Μέσα από την ασχήμια, το θράσος και τη συνεχή άρνηση της Τουρκίας να δεχτεί μια αλήθεια, την πραγματικότητα της γενοκτονίας σε βάρος τριών λαών Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων, από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, θα λάμψει η αλήθεια.
Είναι σχήμα οξύμωρο, δεν παύει όμως να είναι ένα δυνατό, κεραυνοβόλο μέσο για να φθάσει η αλήθεια στα πέρατα της γης, σε μέρη και σε ανθρώπους που ίσως δεν συνέβη να έλθουν σ’ επαφή με τα εν λόγω τερατουργήματα.
Σείστηκαν τα έδρανα της Βουλής της Ν.Ν. Ουαλίας πρόσφατα από την ομόφωνη αναγνώριση των μελών της γενοκτονίας των τριών λαών, μια δίκαιη όσο και γενναία κίνηση, με την οποία ήταν γνωστό ότι θα ερχόταν σε σφοδρή σύγκρουση με την τουρκική κυβέρνηση.
Αυτό ήταν αναμενόμενο. Εκείνο που προκάλεσε δυσμενή έκπληξη, κατά πολλούς, ήταν το χαμηλό επίπεδο που έπεσε η τουρκική κυβέρνηση απειλώντας τους Αυστραλούς πολιτικούς της Ν.Ν. Ουαλίας με αποκλεισμό από τους μεγάλους εορτασμούς της 100ής επετείου της ιστορικής μάχης της Καλλίπολης το 1915, όπου χιλιάδες Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί,, πολλοί εκ των οποίων εφηβικής ηλικίας, σφαγιάστηκαν από τα τουρκικά στρατεύματα, όταν επιχείρησαν, ξημερώματα, να αποβιβαστούν στα Δαρδανέλια. Ένα αιχμηρό, μελανό σημείο στις σχέσεις των δύο χωρών -Τουρκίας Αυστραλίας- που δεν επέτρεψαν μέχρι τώρα να αποτελέσει αιχμή εχθρότητας στις σχέσεις των δύο χωρών.
Η πρόσφατη αναγνώριση της γενοκτονίας των τριών λαών, εντούτοις, που δεν είναι τίποτε άλλο ειμή αναγνώριση ιστορικών γεγονότων, έδωσε την αφορμή στην τουρκική κυβέρνηση να αντιδράσει προβάλλοντας απειλές οι οποίες υπογραμμίζουν και ρίχνουν άπλετο φως σε μια ιστορική αλήθεια.
ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ
Οι επετειακοί εορτασμοί στην Καλλίπολη τον Απρίλιο του 2015, προγραμματίζονται, εδώ και χρόνια, αναμένεται δε να πάρουν μέρος χιλιάδες Αυστραλοί, ιδιώτες και επίσημοι. Η απειλή διά στόματος του υπουργού Εξωτερικών Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, να μη δοθούν βίζες σε Αυστραλούς πολιτικούς της Ν.Ν. Ουαλίας, μετά την αναγνώριση των γενοκτονιών, έχει επεκτάσεις πέραν της αίθουσας του Κοινοβουλίου.
Ιδιαίτερα όταν υπάρχουν ζωντανές μαρτυρίες, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά στη Βουλή ο βουλευτής και ιερωμένος Φρεντ Νάιλ.
«Υπάρχουν ζωντανές μαρτυρίες, άλλες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας και άλλες όχι, αιχμαλώτων πολέμου, ημερολόγια και επιστολές Αυστραλών και Νεοζηλανδών, που υπήρξαν οι ίδιοι μάρτυρες ή άκουσαν, από πρωτογενείς πηγές, για τα κακουργήματα που διαπράχθηκαν σε βάρος των γηγενών Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
To ημερολόγιο του στρατιώτη Ντάνιελ Κρίντον, ο οποίος πιάστηκε αιχμάλωτος στις 28 Ιουνίου 1915 στην Καλλίπολη, δεν είναι παρά ένα μικρό δείγμα παρόμοιου υλικού που βρίσκεται στο Αυστραλιανό Πολεμικό Μουσείο της Καμπέρας. Μεταξύ άλλων, αναφέρει, ότι κρυβόταν, πριν τη σύλληψή του σε διάφορους κρυψώνες, πότε σε μοναστήρια και άλλοτε σε ναούς, όπου πήρε και ζωντανές μαρτυρίες. Στο ημερολόγιό του, λοιπόν, 2 Φεβρουαρίου 1916, μεταξύ άλλων, γράφει: «Ο κόσμος, εδώ λέει ότι οι Τούρκοι σκότωσαν ένα εκατομμύριο και διακόσιες πενήντα χιλιάδες». Πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου 1917,σε ηλικία 23 ετών, κατά πάσα πιθανότητα στην Άγκυρα, χωρίς να είναι σ’ ένα συγκεκριμένο μνήμα σήμερα, αλλά απλώς να μνημονεύεται στο Πολεμικό Νεκροταφείο στο Ιράκ».
ΑΠΑΝΘΡΩΠΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ
Στην ίδια ομιλία του, ο Φρεντ Νάιλ, θα αναφερθεί στη γραπτή μαρτυρία του στρατηγού Στάνλεϊ Σάβιτζ, που ανήκε σ’ ένα μικρό σώμα Άγγλων στρατιωτών, μεταξύ των οποίων ήταν και 22 Αυστραλοί, που είχε αποσπαστεί προκειμένου να κρατήσουν τους Τούρκους από την είσοδό τους στην Περσία και το Ινδικό μέτωπο: «Οι άτυχες γυναίκες ένοιωθαν τόση ανακούφιση όταν μας είδαν που έκλαιγαν με λυγμούς, φιλώντας τα χέρια και τα υποδήματά μας, ευχαριστώντας φωναχτά το Θεό που μας έστειλε, να τις σώσει από τις απάνθρωπες επιθέσεις των Τούρκων. Δυστυχώς δεν ήταν δυνατόν να τις σώσουμε όλες. Με τη συγκίνηση να μας έχει κόψει την ανάσα από τις γοερές κραυγές και τους θρήνους τους, προσπαθήσαμε να σώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες».
Το 1919, ο στρατηγός Τ. Μ. Σορέλ, σε συνέντευξη που θα δώσει στο έντυπο «Sydney’s Sunday Times», θα πει: « Ήταν πολύ πιο πάνω από τις δυνάμεις μας, αν σκεφτεί κανείς ότι ο δρόμος πάνω από εκατό μίλια, ήταν γεμάτος από πρόσφυγες. Απερίγραπτη εικόνα, οδύνης, όπου παρά τις προσπάθειές μας, χιλιάδες πέθαιναν από την πείνα, τις αρρώστιες και τις κακουχίες. Ήταν μια φοβερά σκληρή αποστολή. Να βλέπεις παντού πτώματα ανθρώπων και ζώων, διάφορων, σωριασμένα το ένα δίπλα στο άλλο».
ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΝΗΜΗΣ
Ο Φρεν Νάιλ θα πει ότι «είναι δικαίωμα μνήμης, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συνολικό επίπεδο. Από πότε το να θυμάται κανείς το παρελθόν, αποτελεί πράξη μίσους;”
O ίδιος, αναφερόμενος στην ομιλία του πρωθυπουργού της Ν.Ν. Ουαλίας, Μπάρι Ο’Φάρελ, για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων, επανέλαβε ότι «έχουμε χρέος να μην ξεχνάμε τα ιστορικά αυτά γεγονότα, ώστε να αποφύγουμε να επαναληφθούν παρόμοια κακουργήματα στο μέλλον».
Είναι χαρακτηριστικό της αμετάκλητης στάσης της Τουρκίας αναφορικά με τη γενοκτονία των τριών λαών, το γεγονός ότι η πρόξενος της Τουρκίας στην Αυστραλία, Γκουαλερέν Σελίκ, έστειλε επιστολή στο Κοινοβούλιο της Ν.Ν. Ουαλίας στην οποία τονίζεται ότι «η Αυστραλία δεν έχει να κερδίσει τίποτε διατηρώντας ζωντανά αμφιλεγόμενα ιστορικά γεγονότα και μεταφέροντάς τα σε μέρη που δεν έχουν καμία θέση». Η ίδια επίσης, ακολουθώντας τη γραμμή του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, έκανε μνεία για άρνηση χορήγησης βίζας σε Αυστραλούς πολιτικούς, προκαλώντας τη σφοδρή επίθεση του κ. Ο’Φάρελ και πλήθους άλλων πολιτικών.
ΕΝΤΟΝΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ
Ανάλογη υπήρξε και η αντίδραση ομογενών Ποντιακής καταγωγής στη Μελβούρνη.
