ΟΛΟΤΑΧΩΣ προς την κορυφή του παγκόσμιου τένις και την Νο1 θέση της κατάταξης “πετάει” ο Στέφανος Τσιτσιπάς!
Η πρόσφατη επική του εμφάνιση, παρά την ήττα (3-2 σετ) από τον Νο1, Νόβακ Τζόκοβιτς, απέδειξε περίτρανα την φρενήρη πορεία του προς την κορυφή και την παγκόσμια καταξίωση!
ΕΓΩ, όμως, θα ήθελα να σταθώ εδώ, σε ένα ιδιαίτερο “χαρακτηριστικό” του Στέφανου, στο οποίο έχω αναφερθεί και στο παρελθόν.
Την διπλή του καταγωγή, με πατέρα ‘Ελληνα και μητέρα Ρωσίδα. Μια σημαντική “λεπτομέρεια”, που εύκολα ξεχνιέται (ενίοτε τεχνηέντως) ιδιαίτερα στις επιτυχίες του “Έλληνα” τενίστα…
Του “Ελληνορώσου” θα συμπληρώσω-διορθώσω, εγώ.
ΕΧΟΥΝ γραφτεί πολλά για το background του Στέφανου, με τον ίδιο να δηλώνει περήφανα σε κάθε ευκαιρία ότι “η καταγωγή του είναι το θεμέλιο για την καριέρα του στο τένις”.
Και η εφημερίδα New York Times, τόνισε σε παλαιότερο άρθρο της για τον Στέφανο “πόσο τον έχει βοηθήσει η καταγωγή του, ώστε να γίνει ένας τόσο καλός και πειθαρχημένος παίκτης”.
Ας (ξανα)δούμε, όμως, κάποια σημαντικά στοιχεία από το γενεαλογικό “δένδρο” του Στέφανου, με… “πρωταγωνιστή” τον Ρώσο παππού του, που ήταν σουπερστάρ, με τα όλα του:
–ΜΗΤΕΡΑ του Στέφανου, είναι η Yulia Salnikova, που γεννήθηκε στις 13/8/1964 στη Σοβιετική Ένωση, και διέπρεψε ως τενίστρια.
Ο πατέρας της Sergej Salnikov, ήταν ποδοσφαιριστής -επιθετικός- στην Σπαρτάκ Μόςχας και, μάλιστα, διεθνής.
Είχε κατακτήσει και μια θέση στο club Grigory Fedetov, όπου έμπαιναν όσοι είχαν σκοράρει περισσότερα από 100 γκολ, στην καριέρα τους στο σοβιετικό ποδόσφαιρο!
Στην Ολυμπιάδα της Μελβούρνης το 1956 είχε κερδίσει χρυσό μετάλλιο με την εθνική ομάδα της Ρωσίας και ένα χρόνο αργότερα (1957) τιμήθηκε από τη χώρα του με το μετάλλιο τιμής!
Είχε πάρει πτυχίο γυμναστή και δούλεψε ως προπονητής στην Σπαρτάκ από το 1964 έως το 1969, στην εθνική Νέων της ΕΣΣΔ και αργότερα στο Αφγανιστάν.
Έκανε καριέρα και ως δημοσιογράφος, πριν από την προπονητική του καριέρα, σε συνδυασμό με τις σπουδές του, ως σχολιαστής της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου.
Λεπτομέρεια… Είχε γίνει ήδη, γραμματόσημο!”.
Από σόι λοιπόν, ο Στέφανος! Και τι σόι!…
ΕΝΑ γκάλοπ της ιστοσελίδας Bring back the NSL, ανέδειξε τον Χάρι Κιούελ, κορυφαίο Αυστραλό ποδοσφαιριστή όλων των εποχών! Ηρεμήστε παιδιά, ηρεμήστε…
Καλός παίκτης ο φίλος (;) μου ο Χάρι, όχι όμως και ο κορυφαίος όλων…
Γενικά, έχω πάντα κάποιες επιφυλάξεις μ’ αυτές τις επιλογές των καλύτερων. Και αν ήταν στο χέρι μου, θα άλλαζα όλη την διαδικασία και μιλάω για τα βραβεία της FIFA, αλλά και των Συνομοσπονδιών της (Ασία, Ευρώπη, Αφρική κλπ) και θα καθιέρωνα την επιλογή της καλύτερης ενδεκάδας.
