Η Δήμητρα Καλλινίκου γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου του 1930 στο χωριό Φατσάδικα των Κυθήρων. Ήταν η μικρότερη από 5 τα παιδιά του Εμμανουήλ και της Σταματίνας Μπρατσάλη. Τα αδέλφια της ήταν η Κυράνη, η Πασχαλιά, η Μαρίκα και ο Ανδρέας.
Η τραγωδία χτύπησε την πόρτα της οικογένειας με το θάνατο του μοναδικού αγοριού, Ανδρέα, από λευχαιμία στην τρυφερή ηλικία των 12 ετών.
Η Δήμητρα μιλούσε πάντα πολύ γι’ αυτόν και ήθελε να δώσει το όνομά του σε ένα από τα παιδιά της προς τιμήν του.
Η δεκαετία του ’30 ήταν μια ευτυχισμένη περίοδος για την οικογένεια Μπρατσάλη, μέχρι το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που τα «κατέστρεψε όλα», όπως έλεγε η Δήμητρα στα παιδιά της αργότερα.
Παρ’ όλες τις αντιξοότητες, εκείνη έδειξε από μικρή την κλίση της στα Γράμματα και, μάλιστα, κατάφερε να ολοκληρώσει τις γυμνασιακές σπουδές της με άριστες επιδόσεις.
Δυστυχώς, το όνειρό της να γίνει δασκάλα δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Τα σχολικά χρόνια, όμως, ήταν τα πιο χαρούμενα για εκείνη, που αναπολούσε με νοσταλγία ακόμη και την περιπετειώδη καθημερινή διαδρομή από το σπίτι της στα Φατσάδικα έως το Γυμνάσιο στη Χώρα, περπατώντας με παπούτσια που δεν της έκαναν, κάτω από όλες τις καιρικές συνθήκες, στα καλντερίμια του νησιού που ακόμη και τα κατσίκια δυσκολεύονταν να τα διαβούν.
Το 1951 γνώρισε τον μελλοντικό σύζυγό της, Γιώργο Καλλίνικο. Το προξενιό έγινε από τον νονό της, Δημήτρη Μασσέλο, ο οποίος ήταν και πρώτος ξάδελφος του υποψήφιου γαμπρού.
Ο Γιώργος Καλλίνικος είχε μεταναστεύσει στην Αυστραλία από το 1935 και επέστρεψε στην Ελλάδα για να γνωρίσει τη Δήμητρα, η ομορφιά της οποίας ήταν θρυλική και, όπως λένε τα παιδιά της, ακόμη και σήμερα τη συζητούν στο νησί.
Ο γάμος έγινε στα Κύθηρα στις 30 Σεπτεμβρίου 1951 και οι νιόπαντροι, μετά από ένα σύντομο μήνα του μέλιτος στην Ιταλία, ήρθαν στην Αυστραλία, όπου και και εγκαταστάθηκαν στο Ipswich.
Η νέα ζωή της Δήμητρας περιελάμβανε δουλειά στο καφενείο που διατηρούσε ο σύζυγός της, στέγαση δώδεκα εργαζομένων και, ταυτόχρονα, παιδιά.
Το πρώτο της παιδί ήταν ο Μηνάς, που γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 1952, ακολούθησε ο Εμμανουήλ στις 7 Ιανουαρίου 1954 και ο Γιάννης στις 12 Ιουνίου 1960.
Το 1964 η οικογένεια απέκτησε ένα ακόμη μέλος, τον ανιψιό του ζευγαριού, Πέτρο Κασσιμάτη, ο οποίος έμεινε πολλά χρόνια μαζί με τη Δήμητρα και τη φρόντισε σαν γιος μέχρι το τέλος.
Όπως λένε τα παιδιά της, στην αρχή η ζωή στην Αυστραλία τρόμαξε τη νεαρή Κυθηριοπούλα. Όμως, η εξυπνάδα της ήταν αυτή που τη βοήθησε να ξεπεράσει τους φόβους και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε.