Ο πρόεδρος της Ποντιακής Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας, Κώστας Αντωνιάδης, θα πει χαρακτηριστικά: «Η πρόθεση της τουρκικής κυβέρνησης να μην επιτρέψει Αυστραλούς πολιτικούς της Ν.Ν. Ουαλίας να παραβρεθούν στους επετειακούς εορτασμούς στην Καλλίπολη το 2015, οπωσδήποτε ακούγεται το λιγότερο, προκλητική και παράλογη.
Σε τελευταία ανάλυση, όμως, από τη δική μας πλευρά, και των τριών λαών της γενοκτονίας, η δημοσιοποίηση μιας τέτοιας πρόθεσης, τοποθετεί το όλο θέμα στην παγκόσμια εξέδρα. Το φωτίζει, το υπογραμμίζει και του δίνει διαστάσεις που δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν που ενδιαφέρεται για την ανθρώπινη δικαιοσύνη, αδιάφορο, και γιατί όχι, ασυγκίνητο. Μιλάμε για πανανθρώπινες αξίες. Να έχουμε το δικαίωμα να θυμόμαστε και να τιμούμε τη μνήμη των προγόνων μας. Να αναγνωριστεί το έγκλημα που έγινε, σε βάρος τους, όχι για να πάρουμε εκδίκηση, αλλά να τιμήσουμε τη μνήμη των προγόνων μας. Και δε μιλάμε για τους αρχαίους προγόνους, αλλά για τους παππούδες μας. Οι μαρτυρίες είναι ζωντανές ακόμη, οι φωνές τους για απόδοση δικαιοσύνης είναι πολύ ηχηρές για να τις αγνοήσουμε.
Μιλάμε για αγαστή γειτνίαση. Μια από τις βασικές προϋποθέσεις είναι και αυτή. Να αναγνωριστούν τα λάθη του παρελθόντος για να μην επαναληφθούν. Αυτό είναι όλο» θα καταλήξει ο Κώστας Αντωνιάδης.
Αναφορικά με το ίδιο θέμα, ο πρόεδρος της Ποντιακής Εστίας Μελβούρνης και Βικτωρίας, Νίκολας Κρικέλης, θα πει: «Η στάση της Τουρκίας, διά των διπλωματών της, δείχνει, για ακόμη μια φορά, ότι δεν είναι έτοιμη να συμβιβαστεί με το παρελθόν της. Δηλαδή, δεν αποδέχεται το αποδεδειγμένο, την ωμή πραγματικότητα. Η πρέσβης, όπως και η τουρκική κυβέρνηση θα πρέπει να κατανοήσουν ότι η Αυστραλία είναι μια δημοκρατική χώρα που δεν ζει με ψευδαισθήσεις του παρελθόντος.
Η κυβέρνηση της Ν.Ν.Ουαλίας αναγνώρισε ένα ιστορικό γεγονός, τίμησαν αθώους ανθρώπους που σφαγιάστηκαν. Όσο πιο γρήγορα κατανοήσει η Τουρκία το παρελθόν, τόσο πιο γρήγορα θα γίνει αποδεχτή από την παγκόσμια κοινωνία ως ένα σύγχρονο και δημοκρατικό κράτος».
ΝΑ ΑΝΑΠΑΥΘΟΥΝ ΟΙ ΨΥΧΕΣ
«Δυστυχώς, η σημερινή κυβέρνηση της Τουρκίας θεωρεί αυτές τις αναγνωρίσεις ως απειλή στην ιστορία της. Δεν θα έπρεπε όμως, για τον απλό λόγο, ότι δεν υποκινούνται από μίσος. Η σημερινή παγκόσμια κατάσταση, με την παγκοσμιοποίηση να θέλει τους ανθρώπους συμφιλιωμένους, δεν επιτρέπει αυτήν την αίσθηση να κυριαρχήσει.
Εμείς οι απανταχού Έλληνες ποντιακής καταγωγής, δεν θέλουμε τίποτε άλλο, παρά να αναπαυθούν οι ψυχές χιλιάδων ανθρώπων που χάθηκαν άδικα, κάτω από τραγικές συνθήκες, μόνο και μόνο γιατί ήταν Έλληνες χριστιανοί.
Η αναγνώριση ανήκει σ’ αυτούς και στη χαμένη πατρίδα. Εξάλλου, οι πατρίδες είναι σαν τους ανθρώπους. Πεθαίνουν από τη στιγμή που τις ξεχνάμε» θα πει ο Κώστας Παταρίδης.