ΑΝ θέλουμε να δούμε πώς θα είναι η παροικία μας μετά από 20 ή 30 χρόνια -τότε, δηλαδή, που το παροικιακό «πηδάλιο» θα περάσει από τη δεύτερη στην τρίτη και τέταρτη γενιά-, θα πρέπει να ρίξουμε μια πιο προσεκτική (και αναλυτική) ματιά στην κληρονομιά που αφήνουμε πίσω μας.
ΚΑΙ αυτό επιβάλλεται εκ των πραγμάτων να το κάνουμε, γιατί η ιστορία έχει δείξει, ότι η κληρονομιά αυτών που «φεύγουν» είναι αυτή που -σε μεγάλο βαθμό- χαράζει και σηματοδοτεί το δρόμο που, συνήθως, ακολουθούν οι κληρονόμοι.
ΩΣ εκ τούτου, αναρωτηθείτε, σας παρακαλώ, ποια είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των πολιτιστικών εκδηλώσεων που οργανώνουν οι διάφοροι φορείς της παροικίας μας προκειμένου να συμβάλουν στη διάδοση και διατήρηση του ελληνικού πολιτισμού;
ΜΕ δύο λόγια, τι επιλέγουμε (και γιατί) ν’ αφήσουμε στις επερχόμενες γενιές και τους υπόλοιπους συμπολίτες μας; Γιατί ό,τι τους αφήσουμε θα βρουν, σε αυτό πάνω θα κτίσουν και αυτό θα αφήσουν παρακαταθήκη σε όσους ακολουθήσουν.
ΚΑΙ επειδή ο διάβολος που δεν έχει το… Θεό του (για να περάσει το δικό του), έμαθε να κρύβεται στις λεπτομέρειες, είμαστε υποχρεωμένοι να ρίξουμε μια πιο βαθιά ματιά, όχι μόνο στο τι κάνουμε ως παροικία, αλλά γιατί το κάνουμε και τι προσδοκούμε από αυτό.
ΑΝ, για παράδειγμα, πιστεύαμε στ’ αλήθεια, ότι οργανώνοντας Γιορτές του «Ούζου», του «Κρασιού», του «Ταύρου», της «Σαρδέλας», των «Λουκουμάδων», του «Καρνάβαλου» και της «Φασολάδας», συμβάλλουμε στη διατήρηση του ελληνικού πολιτισμού, κάνουμε λάθος.
ΜΑ, δεν είναι αυτά τα παραδοσιακά έθιμα πολιτισμός; Βεβαίως και είναι. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για τη φολκλορική πλευρά του πολιτισμού και δεν αντιπροσωπεύει αυτό που αποκαλούμε ελληνικό πολιτισμό.
ΣΤΗ συνέχεια, θα αναφερθώ σε ορισμένες «λεπτομέρειες» που, όχι μόνο βγάζουν μάτι για το πού κρύβεται ο διάβολος, αλλά είναι και ενδεικτικές του πώς βλέπουν οι παροικιακές μας οργανώσεις, τα Μέσα Ενημέρωσης και τα social media τον «πολιτισμό μας».
ΕΧΟΥΜΕ λοιπόν και λέμε: ο ραδιο-φονικός σταθμός που φιλοξενεί στα talk back προγράμματά του, τους opinion leaders της παροικίας μας, (ναι, στο 3ΧΥ αναφέρομαι) έκανε «ζωντανή» εκπομπή από το Φεστιβάλ της Lonsdale.
ΜΕΤΑΞΥ αυτών στους οποίους, ο Νίκος Λούπος και η Ρένα Φραγκιουδάκη, έδωσαν το μικρόφωνο για να πουν δυο κουβέντες για το Φεστιβάλ, ήταν και ο πρόεδρος του Συλλόγου Φλωριναίων «Ο Αριστοτέλης», ο οποίος πρότεινε, μεταξύ άλλων, ότι καλό θα ήταν από του χρόνου να γιορτάζεται στο Φεστιβάλ της Lonsdale και το Φεστιβάλ… Φασολάδας!
