Έχω στα χέρια μου την αυτοβιογραφία του συμπάροικου εκπαιδευτικού Δημητρίου Κοντολέοντα, του Βασιλείου και της Ελένης, που έγραψε τον Σεπτέμβρη του 2003, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης της 65ης επετείου των γενεθλίων του.
Ευχή του, να μάθουν τα εγγόνια του Δημήτριος, Αλέξανδρος, Απόστολος και Δημήτριος, το γενεαλογικό τους δένδρο, να περιπλανηθούν στις χώρες που ο ίδιος τόλμησε και έριξε άγκυρα έστω για λίγο και να τον συνοδεύσουν στο υπερπόντιο ταξίδι στους Αντίποδες, στην αναζήτηση της Γης της Επαγγελίας. Τα κατάφερε; Ας του δώσουμε το λόγο να μας τα πει ο ίδιος.
Γεννημένος το 1938, οι εικόνες που περιγράφει από την παιδική του ηλικία με τους Γερμανούς στους στρατώνες του Δάσους Χαϊδαρίου, λίγο έξω από την Αθήνα, είναι από διηγήσεις των δικών του. Παρ’ ότι χρόνια δύσκολα, φοίτησε στην Γαλλική Σχολή Πειραιώς και ήταν πάντα καλοντυμένος με γραβάτα και γυαλισμένα παπούτσια, που του έδιναν τον αέρα του κοινωνικού.
Στέκομαι στο σημείο που σημειώνει ότι έζησε τον πατέρα του, Μηχανικό του Εμπορικού Ναυτικού από τα 7 έως τα 12 και φίλησε την μητέρα του για τελευταία φορά στις 2 Φεβρουαρίου 1966, όταν αναχώρησε με την σύζυγό του για το Λάγος της Νιγηρίας.
Μιλήστε μας για τη φοίτησή σας στη Σχολή Μηχανικών Αεροπορίας.
Η Σχολή στεγαζόταν στο Τατόι. Θυμάμαι ότι μας κούρεψαν γουλί και ανάμεσα στις συστάσεις ήταν να μην περπατάμε, αλλά να τρέχουμε! Οι διαταγές, οι φωνές, οι φοβέρες και τα καψόνια ήταν στην ημερήσια διάταξη. Κάναμε και μαθήματα Αγγλικών. Κατάφερα, όμως, το 1959 και αποφοίτησα ως Μηχανικός Τηλεπικοινωνιών και Ραντάρ.
Πώς προέκυψε το ταξίδι στις Ηνωμένες Πολιτείες;
Ήταν στρατιωτική αποστολή με προορισμό τη Στρατιωτική Βάση “Ford Gordon” της Ατλάντα. Παρακολουθήσαμε συνολικά 14 σειρές μαθημάτων στα Αγγλικά, όχι και τόσο εύκολα για την αποστολή μας. Ωστόσο, είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε γνωριμίες με Ελληνοαμερικανούς και επισκέψεις σε αξιοθέατα των πόλεων. Για παράδειγμα, μπήκαμε μέσα στο Άγαλμα της Ελευθερίας και στο Manhattan και επισκεφθήκαμε τις συνοικίες των μαύρων. Ωστόσο, ο τρόπος ζωής στην Αμερική και τα ημερομίσθια, άρχισαν να μού βάζουν τις πρώτες ιδέες για μετανάστευση.
Η γνωριμία με την Μαίρη, την νυν κυρία Κοντολέων;
Όλως συμπωματικώς. Τελειόφοιτη Γυμνασίου, συναντηθήκαμε στην παραλία του Σκαραμαγκά. Ακολούθησαν κάποια ραντεβού, πάντα καλοντυμένος και με γαρδένια στο πέτο και, μετά από τρία χρόνια, έγινε η πρόταση γάμου η οποία συνοδευόταν από την πρόθεσή της, να με ακολουθήσει στο εξωτερικό. Κι ενώ είχα ήδη πάρει τις αποφάσεις μου, δεν ήμουν σίγουρος αν είχα μετρήσει τις δυσκολίες της ξενιτειά. Το ένστικτό μου, όμως, μού έλεγε, ότι δεν θα έκανα καριέρα στην Αεροπορία. Οπότε έκανα δυο αιτήσεις. Μια για τον Καναδά και μια για την Αυστραλία.
