Για την επιτυχία κάθε εγχειρήματος, είτε αυτό αφορά στην αρχιτεκτονική, είτε στην ζωγραφική, είτε στην απονομή δικαιοσύνης, ο κανόνας είναι ότι απαιτείται η χρυσή τομή, (ο μαθηματικός τύπος του Πυθαγόρα που συμβολίζεται με το περίφημο Φ, είτε κυριολεκτικώς, είτε συμβολικώς), δηλαδή ο άριστος ή ο καλύτερος δυνατός συνδυασμός όλων των παραγόντων για την επίτευξη του αρμονικότερου και ορθότερου αποτελέσματος.
Στην δικαιοσύνη συνήθως οι δύο βασικοί παράγοντες που αν συνδυασθούν ορθώς, επιτυγχάνεται η χρυσή τομή, είναι από την μία πλευρά η ορθότητα της κρίσεως του δικαστή, ώστε η διαφορά να ταμεί ορθώς και δικαίως και από την άλλη η ταχύτης με την οποία η διαφορά ετάμη, δηλαδή πόσο γρήγορα απονεμήθηκε δικαιοσύνη.
Συχνά η μεγαλύτερη δοσολογία στο ένα προκαλεί ζημία στο άλλο. Εάν επιχειρείς να αποδώσεις δικαιοσύνη γρήγορα, μεγαλώνει ο κίνδυνος να κάνεις λάθος, αφού δικαιοσύνη γρηγορότερη, μπορεί να σημαίνει μεγαλύτερες πιθανότητες λανθασμένης κρίσεως. Από την άλλη, εάν δοθεί μεγαλύτερο βάρος στην καλύτερη κρίση, θέλεις ασφαλώς πολύ περισσότερο χρόνο μελέτης όλων των στοιχείων εκατέρωθεν, πράγμα που αποβαίνει εις βάρος της απονομής δικαιοσύνης γρήγορα.
Στην Ελλάδα αυτό που κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει είναι ότι το σύστημα απονομής δικαιοσύνης φημίζεται για την ταχύτητά του. Μεγάλα παράπονα για την ορθότητα της κρίσεως των δικαστών δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι υπάρχουν, παρά το ότι ουδείς αλάνθαστος. Ωστόσο, εκεί που υπάρχει το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο χρόνος που απαιτείται για την ολοκλήρωση των διαφόρων νομικών διαδικασιών που έχουν να κάνουν με δικαστήρια.
Την καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης έζησε «στο πετσί του» και ένας επαγγελματίας οδηγός, ο οποίος κινήθηκε δικαστικώς για να προσβάλει την μη πρόσληψή του στην Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία (ΕΑΒ).
Η υπόθεσή του ξεκίνησε αρχές του 2006, όταν προσέβαλε στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) τον διαγωνισμό προσλήψεως στην ΕΑΒ, που προφανώς δεν τον είχε προσλάβει. Μέχρι περίπου το 2010 η υπόθεσή του δεν είχε ακόμα εκδικασθεί! Ο λόγος ήταν οι συνεχείς αναβολές στο ΣτΕ, επειδή η Διοίκηση (δηλ. το ΑΣΕΠ) δεν κατάφερνε κάθε φορά να αποστείλει τον φάκελλο της υποθέσεως στο δικαστήριο.
Ως αυτό να μην ήταν αρκετό, το 2010 άλλαξε ο νόμος και η υπόθεση αυτή έπρεπε πλέον να δικασθεί όχι από το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο, δηλ. το ΣτΕ, στο οποίο ήδη εκκρεμούσε από το 2006, αλλά από το Διοικητικό Εφετείο, πράγμα που συνεπάγετο νέα καθυστέρηση για προσδιορισμό της υποθέσεως στο Διοικητικό Εφετείο.
Τελικώς, απόφαση εξεδόθη αρχές του 2012, αλλά ο ενδιαφερόμενος έπρεπε να περιμένει πέντε ακόμα μήνες ώστε η απόφαση να καθαρογραφεί.
Ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, ο συγκεκριμένος πολίτης, που πληρώνει φόρους για να έχει δικαστήρια όταν τα χρειασθεί και δικαιούται κατά το Σύνταγμα να έχει στην διάθεσή του αμερόληπτους δικαστές που με σχετική ταχύτητα θα απονείμουν δικαιοσύνη, χρειάσθηκε να περιμένει πεντέμισι χρόνια περίπου για μία δικαστική απόφαση!
Εξαιτίας της μεγάλης αυτής καθυστερήσεως, προσέφυγε εκ νέου στην δικαιοσύνη για να ζητήσει αποζημίωση, βάσει νόμου στην Ελλάδα που ορίζει ότι δικαιούσαι αποζημιώσεως όταν υπάρχουν τέτοιες καθυστερήσεις, αλλά και βάσει του δικαίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της σχετικής Ευρωπαϊκής Συμβάσεως (ΕΣΔΑ). Η αποζημίωση που διεκδίκησε ήταν πολύ μεγαλύτερη, αλλά το ελληνικό δικαστήριο τελικώς του επεδίκασε ποσό 3.000 ευρώ, που το κράτος πρέπει να του καταβάλει για την ταλαιπωρία στην οποία τον υπέβαλε.
*Ο Χρήστος Ηλιόπουλος είναι Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, Master of Laws. Ιστοσελίδα www.greekadvocate.eu E-mails: bm-bioxoi@otenet.gr και ktimatologiolaw@yahoo.gr