Δεν έχω δικά μου παιδιά. Ε, και; Έχω τα παιδιά της οικογένειας, τα παιδιά των καλών μου φίλων, έχω τους μαθητές μου.
Κάποιες γυναίκες έχουν σκοπό ζωής να γίνουν μητέρες νέες, κάποιες πάλι σε μεγαλύτερη ηλικία, κάποιες δεν θέλουν να φέρουν ένα παιδί σε αυτή την κοινωνία από επιλογή τους, για τους δικούς τους λόγους, άλλες πάλι κοιτάζουν την καριέρα τους και άλλες λόγο υγείας αποκλείουν την εγκυμοσύνη.
Ονομάζομαι Κατερίνα, είμαι 44 ετών, είμαι Breast Cancer Free, δεν έχω δικά μου παιδιά και νιώθω πλήρης.
Έχω μητέρα, που την υπεραγαπώ και καθημερινά της εκφράζω την αγάπη μου και τον θαυμασμό μου, δυστυχώς τηλεφωνικά αφού βρίσκεται στην Ελλάδα. Κι επίσης, έχω μια κατά 13 χρόνια μεγαλύτερη αδελφή, που στα σχολικά μου χρόνια ήταν σαν δεύτερη μάνα μου. Πόσο τυχερή είμαι.
Ακούω γυναίκες τρίτης ηλικίας να λένε «πότε θα παντρευτείς να κάνεις παιδιά», «όταν γίνεις μάνα τότε θα καταλάβεις», «αχ, να δω εγγόνι και ας κλείσω μετά τα μάτια μου»…
Ε, να σας πω την αλήθεια, αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα. Λες και ο σκοπός της γυναίκας είναι να κάνει παιδιά για να γίνει «ΜΑΝΑ» με τίτλο και να είναι αποδεκτή. Για να συνεχιστεί το «καλό» γονίδιο και να αυξανόμαστε και να πληθαίνουμε.
Γιατί; Δεν θέλω να γίνω μητέρα, για τους δικούς μου λόγους. Θέλω να κοιτάξω την επαγγελματική μου κατεύθυνση, θέλω να ανεξαρτητοποιηθώ, θέλω να ταξιδέψω, θέλω να προσφέρω. Θέλω να ζήσω την ζωή μου. Θέλω να είμαι καλά και προπάντων καλός άνθρωπος στην κοινωνία.
Και άαααααμα κάτσει, έκατσε. Και αν πάλι όχι, δεν πειράζει! Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία είμαι που ζω στον 21ο αιώνα και είμαι άτεκνη. Εμείς να είμαστε καλά και όλα τα παιδάκια του κόσμου.
Γι’ αυτό τα αγαπάμε και τα φροντίζουμε και δείχνουμε την τρυφερότητά μας και την στοργή μας στα παιδιά των συγγενών, φίλων και στην δική μου περίπτωση, στους μαθητές μου. Πόσο τυχερή είμαι να έχω το επάγγελμα που έχω, θεατροπαιδαγωγός στα σχολεία, και να είμαι 25 χρόνια ανάμεσα σε παιδιά.
Να μεγαλώνω μαζί τους, να «αδειάζω» και να «γεμίζω» από την ενέργειά τους, να φιλοσοφώ μαζί τους, να γίνομαι πιο υπεύθυνη, να συμβουλεύω, να ακούω, να γελάω, να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.
Γι’ αυτό, προσωπικά, δεν μου λείπει ο ρόλος της μάνας. Τον έχω τόσα χρόνια μέσα από την εργασία μου. Μπορεί ο «φίλος» μου, ο καρκίνος, να μου χτύπησε την πόρτα, αλλά δεν με έκανε να χάσω το μητρικό μου ένστικτό απέναντι στα «ξένα» παιδιά.
Δεν χρειάζεται να έχεις τον τίτλο για να προσφέρεις όλα όσα κρύβει μέσα της η λέξη «ΜΑΝΑ».
Η μητρότητα είναι αρχέγονο ένστικτο, είναι η ορμόνη που σου ανακατεύει το αναπαραγωγικό σου σύστημα, που σου γεμίζει την ψυχή και το μυαλό.
Σίγουρα υπάρχουν γυναίκες που υποφέρουν για να αποκτήσουν δικό τους παιδί. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που, ίσως εξαιτίας κάποιου παθολογικού προβλήματος ή μιας ασθένειας, ένα ζευγάρι αναγκάζεται να επανεξετάσει την κατάσταση, επαναπροσδιορίζοντας τη στάση του και ενδεχομένως το μέλλον του.
Αν υπάρχει κατανόηση και αγάπη και δεν σου βάζει τρικλοποδιά το «κόλλημα»: ”Θέλω να κάνω παιδί”, τότε η ζωή σου είναι μπροστά και μπορείς να προσφέρεις απλόχερα τα αγαθά που μπορεί να προσφέρει μια μάνα: Την αγκαλιά, το φιλί, το χάδι, το χαμόγελο, τη συμβουλή, τη βοήθεια, το χέρι σου. Υπάρχουν ιδρύματα, στέγες για παιδιά που αναζητούν αυτή την «ΜΑΝΑ».
Γι΄ αυτό απευθύνομε σε σας γυναίκες, που ταλαιπωρείτε το σώμα σας, την ψυχή σας και το μυαλό σας. Θα ήθελα, λοιπόν, να σας ρωτήσω: «ποιο είναι το πιο πολύτιμο φυλαχτό που έχετε;» Την απάντηση σίγουρα την ξέρετε, είναι εκεί έξω.
Χρόνια Πολλά σε όλες τις «ΜΑΝΕΣ» όπου και να βρίσκεστε και όποιον «τίτλο» κι αν έχετε: θείες, νονές, αδερφές, γιαγιάδες, γειτόνισσες, φίλες.
*Η Κατερίνα Πουταχίδου είναι θεατροπαιδαγωγός, και διδάσκει την ελληνική γλώσσα μέσα από το θέατρο στα ελληνικά σχολεία της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, ενώ συνεργάζεται και με το Alphington Grammar School. Είναι επίσης συντονίστρια του Δημιουργικού Κέντρου Δράματος και Τεχνών (Creative Drama & Arts).