Έμαθε να οδηγεί και έκανε τη διερμηνέα όλων των Ελλήνων μεταναστών που δεν γνώριζαν την Αγγλική γλώσσα όπως εκείνη.
Ο ρόλος της μέσα στην οικογένεια ήταν καθοριστικός καθώς δεν δίσταζε ποτέ να μοιράζεται με τον σύζυγό της τις σκέψεις της για όλα τα οικογενειακά θέματα, συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών και της εκπαίδευσης των παιδιών.
Όπως θυμούνται τα ίδια, νοιαζόταν ελάχιστα για φορέματα και κοσμήματα και προτιμούσε να βλέπει τα πενιχρά εκείνη την εποχή έσοδα της οικογένειας να διοχετεύονται στην εκπαίδευση των παιδιών της. Η θέση της σε αυτό το ζήτημα ήταν αδιαπραγμάτευτη.
Η οικογένεια μετακόμισε στο Μπρίσμπαν τον Αύγουστο του 1972 όπου η Δήμητρα και ο Γιώργος έχτισαν το σπίτι των ονείρων τους όπου έζησαν ευτυχισμένα, ο Γιώργος έως το θάνατό του το 2002 και η Δήμητρα έως πριν από έξι χρόνια.
Αυτό το σπίτι ήταν η υπερηφάνεια και η χαρά της Δήμητρας Καλλινίκου. Εκεί βρισκόταν και η αίθουσα μπιλιάρδου που για πολλά χρόνια λειτούργησε ως οικογενειακή επιχείρηση.
Παρ’ ότι τα παιδιά παντρεύτηκαν και εγκατέλειψαν το πατρικό σπίτι, εκείνο γνώρισε μια δεύτερη περίοδο δόξας και χαράς με την έλευση των εγγονιών που έμεναν με τον παππού και τη γιαγιά, μαθαίνοντας για τις ρίζες τους και δημιουργώντας έντονους δεσμούς μεταξύ τους οι οποίοι διατηρούνται ακόμη και σήμερα.
Τα τελευταία χρόνια της Δήμητρας ήταν το λιγότερο, δύσκολα. Δεν ήταν ποτέ μια γυναίκα που έμενε αδρανής χωρίς να κάνει τίποτα, όμως μετά από αρκετές πτώσεις, ιδιαίτερα μια σοβαρή πτώση κατά τη διάρκεια της τελευταίας της επίσκεψης στα Κύθηρα, αναγκάστηκε να μπει στο γηροκομείο «Παναγία Μυρτιδιώτισσα», γνωστό ως PM Village.
Όπως λένε τα παιδιά της ήθελε να πάει στο PM Village γιατί της άρεσαν οι κήποι και η ατμόσφαιρα του χωριού που χαρακτηρίζει το χώρο. Συχνά έλεγε πόσο ευγνώμων ήταν στους Κυθήριους που είχαν φτιάξει μια τόσο υπέροχη μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων.
Η Δήμητρα, όπως και ο σύζυγός της Γιώργος, πάντα έδιναν με όλη τους την καρδιά χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα.
Φεύγοντας, η όμορφη Κυθήρια με τη γενναιόδωρη καρδιά, άφησε πίσω της τους τρεις γιους της, επτά εγγόνια και 8 δισέγγονα.
Στις δύσκολες τελευταίες ώρες της, όλα τα αγαπημένα της πρόσωπα μαζεύτηκαν γύρω της για να μοιραστούν, όπως οι ίδιοι λένε, την αγάπη και το σεβασμό του ενός για τον άλλον και κυρίως την αγάπη και το σεβασμό τους προς εκείνη, που το μόνο που πάντα επιθυμούσε ήταν η αγάπη και η γαλήνη στην οικογένεια.
Από αυτή την άποψη, έφυγε απόλυτα ικανοποιημένη…