ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο διορισμός του πρώην βουλευτή και υπουργού του ΠΑΣΟΚ, Χρήστου Παπουτσή, στην Παγκόσμια Τράπεζα ξεσήκωσε τόσες αντιδράσεις στην πατρίδα.
ΑΝ, πράγματι, ο Παπουτσής συγκεντρώνει την ανεπάρκεια, τις αδυναμίες και τα ελαττώματα που τού αποδίδουν, είναι κατά τη γνώμη μου το καταλληλότερο άτομο για τη συγκεκριμένη θέση.
ΑΝ ψάχναμε, δηλαδή, να βρούμε έναν άνθρωπο που να στέκεται στο ύψος της χώρας που εκπροσωπεί, καλύτερο δεν θα μπορούσαμε να βρούμε.
ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής, την Ελλάδα εκπροσωπεί και όχι την Ιαπωνία ή την Ελβετία.
ΜΙΑ χώρα που έχει κάνει όνομα στη διεθνή χρηματαγορά (και όχι μόνο) για την εντιμότητά της, την αξιοπιστία της, την οργάνωσή της και την προσφορά της στη διεθνή κοινότητα.
ΜΗΝ ξεχνάμε ότι ο Παπουτσής υπήρξε ο χειρότερος Επίτροπος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ένας από τους χειρότερους Επιτρόπους που έχει υπηρετήσει το συγκεκριμένο θεσμό.
«ΘΑΛΑΣΣΑ» τα έκανε και ως υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, στη κυβέρνηση Σημίτη (επί υπουργίας του βυθίσθηκε και το «Σάμαινα»), ενώ δάφνες «έδρεψε» και ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη και ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων.
ΜΕ δυο κουβέντες, η πολιτική του σταδιοδρομία δεν άφηνε περιθώρια στους αρμόδιους που τον επέλεξαν να τον προσπεράσουν…
ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΟΤΕΡΟ δείγμα του νεοελληνικού πολιτικού συστήματος δεν θα μπορούσε να βρεθεί.
ΑΝ στη θέση του είχε τοποθετηθεί κάποιος άλλος, με σπουδές και διδακτορικά στην Πολιτική Οικονομία, μάλλον λάθος εικόνα θα έδειχνε η χώρα μας στην Παγκόσμια Τράπεζα.
ΘΑ αναρωτιόνταν (και δικαιολογημένα) οι άνθρωποι, πώς είναι δυνατόν με τέτοιους προσοντούχους επιστήμονες σε οικονομικά θέματα να βρίσκεται η χώρα σε αυτή τη δεινή οικονομική θέση.
ΜΕ τον Χρήστο Παπουτσή στο πόστο τα πράγματα «μιλούν από μόνα τους» και δεν χρειάζεται να μπει κανείς στην κοπιαστική διαδικασία να εξηγήσει τους λόγους της χρεοκοπίας.
Η επιλογή του, έδειξε επίσης ότι «ο λύκος την τρίχα του αλλάζει, αλλά όχι το μυαλό του».
ΟΙ συμπατριώτες μας πολιτικοί συνεχίζουν να λειτουργούν ως συντεχνία, που το πρώτο μέλημά της είναι να βολεύει τα παιδιά της.
Η συγγένεια του «αίματος» είναι πολύ πιο ισχυρή από τα προσόντα και την αξιοκρατία.
ΑΥΤΟΣ είναι και ο λόγος που σχεδόν 4 χρόνια μετά την κρίση καμιά κυβέρνηση δεν διανοήθηκε (στα σοβαρά) να βάλει τάξη στο Δημόσιο και να απομακρύνει τουλάχιστον τους διεφθαρμένους (και επίορκους) υπαλλήλους του.
ΟΙ δημόσιοι υπάλληλοι της πατρίδας μας αποτελούν μια από τις πιο ισχυρότερες Αδελφότητες σε ολόκληρο τον κόσμο.
ΤΥΦΛΑ να έχει, σας λέω, η Μουσουλμανική Αδελφότητα της Αιγύπτου, μπρος στη Δημοσιοϋπαλληλική Αδελφότητα της πατρίδας μας.
ΤΙ και αν προσπαθεί η τρόικα, τι και αν φωνάζουν ο Σόιμπλε και οι εταίροι μας… Κανενός στην Ελλάδα το αυτί δεν ιδρώνει.
ΤΑ συμφέροντα της Ελληνικής Δημοσιοϋπαλληλικής Αδελφότητας είναι τόσο ισχυρά, που κανείς δεν μπορεί να τα αγνοήσει και να τους πάει κόντρα.
ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ να γίνουν πολλές απόπειρες και να περάσουν πάνω από τρία χρόνια για να αντιληφτούν –επιτέλους- οι Ευρωπαίοι, ότι πιο εύκολο είναι να αλλάξουν οι Ταλιμπάν, παρά οι Έλληνες γραφειοκράτες.
