ΔΥΟ κουβέντες για τα «δικά μας» λέω να πω σήμερα.
ΓΙΑ όλους εμάς θέλω να μιλήσω, που άλλα σχεδιάζαμε, άλλα προσδοκούμε και άλλα, τελικά, μας βρήκαν.
ΚΑΙ είπα να το κάνω όσο ακόμα γνωριζόμαστε και θυμάται ο ένας τον άλλο.
ΔΗΛΑΔΗ, όσο ακόμα βλέπουμε τη φάτσα μας στον καθρέφτη και θυμόμαστε ποιοι είμαστε.
ΜΗΝ ξεχνάμε ότι όσοι από εμάς έχουμε περάσει τα εξήντα είμαστε υποψήφιοι να (ξανα)μεταναστεύσουμε στη χώρα του… Αλτσχάιμερ.
ΜΙΑ «χώρα», δηλαδή, χωρίς σύνορα και φράχτες όπου μπορεί ο οποιοσδήποτε να πάει απρόσκλητος και χωρίς βίζα.
ΤΟ θέμα μπορεί να είναι μακάβριο και δυσκολοχώνευτο, πλην όμως παραμένει ένα μεγάλο θέμα για όλους μας.
ΚΑΙ λέω μεγάλο, γιατί κανείς δεν ξέρει σε ποιον θα κλείσει ξαφνικά την πόρτα η μνήμη του.
ΟΛΟΙ μας όλο και κάποιον θα γνωρίζουμε που έχει μεταναστεύσει στη «χώρα» της λησμονιάς.
ΣΥΝΕΠΩΣ, ας το συζητήσουμε τώρα που μπορούμε.
ΓΙΑΤΙ έτσι και συναντηθούμε σε κανένα… οίκο ευγηρίας δεν θα χουμε τίποτα να πούμε.
ΤΡΕΙΣ μέρες έκανα να συνέλθω όταν πριν λίγους μήνες επισκέφθηκα ένα ελληνικό γηροκομείο και συνάντησα ανθρώπους που το βλέμμα τους παρέμενε αμετακίνητο στο κενό.
ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ δικούς μας, εγκαταλειμένους όχι μόνο από συγκινείς και πρώην φίλους, αλλά και από τα ίδια τους τα παιδιά.
ΝΑΙ, τα παιδιά τους, για τα οποία πολλοί από αυτούς μετανάστευσαν και θυσίασαν τα νιάτα τους στις φάμπρικες, για να τα μεγαλώσουν και να τα μορφώσουν.
ΑΠΟ κανενός το μυαλό δεν είχε περάσει ότι θα είχε τέτοιο τέλος, αφού κανείς δεν σκεπτόταν, όταν ήταν νέος, ότι θα γεράσει.
ΒΕΒΑΙΩΣ και δεν είναι όλα τα παιδιά το ίδιο. Τα περισσότερα, όμως, έτσι είναι.
ΚΑΙ αφού έτσι έχει η κατάσταση, τι μπορούμε να κάνουμε;
ΟΧΙ πάρα πολλά πράγματα. Ουσιαστικά, πριν φτάσουμε στα άκρα και συνταχθούμε με αυτούς που πιστεύουν ότι «η ζωή είναι χάσιμο χρόνου και η αιωνιότητα ένα ψέμα», είναι να εκμεταλλευτούμε ότι απομένει.
ΝΑ περάσουμε, δηλαδή, όσο καλύτερα μπορούμε τα χρόνια που μας έχουν μείνει.
ΝΑ ξεκοκαλίσουμε όσα χρήματα έχουμε στην «άκρη» και να ξεχάσουμε παιδιά και εγγόνια…
ΕΤΣΙ και αλλιώς και αυτά μας έχουν ήδη ξεχάσει…
ΑΣΕ που περιμένουν (όπως κι όπως!) να την «κάνουμε» για να κληρονομήσουν ό,τι υπάρχει.
ΚΑΙ μη μου πείτε ότι «δεν είναι έτσι τα δικά μου τα παιδιά», γιατί θα σας πω ότι δεν ξέρετε πού πάτε και που πατάτε…
ΕΝΤΑΞΕΙ, δεν λέω, σκληρές κουβέντες αυτές και, για ορισμένες περιπτώσεις, ενδεχομένως, άδικες, αλλά, μη ξεχνάμε ότι οι εξαιρέσεις συνήθως επιβεβαιώνουν τους κανόνες.
ΚΑΙ στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν έχει και νόημα όσα χρήματα (και ακίνητα) να τους αφήσετε.
Η ευτυχία δεν σχετίζεται με τα πλούτη. Αριθμοί στις τράπεζες είναι τα πολλά λεφτά και καταφύγιο της ματαιοδοξίας.
ΚΑΙ αν δεν με πιστεύετε κάνετε μια βόλτα στο Toorak. Σε τούβλα καταλήγουν (που τα… προστατεύουν υπερυψωμένοι τοίχοι!) και σε μεγάλα και πανάκριβα four wheel drive.
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Με το πασίγνωστο νεκροταφείο του Παρισιού Περ Λασαίζ μοιάζει, που είναι γεμάτο από τεράστιους τάφους, ορισμένοι από τους οποίους είναι σε μέγεθος τριπλάσιοι από το διαμέρισμα που μένω.
ΝΑΙ, σας λέω, με νεκρόπολη μοιάζει. Άνθρωποι στους δρόμους δεν κυοφορούν, Από τα «κάστρα» βγαίνουν με τα 4χ4 τα οποία και έχουν φιμέ τζάμια.
