«Η ζωή είναι αστεία και παράξενη. Η δική μου ζωή υπήρξε κάθε άλλο παρά βαρετή» γράφει στον επίλογο της εισαγωγής της πρώτης συγγραφικής του απόπειρας με τίτλο «Dodgy Mike» ο ομογενής, Μιχάλης Γιαννούδης, και δεν θα μπορούσε να είναι πιο ειλικρινής, καθώς πώς θα μπορούσε να θεωρηθεί βαρετή μια ζωή γεμάτη γέλιο και πλάκες χωρίς σταματημό;

Ο Μιχάλης, γιος του γνωστού παράγοντα της παροικίας μας, Παναγιώτη Γιαννούδη, ήταν για τους γονείς του ένα αθώο παιδάκι. Άποψη που η μεγαλύτερη αδελφή του Μέριλιν, δεν συμμερίζεται, καθώς εκείνη αποτελεί αγαπημένο στόχο των περισσότερων από τις φάρσες του αδελφού της από την παιδική τους ηλικία μέχρι και σήμερα. Γιατί όπως λέει και ο ίδιος, «αυτά παθαίνεις όταν μπλέκεις με τον Μιχάλη».

Μόνος του ή με συνεργό τον κολλητό του Νίκο, αναζητούσε να ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα και παρ’ ότι συχνά την πλήρωναν αθώοι, όπως παραδέχεται ο ίδιος, οι προθέσεις του ήταν πάντα αγαθές· ήθελε απλά να σπάσει πλάκα.

Ωστόσο, θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που δεν κατέληξε ποτέ στα δικαστήρια και δεν του βγήκε ξινό το γέλιο, μιας και οι πλάκες του πολλές φορές έπαιρναν μεγάλες διαστάσεις.

«Τα προβλήματα με ακολουθούσαν» γράφει στο βιβλίο του.

Πήγαινε, όμως, και γυρεύοντας… Σκεφτείτε ότι πέτυχε να πείσει τους πάντες, ακόμα και τον πρωθυπουργό της Βικτώριας ότι ήταν ένας πολλά υποσχόμενος μαραθωνοδρόμος, έχοντας διανύσει μόλις… πέντε χιλιόμετρα.

Ο δαιμόνιος πλακατζής ήθελε πολύ να λάβει μέρος στο μαραθώνιο του 1984. Και μπορεί μεν το πνεύμα να ήταν πρόθυμο αλλά η σάρκα ήταν ασθενής κατά το γνωστό γνωμικό. Η σάρκα βέβαια υπέφερε από τα ξενύχτια και τα ξέφρενα πάρτι στα οποία ο 20χρονος φοιτητής τότε, Μιχάλης, δεν μπορούσε να αντισταθεί.

Το 1984, οι κάμερες στράφηκαν όλες στο Μαραθωνοδρόμο των… πέντε χιλιομέτρων, Μιχάλη Γιαννούδη. Φώτο: Supplied

Έτσι και την παραμονή του μαραθώνιου, εκείνος γλεντούσε μέχρι τις πέντε το πρωί με αποτέλεσμα την ώρα που ξεκινούσε ο αγώνας να κοιμάται του καλού καιρού. Κατά τις 9 το πρωί, ο αθλητής ξύπνησε μέσα του, φόρεσε τη φόρμα του και προς μεγάλη έκπληξη των δικών του όρμησε έξω για τη μεγάλη πρόκληση.

Το μυαλό του Μιχάλη άρχισε να τρέχει πιο γρήγορα από τα πόδια του κι έτσι ενώ θα περίμενε κανείς ότι θα κατευθυνθεί στο σημείο έναρξης, εκείνος βρέθηκε στην οδό Fitzroy, πέντε χιλιόμετρα πριν το σημείο τερματισμού. Είχε αρκετό χρόνο μπροστά του να προετοιμάσει το φαινομενικά τέλειο σχέδιό του.

Μπήκε στην αυλή ενός σπιτιού και κατάβρεξε τα ρούχα του με το λάστιχο του κήπου έτσι ώστε να φαίνεται ιδρωμένος και, φυσικά, ήταν αρκετά έξυπνος να μη θέλει να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του τερματίζοντας στην τελική δεκάδα, γι’ αυτό επέλεξε να χωθεί ανάμεσα στους είκοσι.

Για κακή του τύχη, όμως, λόγω του νεαρού της ηλικίας του αλλά και του σωματότυπού του το ενδιαφέρον του ενθουσιώδους κοινού στράφηκε προς αυτόν. Ανάμεσά τους ήταν και η γνωστή Ολυμπιονίκης Gael Mulhall, η οποία άρχισε να τρέχει στο πλάι του. «Πώς αισθάνεσαι;», τον ρώτησε κι εκείνος της έδωσε την απάντηση του ενός εκατομμυρίου: «Αισθάνομαι σα να ξεκίνησα να τρέχω μόλις τώρα!».

Πού να ήξερε η Mulhall ότι ήταν έτσι ακριβώς.