Η της Αυστραλίας, λόγω ειδικότητας εγκρίθηκε σε δυο μήνες. Αφού κατάφερα και πήρα το Απολυτήριό μου από την Αεροπορία με βαθμό Επισμηνία και με τη βίζα της Αυστραλίας στο χέρι, συνέβη κάτι… καρμικό. Μέσω του πεθερού μου, γνώρισα τον εξάδελφό του που έμενε στο Λάγος της Νιγηρίας.
Η δουλειά που μού πρόσφεραν ήταν ηλεκτρολόγος σε εργοστάσιο φωτεινών επιγραφών, και θα επόπτευα 60 μαύρους εργάτες. Ο γάμος μας έγινε την Πέμπτη, 15 Νοεμβρίου 1965, στην εκκλησία Αγίας Μαρίνας στο Θησείο, απέναντι από την Ακρόπολη. Το ταξίδι του μέλιτος τρεις όλες κι όλες μέρες στη Χαλκίδα, ήταν υπέροχο.
Εσείς, όμως, πλεύσατε προς Νιγηρία…
Ναι. Μετά από τις γραβάτες και τα γαλόνια στην Αεροπορία, βρέθηκα να στρίβω γυαλιά για να κάνω γράμματα. Η ζέστη ήταν ανυπόφορη και έκανε ακόμα δυσκολότερη την αναπνοή μας τα βράδια. Κοντά σε αυτά η Μαίρη έμεινε έγκυος και γέννησε την κόρη μας Έλενα.
Ευτυχώς, πολύ σύντομα είχα διαπιστώσει ότι, ναι μεν, ήταν εύκολο να κάνω χρήματα, όμως ο κίνδυνος να μας σκοτώσουν ήταν εμφανής και οι εμφύλιοι μάστιζαν την χώρα. Ο περιορισμός των λευκών στις καθημερινές τους κινήσεις ήταν προκλητικός. Ωστόσο, οι αποδοχές και οι συνθήκες εργασίας ήταν καλύτερες από αυτές της Ευρώπης και Αμερικής. Έστειλα πίσω στην Ελλάδα την Μαίρη και το παιδί κι εγώ…
Εκκρεμούσε, όμως, μια βίζα για Αυστραλία…
Έφτασα στη Μελβούρνη τα Χριστούγεννα του 1966. Η πρώτη εντύπωση ήταν απογοητευτική. Ο κόσμος κλεινόταν από νωρίς στο σπίτι και αυτοί που σύχναζαν στα καφενεία της Lonsdale και το Θιακό, μύριζαν επαρχία. Με την ειδικότητα Μηχανικού Ηλεκτρονικών και 2000 λίρες στην τσέπη, άρχισα να ψάχνω για δουλειά. Εδώ αρχίζει ένα νέο κεφάλαιο. Με δική μου επιλογή, τις περισσότερες φορές, μετακινήθηκα σε πολλά εργοστάσια και, παράλληλα, έψαχνα για κάτι έξτρα. Μνεία κάνω στην επιμέρους ενασχόλησή μου με την «Αθλητική Ηχώ» και την εφημερίδα «Πυρσός» ως αθλητικογράφος και επί των καλλιτεχνικών και την Σαββατιάτικη, στο κατάστημα ODEON του Γιώργου Μπίτση.
Στους έξι μήνες ήλθε και η Μαίρη με την 7μηνη κόρη μας και η ζωή συνεχίστηκε στους Αντίποδες. Φοίτησα στο RMIT για να καλυτερεύσω τις γνώσεις μου στα Ηλεκτρονικά και προσλήφθηκα ως δάσκαλος και μετά διευθυντής των Ελληνικών Απογευματινών Σχολείων της Ενορίας Fawkner.
Μήπως έτσι προέκυψε το δασκαλίκι;
Το 1967 ίδρυσα το Απογευματινό Σχολείο «Αθηνά», το οποίο κράτησα 37 χρόνια. Ακολούθως, εργάστηκα 5 χρόνια στην Ελληνική Κοινότητα Geelong και διετέλεσα για 17 χρόνια γραμματέας της Επιτροπής Ιδιωτικών Σχολείων. Η Μαίρη κι εγώ αισθανόμαστε μεγάλη περηφάνια όταν συναντάμε μαθητές μας που πρόκοψαν, έγιναν οικογενειάρχες και προσφέρουν στα κοινά.
Μιλήστε μας για την Ελληνική Γραμμή Βοηθείας.
