Η Αμερική, ήταν από γεννησιμιού της, η χώρα των μεγάλων και ανατρεπτικών εκπλήξεων.
ΑΝΑ πάσα στιγμή, μπορεί να επινοήσει κάτι που δεν το διανοείσαι και να σε αφήσει κάγκελο!
ΑΥΤΟ που έγινε την περασμένη εβδομάδα, μέσα και έξω από το Καπιτώλιο, ήταν η κορύφωση μιας τέτοιας αδιανόητης έκπληξης.
ΜΙΑΣ αμερικανιάς χωρίς προηγούμενο. Ήταν το τελευταίο εορταστικό επεισόδιο της αμερικανικής πολιτικής κωμωδίας, τα επεισόδια της οποίας, άρχισαν στο τέλος της δεκαετίας του 1930.
ΚΑΤΑ τη γνώμη μου -γιατί έτσι την είδα- ήταν η καλύτερη χολιγουντιανή υπερπαραγωγή, που μόνο στην Αμερική μπορούσε να λάβει χώρα.
ΜΙΑ πραγματική τραγωδία, που μόνο ως κωμωδία μπορούσε να παιχτεί…
ΜΙΑ υπερπαραγωγή, που συμπύκνωσε και παρουσίασε μέσα σε ένα τρίωρο, όλα τα κόμικς των σούπερ ηρώων που σώζουν την Αμερική και τη Δημοκρατία της, από τον «κακό» και παρανοϊκό εξουσιομανή.
ΓΙΑ τον ιερό αυτό σκοπό αγωνίζονταν τα τελευταία 70 χρόνια ο Σούπερμαν, ο Σπάιντερμαν, ο Άιρονμαν, ο Κάπτεν Αμέρικα και τόσοι άλλοι. Εκτός του Ζορό, που πρόλαβε και πολιτογραφήθηκε Μεξικανός.
ΠΕΡΑ, όμως, από αυτούς, τους «συνήθεις υπόπτους», στο φοβερό σόου του Καπιτωλίου έλαβαν μέρος και πραγματικοί… ήρωες, που τους ξεπερνούσαν, έτσι όπως ήταν βαμμένοι και ντυμένοι.
ΕΝΑ κι ένα ήταν διαλεγμένα όλα τα παλικάρια. Και πώς να μην ήταν, αφού είχαν περάσει με άριστα την απαιτητική προεδρική οντισιόν…
ΕΝΑ τέτοιο σόου, με πραγματικούς κομπάρσους, δεν θα μπορούσε να είχε σκηνοθετήσει ούτε ο Σέρτζιο Λεόνε, που το 1984 γύρισε την επική ταινία «Μια φορά και έναν καιρό στην Αμερική».
ΝΑ σημειώσω εδώ, ότι η ταινία αυτή, που ήταν και η τελευταία μεγάλη ταινία του Ιταλού σκηνοθέτη, αποτελούσε μια αλληγορία για τα όσα παρακολουθήσαμε στο Καπιτώλιο την περασμένη εβδομάδα.
Ο ίδιος, σκηνοθέτησε τα καλύτερα και πιο γνωστά γουέστερν-σπαγγέτι, τα οποία και έγραψαν τη δική τους μεγάλη ιστορία στον αμερικανικό κινηματογράφο, τη δεκαετία του 1960
ΟΜΩΣ, ο ευρηματικός σκηνοθέτης της υπερπαραγωγής του Καπιτωλίου, όχι μόνο δεν ήταν σκηνοθέτης, αλλά ούτε καν κακός ηθοποιός, όπως ο πρόεδρος Ρόναλντ Ρήγκαν.
ΤΗ ζωντανή αυτή θεατρική κωμωδία -που παρακολουθήσαμε με… κομμένη την ανάσα, υποτίθεται- μαζί με δισεκατομμύρια τηλεθεατές (ίσως), τη σκηνοθέτησε ο πορτοκαλί Αυτοκράτορας της Αμερικής!
ΝΑΙ! Στον πυρόξανθο Πλανητάρχη, Ντόναλντ Τραμπ, αναφέρομαι. Ναι, στον εγωπαθή αυτόν νάρκισσο, που προετοίμαζε την παράσταση που είδαμε, εδώ και πέντε ολόκληρα χρόνια κάτω από το φως του Ήλιου. Χωρίς να το καταλάβει κανείς…
ΠΑΡ’ ΟΤΙ ο Ντόναλντ, όχι μόνο δεν μας έκρυψε τίποτα, αλλά μας ενημέρωνε καθημερινά μέσω του twitter, για το τι κάνει και τι παράσταση τελικά θα δούμε, πριν πέσει η αυλαία της προεδρίας του.