ΠΑΡΟΜΟΙΑ «κάστρα» με υπερυψωμένους τοίχους υπάρχουν, βέβαια, σε όλα τα πάμπλουτα προάστια των μεγαλουπόλεων. Ακόμα και στην φτωχή και «υποανάπτυκτη» Νότια Αμερική.
ΚΑΙ όσο αυξάνονται τα πλούτη και υπερυψώνονται τα τείχη της ευμάρειας τόσο βαθαίνει η απομόνωση και η κόλαση της μοναξιάς.
ΤΟ γιατί χτίζουν τόσο μεγάλα σπίτια και τι φοβούνται, είναι μια άλλη ιστορία με την οποία και θα ασχοληθούμε κάποια στιγμή.
ΑΞΙΖΕΙ, όμως, ο κόπος να κάνετε μια βόλτα στο Toorak για να δείτε και πώς ζουν οι συμπολίτες μας που λάτρευαν το χρήμα. Κλείνω την παρένθεση και επανέρχομαι στο θέμα μας.
ΚΑΙ για όσους αναρωτιούνται «τι να κάνουμε τώρα που παίρνουμε μια σέσουλα φάρμακα την ημέρα» θα απαντήσω» ότι μπορούμε.
ΝΑ κάνουνε δυο-τρία πραγματάκια που ονειρευόμαστε και να τ’ αφήσαμε στην άκρη, μέχρι να «αποκαταστήσουμε» πρώτα τα παιδιά.
ΞΟΔΕΨΤΕ για πάρτη σας όσα μπορείτε, κάνετε κανένα ταξίδι σε τόπους που θέλατε να δείτε και διασκεδάστε όσο γουστάρατε.
Ο μεγάλος Ισπανός σουρεαλιστής σκηνοθέτης Λουίς Μπουνιουέλ έγραφε στα απομνημονεύματά του ότι «με πήρε 70 χρόνια να καταλάβω ότι για το μόνο πράγμα που αξίζει να ζει κανείς είναι για να ευχαριστεί τις αισθήσεις του»
ΝΑΙ, 79 με 80 κιλά «έξυπνης» ύλης είμαστε που σιγά-σιγά την φθείρει ο χρόνος βοηθώντας την να επιστρέψει στη βάση της.
ΣΤΟ πουθενά, δηλαδή, απ’ όπου και ξεκίνησε, όπως θα έλεγε ο Μπουνιουέλ.
ΘΕΜΑ χρόνου είναι μέχρι και το ανθρώπινο είδος να εξαφανισθεί από τον πλανήτη, όπως εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι και εκατομμύρια άλλα είδη.
ΟΣΟ για τον πλανήτη, που υποτίθεται για την μακροβιότητα του οποίου όλοι ενδιαφερόμαστε, θα είναι ο τελευταίος που θα την «κάνει» για τη συμπαντική απεραντοσύνη.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ σας λέω, ξεχάστε τα όλα και περάστε καλά. Μη δίνετε σημασία «τι θα πει ο κόσμος» και δεκάρα τσακιστή για την υστεροφημία σας.
ΚΑΙ μην ξεχνάτε ότι χωρίς να το θέλετε και να το καταλάβετε μπορεί να βρεθείτε, αντί σε κανένα γηροκομείο της Μελβούρνης σε γηριατρείο της Ταϊλάνδης!
ΜΗ γελάτε και δεν σας κάνω πλάκα. Οι αναπτυγμένες χώρες, όπως η Αυστραλία, για να αυξήσουν και διατηρήσουν τα πλούτη τους σκέπτονται να ασπασθούν τη φιλοσοφία των αγορών και να κάνουν outsourcing τους… ηλικιωμένους!
ΜΕ δύο λόγια, θα κάνουν ό,τι κάνουν εδώ και δύο δεκαετίες οι μεγάλες εταιρίες που σοφίστηκαν την παγκοσμιοποίηση.
ΤΑ πολυεθνικά μονοπώλια, για να αυξήσουν τα κέρδη τους, άρχισαν (δήθεν) να επενδύουν σε φτωχές και υποανάπτυκτες χώρες της Ασίας χτίζοντας εργοστάσια και κατασκευάζοντας εκεί τα προϊόντα τους.
Η μέθοδος απέδωσε τα μέγιστα γι’ αυτό αποφάσισαν να την ακολουθήσουν και οι πλούσιες χώρες
ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ να μειώσουν τα υπέρογκα έξοδα του συστήματος υγείας (που κάθε χρόνο αυξάνονται για να μπορούν οι μεγαλογιατροί να χτίζουν μεγαλύτερα σπίτια στο Toorak!) θα στέλνουν τους ηλικιωμένους να τους «φροντίζουν» σε χώρες όπως η Ταϊλάνδη.
ΗΔΗ, βρετανικές και γιαπωνέζικες εταιρίες στήνουν εκεί επιχειρήσεις φροντίδας ηλικιωμένων από τις χώρες τους.
ΜΕ τον τρόπο αυτό θα κερδίζουν και οι εταιρίες περισσότερα και τα κράτη που θα απαλλάσσονται από το γερασμένο (και πολυέξοδο) φορτίο.
ΚΑΙ μη μου πείτε ότι τα παιδιά σας θα αρνηθούν να σας στείλουν στην Ταϊλάνδη σε περάτωση που περάσετε το κατώφλι της ανίας, γιατί θα δυσκολευτώ να σας πιστέψω.
Η φιλεύσπλαχνη Αυστραλία έχει αρχίσει ήδη να κάνει outsourcing στην Νέα Γουινέα και την Καμπότζη τους παράνομους μετανάστες.
ΔΕΝ ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά μας έχει ξεπεράσει και ο χρόνος και η οικονομία των αγορών. Γεια χαρά