ΤΗΝ ώρα που ολόκληρη η Ελλάδα γιόρταζε την απελευθέρωσή της από τους Τούρκους, η Αρκαδία θρηνούσε την άλωσή της από τα… σκουπίδια!
ΠΑΝΩ από 30.000 Τούρκους έσφαξε ο Κολοκοτρώνης για να… ξεβρομίσει την Τρίπολη για να την βρουν καθαρή τα σκουπίδια…
ΚΑΙ όταν την βρήκαν, εγκατέστησαν την… αυτοκρατορία τους εκεί και δεν λένε να κάνουν ούτε βήμα πίσω…
ΑΓΩΝΑ δίνουν τα σκουπίδια της Τρίπολης για να… υπερασπιστούν την ύπαρξή τους και να μετατρέψουν την πόλη σε χωματερή.
ΑΝ τα καταφέρουν, αυτή θα είναι η πρώτη μεγάλη τους νίκη και μια νέα αρχή για να καταλάβουν σιγά-σιγά ολόκληρη την ελληνική επικράτεια.
ΧΡΟΝΙΑ τώρα προσπαθούν τα σκουπίδια της πατρίδας να… οργανωθούν για να πετύχουν τον πιο πάνω στόχο.
ΤΟ ότι δεν τα κατάφεραν ακόμα, δείχνει ότι δεν έχουν πείσει τους… σκουπιδοπαραγωγούς να αυξήσουν τις καταναλωτικές τους επιδόσεις.
ΕΤΣΙ όπως πάμε, όμως, δεν αποκλείεται να τα καταφέρουν, που σημαίνει ότι τους ήρωες του 1821 θα τους αντικαταστήσουν μελλοντικά οι αγωνιστές που θα την απελευθερώσουν από τα σκουπίδια της.
ΔΕΝ είναι καθόλου τυχαίο, ότι η επανάσταση για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τα… σκουπίδια, άρχισε από την Τρίπολη, που πρωταγωνίστησε το ’21 στην απελευθέρωση από τους Τούρκους.
ΓΙΑ την απελευθέρωση, βέβαια, από τα σκουπίδια θα χρειαστούν περισσότεροι αγώνες και θυσίες…
ΓΙΑΤΙ, ναι μεν, τους διώξαμε (με τη βοήθεια των εταίρων μας) τους Τούρκους, αλλά αυτοί είχαν τη δική τους χώρα για να πάνε…
ΤΑ σκουπίδια, όμως, πού θα πάνε; Εδώ ούτε τους κυνηγημένους πρόσφυγες δεν δέχονται οι άλλες χώρες, θα δεχτούν τα ελληνικά σκουπίδια;
ΟΣΟ για τους εταίρους μας, αποκλείεται να μας βοηθήσουν τη στιγμή που δεν παίρνουν ούτε τα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, γιατί τα θεωρούν… σκουπίδια.
ΑΣ πάμε, όμως καμιά 35αριά χρόνια πίσω, όταν τα σκουπίδια άρχισαν να κάνουν τις πρώτες μαζικές τους εμφανίσεις στους δρόμους της Αθήνας.
ΗΤΑΝ η εποχή που στην πατρίδα κυριάρχησε ο… πράσινος σοσιαλισμός του Ανδρέα Παπανδρέου και ο περήφανος λαός μας ανήλθε (επιτέλους) για πρώτη φορά στην εξουσία, παίρνοντας τις τύχες (και των σκουπιδιών του) στα χέρια του.
ΤΗΝ ίδια εποχή, στην κηδεμονία του δημοκρατικού λαού μας πέρασε και το… προοδευτικό συνδικαλιστικό κίνημα.
ΟΙ συνδικαλιστές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, λοιπόν, ως… προοδευτικοί άνθρωποι, ήταν από τους πρώτους που αντιλήφθηκαν, ότι τα σκουπίδια (εκτός από τη βρώμα) είχαν και πολύ «ψωμί».
ΕΤΣΙ κάθε τόσο και, πιο συγκεκριμένα, όταν υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη για τη συγκομιδή σκουπιδιών, (δηλαδή πριν τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και τον Δεκαπενταύγουστο) κατέβαιναν σε απεργία ζητώντας αύξηση του μισθού τους.
ΣΤΗΝ αρχή, Χριστούγεννα και Πάσχα βρόμιζαν κυρίως οι μεγαλουπόλεις, ενώ λίγα χρόνια αργότερα, όταν άρχισε να αυξάνεται ο τουρισμός και οι Έλληνες άρχισαν να κάνουν διακοπές, άρχιζαν τον Δεκαπενταύγουστο να βρομίζουν και τα νησιά.
Η κατάσταση άρχισε να επιδεινώνεται, όταν στη συνέχεια οι σκουπιδοσυλλέκτες άρχισαν να κατεβαίνουν σε απεργία και για άλλα αιτήματά τους.
ΕΝΑ από αυτά ήταν η νομιμοποίησή τους στους Δήμους. Με άλλα λόγια, όσοι ήταν προσωρινοί ή συμβασιούχοι ζητούσαν να προσληφθούν ως μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι του κράτους.
ΣΤΟΧΟΣ των περισσότερων, δεν ήταν μόνο η αύξηση του μισθού, αλλά και να σταματήσουν να μαζεύουν σκουπίδια και να την αράξουν σε κανένα γραφείο και να κάνουν παρέα σε άλλους αργόσχολους.
