Μισή ώρα μετά την απογείωση από το αεροδρόμιο Changi της Σιγκαπούρης, το αεροσκάφος συνέχιζε την άνοδό του προς το υψόμετρο πτήσης, τα 34 περίπου χιλιάδες πόδια, ενώ είχαμε ήδη αφήσει πίσω μας τον Ισημερινό. Παλιά θυμάμαι το γεγονός αυτό θεωρείτο σημαντικό και οι πιλότοι το ανακοίνωναν: «Κυρίες και κύριοι, μόλις περάσαμε από το Βόρειο στο Νότιο Ημισφαίριο του πλανήτη μας… (ή το αντίστροφο)». Σήμερα δεν το σημειώνει κανείς.
Η πτήση περνά πάνω από νησιά της Ινδονησίας και το ανατολικό τμήμα του Ινδικού Ωκεανού. Τέσσερις ώρες μετά την απογείωση κάνουν την επιβλητική τους εμφάνιση οι ατελείωτες ακτές της Βορειοδυτικής Αυστραλίας. Πορτογάλοι και Ολλανδοί θαλασσοπόροι είχαν αγναντέψει από μακριά τις ακτές αυτές –χωρίς από ό,τι φαίνεται να τις πλησιάσουν– εκατοντάδες χρόνια πριν ο Άγγλος εξερευνητής κάπταιν Τζέιμς Κουκ πατήσει το πόδι του στο Μπότανι Μπέι του σημερινού Σίδνεϊ και διεκδικήσει τη Μεγάλη Γη του Νότου για το Βρετανικό Στέμμα.
Καθώς πετούσαμε πάνω από την Αυστραλία, διαπίστωσα ότι δεν ακολουθούσαμε τη συνηθισμένη πορεία. Η μικρή τηλεόραση που κάθε κάθισμα διαθέτει έδειχνε ότι η πορεία μας ήταν προς το νότο και όχι εγκάρσια προς το κέντρο της χώρας και στη συνέχεια προς το Σίδνεϊ. Θεώρησα ότι θα υπήρχε κάποιος λόγος και δεν άργησα να το διαπιστώσω. Κάπου χίλια χιλιόμετρα νοτιότερα συναντήσαμε ούριους άνεμους που η ταχύτητά τους πλησίαζε τα 200 χιλιόμετρα την ώρα – μια ταχύτητα που δεν θυμάμαι σε καμιά άλλη πτήση! Οι ούριοι, λοιπόν, άνεμοι αύξησαν τη συνηθισμένη ταχύτητα του αεροσκάφους από 980 χιλιόμετρα την ώρα σε περίπου 1180! Έτσι, παρ’ ότι η πορεία μας ήταν μια τεθλασμένη γραμμή φθάσαμε στο Σίδνεϊ μισή ώρα γρηγορότερα από ό,τι αν ακολουθούσαμε πορεία ευθείας. Δηλαδή, μισή ώρα γρηγορότερα και, φυσικά, με μεγάλη εξοικονόμηση καυσίμων για την εταιρία.
Το αεροσκάφος είχε αρχίσει την κάθοδο για την προσγείωσή μας στο Σίδνεϊ. Όταν κατεβήκαμε κάτω από τα σύννεφα, συνειδητοποιήσαμε ότι από τροπικό κλίμα της Σιγκαπούρης βρεθήκαμε, μέσα σε 8 ώρες, στο χειμώνα της νότιας Αυστραλίας. Το Σίδνεϊ μας υποδέχτηκε με συνεχείς αστραπές και δυνατή βροχή και με μια μουντή ατμόσφαιρα. Όταν περάσαμε από τον έλεγχο διαβατηρίων και βγήκαμε στο χώρο υποδοχής η ώρα ήταν ήδη 7 μμ.
Οι λόγοι που επισκέπτομαι το Σίδνεϊ κάθε χρόνο είναι πολλοί. Πρώτον, στην πανέμορφη αυτή πόλη έζησα για πάνω από 40 χρόνια. Το Σίδνεϊ μου έδωσε τις ευκαιρίες επαγγελματικής δημιουργίας. Εκεί γνώρισα επιτυχίες και αποτυχίες (όλα είναι στο «παιγνίδι» της ζωής). Εκεί γεύτηκα χαρές και λύπες. Εκεί δημιούργησα οικογένεια. Εκεί ζει ο γιος μου, η οικογένεια του αδελφού μου, αλλά και πάμπολλοι καλοί φίλοι και συνεργάτες! Δεν μπορείς, λοιπόν, εύκολα να ξεχάσεις ένα τόσο σημαντικό στη ζωή σου τόπο.
Πολλοί λένε ότι «είναι κατάρα να γνωρίζεις δύο πατρίδες». Διαφωνώ κάθετα με τη λαϊκή αυτή ρήση. Είναι υπέροχο να γνωρίζεις δύο πατρίδες αρκεί να σμιλεύεσαι από τα καλά της κάθε μιας και να απορρίπτεις τα αρνητικά τους. Η Ελλάδα μου δίδαξε πολλά, αλλά και η Αυστραλία το ίδιο. Στην πρώτη είδα το φως της ζωής και η δεύτερη μου πρόσφερε τις ευκαιρίες μιας καλύτερης ζωής.
Μετά από ένα τόσο μακρινό ταξίδι το πρώτο που θέλεις να κάνεις είναι να πας για ύπνο. Έλα όμως που οι συγγενείς και φίλοι είχαν ετοιμάσει υποδοχή. Πώς να τους χαλάσεις το χατίρι. Λες όχι σε ένα δείπνο με καλή παρέα και ένα τραπέζι γεμάτο θαλασσινά κάθε λογής; Όχι, βέβαια… Έτσι ο ύπνος μας πήρε αναβολή για μερικές ακόμα ώρες…
Μέχρι την επόμενη εβδομάδα να περνάτε καλά και να θυμάστε… Τα ταξίδια διανθίζουν τη ζωή που και αυτή, με τη σειρά της, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μεγάλο ταξίδι! Ζήστε το σήμερα. Το χθες έχει περάσει ανεπιστρεπτί και το αύριο είναι άγνωστο.
*Οποιοδήποτε σχόλιό σας μπορείτε να το στείλετε στο ΜΜΕ που φιλοξενεί το άρθρο ή στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση georgemessaris@gmail.com και εγώ θα το μεταβιβάσω. www.omegadocumentaries.com (Τελευταία παραγωγή: ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗ – ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ. Για να αποκτήσετε το DVD επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μας).