ΣΕ ηλικία 92 ετών, έφυγε από τη ζωή στις 31 Δεκεμβρίου του χρόνου που πέρασε, ο Tommy Docherty. Στους νεότερους σε ηλικία φίλους του ποδοσφαίρου, ίσως να μην λέει πολλά το όνομα αυτό.
Οι παλιοί, όμως, ιδιαίτερα οι Αγγλοσάξονες, αλλά και οι εν Αυστραλία φίλοι του Real football, θα πρέπει να τον θυμούνται.
Το ερώτημα είναι, τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από μία, ομολογουμένως, κορυφαία και controversial, προσωπικότητα του βρετανικού, αλλά και παγκόσμιου ποδοσφαίρου, που δυστυχώς επέλεγε τις περισσότερες φορές ανορθόδοξους τρόπους για να συζητιέται το όνομά του…
ΑΠΟ σεβασμό στη μνήμη του, μια και τον είχα γνωρίσει προσωπικά και είχαμε πιει κι ένα κρασάκι (αδυναμία του), θα ασχοληθώ μόνο με την ποδοσφαιρική του παρουσία στην Αυστραλία, αφού θυμίσω ότι γεννήθηκε το 1928 στη Γλασκώβη και διακρίθηκε ως δεξί χάφ, αγωνιζόμενος με τα χρώματα πολλών ομάδων, με ιδιαίτερη μνεία στα 9 παιχνίδια με την Σέλτικ της πατρίδας του (1947-’49), τα 83 παιχνίδια με τη φανέλα της Άρσεναλ και τα 4 με τα χρώματα της Τσέλση.
ΑΡΚΕΤΕΣ ήταν και οι ομάδες που προπόνησε, με καλύτερη, για τον ίδιο τουλάχιστον, την εθνική ομάδα της Σκωτίας, τη φανέλα της οποίας είχε φορέσει 25 φορές.
Στην Πορτογαλία κάθισε στον πάγκο της Πόρτο, αλλά η προπονητική “απογείωσή” του έγινε όταν ανέλαβε για πέντε χρόνια (1972-’77) την τεράστια Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
ΑΥΤΑ ως σύντομη εισαγωγή στην καριέρα του “Doc”, ως παίκτη και προπονητή…
Πάμε όμως και στα δικά μας μιας και ο αείμνηστος Σκωτσέζος σταρ, είχε εργαστεί και Down under, χωρίς δυστυχώς, να καταφέρει να εντυπωσιάσει.
– Το 1981 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Ολύμπικ Σίδνεϊ, όπου μένει μόνο ένα χρόνο.
– Επόμενος σταθμός η Μελβούρνη και η ΕΛΛΑΣ. Θα μείνει και εδώ ένα χρόνο και θα επιστρέψει στο Ολύμπικ…
ΠΡΟΕΔΡΟΣ της ΕΛΛΑΣ ήταν τότε ο αείμνηστος Σάββας Παπασάββας και γενικός αρχηγός της “κυανόλευκης” ομάδας, ο Λεωνίδας Ανεζάκης, ο μετέπειτα πρόεδρός της, που θα την οδηγήσει στην κατάκτηση του πρώτου εθνικού πρωταθληματος (1984), με τεχνικό τον Λεν Μακέντρυ, αφού στο μεταξύ είχε… αποδεσμεύσει (!) τον Ράσικ (… θα τα πούμε κι αυτά κάποια στιγμή).
Ο Λεωνίδας θυμάται πολλά από την “εμπόλεμη” συνεργασία και σχέση του με τον Doc…:
“Ήταν παθιασμένος με το ποδόσφαιρο” μου λέει ο Λεωνίδας Ανεζάκης και συμπληρώνει:
“Αγαπούσε την μπάλα, ήξερε καλά τον χώρο, τους παίκτες, τους πάντες. Παράλληλα, ήταν πολύ ιδιόρρυθμο και απρόβλεπτο άτομο… Συχνά ευχάριστα, αλλά κάποιες φορές δυσάρεστα. Και μόνο το γεγονός ότι έμεινε πέντε χρόνια στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μιας από τις κορυφαίες ομάδες του πλανήτη και της ποδοσφαιρικής ελίτ, σημαίνει πολλά.
Θυμάμαι ένα βράδυ στο Σίδνεϊ όπου βρισκόμασταν για αγώνα, οι παίκτες έχουν αποσυρθεί στα δωμάτιά τους κι εγώ με τον Tommy τα λέγαμε στο bar.
