Χωρίς αμφιβολία, με την εγκατάστασή μας στη χώρα του Νότου, όλοι έχουμε φέρει κάποια ενθύμια από τον τόπο καταγωγής μας.

Τα περισσότερα, με το πέρασμα του χρόνου έχουν γίνει κειμήλια, που τα προορίζουμε για τα παιδιά μας, με την ευχή να δοθούν στα εγγόνια μας. Ευσεβείς πόθοι; Γιατί όχι. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

Μερικά όμως αντικείμενα είναι ανεκτίμητης αξίας, οπότε ένας μουσειακός ή εκθεσιακός χώρος ενός Οργανισμού, ίσως είναι o πιο ιδανικός για να τους δώσει την θέση στην Ιστορία που κουβαλούν.

Για ένα τέτοιο κειμήλιο, μια Ελληνική σημαία, 110 τόσων χρόνων, μου μίλησε πρόσφατα ο συμπάροικος κ. Αριστείδης Αυγερινός του Αποστόλου και της Ελισάβετ. Ο πατέρας του γεννήθηκε στην Μικρά Ασία.

Σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη, στην Μεγάλη του Γένους Σχολή, και με την αποφοίτησή του εντάχθηκε στον στρατό για την στρατιωτική του θητεία. Τότε έγινε η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Και ενώ οι παππούδες του παρέμειναν στην Πόλη, ο πατέρας του πήγε στα Ιεροσόλυμα κοντά σε έναν θείο του.

Τελικά, ο Απόστολος Αυγερινός κατέληξε στην Ισμαηλία της Αιγύπτου.

«Η πόλη τότε, κατά τον πατέρα μου, έσφιζε από Ελληνομάθεια. Οπότε οι ανάγκες επιμόρφωσης των νέων και στα Ελληνικά ήταν πολλές.

Σε ηλικία 30 περίπου ετών, άνοιξε το πρώτο ιδιωτικό Ελληνικό Λύκειο. Ανήσυχος, όμως, όπως ήταν, μετακόμισε σύντομα στην Αλεξάνδρεια, μια μεγαλούπολη, που δεν είχε τίποτε να ζηλέψει από τις μεγαλουπόλεις της Ελλάδας.

Η Αλεξάνδρεια είναι και ο τόπος που γεννήθηκα και μεγάλωσα» σημειώνει ο κ. Αυγερινός.

Ανθρωπος των Γραμμάτων ο πατέρας του, και βλέποντας την δίψα της εκεί ομογένειας για ελληνομάθεια, ίδρυσε το «ΛΥΚΕΙΟ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ», το οποίο λειτούργησε μέχρι το 1965.

ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

«Τα βιβλία και η διδακτέα ύλη, ήταν αναγνωρισμένα από το Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας. Μέχρι και Σύλλογο Αποφοίτων ίδρυσε ο πατέρας μου. Γι’ αυτό θυμάμαι την Αλεξάνδρεια με νόστο.

Θυμάμαι τις Σχολές, τα αθλητικά σωματεία, το Ελληνικό Νοσοκομείο, την εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, την μεγάλη Ελληνική και Κυπριακή Κοινότητα και τόσα άλλα. Όλα έδειχναν ότι το μέλλον ήταν…

Μέχρι που ήλθε στην προεδρική εξουσία ο Νάσερ. Η τακτική που εφάρμοσε, ανάγκασε δυστυχώς πολλούς να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Οι μαθητές στο Λύκειο του πατέρα μου λιγόστευαν. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, το έδωσε στον Άραβα δάσκαλο που εργαζόταν μαζί του και φύγαμε για την Ελλάδα» εξηγεί.

Δυστυχώς, η υπηρεσία του Απόστολου στα Ελληνικά Σχολεία της Αλεξάνδρειας δεν ήταν αρκετή για να του εξασφαλίσει σύνταξη, οπότε άνοιξε στους Αγίους Αναργύρους, προάστειο της Αθήνας, εκεί που εγκαταστάθηκαν, ένα μικρό βιβλιοπωλείο, για να καλύπτει τις βιοποριστικές τους ανάγκες.