Ο «Αριστοτέλης» θα βάζει τη συνταγή και το know how που έχει αποκτήσει, η Κοινότητα θα τούς παραχωρεί το χώρο για το καζάνι που θα μαγειρεύεται και το μόνο που θα έχουν να κάνουν οι επισκέπτες (του μεγαλύτερου στο είδος του Φεστιβάλ … globally!) είναι να φέρνουν μαζί τους ένα πιάτο και ένα… κουτάλι!
ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑΚΑ τις πιο πάνω «οδηγίες» τις άκουσα στη σχετική διαφήμιση (πάλι στο 3ΧΥ) μετά από ένα διήμερο, η οποία και άρχιζε ως εξής: «Το Πολιτιστικό Κέντρο του Συλλόγου Φλωριναίων «O Αριστοτέλης» σας καλεί στο Φεστιβάλ της Φασολάδας» και λοιπά…
ΝΑΙ, σας λέω, δεν σας κάνω πλάκα. Ο Σύλλογος Φλωριναίων απέκτησε και… Πολιτιστικό Κέντρο, το οποίο γιορτάζει τη φασολάδα και, μάλιστα, στο όνομα του Αριστοτέλη, ενός εκ των κορυφαίων αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων.
ΑΚΟΥΣΑ και άλλα απίθανα στη «ζωντανή» αναμετάδοση καθώς και ατελείωτους ύμνους για το Ελληνικό Φεστιβάλ, που προβάλλει στην αυστραλιανή κοινωνία τον υπέροχο και μοναδικό αρχαιοελληνικό πολιτισμό μας, που είναι και το λίκνο του δυτικού πολιτισμού…
ΣΤΗΝ προκειμένη περίπτωση, για άλλη μια φορά, η αρχαιοελληνική κληρονομιά χρησιμοποιήθηκε για να δείξουμε και εμείς εδώ ότι, επειδή είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, μπορούμε στο όνομά τους να λέμε ό,τι γουστάρουμε και να πουλάμε οτιδήποτε θεωρούμε πολιτισμό μας.
ΝΑ, όμως, και μια άλλη διαβολική «λεπτομέρεια» που, δεν δείχνει μόνο τον πολιτισμό και τις ευαισθησίες μας, αλλά και το ευρηματικό «δαιμόνιο» της φυλής μας, που … τέχνας κατεργάζεται και … αρπαχτές σκαρφίζεται για να τα οικονομήσει.
ΚΑΠΟΙΟΣ ή κάποιοι, τέλος πάντων, συμμεριζόμενοι το τσουνάμι του πένθους και την ψυχολογική συντριβή δεκάδων χιλιάδων συμπαροίκων (αν κρίνω από τα σχόλιά τους στο facebook) για τον θάνατο του 32χρονου τραγουδιστή, Παντελή Παντελίδη, τούς πρόσφεραν για να τούς συμπαρασταθούν και απαλύνουν τον πόνο τους και τον καφέ της παρηγοριάς…
ΚΑΙ επειδή δεν ήταν ο κλασικός καφές, που προσφέρεται μετά από κηδείες, αλλά επιλεγμένοι ευρωπαϊκοί καφέδες ποιότητας για να είναι γλυκόπιοτοι και βελούδινοι, όπως ο Παντελής, τους συνόδευαν με την… πένθιμη τιμή των $7!
ΤΩΡΑ θα μου πείτε (και δικαιολογημένα) ότι εδώ οι συμπατριώτες μας μαγαζάτορες στην Ελλάδα, χρεώνουν τους ταλαίπωρους και απελπισμένους πρόσφυγες, που φτάνουν στην πατρίδα μας οκτώ ευρώ για να κάνουν χρήση της… τουαλέτας τους και δύο ευρώ ένα μπουκαλάκι νερό.
