ΤΟ να αδειάσεις (εντελώς) το μυαλό σου είναι απείρως πιο δύσκολο από το να το γεμίσεις με τη σοφία του κόσμου όλου.
ΤΟ πιο πάνω το έχω εμπεδώσει μιας και εξασκούμαι στο… πνευματικό σπορ του «αδειάσματος» από τη στιγμή που (εδώ και πολλά χρόνια) εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια να γίνω σοφότερος…
ΤΗΝ τεχνική του «αδειάσματος» την επιστρατεύω κάθε φορά που… βραχυκυκλώνω.
ΔΗΛΑΔΗ, όταν κάθομαι μπρος στη (λευκή) οθόνη του υπολογιστή να γράψω τη στήλη που διαβάζετε και δεν έχω (όπως σήμερα) θέμα να καταπιαστώ και από κάπου να αρχίσω.
ΟΧΙ, βέβαια, ότι κυλούν όλα ρολόι όταν έχω «θέμα», αλλά, τέλος πάντων, η κατάσταση (με λίγη παραπάνω προσπάθεια) παλεύεται…
ΝΑ σημειώσω εδώ ότι αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που καταπιάνομαι με το συγκεκριμένο πρόβλημα, που σημαίνει ότι όταν δεν έχω «θέμα» μου δίνεται η δυνατότητα να ασχοληθώ με την… απουσία του.
ΠΩΣ, δηλαδή, είναι δυνατόν, σε έναν κόσμο που δουλεύει overtime στην παραγωγή (και διακίνηση) γεγονότων, με δεκάδες τηλεοπτικούς σταθμούς παγκόσμιας εμβέλειας να εκπέμπουν ειδήσεις σε 24ωρη βάση, και τα social media να τιτιβίζουν σαν (κουρντισμένα) παπαγαλάκια, δεν μπορώ να βρω ένα θέμα να σχολιάσω;
ΚΑΙ, όμως, είναι. Και είναι, γιατί στις μέρες μας (που όλα καταναλώνονται φρέσκα) από τη στιγμή που ένα γεγονός γίνεται στην κυριολεξία κτήμα όλων (μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας!) χάνει την επικαιρότητά του…
«ΓΕΡΝΑΕΙ» πριν την ώρα του και πεθαίνει πριν καν προλάβει να «ζήσει», γιατί ήδη πιάνουν σειρά άλλα γεγονότα που πρέπει να καταναλωθούν (και σχολιασθούν) όσα είναι ακόμα νωπά…
ΜΕ δύο λόγια, πριν αντιληφθούμε τι ακριβώς συνέβη, το (καθημερινό) τσουνάμι της πληροφόρησης, παρασύρει στο διάβα του, όχι μόνο την ειδησεογραφική επικαιρότητα, αλλά την ουσία και τις αιτίες των γεγονότων.
ΚΑΝΕΙΣ πλέον δεν έχει τον διαθέσιμο χρόνο να ψάξει και να ασχοληθεί σε βάθος με ένα θέμα, αφού η συντριπτική πλειοψηφία έχει εθιστεί στο ειδησεογραφικό φαστφουντάδικο σε «αναλύσεις» (σε στιλ ατάκας) των μέσων κοινωνική δικτύωσης.
ΑΥΤΟ που θέλω να πω είναι ότι το πρώτο θύμα της υπερπληροφόρησης είναι η ίδια η πληροφορία, όπως το πρώτο θύμα του πολέμου, είναι πάντα η αλήθεια.
ΚΑΙ όσο περισσότερο βομβαρδιζόμαστε με πληροφορίες τόσο λιγότερο προλαβαίνουμε να σκεφτούμε το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν και σε ποιο βαθμό επηρεάζουν τη ζωή μας.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: δεκάδες «άρθρα» (για να περιοριστούμε μόνο στις εφημερίδες) έχουν γραφεί στην πατρίδα μας για τη συνάντηση του Τάκη Μπαλτάκου με τον χρυσαυγίτη Ηλία Κασιδιάρη.
