και συμπατριώτες να απολαύσουν μια τέτοια ευχάριστη εμπειρία στη ζωή τους.
Φτάνουμε στο Πάσχα του 2020 όλοι θα το θυμόμαστε όσο θα είμαστε στη ζωή καθώς και και οι επόμενες γενιές. Πώς γιορτάσαμε αυτό το Πάσχα;
Τη Μεγάλη Τετάρτη έκανα μια σύντομη επίσκεψη στην εκκλησία μας Αγία Παρασκευή St. Albans, όπου και παρέδωσα στον πάντα ακούραστο Αντώνη (για πολλά χρόνια βοηθό στο ιερό του ναού) ένα πρόσφορο και κάτι άλλο για το ιερό. Αφού προσκύνησα και χωρίς να ανάψω ένα κεράκι, έφυγα με ανάμεικτα αισθήματα και σκέψεις, πολύ διαφορετικά από τις άλλες φορές.
Στερηθήκαμε πολλά από τις Θείες Λειτουργίες της Μεγάλης Εβδομάδας που προηγούνται του Πάσχα. Μας έλειψε η συγκίνηση των Παθών του Κυρίου με αποκορύφωμα τη Μεγάλη Παρασκευή του Επιταφίου, τη Θεία Κοινωνία και, τελικά, την κατάνυξη και την ελπίδα της Ανάστασης.
Το Σάββατο το βράδυ παρακολουθήσαμε την Ανάσταση στο Κανάλι 31 της τηλεόρασης. Το αίσθημα όμως και η ψυχική ανάταση απουσίαζαν. Τίποτε δεν μπορεί να αντικαταστήσει την παρουσία μας στον ιερό ναό του Κυρίου. Ανάσταση κάναμε στο σπίτι οι δυο μας – εγώ, ο Σωτήρης, και η Αγγελική. Λίγα μόλις λεπτά πριν την ώρα της Ανάστασης ακούστηκε το «Χριστός Ανέστη» από τον μεγάλο ήρωα μας εγγονό Σωτήρη. Κάθισε για 10-15 λεπτά και μετά έφυγε για το σπίτι του. Αυτό ήταν το Πάσχα του 2020 όπου για όλους τους Ορθόδοξους λαούς θα μείνει στην ιστορία ως ανύπαρκτο…
Και φτάνουμε στον Απρίλιο του 2020.
Επειδή πιστεύω ότι ένα αστείο ή κάτι που θα μας κάνει να γελάσουμε και να μας φτιάξει λίγο τη διάθεση είναι καλό για την υγεία μας, θα γράφω κάτι για να το διαβάσουν όλοι. Μερικοί μπορεί να πουν ότι δεν τους αρέσει. Δεν πειράζει, όμως, ας μας συγχωρήσουν.
Λοιπόν, νομίζω όλοι μας έχουμε κάποιους φίλους που κάνουμε παρέα πολλά χρόνια, εφόσον φυσικά ταιριάζουμε σε μερικά σημεία. Εδώ θα αναφερθώ σε έναν καλό μου φίλο με το όνομα Γιάννης και την σύζυγό του Αθανασία. Εγώ, ο Σωτήρης, με την σύζυγό μου Αγγελική, γνωριστήκαμε με αυτό το αντρόγυνο πριν από περίπου 25-30 χρόνια. Από τότε κάνουμε πάρα πολλές φορές παρέα μια και ταιριάζουμε σχεδόν σε όλα. Τυγχάνει να είμαστε και κοντοχωριανοί. Αρκάδες, Πράσινο – Καμενίτσα – είναι περίπου 6-8 χιλιόμετρα απόσταση. Αυτό, επίσης, παίζει ρόλο στην ανάπτυξη της στενής φιλίας μας.
Εδώ αναφέρομαι σε μερικά γεγονότα που συντελούν στη συνέχιση της οικογενειακής μας παρέας. Για παράδειγμα, πάνω στην κουβέντα μας, ξαφνικά πετιέται ένας από την παρέα και έτσι στα πρόχειρα του έρχεται μια αυτόματη ιδέα: «Πάμε αύριο κάπου;». «Γιατί όχι;» απαντά ο άλλος. Έτσι συμφωνούσαμε και πηγαίναμε πολλές φορές σε κάποιες εκδρομές, σε διασκεδάσεις ή εκδηλώσεις. Συνεχίζουμε μέχρι σήμερα στο ίδιο μοτίβο, να κάνουμε τα ίδια. Στα τέλη του περασμένου μήνα Μάρτη, είχαμε μια πρόχειρη συνάντηση.
Ο Γιάννης με ρωτάει κάτι που είχαν ρωτήσει τον ίδιο πριν 3-4 εβδομάδες. Μου κάνει λοιπόν την ερώτηση που του έκαναν κάποιοι δικοί του. Εδώ νομίζω είναι καλό να σημειώσω ότι ο κύριος Γιάννης είναι μεγαλύτερός μου κατά 21 μέρες, δηλαδή τρεις εβδομάδες! Με αυτή την διαφορά ηλικίας μας αυτός έχει πάντοτε τον πρώτο λόγο, από σεβασμό!