Στο μεταξύ, ο κ. Αριστείδης φοίτησε στη Σχολή Ικάρων, μια στρατιωτική θητεία που κράτησε 28 μήνες. Μετά την απόλυσή του το 1957 και αφού πέθανε ο πατέρας του, παντρεύτηκε την Παναγιώτα, το γένος Προκόπου, με ρίζες στην Τρίπολη.

«Να όμως που ένα νέο ταξίδι μας περίμενε στη γωνία των πέντε ηπείρων που έμελλε να μην ήταν και το τελευταίο. Νιόπαντροι, αποφασίσαμε να πάμε στην Νότια Αφρική, όπου ζούσε ο αδελφός της συζύγου μου, για κάτι καλύτερο.

Πράγματι, εκεί άρχισα από υπάλληλος σε σούπερ μάρκετ και έφτασα σε περιφερειακό μάνατζερ. Εκεί γεννήθηκαν και οι γιοι μας, ο Απόστολος και ο Δημήτρης» συμπληρώνει.

ΑΠΟ ΤΗ ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΟΔΕΣ

Τότε έφτασαν στην Πραιτόρια νέα από την Αυστραλία. Φυλλάδια που διανέμονταν σε κεντρικούς χώρους, πληροφορούσαν ότι πολυκαταστήματα της αχανούς υπείρου, ζητούσαν προσοντούχο προσωπικό με καλό μισθό.

«Χωρίς να χάνω καιρό, δήλωσα συμμετοχή. Η συνέντευξη και το τεστ μαζί με άλλους πέντε, έγιναν το 1978. Η διαδικασία με την ετοιμασία των διαβατηρίων και άλλων εγγράφων, κράτησε κοντά δυο χρόνια.

Το 1980, πατήσαμε Αυστραλία. Να σημειώσω ότι η εργοδότρια εταιρία, πλήρωσε τα αεροπορικά εισιτήρια και το μοτέλ που μείναμε για 3 εβδομάδες» θα πει.

Πώς θυμάστε την Μελβούρνη τότε; ρώτησα. «Στην αρχή, όπως και κάθε αρχή, ήταν όλα δύσκολα. Με τον καιρό συνηθίσαμε. Τα παιδιά σπούδασαν, παντρεύτηκαν και μας χάρισαν 5 εγγόνια» προσθέτει.

Τελειώνοντας, πείτε μας για τη σημαία, το οικογενειακό σας κειμήλιο, που θεωρείται ευθύνη σας να το διαφυλάξετε ως κόρη οφθαλμού μέχρι να το παραδόσετε κάπου, για να βρει τον Ιστορικό τόπο που του αξίζει.

«Η ελληνική σημαία, που έκανε το υπερπόντιο ταξίδι Ελλάδα – Αυστραλία το 2007, ήταν δώρο στον πατέρα μου από τους γονείς των μαθητών του με καταγωγή από την Κάσο, γύρω στα 1930.

Φέρει το όνομα «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ» και το έμβλημα του σχολείου. Την κουκουβάγια. Η διάμετρος είναι 100 x 120 εκατοστά.

Την έχω τοποθετήσει σε κορνίζα με γυάλινη επιφάνεια, για να την προστατεύει από τις εναλλαγές της θερμοκρασίας. Θεωρώ ότι είναι ένα μέρος της μεταναστευτικής, παροικιακής μας ιστορίας.

Ξέρετε, στο παρελθόν με είχαν πλησιάσει μαθητές του πατέρα μου, προχωρημένης ηλικίας βέβαια, από την Ισμαηλία. Με συγκινεί η εκτίμηση που του είχαν.

Αυτό προσδίδει ένα επιπρόσθετο βάρος στους ώμους μου στην διαφύλαξη του εμβλήματος των Εκπαιδευτηρίων του, αφού αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι της Ιστορίας της Αλέξανδρειας» καταλήγει ο κ. Αυγερινός.