ΜΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΝ ΟΤΙ…
Ο αυνανισμός (σεξουαλική αυτοϊκανοποίηση) δεν μπορεί να λύσει τα χέρια των άγαμων ιερέων (και των καλογριών), διότι η Ορθόδοξη Εκκλησία κατατάσσει τον αυνανισμό στις «κατά μόνας αμαρτίες», δηλ. στις αμαρτίες που διαπράττονται πίσω από την πλάτη των άλλων και κάτω από το βλέμμα του Θεού.
Κι ενώ η Εκκλησία απαγορεύει τον αυνανισμό, η Επιστήμη τον συνιστά επειδή πρόκειται για μια ωφέλιμη γυμναστική που προετοιμάζει τον άνθρωπο για μια ομαλή και στερεή σεξουαλικότητα. Οι άνθρωποι που αυνανίζονται στην εφηβεία τους, λέει η Επιστήμη, αντιμετωπίζουν λιγότερα σεξουαλικά προβλήματα.
Επίσης με πληροφορούν ότι, σύμφωνα με το Εκκλησιαστικό Δίκαιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τιμωρείται με αργία από τα καθήκοντά του για ένα έτος ο κληρικός που θα προκαλέσει έκκριση του σπέρματός του μέσω αυνανισμού. Και αν το «παίζει» κατ’ εξακολούθηση, τότε τιμωρείται με καθαίρεση.
Τέλος, ο π. Φιλόθεος Φάρος παρατηρεί ότι, στην ορθόδοξη πατερική διδασκαλία και παράδοση, σημασία δεν έχει η πράξη αυνανισμού από μόνη της, αλλά το κίνητρο που οδηγεί στην πράξη. Ο αυνανισμός είναι αμαρτία, αν το κίνητρο είναι η ικανοποίηση του εγωισμού!
ΑΝΙΕΡΗ ΑΓΑΜΙΑ
Ένας από τους βασικούς λόγους που δεν έγινα χρυσοπλούμιστος δεσπότης είναι το ότι απέτυχα να κατανοήσω την (υποτιθέμενη) σχέση ανάμεσα στην αγαμία και στην αγνότητα. Δεν διέκρινα λιγότερη αγνότητα στον έγγαμο άγιο Πέτρο και περισσότερη στον άγαμο άγιο Παύλο. Αντίθετα, ο έγγαμος άγιος μου φάνηκε περισσότερο αγνός από τον μονήρη Παύλο: ο πρώτος σεβάστηκε τη φύση, ο δεύτερος την περιφρόνησε. Ο πρώτος εκπλήρωσε τις κοινωνικές του υποχρεώσεις, ο δεύτερος τις αθέτησε, ίσως επειδή (εσφαλμένα) πίστευε ότι στις μέρες του θα ερχόταν το τέλος του κόσμου (Προς Θεσσαλονικείς Α, 4:15-7).
Αν λοιπόν γινόμουν χρυσοφόρος δεσπότης, θα ήμουν υποχρεωμένος να δεχτώ μια ανέφικτη αγαμία – και λέω «ανέφικτη» γιατί είμαι βέβαιος πως τα γεμάτα με αξόδιαστη ορμή… νεφρά μου δεν θα την άντεχαν, όση πίστη και αν διέθετα, όσες προσευχές και αν έκανα. Στο μεταξύ είχα ακούσει και το λαϊκό άσμα να λέει «χωρίς γυναίκα στη ζωή δεν κάνω βήμα», και επηρεάστηκα!
Η αγαμία θα ήταν ιερή, αν την ευλογούσε ο Θεός. Αλλά ο Θεός δεν ευλόγησε την αγαμία: ευλόγησε τον γάμο. Γι αυτό θα ήταν πράξη καλή και θεάρεστη αν οι ανώτεροι κληρικοί νυμφεύονταν και γίνονταν «μιας γυναικός άνδρες» (Προς Τιμόθεον Α, 3:2). Οι «κατά μόνας αμαρτίες» θα είχαν περιοριστεί στο ελάχιστο, υποθέτω.
Υπάρχει και η άποψη που λέει ότι ο ανίερος (κατ’ εμέ απάνθρωπος) υποχρεωτικός κανόνας αγαμίας θεσμοθετήθηκε και για κάποιους άλλους πρακτικούς λόγους. Ένας από αυτούς ήταν η δυνατότητα της Εκκλησίας να μπορεί να διεκδικήσει τις περιουσίες των άγαμων επισκόπων, εφόσον αυτοί, ως άγαμοι, δεν θα είχαν φυσικούς απογόνους-κληρονόμους.
ΛΙΓΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Μέχρι τον 12ο αιώνα συναντούμε έγγαμους επισκόπους. Μετά έρχεται η (πάλι κατ’ εμέ) βλακώδης αντίληψη ότι ο γάμος αποτελεί κώλυμα «προς προαγωγήν εις επισκοπικόν αξίωμα». Εάν κάποιος έγγαμος χριστιανός επιθυμούσε ν’ αναρριχηθεί στον επισκοπικό θρόνο, έπρεπε πρώτα να συμφωνήσει με τη γαμετή του ότι αυτή θα δεχόταν να γίνει καλόγρια! Ο χήρος με ή χωρίς παιδιά δεν είχε πρόβλημα.
Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο το θέμα της αγαμίας των επισκόπων ήρθε στο τραπέζι. Πολλοί υποστήριξαν την άποψη ότι η Εκκλησία επέβαλε την αγαμία των επισκόπων σε μια εποχή με διαφορετικά προβλήματα. Μέχρι τώρα, έξι οικουμενικοί πατριάρχες, δύο αρχιεπίσκοποι, δεκάξι μητροπολίτες, ένας επίσκοπος και τρεις πρωτοπρεσβύτεροι έχουν ταχτεί υπέρ της εκλογής έγγαμων επισκόπων. Προφανώς, διαπίστωσαν πως η φύση δεν αστειεύεται…
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει την αγαμία. Αλλά αμφιβάλλω αν αυτοί που την επιλέγουν πεθαίνουν παρθένοι. Ο ανθρώπινος οργανισμός είναι αυτός που είναι: ένα φυσικο-χημικό «εργαστήριο», με γενικό διευθυντή τον τραγομάσχαλο εγκέφαλο. Κάθε φορά που το δραστήριο αυτό «εργαστήριο» παράγει μπόλικη τεστοστερόνη και οιστρογόνα, η ερωτική επιθυμία (σε άντρες και γυναίκες) φουντώνει άγρια και ζητά άμεση ικανοποίηση.
Τυχερός που επέλεξα το «κατά φύσιν ζην». Τυχερός που συναντήθηκα νωρίς με την πραγματικότητα. Αν είχα τυλιχτεί στο ανατολίτικο μαύρο ράσο και πίστευα στην «υπεραξία» της αγαμίας, η ειλικρίνειά μου θα με οδηγούσε στα χνάρια του Ωριγένη –στον τίμιο ευνουχισμό! Ναι, στάθηκα τυχερός!