Δύο μόλις μήνες μετά τα Χριστούγεννα του 1976, τα τελευταία που γιόρτασε στον τόπο του, τη Μελίτη Φλώρινας, συγγενείς και συγχωριανοί, αποχαιρετούσαν τον 18χρονο Βαγγέλη Λυκούδη, καθώς έφευγε μετανάστης για τη Μελβούρνη.
Η φωνή του «σπάει» από συγκίνηση καθώς αφηγείται σήμερα εκείνες τις στιγμές του αποχωρισμού ενώ ακόμη και σήμερα, 44 χρόνια μετά, δεν ξεχνά κρύο που έκανε εκείνη την Παρασκευή, -10 βαθμούς Κελσίου.
Οι αναμνήσεις από τα Χριστούγεννα στη Μελίτη έντονες. Θυμάται τα κάλαντα. «Υπήρχε φτώχεια, έδιναν στα παιδιά μερικά μπισκότα, κάποιο μήλο, ό,τι μπορούσε κάθε νοικοκυριό» λέει ο κ. Λυκούδης.
Αλλά κυρίως θυμάται τις φωτιές. Κάθε γειτονιά, στις 23 Δεκεμβρίου αργά το βράδυ, άναβε τη δική της. Παρά την παγωνιά, τα παιδιά συγκέντρωναν ότι μπορούσε να παραδοθεί στις φλόγες, καθώς υπήρχε μία φιλική κόντρα ποιος θα έχει τη μεγαλύτερη φωτιά.
«Δύσκολα χρόνια …Όλοι περιμένανε εκείνες τις ημέρες χαράς». Γινόταν εκκλησιασμός, ενώ ανήμερα των Χριστουγέννων στηνόταν γλέντι στην πλατεία του χωριού.
«Ήταν ένα πανηγύρι. Όλοι, μικροί, μεγάλοι, ήταν έξω, κανείς δεν έμενε σπίτι…όσο κρύο και αν έκανε». Απαραίτητα, ανάμεσα σε άλλα, το τσιπουράκι, τα κάστανα στη φωτιά, ο χορός και το τραγούδι.
Ο κ. Λυκούδης, γνώριζε ότι λίγο καιρό έπειτα θα φύγει και το γλέντησε με την ψυχή του.
Στη Μελβούρνη έφτασε τον Φλεβάρη του 1977. Μετά από λίγο καιρό ξεκίνησε να εργάζεται. Αρχικά σε εργοστάσιο της Ford και έπειτα της Goodyear. Αφού αυτό έκλεισε, 30 χρόνια μετά, ξεκίνησε τη δική του εταιρία παρέχοντας υπηρεσίες καθαριότητας.
«Τα πρώτα χρόνια ήταν πάρα πολύ δύσκολα», λέει. Το ίδιο και τα πρώτα Χριστούγεννα στη Μελβούρνη. Τη νοσταλγία του, που έφερε πολλές φορές δάκρια στα μάτια του, άμβλυνε η αρραβωνιαστικιά και μετέπειτα σύζυγός του Μαίρη.
Με το μυαλό στη Μελίτη, περίμενε τα Χριστούγεννα να γιορτάσει παρόμοια με Έλληνες εδώ, αλλά θυμάμαι, την ανήμερα της γιορτής, είχε 40 βαθμούς Κελσίου. «Καθίσαμε σε ένα οικογενειακό τραπέζι και την άλλη μέρα σηκωθήκαμε να πάμε για μπάνιο…αν και που να δω θάλασσα στη Φλώρινα, μπάνιο δεν ξέραμε».
Μετά από 4 και πλέον δεκαετίες, ο κ. Λυκούδης, με τη σύζυγό του απολαμβάνουν συνήθως τις χριστουγεννιάτικες γιορτές, με τα παιδιά και τα 4 εγγόνια τους.
«Έχουμε μία ευτυχισμένη οικογένεια, αλλά υπάρχει η νοσταλγία για την πατρίδα και τους δικούς μας ανθρώπους», αναφέρει.
Αν μπορούσε να φέρει κάτι εδώ για τις γιορτές, θα ήταν οι φίλοι του. «Να μαζέψουμε ξύλα, να ανάψουμε μία φωτιά εδώ πέρα και να κάνει κρύο. Θα ήταν το πιο όμορφο πράγμα».
Δεν ξεχνά τους γονείς του, Δημήτρη και Ελευθερία και το τελευταίο χριστουγεννιάτικο δώρο που πήρε πριν μεταναστεύσει. «Ένα δώρο παίρναμε όλο το χρόνο. Δεν υπήρχαν χρήματα. Ο πατέρας μου, μου πήρε ένα παλτό… Όταν βγαίναμε κάναμε βόλτες στο δρόμο με την παρέα…Κάπνιζα ένα βραδάκι και από την άλλη ερχόταν ο πατέρας μου…δεν ήξερε ότι καπνίζω. ‘Ο πατέρας σου Ευάγγελε, ο πατέρας σου’, μου είπε ένας φίλος. Το χέρι με το τσιγάρο το έβαλα μέσα στο παλτό για να μην το δει. Αλλά με είδε. ‘Βγάλτο το χέρι σου γιατί θα κάψεις το σακάκι σου και δε θα σου αγοράσω άλλο’, είπε και συνέχισε το δρόμο του. Η τρύπα δυστυχώς έμεινε στο παλτό…».