ΚΑΙ ενώ η χώρα βρίσκεται τα τελευταία χρόνια στην… εντατική και, μάλιστα, σε κωματώδη κατάσταση, ούτε η τρόικα ούτε η κυβέρνηση ούτε ο λαός δεν μπορούν να κάνουν τίποτα ώστε να μπει ένα τέλος στη δημοσιοϋπαλληλική μάστιγα.
ΑΝ όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα συνέβαιναν σε οποιαδήποτε άλλη πολιτισμένη χώρα, θα είχαν κατέβει ένα εκατομμύριο άνθρωποι στις πλατείες και θα ζητούσαν να μπει τέρμα στη δημοσιοϋπαλληλική ασυλία.
ΣΤΗΝ πατρίδα μας όμως κανείς (μα κανείς!) δεν έχει διανοηθεί ακόμα να βάλει χέρι στις… ιερές αγελάδες του Δημοσίου.
ΟΥΤΕ το ένα εκατομμύριο των συμπατριωτών μας από τον ιδιωτικό τομέα που έχασαν τη δουλειά τους από την ημέρα που ξέσπασε η κρίση.
ΟΥΤΕ αυτοί (τα μεγάλα θύματα) δεν έχουν σκεφτεί ακόμα να κινητοποιηθούν και να απαιτήσουν δυναμικά την πραγματική εξυγίανση του Δημοσίου που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το διεθνή διασυρμό και την κατάντια της χώρας.
ΟΙ εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα είναι, ουσιαστικά, σαν να μην υπάρχουν. Κουβέντα δεν ακούς γι’ αυτούς και τα προβλήματά τους, λες και αφορούν κατοίκους μιας ξένης χώρας.
ΣΤΙΣ απεργιακές κινητοποιήσεις, τις καταλήψεις κτιρίων, στο κλείσιμο των δρόμων και στο γενικότερο χαμό που γίνεται, πρωταγωνιστούν (αποκλειστικά) μόνο δημόσιοι υπάλληλοι.
ΓΙ’ αυτούς ο πόνος και τα κλάματα, γι’ αυτούς οι συναυλίες και για τους ίδιους η αγανάκτηση και οι… γιορτές της Δημοκρατίας.
ΚΑΙ ενώ πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες οι μαζικές απολύσεις εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, με το που ακούγεται ότι θα πρέπει να μετακινηθούν (σε άλλες υπηρεσίες) δυο-τρεις χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι παραλύει η χώρα.
ΚΑΙ αυτή η κυβέρνηση, όπως και οι δύο προηγούμενες (μετά την κρίση), έχει σπαταλήσει τον περισσότερο χρόνο της στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές για να βρει τρόπους, όχι για να βρει δουλειά έστω σε ένα μικρό ποσοστό από το ενάμιση εκατομμύριο των ανέργων του ιδιωτικού τομέα, αλλά να μη χάσουν τη δουλειά του (αν είναι δυνατόν) ούτε ένας υπάλληλος του Δημοσίου!
ΟΤΑΝ οι εργαζόμενοι μιας ιδιωτικής εταιρίας απολυθούν, μαζεύουν (έστω και διαμαρτυρόμενοι) τα πραγματάκια τους και πηγαίνουν στο σπίτι τους, χωρίς κανείς να ενδιαφερθεί (στα σοβαρά) πως θα τα βγάλουν πέρα.
ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ακόμα και συζήτηση να γίνει για απομάκρυνση επίορκων δημοσίων υπαλλήλων, το θέμα πάει αμέσως στη Βουλή και γίνεται «το έλα να δεις».
ΟΙ δημόσιοι υπάλληλοι που απειλούνται προχωρούν αμέσως σε κατάληψη του χώρου που εργάζονται και αρνούνται να συμβιβαστούν με οποιαδήποτε προτεινόμενη αλλαγή του εργασιακού καθεστώτος που απολάμβαναν μέχρι τώρα.
ΠΑΡΤΕ για παράδειγμα τους 2.650 υπαλλήλους της ΕΡΤ, παρά το γεγονός ότι απολύθηκαν και το ανώτατο δικαστήριο της χώρας (στο οποίο κατέφυγαν) αποφάσισε ότι η απόλυσή τους (από την κυβέρνηση) έγινε νόμιμα, παραμένουν για πέντε εβδομάδες στις εγκαταστάσεις στης ΕΡΤ, προκειμένου όπως διακηρύττουν να «υπερασπιστούν» τη Δημοκρατία και να «προστατεύσουν» την περιουσία του ελληνικού λαού!
ΚΑΤΙ ανάλογο στον ιδιωτικό τομέα είναι πέρα για πέρα αδιανόητο ακόμα και για την πατρίδα μας που όλα γίνονται.
ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ, για μια στιγμή, έναν ιδιοκτήτη πιτσαρίας να αποφασίσει να κλείσει το μαγαζί του, γιατί δεν τα βγάζει πέρα και οι υπάλληλοι να προβούν σε κατάληψη του χώρου προκειμένου να «προστατεύσουν» την περιουσία του μαγαζάτορα μέχρι να τους… επαναπροσλάβει.
ΝΑΙ, σε αυτό το σημείο έχει φτάσει η πατρίδα, αγαπητοί αναγνώστες. Τη χώρα δεν την κυβερνούν πια οι κυβερνήσεις που ψηφίζει ο ελληνικός λαός, αλλά η δημοσιοϋπαλληλική χούντα.
ΑΥΤΟΣ είναι και ο λόγος που δεν μπορούν να προχωρήσουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις ώστε να πάρει μια ανάσα ο τόπος.
ΕΙΝΑΙ πια ολοφάνερο ότι ο κρατικός μηχανισμός δεν θέλει να αλλάξει τίποτα, γι’ αυτό και, στην ουσία, στρέφεται εναντίον οποιασδήποτε προσπάθειας ζητώντας (ουσιαστικά) να παραμένει η κατάσταση ως έχει.
Η αδιαφάνεια και η διαφθορά είναι το έξτρα μεροκάματο των δημοσίων υπαλλήλων, γι’ αυτό και θα αγωνιστούν μέχρι τέλους να το διατηρήσουν.
ΤΕΤΟΙΑ πρωτοφανή προνόμια δεν τα αφήνεις αμαχητί να χαθούν.
ΑΣ το πούμε και διαφορετικά: οι θεσμοί και οι μηχανισμοί του σημερινού ελληνικού Κράτους είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα των δημοσίων υπαλλήλων.
ΕΚΕΙ έχει τις ρίζες του και οφείλει την ύπαρξή του και το πολιτικό σύστημα της χώρας.
ΠΩΣ να τα βάλεις με τα σπλάχνα σου και να αυτοακρωτηριαστείς; Γίνεται; Αμ, δεν γίνεται…
ΧΩΡΙΣ έναν τέτοιο κρατικό μηχανισμό δεν θα μπορούσε να υπάρξουν πολιτικοί όπως ο Χρήστος Παπουτσής (και αυτοί που τον επέλεξαν) και χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε ο σημερινός κρατικός μηχανισμός.
ΠΑΚΕΤΟ πάνε αυτά τα πράγματα και σπάνια γίνονται θαύματα.
ΝΑ προσθέσω εδώ ότι δεν συμμερίζομαι την άποψη των πιο αισιόδοξων που πιστεύουν ότι θα χρειαστεί να περάσουν πάνω από τρεις γενιές μέχρι να αλλάξει η κατάσταση και να βρει η χώρα το δρόμο της.
ΜΟΝΟ μια πραγματική επανάσταση μπορεί να ξεριζώσει την ελληνική Δημοσιοϋπαλληλική Αδελφότητα. Τίποτα άλλο.
ΚΑΙ τέτοια επανάσταση δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα. Ο ελληνικός λαός έχει αυτο-ακυρωθεί και ηττηθεί κατά κράτος από τη γραφειοκρατική μαφία που νέμεται τον ιδρώτα του.
ΑΣ το πούμε και διαφορετικά: η διαφορά μεταξύ των επιτυχημένων και αποτυχημένων χωρών, έχει άμεση σχέση, όχι με τη διαφθορά, αλλά με τον τρόπο που αντιμετωπίζει η κάθε χώρα τη διαφθορά.
ΜΕ άλλα λόγια, ο ελληνικός λαός δεν είναι πιο διεφθαρμένος από το γερμανικό ή τον αυστραλιανό, αλλά δεν έχει ενδιαφερθεί και αγωνιστεί (γιατί κάποιους βόλευε) να αποκτήσει θεσμούς και μηχανισμούς που θα συνέβαλαν (όπως και σε άλλες πολιτισμένες χώρες) στην αποτελεσματική αντιμετώπιση της διαφθοράς, που πάντα πηγαίνει χέρι με χέρι με την αδιαφάνεια και την αναξιοκρατία.
ΤΟ φιάσκο με την ΕΡΤ είναι ενδεικτικό για το που ήταν και που πάει η κατάσταση στην Ελλάδα.
ΟΤΑΝ η κυβέρνηση δεν έχει ούτε τούτη τη χρονική περίοδο, που έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα, τη δυνατότητα να αλλάξει έναν από τους πιο αμαρτωλούς δημόσιους οργανισμούς, πώς μπορεί να αλλάξει ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, αλλά δεν γίνεται τίποτα στη χώρα και όσο κυνηγάμε τη σκιά μας δεν πρόκειται να αλλάξουν τα πράγματα.
ΑΥΤΑ για σήμερα να είστε όλοι καλά και θα τα πούμε από βδομάδα. Γεια χαρά.