Μετά από μία σχεδόν δεκαετία παραμονής στην πόλη του Σύδνεϋ της Νέας Νότιας Ουαλίας, η αποσπασμένη δασκάλα από την Ελλάδα, κα Ελένη Παπαγιαννοπούλου επιστρέφει στην βάση της, την Αθήνα, στις 22 Ιανουαρίου 2021 μαζί με την υπόλοιπη οικογένειά της, δηλαδή τον σύζυγό της Παναγιώτη Γεωργακόπουλο και τις τέσσερις κόρες της, την Μαρία, την Αγγελική, την Ιωάννα και την μικρή Νικολέττα. Η παραμονή της κας Παπαγιαννοπούλου στο Σύδνεϋ χαρακτηρίστηκε ως άκρως ευδόκιμη με ανεκτίμητη προσφορά σε όλα τα επίπεδα. Η προσφορά της στα εκπαιδευτικά δρώμενα, και όχι μόνο, γινόταν με μια παραδειγματική ανιδιοτέλεια και με γνώμονα πάντα την διατήρηση, την ενίσχυση και την διάδοση της ελληνικής γλώσσας στα αυστραλογενννημένα ελληνόπουλα αλλά και στα ξένα παιδιά στην χώρα.
Το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου 9 Ιανουαρίου 2021 διοργανώθηκε μία σεμνή αποχαιρετιστήρια εκδήλωση με πλούσιο κέρασμα προς τιμή της κας Παπαγιαννοπούλου στην καινούρια αίθουσα «Παναγιώτης Θεοφίλου» της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας και του Κολλεγίου της Αγίας Ευφημίας, Μπάνκσταουν. Σε αυτήν παρέστησαν περίπου σαράντα άτομα, αποσπασμένοι συνάδελφοι, ομογενείς συνάδελφοι, γονείς αλλά και μαθητές της ιδίας. Η ομογενής δασκάλα Ελληνικών και Διευθύντρια των Ελληνικών Απογευματινών Σχολείων της Ελληνικής Κοινότητας Μάσκοτ, κα Κατερίνα Βέτσικα και η αποσπασμένη δασκάλα Ελληνικών κα Αδαμαντία (Μαντώ) Τζερεντζούλια ήταν αμφότερες οι διοργανώτριες της εκδήλωσης. Στην αίθουσα προβλήθηκε ένα ολιγόλεπτο βίντεο με φωτογραφικά κυρίως στιγμιότυπα από τις δράσεις της κας Παπαγιαννοπούλου στο υποστηρικτικό της έργο προς την ελληνική γλώσσα την περασμένη δεκαετία. Στο πιο επίσημο μέρος της εκδήλωσης, αρκετοί από τους παραβρεθέντες μίλησαν ένας ένας στο μικρόφωνο με τα καλύτερα λόγια για το έργο και την «κληρονομιά» που αφήνει πίσω της κα Παπαγιαννοπούλου. Οι ομιλητές την χαρακτήρισαν ως άνθρωπο «χαμηλών τόνων», πάντα χαμογελαστή, ευγενικιά, καλοσυνάτη, φιλότιμη, ευγνώμων, εύσπλαχνη και πάντα πρόθυμη να υπερβεί τα όριά της για να βοηθήσει τους ντόπιους ομογενείς εκπαιδευτικούς στις δικές τους τάξεις τους και στο δικό τους έργο. Τονίστηκε από τους ομιλητές πως η ροή στήριξης και βοήθειας από την ίδια με την εκπόνιση καταλληλότερου διδακτικού υλικού για τα εδώ δεδομένα ήταν ασταμάτητη αλλά και πως η αρωγή που παρείχε στους μεταγενέστερες νεοαφιχθέντες αποσπασμένους εκπαιδευτικούς από την Ελλάδα για τον δικό τους προσανατολισμό και την εγκατάσταση στην Αυστραλία ήταν άνω του προσδοκόμενου.