Ακόμη και ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός της Βικτώριας Τζον Κέιν, εντυπωσιασμένος από τις επιδόσεις του νεαρού «μαραθωνοδρόμου» έσπευσε να τον συγχαρεί και να του σφίξει το χέρι.

«Πώς τα κατάφερες να τερματίσεις με τόσο καλό χρόνο;», τον ρώτησε κι ο Μιχάλης του απάντησε: «Τα πήγα αρκετά καλά για πρώτη φορά κι ελπίζω σε δυο-τρία χρόνια να είμαι έτοιμος και για τους Ολυμπιακούς».

Η οικογένεια και οι φίλοι του Μιχάλη έμειναν άφωνοι από τις εξαιρετικές ικανότητες του δρομέα Μιχάλη, όταν τον είδαν στην τηλεόραση να βρίσκεται μέσα στην πρώτη εικοσάδα. Για όλους και περισσότερο για τον ίδιο η παραλαβή του μεταλλίου συμμετοχής ήταν μια στιγμή μεγάλης περηφάνιας.

Το γέλιο αποτελεί βασικό στοιχείο της καθημερινότητας του Μιχάλη Γιαννούδη. Φώτο: Supplied

Μετά από αυτό έγινε πλέον η φίρμα του Πανεπιστημίου και απολάμβανε το ενδιαφέρον όλων, κυρίως των συμφοιτητριών του που ήθελαν να τον γνωρίσουν. Ακόμα και το περιοδικό του Πανεπιστημίου αφιέρωσε ένα άρθρο στην επιτυχία του «και στα ακόμη μεγαλύτερα μελλοντικά επιτεύγματά του».

Όταν μία εβδομάδα αργότερα ήρθε η επίσημη επιστολή από την Οργανωτική Επιτροπή Μαραθώνιου Μελβούρνης, ο Μιχάλης πίστεψε πως ήθελαν να του προτείνουν να λάβει μέρος στους μαραθώνιους του Λονδίνου ή της Νέας Υόρκης. Αλίμονο…

Τα μαντάτα ήταν μαύρα για τον πανέξυπνο νέο, καθώς τον πληροφορούσαν ότι κατόπιν έρευνας αποφάσισαν όχι μόνο να τον αποκλείσουν αλλά και να του στερήσουν το δικαίωμα συμμετοχής σε μαραθώνιο για μια δεκαετία.

Ο Μιχάλης, θιγμένος δεν άφησε τα πράγματα έτσι. Την επόμενη χρονιά, δήλωσε συμμετοχή με άλλο όνομα και έκανε πάλι το ίδιο. Μόνο που αυτή τη φορά προσπάθησε να είναι πιο αργός για να μην προσελκύσει το ενδιαφέρον. Έλα, όμως, που, όπως λένε, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.

Στα τελευταία 100 μέτρα, είπε να κάνει κάτι θεαματικό. Τάχα εξαντλημένος από την υπερπροσπάθεια, έπεσε στο έδαφος και άρχισε να σέρνεται προς τη γραμμή του τερματισμού προκαλώντας τον ενθουσιασμό του κοινού που τον επευφημούσε προσπαθώντας να τον εμψυχώσει για να βρει τη δύναμη να σηκωθεί. Τελικά, κατάφερε να τερματίσει υποβασταζόμενος από δύο ερυθροσταυρίτες.

Όταν βγήκαν τα τελικά αποτελέσματα, το όνομά του φιγουράριζε στη λίστα όσων ολοκλήρωσαν τον αγώνα και αυτή τη φορά χωρίς ενστάσεις.

Ο Μιχάλης, πάντως το είχε πράγματι καημό να τρέξει έναν μαραθώνιο από την αρχή ως το τέλος, κάτι που τελικά κατάφερε να κάνει συμμετέχοντας σε δύο διοργανώσεις και, μάλιστα, πετυχαίνοντας πολύ καλούς χρόνους με δεδομένο το σωματότυπό του. Το παράπονό του είναι πως, δυστυχώς, όλοι τον θυμούνται για την επεισοδιακή «συμμετοχή» του στο μαραθώνιο του 1984.

Αυτό είναι ένα μόνο επεισόδιο από τη ζωή του Μιχάλη Γιαννούδη, ενός ανθρώπου που του άρεσε να σπάει πλάκα. Κι αν αναρωτιέστε πόσα τέτοια επεισόδια υπάρχουν, θα σας πούμε, αρκετά ώστε να γεμίσουν τις 250 σελίδες του βιβλίου του, «Dodgy Mike».

Ο Μιχάλης τώρα δηλώνει ότι έχει σοβαρευτεί (ε, όχι κι εντελώς) και ότι εύχεται οι δύο κόρες του, Τία και Νάταλι, να μην του μοιάσουν.

Και μπορεί να μην κατάφερε να γίνει ένας πετυχημένος παίχτης του φούτμπολ, όπως διακαώς επιθυμούσε, αλλά απολαμβάνει μια ζωή κάθε άλλο παρά μέτρια, γεμάτη από παθήματα… και μαθήματα (;).

Ο χρόνος θα δείξει.