ΕΧΟΥΝ ειπωθεί (και σχεδόν ξεχαστεί) τα πάντα. Μέχρι και ψυχίατροι προσπάθησαν να «ερμηνεύσουν» (δήθεν πολιτικά) το ύφος των δύο (ακροδεξιών) ανδρών και να «φωτίσουν» την οικειότητα που επικράτησε στην συνομιλία τους.
ΜΙΛΗΣΑΝ για τις φιλικές σχέσεις του Μπαλτάκου με τον πρωθυπουργό, για την ποιότητα και τους στόχους του Κασιδιάρη, αναφέρθηκαν στις επιπτώσεις που θα έχει το βιντεάκι στις πολιτικές εξελίξεις, μας θύμισαν το παρελθόν των συνομιλούντων και περιέγραψαν με λεπτομέρειες ακόμα και τα εικονίσματα που κοσμούσαν το γραφείο (έξι εικόνες της παναγίας!) όπου έγινε η συζήτηση.
ΕΝΑ ατελείωτο κουτσομπολιό και επαναλήψεις χιλιοειπωμένων πληροφοριών, ήταν τα άρθρα και τα ρεπορτάζ.
ΣΤΑ πάντα αναφέρθηκαν, χωρίς, όμως, να θίξουν την ουσία του γεγονότος που δεν είναι άλλη από την ενδεχόμενη απαξίωση των θεσμών και του Συντάγματος, αν τα μισά απ’ όσα είπε ο Μπαλτάκος αληθεύουν.
ΔΗΛΑΔΗ, αν πράγματι οι εισαγγελείς δεν είχαν στοιχεία, όπως ισχυρίστηκε ο γεν. γραμματέας της κυβέρνησης (που κάτι παραπάνω θα γνωρίζει) να χαρακτηρίσουν τη Χρυσή Αυγή «εγκληματική οργάνωση» και να στείλουν την ηγεσία της στον Κορυδαλλό.
ΑΝ ήταν κάτι που αξίζει να ερευνηθεί (και φωτιστεί) είναι αν η κυβέρνηση, όχι μόνο παρενέβη στο έργο της Δικαιοσύνης, αλλά τις έδωσε και εντολές «πώς» πρέπει να ενεργήσει. Τα υπόλοιπα ήταν λίγο πολύ γνωστά.
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, η Χρυσή Αυγή και οι άνθρωποί της είναι αυτοί που είναι και όποια ρετσινιά και να τους ρίξεις κολλάει, αγνόησαν εντελώς την ουσία, που είναι η (ενδεχόμενη) καταπάτηση των θεσμών.
ΑΝ, δηλαδή, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, συνεχίζουν να γίνονται στην πατρίδα μας τέτοια πράγματα, στη θέση της Χρυσής Αυγής, ίσως αύριο βρεθεί οποιοσδήποτε άλλος.
ΑΣΕ που κανείς, επίσης, δεν ασχολήθηκε (στα σοβαρά) με την ποιότητα της συζήτησης και, κατ’ επέκταση, με την ποιότητα (και το επίπεδο) της σημερινής Βουλής και της κυβέρνησης, που είχε σε κορυφαίο πόστο έναν (γελοίο) τύπο σαν τον Τάκη Μπαλτάκο.
ΑΣ επανέλθω, όμως, στο θέμα. Αν και είχα πρωί-πρωί στη διάθεσή μου ένα ολόκληρο «βουνό» ειδήσεων δεν έβρισκα γεγονός να σχολιάσω, ώστε να εκπληρώσω την αποστολή μου και να βγάλω με κάποια αξιοπρέπεια το ψωμί μου: να γράψω, δηλαδή, κάτι που να είναι πραγματικά «νέο» και να αξίζει να σπαταλήσετε πέντε να το διαβάσετε και να σας μείνει «κάτι».
ΚΑΘΕ φορά που κάθομαι να γράψω τη στήλη, προσπαθώ (χωρίς πολλές φορές να τα καταφέρνω) να γράψω κάτι «καινούργιο» (και διαφορετικό) ή να φωτίσω (και περιγράψω) κάποιο γεγονός από διαφορετική οπτική γωνιά.