Σε ερώτηση για τις πρώτες ημέρες της απόσπασής της στην Αυστραλία πριν από εννέα χρόνια (!), η κα Παπαγιαννοπούλου δήλωσε χαρακτηριστικά τα εξής: «Αποσπάστηκα στην μακρινή Αυστραλία όπου μας αγκάλιασε αμέσως η οικογένεια του θείου μου, του Γιάννη Παπαγιαννόπουλου (αδελφού του πατέρα μου) και της θείας μου Ειρήνης (έχει το όνομα και τη χάρη) μαζί με τα ξαδέλφια μας και την ευρύτερη πολυμελή οικογένειά τους. Η πρώτη (τυχαία;) τοποθέτησή μου ως δασκάλα Ελληνικών έγινε στο Ελληνορθόδοξο Κολλέγιο της Αγίας Ευφημίας του Μπάνκσταουν, τον Ιερό Ναό της οποίας είχε χτίσει, χρόνια πριν, ένας πολυαγαπημένος μου ιερέας ο π. Ιωάννης Μπενέτος, ένα πρόσωπο εξαιρετικής πνευματικής βαρύτητας για μένα. Η σχολική φοίτηση των παιδιών μου στο σχολείο αυτό καθοριστική φυσικά. Μας αγκάλιασε σταδιακά η ελληνική ομογένεια, με τρόπους πολύ συγκινητικούς κι απρόσμενους!»
Με την πάντα χαμηλών τόνων προσέγγιση όσον αφορά την εργασία της σε διάφορους χώρους και τομείς, η κα Παπαγιαννοπούλου ανάφερε τα εξής «Προσπαθήσαμε ως οικογένεια να συμβάλουμε δημιουργικά και ελληνικά σε κάθε πτυχή δράσης γύρω μας. Προσωπικά πέρα από τη δουλειά μου δεν θεωρώ ότι έκανα τίποτα παραπάνω αλλά χαίρομαι που εκτιμήθηκε η Ελλάδα και η ελληνική γλώσσα στο πρόσωπό μου! Άλλωστε πριν φύγω από την Ελλάδα ένας καθηγητής μου από το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης της Αθήνας ο κος Ματσαγγούρας μου είχε πει: “Αναλαμβάνεις μεγάλη ευθύνη, μεταφέρεις άρωμα Ελλάδας στην Αυστραλία.” Αυτός ήταν και ο στόχος μου: όπου βρεθώ, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες, να εμπνεύσω, να μεταλαμπαδεύσω, να επικοινωνήσω την αγάπη μου για την πατρίδα, την γλώσσα της, τον πολιτισμό της και την πίστη της. Κι αυτό γιατί παρά τα μελανά σημεία της ράτσας μας, υπάρχουν αξίες και ιδανικά “ελληνικής προέλευσης” που υψώνουν το ανάστημα του ανθρώπου και αναδεικνύουν ό,τι ευγενέστερο έχει μέσα του».
H Ελένη Παπαγιαννοπούλου με την οικογένειά της. Φώτο: Supplied
Για τον ρόλο του αποσπασμένου εκπαιδευτικού/φιλόλογου της ελληνικής γλώσσας στο εξωτερικό η κα Παπαγιαννοπούλου είπε πως ο ρόλος αυτός είναι πολυδιάστατος γιατί περιστρέφεται γύρω από την διδασκαλία της γλώσσας αυτής καθαυτής αλλά και γύρω από την διατήρηση των δεσμών των Ελλήνων όπου γης και την μετάγγιση του ελληνικού πνεύματος. «Είμαστε “πρόσωπα-φάροι” και εδώ έγκειται και η μεγαλύτερη ευθύνη μας για τα μηνύματα που αποπνέουν τα έργα μας», τόνισε. «Είχα την ευλογία να διδάξω ελληνικά σε μαθητές από τις προσχολικές ηλικίες μέχρι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο και ενήλικες. Μου δόθηκε η ευκαιρία να πάρω μέρος στην προετοιμασία και συγγραφή του εκπαιδευτικού υλικού για το μάθημα “Modern Greek Extension” 2014-2018 του πολιτειακού Υπουργείου Παιδείας Νέας Νότιας Ουαλίας (ΝΝΟ), να οργανώσω και να συμμετέχω σε Ημερίδες ελληνικής γλώσσας, να δημιουργήσω εκπαιδευτικό υλικό σε διάφορες σχολικές μονάδες πρωινού ή απογευματινού κύκλου, να οργανώσω τις εξετάσεις για το Πιστοποιητικό Ελληνομάθειας που πλέον αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο στην ομογένεια! Φεύγω πλούσια!», είπε η αποσπασμένη εκπαιδευτικός.
