ΕΙΚΟΣΙ (… προς 21) χρόνια πέρασαν από τότε που η ΕΛΛΑΣ Μελβούρνης, ως πρωτσθλήτρια ομάδα της Ηπείρου της Ωκεανίας… “συστήθηκε” στην παγκόσμια ποδοσφαιρική “Κοινότητα”, συμμετέχοντας στο 1ο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, που διεξήχθη σε δύο μεγαλουπόλεις της Βραζιλίας. Στο Ρίο ντε Τζανέιρο και το Σάο Πάολο.
ΟΛΑ είχαν ξεκινήσει μερικές εβδομάδες νωρίτερα, σε ένα πρωτόγνωρο, πρωτόγονο, αλλά άκρως γραφικό προκριματικό τουρνουά, στη νησιωτική χώρα του Ειρηνικού Ωκεανού, Fiji (Φιτζί), για την ανάδειξη της ομάδας, που θα εκπροσωπούσε την Ωκεανία, όπου οργανικά ανήκε τότε η Αυστραλία, πριν ενταχθεί στην Ασιατική Ποδοσφαιρική Συνομοσπονδία, στο 1ο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων της Βραζιλίας.
ΘΑ χρειαστεί όλοκληρο βιβλίο για να καταγραφούν τα όσα ζήσαμε στο απομονωμένο από τον “πολιτισμένο” κόσμο, νησί του Νότιου Ειρηνικού Ωκεανού, με τους χαμογελαστούς και φιλόξενους κατοίκους.
Ίσως, όταν αποφασίσω να γράψω το βιβλίο (μου), μάθετε περισσότερες λεπτομέρειες, πολύ σημαντικές για τους φίλους της “κυανόλευκης” ομάδας και -γιατί όχι;- περισσότερα για την ιστορία του Απόδημου Ελληνισμού της Αυστραλίας και της Ελλάς Μ., που ήταν και είναι μεγάλο κομμάτι της ιστορίας αυτής.
ΟΛΑ λοιπόν, ξεκίνησαν στο Φιτζί, όπου η “κυανόλευκη” ομάδα, κάπου προς το τέλος του 1999, με προπονητή την ‘Αγγελο Ποστέκογλου, στέφθηκε -ζώντας στιγμές αγωνίας στον τελικό της διοργάνωσης- πρωταθλήτρια Ωκεανίας!
Τεράστια διάκριση για το ποδόσφαιρο της Αυστραλίας και ι σ τ ο ρ ι κ ό το έπαθλο που θα στολίζει για πάντα, την πλούσια σε τίτλους και έπαθλα, συλλογή της…
ΔΕΝ ήταν, όμως, το έπαθλο ως επιτυχία, που απασχολούσε τότε τη διοίκηση της Ελλάς….
Μπορεί το έπαθλο να συνοδεύτηκε από το θερμό χειροκρότημα των γλυκύτατων Φιτζιανών, αλλά το ΘΕΜΑ ήταν άλλο…
Το ονειρεμένο ποδοσφαιρικό ταξίδι της Ελλάς, μόλις ξεκινούσε!
Η μπάλα, από τις αλάνες του Φιτζί, βρισκόταν τώρα, στα “καρέ” της FIFA στη Ζυρίχη και τα ευχάριστα νέα, έφταναν προκαλώντας “ηδονική” αναταραχή…:
– Ποσό περίπου $Α 4 εκατ., στο ταμείο της “κυανόλευκης” ομάδας για την πρόκριση!
– Ταξίδι του προέδρου Γιώργου Βασιλοπουλου και του τεχνικού ‘Αγγελου Πιστέκογλου, στο Ρίο, για να παραστούν στην κλήρωση των δυο ομίλων, της τελικής φάσης με τους αγώνες να ξεκινούν στις 5 Ιανουαρίου του 2000 και τις προετοιμασίες στα γραφεία της FIFA, να είναι πυρετώδεις…
“ΖΑΛΙΣΜΕΝΟΙ” από όσα είδαν και όσα γνώρισαν, από το “όνειρο” που ζούσαν, επέστρεψαν στην Μελβούρνη, οι Βασιλόπουλος και Ποστέκογλου.