Δηλαδή και ρωτάω: Ο Κιούελ, ήταν καλύτερος από κάποιους αμυντικούς μας, τερματοφύλακες, μέσους ή δεξιούς εξτρέμ; ‘Η μήπως έχει πετύχει με την εθνική ομάδα περισσότερα γκολ από τον Καχίλ (47), Μόρι (29), Αλοΐσι (27), Τόμσον (27); Έτσι για να ξέρετε, εσείς που τον ψηφίσατε, μόνον 17 φορές βρήκε δίχτυα, με την φανέλα των Σοκκερούς…
ΚΑΙ, βέβαια, δεν πήρα μέρος στο γκάλοπ, που αναφέρω πιο πάνω, γιατί αν είχα πάρει ξέρετε ποιον θα ψήφιζα… Τον “Κινέζο”, τον Άλαν Ντέιβενσον. ‘Οχι γιατί ήταν πολύ καλό δεξί μπακ, αλλά γιατί μπορούσε να αγωνιστεί και στις 11 θέσεις μιας ομάδας, με την ίδια επιτυχία!
Δεν θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες, γιατί τις έχω αναφέρει πολλές φορές.
Ίσως να κάνω και λάθος… Επιμένω, όμως, στην ψήφιση της καλύτερης ενδεκάδας (Best 11), όχι του καλύτερου παίκτη.
Για παράδειγμα, και κλείνω με το θέμα…
Ο επιθετικός της Μπάγερν Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι, είναι καλύτερος παίκτης από τον αμυντικό της Λιβερπουλ Φίρχιλ Φαν Ντάικ; ‘Οχι βέβαια… Απλά είναι καλύτερος γκολτζής.
Και οι δυο, όμως, έχουν θέση σε μια ιδανική 11άδα ΤΩΝ ΚΑΛΥΤΕΡΩΝ!
Καταλάβατε;
ΜΕ λύπη (;) πληροφορήθηκα ότι το φουτικό Κόλλινγουντ έχασε με διαφορά 68 πόντων από το Τζηλόγκ και αποκλείστηκε από την συνέχεια της τελικής φάσης.
Δεν το κρύβω, μάλιστα, ότι στεναχωρέθηκα, όχι για την βαριά και ντροπιαστική, για πολλούς, ήττα. Για τον φίλο μου Κώστα που στεναχωρέθηκε, στεναχωρέθηκα!
‘Όσο για το φουτικό Κόλλινγουντ σκασίλα μου…..
Τους έχω άχτι από τότε που… βλέποντας λαμπρό μέλλον, στο real football, “συμπεθέρεψαν” με τον Αλέξανδρο για το αλήστου μνήμης Κόλλινγουντ Γουόριορς, που “τάραξε για λίγο τα νερά”, για να “πνιγεί” στη συνέχεια!
Και να περάσει στην ιστορία του ποδοσφαίρου μας -όπως και αυτή του φουτικού Κάρλτον- ως μία από τις πιο “δυσάρεστες και ατυχείς”, σελίδες της…
Έχω πολλά να πω για τις δυο αυτές ομάδες που προέκυψαν από το πάντρεμα της “στρογγυλής και παγκόσμιας θεάς” με το “πεπόνι”, αλλά δεν θα το κάνω ακόμη…
Θα περιμένω πρώτα να βρεθεί ο υπολογιστής (κομπιούτερ) που χάθηκε από τα γραφεία των Γουόριορς τη νύχτα που έσβηναν τα φώτα του ποδοσφαιρικού Κόλλινγουντ!
ΣΤΗΝ κορυφή (αν και ισοβαθμεί με την Σλοβενία) του Ομίλου της στο Nations League, βρίσκεται η Ελλάδα, μετά και τη νίκη της επί της Μολδαβίας (σήμερα Πέμπτη πρωί, θα υποδεχόμασταν στο ΟΑΚΑ, το Κόσοβο) και ακόμη δεν κατάλαβα γιατί είναι περιχαρής και αισιόδοξος ο Τζον Βαν’τ Σιπ.
– Στο 2-0 της περασμένης Κυριακής, απέναντι σε μια ανύπαρκτη Μολδαβία (162η στην παγκόσμια κατάταξη) είχαμε 70% και πλέον κατοχή, αλλά απλά την είχαμε…
– Παίζαμε με… φοβισμένο 4-2-3-1 σύστημα.
– Ο “συμπατριώτης” μας Ολλανδός ρέφερι, άφησε, κακώς, τους αντιπάλους μας με δέκα παίκτες, κάτι που δεν έκανε με τον δικό μας αμυντικό, στην περίπτωση του εις βάρος μας πέναλτι.
– Μετά από απουσία δυο χρόνων επανήλθε στην εθνική ο αριστερός ακραίος μπακ Τζαβέλλας και έπαιξε κεντρικός αμυντικός…
– Και ο Χατζηδιάκος, που είναι σέντερ μπακ, έπαιξε δεξί μπακ…..
– Και μια λεπτομέρεια, ο Κώστας Φορτούνης, μπήκε αλλαγή στο 70’…
ΑΥΤΑ και καλή “λευτεριά” την Κυριακή…