Καταλήγοντας, η κα Παπαγιαννοπούλου εξέφρασε τα συναισθήματά της λέγοντας συγκεκριμένα πως νιώθει ότι πήρε μέρος σε μια υπέροχη πολυπολιτισμική σκυταλοδρομία. «Άξιοι συνάδελφοι πριν από εμένα έθεσαν γερά τα θεμέλια και τους ευχαριστώ για την στήριξή τους και την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν. Είχα χρέος να τιμήσω το έργο τους. Ακολουθούν λίγοι αλλά εκλεκτοί, οι οποίοι με τη σειρά τους θα σηκώσουν στους ώμους τους αυτό το χρέος. Η ελληνική παιδεία είναι ο συνδετικός κρίκος και το σημείο αναφοράς, όχι τα πρόσωπα».
Όσον αφορά τα προσωπικά της στοιχεία αξίζει να ειπωθεί πως η κα Παπαγιαννοπούλου είναι γέννημα θρέμμα της Αθήνας και συγκεκριμένα της Ηλιούπολης. Ο πατέρας της καταγόταν από ένα πανέμορφο χωριό, το Άνω Καστρίτσι, Αχαΐας που είναι κοντά στην Πάτρα με θέα την υπέροχη γέφυρα του Ρίου, η δε μητέρα της κατάγεται από το χωριό Σταυρός, Ιεράπετρας της μοναδικής Κρήτης, στο Νομό Λασιθίου φυσικά. Τον σύζυγό της, Παναγιώτη Γεωργακόπουλο, η ίδια τον χαρακτηρίζει «ήρωα της οικογένειας». Στους ομογενειακούς κύκλους ο κος Γεωργακόπουλος είναι αρκετά γνωστός αφού στο επάγγελμα είναι ηχολήπτης, αφήνοντας και εκείνος τα δικά του «ηχητικά ίχνη» στην Ελληνική παροικία του Σύδνεϋ με τις παρεμβάσεις και την παροχή στήριξής του σε Ελληνορθόδοξους Ναούς, στο ετήσιο Ελληνικό Φεστιβάλ του Σύδνεϋ, σε μουσικούς ή θεατρικούς χώρους κ.α. Τους δυο τους, τους ένωσε ο Ραδιοφωνικός Σταθμός της Εκκλησίας της Ελλάδας τη δεκαετία του ’90. «Ο Θεός μας χάρισε 4 χαριτωμένα πλάσματα που προκόβουν με τη Χάρη του Θεού και μας κάνουν υπερήφανους», είπε με πολλή υπερηφάνεια η κα Παπαγιαννοπούλου.
Η Ελληνική παροικία του Σύδνεϋ, της πολιτείας της Νέας Νότιας Ουαλίας και ειδικότερα η εκπαιδευτική κοινότητα ευχαριστούν από καρδιάς την κα Παπαγιαννοπούλου για την ανεκτίμητη συνεισφορά της στην ελληνική ομογένεια της πέμπτης ηπείρου. Αν και η αναχώρησή της αφήνει ένα ανεξίτηλο κενό, η πολύπλευρη και πολυεπίπεδη της προσφορά στην ελληνική γλώσσα θα παραμείνει στο διηνεκές. Όσοι συνεργάστηκαν μαζί της στην ελληνική διασπορά και έγιναν δέκτες της πλούσιας συνεισφοράς της προς την Ελληνομάθεια, θα την έχουν πάντα στην καρδιά τους. Η μεγάλη προσφορά της στην παιδεία θα συνεχιστεί και με τον επαναπατρισμό της σε λίγες ημέρες στην Ελλάδα. Η Μητέρα-Πατρίδα και τα «παιδιά» της θα γίνουν σίγουρα πιο πλούσια με την επανένταξή της στην εκεί εκπαιδευτική πραγματικότητα!