Αρχίζει ο κ. Γιάννης τις ερωτήσεις που του είχαν κάνει: «Πώς αισθάνεσαι τώρα με όλο αυτό το βάρος των 83 (ογδόντα-τριών) σου χρόνων; Τι έχεις καταλάβει από τη ζωή; Υπάρχει τίποτε το διαφορετικό;» Μεταδίδει, λοιπόν, αυτή την ερώτηση και σε μένα. Αυτός είχε ήδη απαντήσει σ’ αυτή την ερώτηση, ότι δηλαδή, δεν βλέπει καμιά διαφορά! Και μου απαντάει κι εμένα τώρα: «Δεν βλέπω καμιά διαφορά, διότι είμαστε πολύ μακριά από τον αριθμό των 111 που είχα βάλει ως σημάδι στη ζωή μου! Και ελπίζω να το πετύχω!»
Το λοιπόν, φίλε, τώρα πρέπει κι εγώ -ο μικρότερός σου- να σου πω πώς αισθάνομαι: «Αν βαραίνουν τα 83 χρονάκια που έχουμε φορτωθεί -πρώτα εσύ και μετά εγώ- μου έδωσες λίγο θάρρος ώστε να ελπίζω κι εγώ ότι θα φτάσω αυτόν τον τριψήφιο αριθμό.
Θυμάμαι ότι στα 60 μου κάναμε ένα μικρό οικογενειακό πάρτι. Στα 70 μου πάλι ένα μικρό πάρτι με λίγους συγγενείς και φίλους. Στα 80 μου κάναμε ένα πάρτι με περίπου εκατό συγγενείς και φίλους – μικρούς και μεγάλους. Αυτό το πάρτι ήρθε η ώρα να το φέρουμε στο πνεύμα της ημέρας, δηλαδή να χορέψουμε. Θυμάμαι πολύ καλά ότι χόρεψα το τσάμικο χωρίς καμιά δυσκολία και μετά το ζεϊμπέκικο! Τι σου λέει αυτό;
«Και εν συνεχεία τώρα στα 83, εάν ακούσω κλαρίνο να παίζει λεβέντικο,Τριπολιτσιώτικο τσάμικο, δεν νομίζω ότι η καρέκλα θα με κρατήσει! Είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρω. Αυτό το βάρος αισθάνομαι αυτή την εποχή. Όμως είναι καλό να πιστεύουμε ότι θα συνεχιστεί αυτό το αστείο μας!» Έχει και λίγη σοβαρότητα.
Τον τελευταίο καιρό έχουν συμβεί πολλά ασυνήθιστα γεγονότα που είμαι σίγουρος ότι θα γραφτούν στην ιστορία σε όλο τον κόσμο. Το μεγάλο κακό με την απροσδόκητη και καταστροφική πανδημία του κορονοϊού, οπωσδήποτε θα βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα της παγκόσμιας ιστορίας για να διαβάζουν οι επερχόμενες γενιές.
Εδώ θα περιοριστώ σε δύο γεγονότα που συνέβηκαν σε μένα προσωπικά και γενικά σε όλους.
Πρώτο γεγονός: Η μεγάλη Εθνική Εορτή του Ελληνισμού με την παρέλαση που κάνουμε κάθε χρόνο όλος ο ελληνισμός της Μελβούρνης. Στα τελευταία 25-30 χρόνια έπαιρνα μέρος στις εθνικές μας παρελάσεις. Ίσως να έλειψα μόνο 2-3 φορές απ’ αυτές λόγω κάποιου αναγκαίου προσωπικού λόγου. Τα πρώτα χρόνια με τα παιδιά του σχολείου της Ελληνικής Κοινότητας St Albans και τα τελευταία χρόνια με τα 8 από τα 11 εγγόνια μου ντυμένα με τις λεβέντικες ελληνικές ενδυμασίες, πράγμα που τα εγγόνια μας χαίρονταν πάρα πολύ.
Πολλές φορές στην παρέλαση ήμασταν στην ομάδα των Αρκάδων, κρατούσα τη σημαία της Ομοσπονδίας των Αρκάδων. Φέτος, την όλη γιορτή την έκανα μόνος μου, στο σπίτι!
Από νωρίς το πρωί της 25ης Μαρτίου 2020, γύρω στις 10.00 το πρωί, παίρνω τη σημαία (έχω μια μεγάλη σημαία στο σπίτι) και την τοποθετώ στη μέση της μπροστινής βεράντας πάνω ψηλά (το σπίτι μου είναι διώροφο). Στις 12.00 ακριβώς το μεσημέρι, πλησιάζω τη σημαία που κυματίζει στη μέση της βεράντας και αρχίζω να ψάλλω με μικρόφωνο τον Εθνικό μας Ύμνο. Όταν τελείωσα, κρατώ ένα λεπτό σιγής. Τελειώνοντας, κατέβηκα κάτω στο ισόγειο του σπιτιού και είπα στην σύζυγό μου Αγγελική, ότι έρχομαι από τη Γιορτή της παρέλασης, αφού της είπα όλα όσα είδα και έκανα!
Μετά από λίγη ώρα εμφανίζεται ο μεγάλος μας εγγονός Σωτήρης (φέρει το όνομά μου) και με ρωτά γιατί έχω ακόμα τη σημαία στη βεράντα. Αφού του τα εξήγησα όλα, χάρηκε πολύ διότι αυτός αισθάνεται καλύτερος Έλληνας από εμάς ή μερικούς άλλους! Μου λέει «παππού, πήγαινε πάνω στη βεράντα πάλι να σε πάρω μια φωτογραφία». Έτσι και έγινε. Μ’ αυτό τον τρόπο τελείωσε και η παρέλαση με μεγάλη συμμετοχή. Επομένως και αυτό θα γραφτεί στην ιστορία ως μια «επιτυχία» της χρονιάς κάτω από πολύ δύσκολες καταστάσεις!