Η Ελληνική Γραμμή Βοηθείας, παρακλάδι της LIFE LINE, με πρώτο αριθμό τηλεφώνου: 3299 499, που στεγαζόταν στο North Fitzroy Public Residence Ass. επί της 4 Salisbury Crescent, είχε άδοξο τέλος. Σύντομα ο κρατικός μηχανισμός διέκοψε την επιχορήγηση. Μετά από πολλές διαπραγματεύσεις κατάφερα και στεγάστηκε στο Salvation Army, επί της Franklin Street στο κέντρο της πόλης, μέχρι που μας ζήτησαν να βρούμε αλλού στέγη. Στο μεταξύ, πολλοί συμπάροικοι -και τους ευχαριστώ- είχαν φοιτήσει και εκπαιδευτεί ως σύμβουλοι της Γραμμής. Ευχαριστώ την ψυχολόγο Ελένη Καλαμπούκα και τον επικεφαλής του Τμήματος Ελληνικών του RMIT, Μίμη Σοφοκλέους.
Θεωρώ, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, ότι η Ελληνική Γραμμή Βοηθείας πολεμήθηκε εκ των έσω. Παρά δε την αποδεδειγμένη, από τον αριθμό τηλεφωνημάτων που δεχόταν, προσφορά της, δούλεψαν θεοί και δαίμονες να την αποδυναμώσουν μέχρι που χάθηκε.
Αισθάνομαι απογοητευμένος από την ελληνική παροικία. Γιατί κάθε φορά που η παρουσία μου σε παροικιακές εκδηλώσεις ήταν εντυπωσιακή και η επιτυχία αποδεδειγμένη, το «δαιμόνιο» των συμπαροίκων έκανε την «κακοδαιμονία» του και με στεναχωρούσε. Ίσως να είναι ένας από τους λόγους που σιγά-σιγά αποσύρθηκα…
Θυελλώδης όμως, όπως διαβάζω, και η συμμετοχή σας στην ΑΧΕΠΑ…
Κατά κάποιο τρόπο, ναι. Το «κατεστημένο» δεν άφηνε περιθώρια για νέες ιδέες. Οι ιδέες μου δεν εισακούονταν. Οι αντιπολιτευόμενοι ήταν περισσότεροι των υπερασπιστών. Μετά από πολλά σκαμπανεβάσματα και αντιπαραθέσεις το 1988 ανέλαβα την προεδρία του Grand Logies και, κατ΄ επέκταση, την προεδρία του National Convention της ΑΧΕΠΑ. Ακολούθησαν χρόνια δημιουργικά και παραγωγικά μεν, αλλά με πολλές φασαρίες, αντιζηλίες και διαφωνίες.
Σε ένα βαθμό αισθάνομαι ότι αναγνωρίστηκε η προσπάθεια και η προσφορά μου τόσο μέσα στους κόλπους του Οργανισμού όσο και μέσω αυτού στην ευρύτερη παροικία. Έφτασα στον βαθμό του αντιπροέδρου της ΑΧΕΠΑ Αυστραλίας. Αποχώρησα, όμως, από την Οργάνωση με μεγάλη θλίψη. Πιστεύω ότι έδωσα και πήρα πάρα πολλά. Γι’ αυτό συναισθηματικά είμαι ακόμα δεμένος με την ΑΧΕΠΑ καθώς και με πολλά μέλη της. Θεωρώ, όμως, ότι δεν άξιζε να συνεχίσω. Μερικά από τα μέλη, λόγω στενότητας γνώσεων, δημιούργησαν δύσκολες καταστάσεις.
Αν κάνατε μια σύντομη αναδρομή σε αυτά που έχετε ζήσει τι είναι εκείνο που έμεινε;
Τίποτε δεν μου χαρίστηκε. Η ζωή μου ήταν ένας αγώνας. Μου αρέσει το ψάρεμα, το κυνήγι και είμαι φανατικός φίλαθλος. Βασίζομαι και πιστεύω στις δυνάμεις και τις αρχές μου και είμαι υπερήφανος. Μαζί με τη σύντροφο της ζωής μου, διδάξαμε στα παιδιά μας Έλενα και Βασίλη την αλήθεια, το δίκαιο και την αγάπη. Δεν παρακάμπτω, όμως, τον παράγοντα τύχη. Θεωρώ ότι ποτέ δεν με αδίκησε.
Μέσα στις αμέτρητες διακρίσεις ως εκπαιδευτικού, παράγοντα και ιδρυτικού στελέχους της Ελληνικής Γραμμής Βοηθείας που του απονεμήθηκαν, ο τίτλος του Justice of Peace–Ειρηνοδίκης, που κατέχει μέχρι σήμερα, τον τιμά ιδιαίτερα.
