Ένα τηλεφώνημα που τάραξε την εφημερίδα μας πριν από λίγες ημέρες, έγινε αιτία να δούμε από πρώτο χέρι το πολύπλοκο και δραματικό πρόβλημα των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας, που, μέσα από τους κρατικούς μηχανισμούς προσπαθούν να ορθοποδήσουν.
Ένα πρόβλημα που γίνεται ακόμα πιο τραγικό όταν σε αυτό εμπλέκονται και μικρά παιδιά.
Μία ομογενής μητέρα δύο ανήλικων παιδιών, ήταν σε απόγνωση όταν μας πήρε για να μας εξιστορήσει τα όσα περνάει τον τελευταίο καιρό και την αδυναμία της να τα βγάλει πέρα.
Εκείνο το πρωί, όπως και άλλες φορές, αναγκάστηκε να στείλει τα παιδιά νηστικά στο σχολείο, καθώς χρήματα δεν έχει πλέον στον λογαριασμό της. Όσες φορές και αν επικοινώνησε με την κοινωνική λειτουργό για βοήθεια, μας εξηγεί, η απάντηση ήταν να της θυμίσει, ότι έχει λογαριασμούς που εκκρεμούν.
Η γυναίκα, που θα ονομάσουμε Μαρίνα, καθώς το πραγματικό της όνομα δεν μπορεί να γίνει γνωστό, τον τελευταίο καιρό ζει με τα παιδιά της σε διαμέρισμα που της έχει διαθέσει μία από τις πολιτειακές οργανώσεις που λαμβάνουν τη φροντίδα των οικογενειών που δραπετεύουν από το οικογενειακό σπίτι όταν κινδυνεύουν από την ενδοοικογενειακή βία.
Τόσο για να τους κρύψουν από τους συντρόφους τους που τους απειλούν, όσο και για να μπορέσουν να ορθοποδήσουν.
Πρόκειται για μία Ελληνίδα που μετανάστευσε πριν μερικά χρόνια στην Αυστραλία για να ζήσει με τον σύντροφό της. Εκείνος, όπως ισχυρίζεται η ίδια, δεν άργησε να δείξει τον βίαιο χαρακτήρα του, και τα επεισόδια κακοποίησης έγιναν σύντομα μέρος της ζωής της.
«Μετά από έξι μήνες ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα. Αν είχα χρήματα θα είχα φύγει. Μου έδειξε το χαρακτήρα του αλλά δεν μπορούσα να φύγω» εξηγεί στην εφημερίδα.
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΧΡΗΜΑΤΑ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙΣ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ
Η ομογενής μητέρα δεν ήξερε άλλη γλώσσα εκτός από την ελληνική και έτσι η προσπάθειά της να εγκαταλείψει την οικογενειακή στέγη μαζί με τα παιδιά της, της φαινόταν ακατόρθωτη. Τρεις φορές είχε προσπαθήσει να χωρίσει, μας εξηγεί.
«Δεν είχα όμως κανέναν εδώ, δε γνώριζα τη γλώσσα και αισθανόμουν ότι θα χαθώ. Ήταν ένα άγριο συναίσθημα. Σε όσους μιλούσα μου είπαν να γυρίσω, να του δώσω μία ακόμα ευκαιρία… Οι άνθρωποι όμως δεν αλλάζουν. Αυτό έχω καταλάβει. Αυτό που θα σου δείξει στην αρχή αυτό θα είναι μέχρι το τέλος».
Το τελευταίο επεισόδιο κακοποίησης από τον σύντροφό της ήταν τόσο βίαιο, που η Μαρίνα κατέληξε στο νοσοκομείο. Και αυτή ήταν η στιγμή, πριν ενάμιση περίπου χρόνο, που την υπόθεσή της ανέλαβε η μια οργάνωση, που φροντίζει για την προστασία των γυναικών, που δραπετεύουν από την οικογενειακή στέγη όταν κινδυνεύει η ζωή τους και η ασφάλεια των παιδιών.
Η μητέρα με τα παιδιά της μεταφέρθηκαν από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο μέχρι που η οργάνωση τους έδωσε μία μόνιμη στέγη σ’ ένα προάστιο της Μελβούρνης, πριν από ένα περίπου χρόνο, και πέρασαν τον φάκελό της σε μία από τις 15 υπηρεσίες, που λειτουργούν στη Βικτώρια, για να την παρακολουθεί και να την καθοδηγεί στα βήματα που πρέπει να κάνει για να λάβει την κυβερνητική στήριξη που της αναλογεί.
ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ, ΓΕΜΑΤΗ ΟΜΩΣ ΕΜΠΟΔΙΑ
Ένα επίδομα που λαμβάνει για τα παιδιά δεν αρκεί, όπως λέει, για να τα βγάλει πέρα. Από εκείνο το επίδομα, πρέπει να πληρωθεί το ενοίκιο, το ρεύμα και πέρα από την τροφή, ό,τι άλλο μπορεί να προκύψει στην καθημερινότητά τους.