ΕΙΜΑΙ της γνώμης ότι για να εκπληρώσει την αποστολή της μια εφημερίδα, όπως η δική μας, που οι αναγνώστες της πληρώνουν $2,50 να την αγοράσουν πρέπει να ανταποκρίνεται στις πιο πάνω προϋποθέσεις.
ΑΝ δεν το κάνει, αργά ή γρήγορα θα απαξιωθεί και θα εγκαταλειφθεί από τους αναγνώστες της, όπως έχει γίνει με αρκετές άλλες εφημερίδες.
ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ προσπάθειες καταβάλουν (φιλότιμα) και άλλοι συνάδελφοι, γι’ αυτό και ο «Νέος Κόσμος» παραμένει (παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες) μια εφημερίδα που εκτιμά η πλειοψηφία των αναγνωστών της.
ΣΕ μια εποχή που ακόμα και εφημερίδες με παράδοση (και διεθνή κύρος) στην προσπάθειά τους να ανταγωνιστούν τα social media (και να διατηρήσουν την κυκλοφορία τους) έχουν θυσιάσει την αξιοπιστία τους, μιμούμενες το facebook και το twitter, εμείς εδώ προσπαθούμε να αντισταθούμε.
Η εποχή που κάθε εφημερίδα είχε τη δική της γνώμη και τον δικό της χαρακτήρα έχει εδώ και χρόνια παρέλθει.
ΣΗΜΕΡΑ ή την «Washington Post» διαβάζεις ή τον «Guardian» είναι σχεδόν το ίδιο. Όπως δεν υπάρχει πλέον και καμιά διαφορά μεταξύ των ειδήσεων του BBC και CNN.
ΛΕΣ και όλα τα δελτία ειδήσεων (και τα σχόλια!) έχουν γραφεί από το ίδιο (αόρατο) χέρι για να καλύψουν όλα τις προτιμήσεις και όλα τα γούστα.
ΔΕΝ πρόκειται πια για Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (όπως κάποτε), αλλά, για Μέσα Μαζικού Μηρυκασμού!
ΝΑΙ, όλα τα Μέσα, από εφημερίδες μέχρι ραδιόφωνα και από τηλεοπτικούς σταθμούς μέχρι τα social media, τα ίδια αναμασούν, όπως και οι πάντες σε ολόκληρο τον πλανήτη, από την Ιαπωνία μέχρι το Περού!
ΤΑ social media λαλούν και οι υπόλοιποι χορεύουν… Πόσο θα κρατήσει το γλέντι κανείς ακόμα δεν ξέρει.
Ή για να το πούμε και αλλιώς, θα κρατήσει όσο θα συνεχίσουν να οικονομάνε οι εμπνευστές (και ιδιοκτήτες!) των social media.
ΜΟΔΑ, δηλαδή, είναι και αυτή και θα περάσει, όπως έχουν περάσει τόσα και τόσα άλλα.
ΠΑΝΤΩΣ, όλο και περισσότεροι χρήστες των μέσων μαζικής δικτύωσης έχουν αρχίσει να αναρωτιούνται αν εκτός από την λαμπερή (τεχνολογική( συσκευασία υπάρχει και περιεχόμενο.
ΝΑ προσθέσουμε εδώ ότι η πολιτική και οικονομική εξουσία (των «αγορών») έχει ήδη χειραγωγήσει (ως ένα βαθμό) τους πολίτες που χρησιμοποιούν να «επικοινωνούν» τα (δήθεν) ελεύθερα social media.
ΟΣΟ για την ουτοπία της ηλεκτρονικής Δημοκρατίας στην οποία πίστεψαν (αφελώς) πολλοί πριν οι επικοινωνιολόγοι επιληφθούν το θέματος μας έχει καληνυχτίσει εδώ και καιρό.
ΝΑΙ σας λέω, άφαντο το Boeing…