“Μια χρονιά”, μου λέει, “η Γιουνάιτεντ, δεν πήγαινε καλά. Ήμασταν τρίτοι από το τέλος και με κάλεσε το συμβούλιο για να βρούμε λύση στα προβλήματα…
Τι νομίζεις ότι πρέπει να κάνουμε; Με ρωτάει ο τσαίρμαν, τίποτε του απαντώ, απλά θα γίνουμε ο “Τιτανικός 2″! Και γίναμε, η ομάδα υποβιβάστηκε, αλλά επανήλθαμε, πρωταθλητές και δυνατοί την επόμενη σεζόν”.
“ΟΜΗΡΙΚΕΣ” ήταν οι “μάχες” Ανεζάκη-Ντόχερτυ και για την διαχείριση του ποδοσφαιρικού τμήματος…..
“Από σεβασμό στη μνήμη του, δεν θέλω να αναφερθώ σε λεπτομέρειες” λέει ο Λεωνίδας και συμπληρώνει: “Το εθνικό πρωτάθλημα ήταν διαφορετικό τότε, καμία σχέση με το σημερινό λιγκ. Όλα ήταν προγραμματισμένα ανάλογα με τις δυνατότητές μας. Κάπου εκεί ξεκινούσαν και κάποιες διαφωνίες μου με τον Doc, που είχε αδυναμία στην Κινεζική κουζίνα! ‘Έτσι όμως ξεφεύγαμε από τις συνήθειές μας, αλλά και το μπάτζετ της ομάδας.
Ας μείνουμε εδώ όμως και με την ευκαιρία, θέλω να στείλω τα συλλυπητήρια στην οικογένεια του και να είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάζει.
Το ποδόσφαιρο είναι ένα διαρκές συναρπαστικό ταξίδι και η γνωριμία και συνεργασία μου με τον Doc ήταν ένας από τους πιο ενδιαφέροντες ‘σταθμούς’…”.
ΜΕ βασικό και κύριο, αρνητικό πρωταγωνιστή τον “ιό”, ξεκίνησε το εθνικό λιγκ και μέχρι τη στιγμή που διαβάζονται οι γραμμές αυτές, υπάρχουν στο σύνολο των “12” που συμμετέχουν στο φετινό πρωτάθλημα, ομάδες που έχουν δώσει τρία παιχνίδια, άλλες δύο, κάποιες ένα και η Γκλόρι που δεν έχει στήσει ακόμη μπάλα στη σέντρα…
Για όλα αυτά υπεύθυνος είναι ο δολοφονικός ιός, με αποτέλεσμα να κλείνουν σύνορα, να ανοίγουν σύνορα, κάπου να παίρνονται αυστηρά μέτρα και κάπου χαλαρά…
Για να επικρατεί στο τέλος ένα αλαλούμ και άγνωστο το πού οδηγεί…
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ τηλεοπτικά, όσα περισσότερα παιχνίδια μπορώ. Με απογοήτευση θα αναφέρω ότι κάποιες λίγες “στιγμές” είπα “εντάξει, καλούτσικο ξεκίνημα”.
Δεν θα μπω σε λεπτομερειες γιατί τις περισσότερες φορές καταλήγω σε δυσάρεστες εκτιμήσεις στις οποίες έχω αναφερθεί πολλές φορές…..
– Η ποιότητα αυτού που βλέπω (βλέπουμε) είναι κάτω του μετρίου.
– Αν και σε κάποιες ομάδες υπάρχουν -στη Δύση της καριέρας τους- παίκτες με εντυπωσιακή πορεία σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (Ισπανία για παράδειγμα) στο σύνολο επικρατεί μια μετριότητα…
– Σίγουρα δεν φταίνε οι παίκτες… Φταίνε, όμως, οι ιδιοκτήτες των ομάδων, που φέτος επέλεξαν ΝΤΟΠΙΟΥΣ προπονητές… Και θα το πω, έστω κι αν κάποιοι θυμώσουν, ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις η ποιότητα των “πάγκων” είναι απελπιστικά μέτρια…
Υπάρχουν, επαναλαμβάνω, εξαιρέσεις που έχουν μέλλον…
Ο Στιβ Κόρικα των πρωταθλητών, το δίδυμο Ρούνταν-Γιάννη Αναστασιάδη στην W,U., ο Ταλάι στον Φοίνικα…
ΟΣΟ για τους παρουσιαστές του Φόξτελ (με εξαιρεση την γλυκύτατη Τάρα) και κορυφαίο τον Μπόσνιτς και τα… outstanding του, που ακούς και νομίζεις ότι βλέπεις “ελ κλάσικο” βρήκα τη λύση…
Βλέπω εικόνα, κλείνω φωνή και πιάνω στα ερτζιανά “Μελωδία FM”!