Η Ιωάννα Λιακάκου δεν είναι καινούργια στον παροικιακό συγγραφικό και λογοτεχνικό χώρο καθώς είναι μια από τις πλέον διακριτές μορφές του χώρου αυτού. Σέρνει πίσω της αρκετές δεκαετίες λογοτεχνικής δουλειάς και παραγωγής και αυτό είναι το ενδέκατο στη σειρά πόνημά της που έχει ήδη δει το φως του ήλιου εδώ και πέντε χρόνια.
Ανταποκρίνομαι εδώ θετικά -ευχαριστώντας την- στη χειρονομία της να μού χαρίσει το εν λόγω βιβλίο της.
Τι είναι αυτό που κάνει αυτή την ποιητική συλλογή υπό τον τίτλο «Ρυάκι λογισμών» μια κατά πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες πέντε συλλογές της συγγραφέα; Είναι η απόφασή της να πειραματιστεί, να ενστερνιστεί και να διατρέξει, εντέλει, τις λεωφόρους της ποίησης με ελεύθερο στίχο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι άφησε πίσω της την πρότερή της ενασχόληση. Άλλωστε, η Ιωάννα Λιακάκου μας έχει συνηθίσει σε διαφορετικά είδη γραπτού λόγου καθώς, εκτός από τις ποιητικές της συλλογές, μάς έχει δώσει και πέντε πεζογραφικά έργα, αλλά και κάθε τόσο εμφανίζεται με επιστολές κοινωνικής κριτικής στον παροικιακό Τύπο.
Η ποιητική -και όχι μόνο- πένα της Ιωάννας Λιακάκου φέρεται να ενοχλείται από την απαθή στάση ζωής του σύγχρονου ανθρώπου, που ενδιαφέρεται μόνο για ευτελείς ιδέες, εφήμερες χαρές και μικροπράγματα. Για μια ακόμα φορά, η ποιήτρια καταπιάνεται με τα μεγάλα, καίρια και άλυτα προβλήματα της εποχής μας, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την πείνα, την κάθε είδους καταπίεση, την αφαίμαξη των νέων και πιο ευάλωτων ηλικιακών στρωμάτων της κοινωνίας μας από πάμπολλα και πολυποίκιλα συμφέροντα. Είναι πολιτική η ποίηση της κ. Λιακάκου, που, όμως, δεν μένει στάσιμη σε έννοιες και ιδεολογήματα. Επεκτείνεται και σε πιο διευρυμένα πεδία μιας και νοιάζεται για τη μετανάστευση και την υπόστασή μας ως ελληνοαυστραλιανή παροικία εδώ στους Αντίποδες.
Αλλά και η παιδεία, οι τέχνες και ο πολιτισμός κατέχουν ξέχωρη και σημαντική θέση στα γραπτά της, πόσο μάλλον και στην παρούσα συλλογή, είναι πηγές από τις οποίες αντλεί πρωταρχικά τα θέματα και τις εμπνεύσεις στις εκάστοτε ποιητικές και λογοτεχνικές της απόπειρες και καταγραφές.
Ακόμα και οι σχέσεις «στοργής» μεταξύ των κυβερνήσεων, των μεγάλων και ισχυρών, το οικολογικό και περιβαλλοντικό ζήτημα της εποχής μας δεν λείπουν από τα γραπτά της. Οπότε, είναι και γενικότερα κοινωνική η ποίηση της Ιωάννας Λιακάκου, μια ποίηση που συνταιριάζει το προσωπικό με το συλλογικό, το μικρό με το μεγάλο και το απλό με το σύνθετο.
Ειδικά για την ποίηση, η ίδια διατείνεται ότι «είναι το εσώτερο της ουσίας της ζωής μας, το απάνεμο του καθενός μας, το παραθυράκι μας. Είναι μια εκ βαθέων εξομολόγηση, μια έξοδος κινδύνου, είναι ένας ιερός τρόπος να ειπωθεί το ανεξήγητο, το δύσκολο, το μεγάλο, το παράξενο πάζλ του κόσμου, είναι ένα ρυάκι λογισμών».
Η Ιωάννα Λιακάκου φέρνει, την εμπειρία της ίδιας της ζωής –καθώς έκανε πολλά επαγγέλματα, εργάτρια σε καπνεργοστάσιο, σε υφαντουργείο και εργάστηκε σε δικό της καθώς και ως υπάλληλος milk bar- μέσα στην ποίησή της. Είναι μια ποίηση βγαλμένη μέσα από τη ζωή της.