Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κοζάνη, είμαι απόφοιτος Ενιαίου Λυκείου, πήγα εθελοντής φαντάρος πριν με καλέσουν. Ήμουν ο νεότερος μέσα στο στρατό.
Ήθελα να ξεμπερδεύω το συντομότερο με τις υποχρεώσεις μου για να ακολουθήσω τα βήματα του πατέρα μου στην εταιρεία που έχει ιδρύσει από το 1983. Αυτός ήταν ο στόχος μου από το Γυμνάσιο. Η μητέρα μου, ως καθηγήτρια Αγγλικών, διαφωνούσε αλλά εγώ δεν υπάκουα. Έκανα πάντα αυτό που ήθελα.
Έτσι μετά τον στρατό πήγα κατευθείαν στην εταιρεία για δουλειά. Το 2006 ήρθα στην Αυστραλία για να επισκεφτώ το σόι της μητέρας μου και, γενικά να δω πως είναι τα πράγματα και η ζωή εδώ. Μου άρεσε πολύ η καθαριότητα, το πολύ πράσινο καθόλου τσιγάρο στα μαγαζιά, ποδηλατόδρομοι παντού, ήταν σαν όνειρο.
Τέλος πάντων. Γυρίζω πίσω στην Ελλάδα και συνεχίζω να δουλεύω στην εταιρεία του πατέρα μου. Δουλεύαμε 12 ώρες την ημέρα αλλά δεν έβλεπα διαφορά, έμενα στο ίδιο επίπεδο, στάσιμος. Δεν γινόταν να αναπτυχθείς. Η γραφειοκρατία στην Ελλάδα οι πελάτες που δεν μας πλήρωναν, οι δουλειές που άρχισαν να λιγοστεύουν…
Έτσι άρχισα να ρωτάω φίλους και γνωστούς για το επάγγελμά μου στην Αυστραλία. Διαβάζω ένα άρθρο στον «Νέο Κόσμο» που έλεγε ότι ο πληθυσμός τις Αυστραλίας θα διπλασιαστεί τα επόμενα 20 χρόνια. Αυτό για μένα σημαίνει δουλειές τα επόμενα 20 χρόνια.
Το 2012 λέω στην κοπέλα μου να φύγουμε Αυστραλία για δοκιμή και δεν ήθελε. Οπότε, χώρισα, δεν υπήρχε ελευθερία επιλογών και, γενικά, δεν έβλεπα μέλλον. Λέω στον πατέρα μου ότι τώρα που έχουν βρει τόσα πετρέλαια κ.λπ. δεν θα μας αφήσουν, θα μας ισοπεδώσουν για να τα πάρουν όλα. Πάμε με σχέδιο, δεν βλέπω να τελειώνει αυτό στο κοντινό μέλλον περνάνε τα χρόνια και δεν κάνω τίποτα. Θα πάω στην Αυστραλία να δοκιμάσω.
Έκλεισα εισιτήριο και μετά το είπα στην μητέρα μου γιατί ήξερα τις αντιδράσεις. Έγινε χαμός όλοι μου έλεγαν πού πας και εδώ τα έχεις όλα έτοιμα, τρελάθηκες κ.λπ. Δυστυχώς εγώ δεν έβλεπα μέλλον και πήρα την απόφαση να τα αφήσω όλα και να φύγω. Το 2016 έρχομαι στην θεία μου και αρχίζω να ψάχνω για δουλειά. Δεν μπορούσα να βρω δουλειά στον τομέα μου γιατί χρειαζόταν να κάνω όλα τα διπλώματα από την αρχή. Μου είπαν να κάνω τα χαρτιά για να παίρνω το ταμείο ανεργίας, αλλά εγώ το έβλεπα σαν ντροπή, το ότι ενώ μπορώ να δουλέψω να κάθομαι και να παίρνω επίδομα.
Άρχισα να ψάχνω δουλειά πόρτα-πόρτα. Πήγα στα ελληνικά μαγαζιά, βρήκα δουλειά, αλλά τα λεφτά ήταν πάρα πολύ λίγα 13 δολλάρια την ώρα. Ο χαμηλότερος μισθός βάση νόμου είναι 19 δολλάρια την ώρα. Κάθισα μια βδομάδα και μετά έφυγα. Πήγα για καφέ με την θεία μου στο Elsternwick και στο τέλος ρωτήσαμε το αφεντικό εάν έχει κάποια θέση για μένα.