ΤΟ μόνο που δεν τουίταρε ο Τραμπ, είναι ότι η τελευταία του παράσταση θα έπαιρνε με το σπαθί της τον τίτλο που έδωσε και ο Σέρτζιο Λεόνε στην τελευταία του ταινία «Μια φορά και έναν καιρό στην Αμερική».
ΕΤΣΙ θα θυμάται κάποτε ο κόσμος την κραταιά Αμερική και τη Δημοκρατία της, η οποία, βέβαια, έχει πεθάνει εδώ και κάτι δεκαετίες.
ΚΑΙ όσο για τον πορτοκαλί Αυτοκράτορά της, με τα πυρόξανθα μαλλιά -και την ωραία γυναίκα- θα τον θυμούνται ως τον ηγέτη που επέλεξε προσεκτικά η ιστορία ως τελετάρχη της νεκρώσιμης ακολουθίας της Δημοκρατίας…
ΑΠΟ ΟΣΑ έγραψα πιο πάνω, θα πρέπει να έχετε καταλάβει, ότι δεν παρακολούθησα τα τεκταινόμενα, φορώντας τα… δημοκρατικά γυαλιά μου.
ΔΗΛΑΔΗ, όπως οι ηγέτες μας και όλοι οι άλλοι εσείς που χύσατε μαύρα δάκρυα, για το τέλος της Δημοκρατίας της Δύσης, που δύει σιγά-σιγά εδώ και χρόνια…
ΤΩΡΑ πια, ούτε ο φιλελεύθερος καπιταλισμός -που για δύο αιώνες στήριζε αυτό που αποκαλούσαμε Δημοκρατία- δεν δίνει δεκάρα τσακιστή, γιατί μια χαρά τα βγάζει πέρα με τις μεγάλες πολυεθνικές, που δεν έχουν θρησκεία, ιδεολογία και πατρίδα.
ΜΕΧΡΙ και τον Ερντογάν περίμενα να δακρύσει για τη Δημοκρατία – και… δάκρυσε! Εκείνο που δεν περίμενα, είναι ότι θα πετούσαν τον Τραμπ σαν στημένη λεμονόκουπα, όλες οι μεγάλες πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, που τον ανέβασαν στην εξουσία, όπως το Twitter, το Facebook και οι υπόλοιποι.
ΟΙ πλατφόρμες αυτές, που για τέσσερα ολόκληρα χρόνια θησαύρισαν, κρατώντας τον διασωληνωμένο με την εξουσία, συνεχίζουν να θησαυρίζουν με τα δικά σας κλικ και προσωπικά δεδομένα, που εμπορεύονται και ξεπουλούν.
ΛΟΙΠΟΝ, πριν κατηγορηθώ ότι ασχολούμαι μόνο με αμερικανιές -στις οποίες έχω όντως αδυναμία- και με βουκολικές ιστορίες και τα γιδοπρόβατα των χωριών μου, να σας πω ότι παρακολουθώ και τα τεκταινόμενα στην… Ελλαστραλία.
ΝΑ σας πω, επίσης, ότι τον νεοελληνικό και νεοορθόδοξο αυτό εκκλησιαστικό… νεολογισμό, τον δανείστηκα χωρίς την άδειά του, από τον Ελλαστραλό συνεργάτη της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας Δρ Βασίλειο Αδραχτά.
ΚΑΙ προχώρησα στον ιερό αυτό δανεισμό, όχι γιατί δεν είχα τι άλλο να κάνω, αλλά για να διαδώσω και εγώ τον… νεολογισμό και να βάλω έτσι το λιθαράκι μου στο ονείρεμα (dreaming) της έρμης Ελλαστραλίας…
ΠΡΙΝ παρεξηγηθώ να σας πω, επίσης, ότι αυτή είναι δεύτερη αρχιεπισκοπική διατριβή του Δρ Αδραχτά, μετά από αυτή για την αγορά του πολυτελούς διαμερίσματος στο λιμάνι του Σίδνεϊ, που διάβασα και επειδή τρίτο χτύπημα δεν θα το άντεχα…
ΘΑ θερμοπαρακαλούσα τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο να τον χειροτονήσει απευθείας Μητροπολίτη, για να γλυτώσει και αυτός από το πολύ κυρ ελέησον και εγώ από τα… ιερά κηρύγματά του.