ΟΣΟ για τους οδηγούς ταξί, σε μια διαδρομή που το ταξίμετρο γράφει 35 ευρώ, τους χρεώνουν 350 ευρώ, να μη χρεώσουν οι εδώ επιχειρηματίες της αρπαχτής, τους πενθούντες λάτρεις του Παντελίδη $7 για ένα freddo; Ζούμε ή δεν ζούμε σε χώρες της ελεύθερης «αγοράς»;
ΕΙΔΑΝ οι άνθρωποι τον χαμό που έγινε στα social media για το θάνατο του Παντελίδη και επειδή γνωρίζουν τα ενδιαφέροντα και την ψυχολογία των ανθρώπων που σιτίζονται με σανό που φυτρώνει στα απέραντα λιβάδια του facebook, άδραξαν την ευκαιρία. Μπράβο τους!…
ΣΤΟ μεταξύ, εντύπωση μού έχει κάνει το γεγονός, ότι το facebook επέλεξαν και οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από την εκστρατεία «Μιλάμε Ελληνικά το Μάρτιο» στο σπίτι, γράφοντας σε ορισμένες περιπτώσεις και λάθος τις λέξεις και τα συνθήματα που επιλέγουν για να διαφημίσουν την καμπάνια.
ΑΣΕ, που -κατά κύριο λόγο- έχουν επιλέξει και την αγγλική γλώσσα, για να πείσουν τα παιδάκια και τους αγγλόφωνους γονείς τους να μιλούν στο σπίτι… Ελληνικά.
ΠΟΛΥ θα ήθελα να ξέρω πόσοι από αυτούς που είναι αναμειγμένοι και κατευθύνουν την εκστρατεία μιλούν Ελληνικά στα σπίτια τους και πόσα (και ποια) ελληνικά βιβλία έχουν διαβάσει την τελευταία πενταετία; Είμαι πολύ περίεργος…
ΕΧΩ αρχίσει σιγά-σιγά να πιστεύω ότι, τα περισσότερα πράγματα από αυτά που κάνουμε, τα κάνουμε για να βρισκόμαστε σε δουλειά. Γι’ αυτό και στις επιλογές μας επικρατεί το «ό,τι να ‘ναι», «όπως να ‘ναι» και «ό,τι κάτσει», φτάνει να εκλαμβάνεται και να δείχνει ότι «κάτι κάνουμε».
ΕΠ’ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, επίσης, να σημειώσω εδώ, ότι στο πρόγραμμα της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης για το Ελληνικό Φεστιβάλ της Lonsdale, δεν υπήρχε ούτε ΜΙΑ ΛΕΞΗ στα Ελληνικά! Γιατί, ρε παιδιά;
ΠΩΣ θα πείσουμε τα παιδιά μας να μάθουν τη γλώσσα μας (που είναι η πεμπτουσία και οι ρίζες του πολιτισμού μας) όταν εμείς οι ίδιοι δεν τη χρησιμοποιούμε ούτε στο κατ’ εξοχήν Φεστιβάλ που γίνεται για την προβολή του πολιτισμού μας;
ΕΧΩ απογοητευτεί, αδέλφια, και νομίζω ότι ήλθε η ώρα να παραδεχθούμε ότι χάσαμε και το τελευταίο «τρένο» για την εδώ διατήρηση της γλώσσας μας. Αυτά που κάνουμε μού θυμίζουν τον σκύλο που κυνηγά την ουρά του…
ΕΤΣΙ μού ‘ρχεται σας λέω, να σταματήσω να γράφω τούτη τη στήλη και να ασχολούμαι με τον πολιτισμό και τη γλώσσα μας.
ΚΑΛΥΤΕΡΑ θα είναι να ανοίξω έναν λογαριασμό στο facebook και να ακούω το 3ΧΥ, μήπως και καταλάβω σε ποια παροικία ζω και έλθω στα ίσα μου…
Υ.Γ.: Το ότι η διάλεξη που δόθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο Πολιτιστικό Κέντρο της Κοινότητας ήταν αφιερωμένη στις «νεκρές γλώσσες» (στα Ελληνικά και τα Λατινικά), ήταν μια σύμπτωση και δεν υπονοούσε ότι τζάμπα μιλάμε Ελληνικά το Μάρτη στο σπίτι.