Με ρώτησε εάν ξέρω να κάνω καφέδες και του είπα όχι. Μου λέει έχω μια θέση να πλένεις πιάτα και γενικά ότι είναι για πλύσιμο. Του Λέω ΟΚ. Τους επόμενους 7 μήνες έπλενα πιάτα στο Aviv Cake και ήμουν χαρούμενος γιατί είχα δουλειά. Το αφεντικό μου έδινε 23 δολλάρια τα οποία για λάντζα ήταν καλά και τον ευχαριστώ. Συγχρόνως, έδινα εξετάσεις για τα διπλώματα του χειριστή.
Με το που έχω το δίπλωμα στα χέρια μου κάνω έναν κατάλογο με τις εταιρίες και πηγαίνω από τα γραφείο τους. Δεν στέλνω βιογραφικό πηγαίνω αυτοπροσώπως για να δω τις αντιδράσεις τους και τα γραφεία και γενικά πως λειτουργούν. Πήγαινα κάθε μέρα σε 3 εταιρίες και σε κάθε εταιρεία το ίδιο μου έλεγαν: δεν έχεις εμπειρία στην Αυστραλία και δεν μπορούμε να σε πάρουμε. Άρχισα να αγχώνομαι και να νευριάζω.
Είχε περάσει ένας χρόνος και ήμουν στο μηδέν. Σκέφτομαι να πάω σε εταιρία ταξί για οδηγός για να μάθω την πόλη και μέσα από αυτό να κάνω γνωριμίες, να βελτιώσω και τα αγγλικά μου και γενικά να είμαι μέσα στην πιάτσα για να ξεφύγω και από την κουζίνα που ήμουν.
Έπρεπε να βγω από την κουζίνα όπως και να έχει και να πάω στον κλάδο μου για να δω τι γίνεται και πώς λειτουργούν τα πράγματα εδώ αλλά ήταν πολύ δύσκολα να μπω μέσα. Πηγαίνω σε μια εταιρεία ταξί και πέφτω πάνω σε έναν Έλληνα. Ρωτάω για δουλειά και μου δίνει την ειρωνική απάντηση: εσένα περιμέναμε από τρην Ελλάδα να σε βάλουμε οδηγό. Και συνεχίζει και μου λέει ότι δεν έχει δουλειές μας έπνιξε το Uber.
Το ακούω αυτό και ψάχνω τι είναι το Uber. Μαθαίνω και κάνω όλα τα χαρτιά, ετοιμάζω το αυτοκίνητο και επαγγελματικές κάρτες και είμαι έτοιμος. Ήμουν μέσα στην πιάτσα, γνώριζα κόσμο, μιλούσαμε και ρωτούσα για τα πάντα. Έτρωγα σε διαφορετικές περιοχές κάθε μέρα, δούλευα 12 ώρες την ημέρα 7 μέρες την εβδομάδα. Έχω μάθει όλα τα ελληνικά fish & chips.
Μετά από 7 μήνες στην uber δεν είχα κάποια ευκαιρία να βρω δουλειά στον τομέα μου πήγα σε ένα γραφείο ευρέσεως εργασίας και μετά από μια εβδομάδα μου είπαν να πάω για μια μέρα στην εταιρία Casmar Group που έψαχναν για χειριστή μηχανημάτων. Μετά από δύο χρόνια έρχεται η ευκαιρία που περίμενα. Ξεκινάω 7 η ώρα το πρωί, ανεβαίνω στο μηχάνημα και μέσα σε δύο ώρες έρχεται το μεγάλο αφεντικό και μου λέει πόσα λεφτά θέλω για να καθίσω στην εταιρεία του. Εγώ δεν είχα ιδέα πόσα λεφτά έπρεπε να ζητήσω. Αλλά ξέρω ότι όταν μιλάμε για λεφτά δεν λένε ποτέ τιμή πρώτα εμείς αφήνουμε τον άλλο να πει.
Του απαντάω “εσύ είσαι το αφεντικό, εγώ δουλειά θέλω”. Στο τέλος της ημέρας έρχεται στο email μου να υπογράψω το συμβόλαιο και με λεφτά που δεν το πίστευα, νόμιζα ότι είχε γίνει κάποιο λάθος, $3100 την εβδομάδα. Επίσης, πρώτη φορά άκουγα για τo Union. Δύσκολη δουλειά αλλά αυτό το έκανα μια ζωή και με πολύ λιγότερα λεφτά στην Ελλάδα, δεν είχα πρόβλημα.