ΞΕΡΕΤΕ, γιατί η Αρχιεπισκοπή μας αποφάσισε να οργανώσει, ούτε μια ούτε δυο ούτε τρεις, αλλά… 250 (!) εκδηλώσεις για τους εορτασμούς του 1821; Και σας παρακαλώ σκεφτείτε το καλά πριν απαντήσετε…
ΟΧΙ. Δεν το έκανε για να σπάσει -και μάλιστα με 100 εκδηλώσεις παρά πάνω!- το παγκόσμιο ρεκόρ της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης – και μέλλει να δούμε αν τελικά τα καταφέρει…
ΚΑΤΑ τη γνώμη μου, το έκανε και για άλλους δύο λόγους: πρώτον, για να ισοπεδώσει οργανωτικά εντελώς, όχι μόνο την Κοινότητα Μελβούρνης -που το παίζει μεγάλη και τρανή- αλλά και τις άλλες Κοινότητες και μεγάλες οργανώσεις της παροικίας.
ΚΑΙ, δεύτερον, για να διαπιστώσει ο Αρχιεπίσκοπος, αν ο Δρ Αδραχτάς προλάβει να παραστεί και στις… 250 εκδηλώσεις!
ΠΙΣΤΕΥΩ ότι το πρώτο χτύπημα έφτανε και περίσσευε. Από τη στιγμή που ο Αρχιεπίσκοπος σχημάτισε την… Επιτροπή και έβαλε επικεφαλής Επισκόπους, Μητροπολίτες και Αρχιμανδρίτες, το «παιχνίδι» είχε τελειώσει.
ΓΙΑ τα μάτια του κόσμου όμως και το καλό της Ορθοδοξίας, έντυσε παπαδοπαίδια τους προέδρους των Κοινοτήτων και των μεγάλων οργανισμών…
ΚΑΙ, έτσι, με τις ευλογίες του Θεού και του Αρχιεπισκόπου, θα γιορτάσουμε… ενωμένοι την 200ή επέτειο από την ίδρυση του ελληνικού Έθνους και, μάλιστα, υπό τη σκέπη της Εκκλησίας…
ΕΤΣΙ όπως γιορτάσαμε και τα Θεοφάνια στην πατρίδα, που για χάρη της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας μας, είδαμε αστυνομικούς να βγάζουν τις μάσκες και να φιλούν το χέρι των Δεσποτάδων που έριχναν το σταυρό στη θάλασσα. Ναι, στη θάλασσα που απαγορευόταν…
ΚΑΙ η κυβέρνηση, που έπρεπε να φροντίζει να τηρούνται οι νόμοι και τα μέτρα, που μόλις είχε ψηφίσει η ίδια, να κάνει ότι δεν βλέπει την υγειονομική παραβατικότητα των αρχιερέων της Εκκλησίας.
ΚΑΙ τελειώνω, με μια παράγραφο -που είναι και όλα τα λεφτά- από το άρθρο του Δρ Αδραχτά στον «Ν.Κ», στις 4 Ιανουαρίου, και την αφιερώνω με αγάπη στους συμπάροικους της… Ελλαστραλίας – Ορθόδοξους και μη.
ΚΑΙ με διπλή αγάπη, βέβαια, στο Διοικητικό Συμβούλιο και όλα τα μέλη της Κοινότητας Μελβούρνης, με την παράκληση να μην ξεχάσουν να παρευρεθούν, τουλάχιστον σε… 150 εκδηλώσεις της Αρχιεπισκοπής μας.
ΝΑ πώς έχει η παράγραφος -που ανασταίνει πεθαμένους- και πρέπει να μάθετε σαν προσευχή:
«ΕΙΝΑΙ ανόητο να ρωτά κανείς, εάν η Εκκλησία στήριξε την Επανάσταση –το ερώτημα αυτό προδίδει τελικά εσφαλμένη εκκλησιολογική θεώρηση– διότι πολύ απλά η Εκκλησία έκανε την Επανάσταση! Η Εκκλησία το 1821 υποστασιοποίησε την Επανάσταση! Το 1821 στάθηκε το γεγονός της Εκκλησίας ως Επανάστασης».
ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ λόγια! Συνεπώς, κάντε και εσείς την… Επανάστασή σας. Συνταχθείτε πίσω από τον Αρχιεπίσκοπό σας, τον σταυρό και τα ιερά εξαπτέρυγα. Και όλοι μαζί πηγαίνετε να πάρετε την Αγιασοφιά…
ΤΕΛΟΣ, σκεφτείτε σας παρακαλώ: ότι αν και έχουν περάσει δέκα μέρες από τη δημοσίευση του άρθρου αυτού, δεν έχω διαβάσει καμιά απάντηση, έστω για την τιμή των όπλων…