Εδώ και ένα περίπου μήνα, ο λογαριασμός της είναι άδειος. Το συνειδητοποίησε όταν σε σουπερμάρκετ του Coles, η πληρωμή της απορρίφθηκε.
«Είπα στο παιδί μου να αφήσει ότι κρατούσε και να φύγουμε. Και ήταν ένας κύριος πίσω μας στη γραμμή, που μας λυπήθηκε. Αρνήθηκα τη βοήθεια, αλλά επέμενε να πληρώσει, “όχι για μένα, αλλά για το παιδί”».
Προσθέτει με αγανάκτηση, ότι ενώ η κυβέρνηση δίνει τα χρήματα στα γραφεία, και ένα σπίτι για να μείνουν, «δεν κοιτάζει να δει πώς ζούμε σε αυτά τα σπίτια».
Ενώ θα μπορούσε να πει κανείς, ότι μία μόνιμη στέγη πάνω από το κεφάλι τους, θα έδινε στη μητέρα και τα δυο της παιδιά, μια ευκαιρία για μια νέα αρχή, η Μαρίνα μας περιγράφει το διαμέρισμα ως τόσο άθλιο, που ένας ιατρός τους πρότεινε, όπως μας υπογραμμίζει, να φύγουν άμεσα από αυτό. Πέρα από τη βρώμα και τη μούχλα που έχουν ποτίσει τις μοκέτες και τα στρώματα, η Μαρίνα εξηγεί ότι το σπίτι είναι μολυσμένο.
«Κάθε βράδυ που κοιμόμασταν ξυπνάγαμε με σπυριά. Μόλις μας είδε ο γιατρός, μας παρότρυνε να φύγουμε άμεσα από το σπίτι θεωρώντας ότι θα είχαμε προβλήματα στην υγεία μας εάν συνεχίζαμε να ζούμε σε αυτόν τον χώρο”.
Έκαναν απολύμανση στο σπίτι μόνο, και η Μαρίνα καθημερινά ψεκάζει τους χώρους για να κρατήσει υπό έλεγχο τον πολλαπλασιασμό των κοριών, αλλά πλέον, λόγω και των χημικών που χρησιμοποιεί, ανησυχεί και για την υγεία των παιδιών της.
Η Μαρίνα αγανακτεί, γιατί, όπως μας λέει, η μόνη επικοινωνία που έχει με την αρμόδια υπηρεσία, αφορά τους απλήρωτους λογαριασμούς. Όπως μας λέει, το ενοίκιο για το σπίτι πληρώνεται απευθείας από ένα επίδομα που λαμβάνει από το κράτος. Ελάχιστα μένουν για οτιδήποτε άλλο.
Γίνεται φανερό, επίσης, ότι η ίδια και λόγω άγνοιας της γλώσσας δεν έχει εικόνα για το τι δικαιούται. Το μόνο σίγουρο είναι η έκτακτη ανάγκη να βρεθεί μια λύση, ώστε η γυναίκα και τα δυο μικρά της παιδιά να ζήσουν μία ζωή ανεκτή και σταθερή, μετά από τόσα που βιώνουν.
«Δεν είμαι ζητιάνα» μας λέει η Μαρίνα, τονίζοντας ότι δε θέλει να ζει από την ελεημοσύνη των άλλων, αλλά από αυτά που δικαιούται. Ήδη έχει ζητήσει δουλειά και εύχεται τουλάχιστον αυτό να βοηθήσει την κατάστασή της.
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ
Η Αρχιεπισκοπή μέσα σε λίγες ώρες από την ώρα που τους ενημερώσαμε για την περίπτωση της Μαρίνας και των παιδιών της λειτούργησε άμεσα. Την επόμενη, η ομογενής, είχε λάβει στο σπίτι της τρόφιμα και βοήθεια από την Εκκλησία για να περάσει τις επόμενες ημέρες.
Άμεση ήταν και η κινητοποίηση της PRONIA, όταν τους μεταφέραμε τα όσα μας είπε η Μαρίνα, και δήλωσαν ότι θα αναλάβουν άμεσα την υπόθεσή της.
Η περίπτωση είναι «περίπλοκη» μας είπαν από την PRONIA αλλά δεσμεύτηκαν ότι θα κάνουν ότι μπορούν για να βοηθήσουν την Ελληνίδα μητέρα και τα δυο ανήλικα παιδιά της.
Η περίπτωση της δεν είναι βέβαια μοναδική. Προχθές μια άλλη Ελληνίδα ζητούσε να μιλήσει, μέσω της εφημερίδας μας, σε ομογενή αστυνομικό μιας και την «σπάει στο ξύλο» ο άνδρα της. Για το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας θα μιλήσουμε διεξοδικά με την PRONIA.
Οι ομογενείς που θέλουν να βοηθήσουν την ομογενή μητέρα παρακαλούνται να αποταθούν στην PRONIA:
7 Union Street
Brunswick, Vic, 3056
T: +61 (03) 9388 9998
www.pronia.com.au