Αντίπαλοι της Ελλάς στον Όμιλο του Ρίο ντε Τζανέιρο, η Μάντσεστερ Γιουν., η κορυφαία ομάδα της Βραζιλίας, Βάσκο ντε Γκάμα, και η Νεσάξα από το Μεξικό.
“Ευτυχώς αποφύγαμε την Ρεάλ Μαδρίτης, που κληρώθηκε στον Όμιλο του Σάο Πάολο” θα μου πει, αστειευόμενος, ο Γ. Βασιλόπουλος, που δεν… αδειάζει τις βαλίτσες του.
Ο χρόνος προετοιμασίας είναι λίγος, για την ίδια διαδρομή επιστροφής στο “μαγικό” Ρίο.
Μας περιμένουν εκεί, ο Σεπ Μπλάτερ, ο Μισέλ Πλατινί, ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, ο Μαρκ Μπόσνιτς (τερματοφύλακας τότε της Γιουνάιτεντ), ο Ρομάριο, το θρυλικό “ΜΑΡΑΚΑΝΑ”, και χιλιάδες τρελαμένοι με την στρογγυλή θεά, Βραζιλιάνοι.
Η FIFA πληρώνει 35 αεροπορικά εισιτήρια πρώτης θέσης για τις εκτός Βραζιλίας αποστολές.
Ο Άγγελος επιλέγει τους παίκτες του. Και ο Γιώργος τα μέλη του Δ.Σ. που θα συνοδεύσουν την ομάδα.
Απεσταλμένος του “ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ” για το ιστορικό ταξίδι κι εγώ, μαζί με τους συναδέλφους Πίτερ Ντεσίρα (Herald Sun) και Μάικλ Λιντς (The Age), που συμπληρώνουν το τρίο της δημοσιογραφικής παρουσίας, στην Λατινική Αμερική.
Η QANTAS μας “αποβιβάζει” στο Μπουένος Άιρες και μετά από πολύωρη “στάση” στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας της Αργεντινής, φτάνουμε κάποτε (!) στο Ρίο.
Βρέχει καταρρακτωδώς. Στην έξοδο περιμένουν λεωφορεία για την αποστολή της South Melbourne, που θα μας μεταφέρουν στο ξενοδοχείο μας.
Παρέα με τον Γιάννη Βασιλόπουλο, τον αείμνηστο Σίμο Καρά και τρία άλλα μέλη της αποστολής μας, ανεβαίνουμε σε ένα μίνι λεωφορείο, τακτοποιούνται οι αποσκευές και ξεκινάμε για το… άγνωστο.
Σύντομο, όμως, το ταξίδι. Μετά απο διαδρομή 15 περίπου λεπτών, ο οδηγός δέχεται τηλεφώνημα, κάνει γρήγορα στροφή και με σπασμένα αγγλικά μα εξηγεί ότι το όχημά του ήταν για τον πρόεδρο και όχι για μας… και πρέπει να επιστρέψουμε στο αεροδρόμιο!
Οι εκκλήσεις να μας πάει στο ξενοδοχείο και να επιστρέψει, δεν πιάνουν τόπο.
Χρησιμοποίησα όσα “γαλλικά” ήξερα, αλλά δεν άλλαξε τίποτα.
Σε λίγο ο οδηγός μας “ξεφόρτωνε” και πάλι στον διεθνή αερολιμένα του Ριο ντε Τζανέιρο.
– “Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μπορείς να βρίζεις έτσι” μου είπε το πρωί της επόμενης μέρας, ο Γιάννης Βασιλόπουλος.
Το “επεισόδιο” είχε ξεχαστεί, η βροχή είχε σταματήσει και από το τεράστιο παράθυρο του εστιατορίου για το πρωινό γεύμα, μας χαμογελούσαν ένας λαμπρός ήλιος η παραλία της ΚΟΠΑΚΑΜΠΑΝΑ και η απεραντοσύνη του Ατλαντικού Ωκεανού…
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ: Το ιστορικό ταξίδι, θα συνεχιστεί την ερχόμενη εβδομάδα, σε περίπου ένα χρόνο από σήμερα!
ΚΑΛ❤️ ΧΡΟΝΙ❤️!