Μετά από τέσσερις μήνες πηγαίνω στην τράπεζα για να πάρω ό,τι μπορώ τώρα που μπορούσα.
Έπρεπε τώρα να πάρω ό,τι μπορούσα γιατί εάν έχανα τι δουλειά στο μέλλον δεν θα είχα αυτή την ευκαιρία. Και εάν κάτι συνέβαινε στο μέλλον θα δούλευα στην Uber και θα μπορούσα να πληρώσω τις δώσεις έστω. Πηγαίνω και αγοράζω ένα διαμέρισμα, επειδή τα νοίκια είναι πολύ ακριβά και γι’ αυτό είναι καλύτερα να πληρώνεις δάνειο. Ανοίγω το χάρτη τις Μελβούρνης, κοιτάω πού είναι ακριβώς το κέντρο βλέπω ότι το κέντρο πέφτει στο Caulfield.
Ήθελα στο κέντρο λόγω δουλειάς εάν δουλεύω στο ένα άκρο η στο άλλο να είναι ίδια απόσταση. Πηγαίνω στο πρώτο Apartment που βλέπω απέναντι από το πανεπιστήμιο και το αγοράζω. Την άλλη μέρα πηγαίνω στην BMW και τους λέω θέλω αυτοκίνητο με δάνειο. Μου ζητούν το pay slip, το βλέπουν και μου λένε πάρε ό,τι αυτοκίνητο θέλεις από το μαγαζι.
Σε μια ώρα είχα αυτοκίνητο. Εν τω μεταξύ, γνωρίζω μια πολύ καλή κοπέλα από την Κίνα που σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο Melbourne και αρχίζουμε να βγαίνουμε. Μετά από τρεις μήνες τις λέω εγώ δεν είμαι για παιχνίδια και ότι ψάχνω για κάτι σοβαρό και μου απαντάει και εγώ το ίδιο. Γνωρίζω γονείς κ.λπ., γιατί για τους Κινέζους που έχουν μια κόρη και σπουδάζει στο καλύτερο Πανεπιστήμιο της Αυστραλίας δεν είναι και πολύ εύκολο να δώσουν την κόρη τους σε κάποιον που είναι μετανάστης Έλληνας και χειριστής που ξεκινάει από το μηδέν.
Μεγάλη ιστορία άλλο κεφάλαιο αυτό. Συνεχίζω στην εταιρεία που ήμουν για 17 μήνες και παίρνω την απόφαση να ανοίξω δική μου εταιρία.
Όλοι μου έλεγαν ότι θα τρελάθηκα και τα παρομοια. Τους απάντησα ότι έχω το στόχο μου γι’ αυτό και τα άφησα όλα στην Ελλάδα και ήρθα εδώ. Τώρα έφτασε η ώρα να ανοίξω την εταιρεία και να αγοράσω το μηχάνημα.
Το πρόβλημα ήταν πού θα βρω δουλειά για το μηχάνημα. Κάνω μια λίστα με εταιρείες και εργολάβους, στέλνω email και περιμένω, ενώ συγχρόνως εργάζομαι και πάλι στην Uber για να καλύψω τα έξοδα.
Όσο μπορούσα γιατί πλέον είναι πάρα πολλά. Έπρεπε να αρχίσω να δουλεύω. Το χειρότερο σενάριο ήταν να γυρίσω στο φούρνο όπου το αφεντικό ήθελε να με κρατήσει και να με κάνει pastry chef. Με παίρνουν από μια εταιρεία τηλέφωνο να μου δώσουν δουλειά και το ακυρώνουν. Δεύτερη δουλειά τα ίδια, τρίτη δουλειά τα ίδια, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Τελικά μετά από δύο βδομάδες άρχισα να δουλεύω, πρώτη δουλειά. Τώρα πλέον μετά από 14 μήνες δεν έχω σταματήσει.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια μέχρι να φτάσω στο στόχο μου από το μηδέν. Πίστεψα σε μένα και τις ικανότητές μου . Γι’ αυτό δίνω συμβουλές προς τους νεοφερμένους. Να έχετε στόχο, να σέβεστε, να μην προσκυνάτε και να μην ακούτε κανέναν, να έχετε τις δικές σας σκέψεις και να ρισκάρετε. Ποτέ δεν είναι η κατάλληλη ώρα. Να μην περιμένετε.
Κανένας δεν θα σας δώσει, πρέπει εσείς να το πάρετε. Και ποτέ να μην είστε δούλοι των χρημάτων. Να μην λυπάστε τα χρήματα.