ΑΣ το πω και διαφορετικά: από τη στιγμή που κάποιος ΠΑΣΟΚος ή, τέλος πάντων, όποιος είχε «γνωριμίες», προσλαμβανόταν ως συμβασιούχος, άρχιζε αμέσως να αγωνίζεται για τη νομιμοποίησή του στο Δημόσιο.
ΚΑΙ όσο η Πολιτεία και οι Δήμοι υποχωρούσαν στα… δίκαια αιτήματά τους (για να μη βρομίζουν οι πόλεις και διαμαρτύρονται οι κάτοικοι) τόσο αυξάνονταν τα αιτήματά τους και τα… σκουπίδια.
Η άνοδος του… λαού στην εξουσία και του προοδευτικού συνδικαλιστικού κινήματος, που τον εκπροσωπούσε στους… αγώνες του για περισσότερα λεφτά και λιγότερη δουλειά, μετέτρεψαν τη χώρα σε σκουπιδότοπο και το Δημόσιο σε κωλοχανείο…
ΕΤΣΙ φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και γίναμε ρεζίλι ακόμα και των αδέσποτων σκυλιών που ζουν στα Βαλκάνια…
Η μόνη χώρα του κόσμου (απ’ όσες έχω επισκεφθεί) στην οποία έχω δει περισσότερα σκουπίδια στους δρόμους, ήταν στη Νικαράγουα μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, που την είχε ταλαιπωρήσει για μια σχεδόν δεκαετία.
ΑΣ επιστρέψουμε, όμως, στην Τρίπολη. Την πρώτη πόλη που έγινε χαλιφάτο των σκουπιδιών…
ΑΥΤΗ είναι η τρίτη φορά στο τελευταίο οκτάμηνο που τα σκουπίδια απειλούν την υγεία των κατοίκων της Τρίπολης και η πόλη βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης εδώ και ένα τρίμηνο.
ΣΤΟ μεταξύ, παρά την αγανάκτηση των κατοίκων και τις υποσχέσεις του περιφερειάρχη Πελοποννήσου και της δημοτικής Αρχής, δεν έχει ακόμα γίνει τίποτα.
ΕΚΚΡΕΜΕΙ και αυτή η ιστορία, όπως τόσες άλλες, και η χώρα που έδωσε τον… πολιτισμό στον κόσμο δεν ντρέπεται για την μπόχα των σκουπιδιών της.
ΚΑΙ για όσους αναρωτιούνται τι κάνει η νέα και… ευαίσθητη σε οικολογικά προβλήματα κυβέρνηση της Αριστεράς, θα έλεγα ότι κάνει ό,τι και οι προηγούμενες: διαπραγματεύεται…
ΠΕΝΤΕ ολόκληρα χρόνια διαπραγματεύονται οι ελληνικές κυβερνήσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους τους για να μη χρεοκοπήσει (και επίσημα) η χώρα και ακόμα δεν έχει βρεθεί λύση…
ΣΥΝΕΠΩΣ, σιγά μην έδινε λύση η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μετά από ένα δίμηνο στην εξουσία…
ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής, σκουπιδότοπο παρέλαβε την Τρίπολη, χωματερή θα την παραδώσει, για λόγους πολιτικής παράδοσης.
ΤΡΙΑΝΤΑ ολόκληρα χρόνια μάς ζητούν οι Ευρωπαίοι να βρούμε τρόπους να λύσουμε το πρόβλημα των σκουπιδιών μας, αλλά εμείς «σφυρίζουμε κλέφτικα» και τα αφήνουμε να σαπίζουν στους δρόμους.
ΕΠΕΙΔΗ μάλιστα και στο θέμα αυτό, όπως σε τόσα άλλα, κάναμε του κεφαλιού μας, το 1999 εξέδωσαν (για χάρη μας) και κοινοτική οδηγία για την υγειονομική ταφή των αποβλήτων.
ΕΜΕΙΣ, αντί να ακολουθήσουμε την οδηγία, την… κορνιζάραμε και προτιμούσαμε να πληρώνουμε τα πρόστιμα που μας επέβαλαν και να αφήνουμε τα σκουπίδια μας… άταφα.
ΜΕ τα χρόνια εθιστήκαμε τόσο από την καθημερινή συμβίωση δίπλα στα σκουπίδια μας που δεν αλώθηκε μόνο η όσφρησή μας, αλλά και η αισθητική μας.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ έχουν πάψει πλέον να μας ενοχλούν και κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να λυθεί το μεγάλο αυτό πρόβλημα, που ουσιαστικά υπονομεύει (περισσότερο και από την χρεοκοπία), τη διεθνή εικόνα της χώρας.
ΚΑΙ το μεγάλο ερώτημα: είναι δυνατόν, μια χώρα που δεν μπορεί, μετά από 30 χρόνια προσπαθειών, να διαχειριστεί τα σκουπίδια της, να λύσει τα υπόλοιπα προβλήματά της;
ΒΕΒΑΙΩΣ και δεν είναι. Αυτό πια το έχουν καταλάβει και οι εταίροι μας που προσπαθούν δύο μήνες να βρουν άκρη με τη νέα μας κυβέρνηση. Περαστικά τους…