Οι περισσότεροί μας κατοικούμε στη Μελβούρνη το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας. Αυτό πλέον δεν το μετρούμε μόνο σε ενιαύσιες περιόδους, αλλά σε δεκαετίες πλέον: τρεις, τέσσερις, πέντε και… βάλε! Τριάντα, σαράντα και πενήντα χρόνια είναι αυτά! Μας επιβλήθηκε και ο μύθος ότι «είμαστε η τρίτη ελληνόφωνη πόλη του κόσμου!» Δεν γνωρίζω εάν αυτό αληθεύει, αλλά όντως είδαμε μία ακμή σε ελληνικά σχολεία, ελληνικές κοινότητες, εκκλησίες, επιχειρήσεις, ελληνικά φεστιβάλ και πανηγύρια και κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα στην Πόλη μας απέκτησε ελληνικό χρώμα.

 Έλα, όμως, που αυτή «η πρώτη γενιά» άρχισε – με βαριά καρδιά – να βλέπει και τα ορατά σημάδια μιας γρήγορης εθνικής παρακμής: η διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας συρρικνώθηκε απελπιστικά, τα πανεπιστημιακά τμήματα Ελληνικών έκλεισαν, οι Γενικές Συνελεύσεις των Κοινοτήτων και όλων των συλλόγων είναι ολοφάνερα τεκμήρια γενικής παρακμής, οι παπάδες στις εκκλησίες εκλιπαρούν «βοηθήστε να πληρώσουμε το λογαριασμό του ρεύματος», η «δεύτερη ελληνική γενιά» δεν μιλάει ελληνικά ούτε στο σπίτι, ούτε στις Γενικές Συνελεύσεις των οργανισμών μας και τόσα άλλα που μπορεί κανείς να παρατηρήσει με «γυμνό οφθαλμό» πλέον! Ακόμη, όμως, μάς κολακεύει ο χαρακτηρισμός ότι είμαστε η τρίτη μεγαλύτερη ελληνική πόλη στον κόσμο !

Η Ιστορία, όμως, έχει έναν δικό της κανόνα που βάζει τον καθένα μας στη «θέση του». Σκεφτήκατε ποτέ τι θα λέγεται για την ελληνική Μελβούρνη στο τέλος του αιώνα μας; Μακάρι να βρεθεί κανένας άλλος Καβάφης που θα πει και δυο λόγια για το δικό μας πέρασμα από αυτή τη γη που «ποτίσαμε με ιδρώτα».
Όλα τα ανωτέρω πέρασαν από το μυαλό μου, όταν στα περιδιαβάσματά μου ξαναπρόσεξα το υπέροχο ποίημα του Καβάφη το οποίο το αφιερώνει στην «Ελληνική Αντιόχεια!» Ελπίζω να το εκτιμήσετε και να το απολαύσετε όσο και εγώ για τη αξία και την ιδιαιτερότητά του και για τη Μελβούρνη μας.

Παλαιόθεν Ελληνίς
Καυχιέται η Αντιόχεια     για τα λαμπρά της κτίρια,
και τους ωραίους της δρόμους•     για την περί αυτήν
θαυμάσιαν εξοχήν,     και για το μέγα πλήθος
των εν αυτή κατοίκων.     Καυχιέται που είν’ η έδρα
ενδόξων βασιλέων•     και για τους καλλιτέχνας
και τους σοφούς που έχει,     και για τους βαθυπλούτους
και γνωστικούς εμπόρους.     Μα πιο πολύ ασυγκρίτως
απ’ όλα, η Αντιόχεια     καυχιέται που είναι πόλις
παλαιόθεν ελληνίς•     του Άργους συγγενής:
απ’ την Ιώνη που     ιδρύθη υπό Αργείων
αποίκων προς τιμήν     της κόρης του Ινάχου.