ΕΝΑΣ αναγνώστης, μου τηλεφώνησε την περασμένη Παρασκευή να μου πει, ότι είναι τακτικός αναγνώστης μου, να με συγχαρεί για τη στήλη –που είχε διαβάσει την προηγούμενη μέρα– και να με ρωτήσει, «ποιος είναι ο Κωστής Παπαγιώργης».
ΤΟΥ απάντησα, λοιπόν, ότι αν είναι (όπως λέει) τακτικός αναγνώστης μου, θα έπρεπε τουλάχιστον να είχε ακουστά τον Κωστή Παπαγιώργη, μιας και έχω αναφερθεί πολλές φορές σε αυτόν τα τελευταία 15 χρόνια.
ΣΤΗΝ προσπάθειά του να δικαιολογηθεί, μου είπε πολλά «αταίριαστα», για να καταλήξει ότι διαφωνεί με τον Παπαγιώργη και ότι ο ίδιος –όπως και η αφεντιά μου– παραμένει κομμουνιστής…
ΑΝΤΕ τώρα να εξηγήσεις στον άνθρωπο αυτό, ότι όχι μόνο δεν κατάλαβε τίποτα για τον Παπαγιώργη, αλλά ούτε και για μένα, παρά το γεγονός ότι είναι «τακτικός μου αναγνώστης».
ΚΑΙ επειδή από συζητήσεις με αναγνώστες, τηλεφωνήματα και επιστολές που στέλνουν, έχω καταλάβει ότι είναι αρκετοί αυτοί που άλλα διαβάζουν, άλλα καταλαβαίνουν και ό,τι γουστάρουν θυμούνται, αποφάσισα να γράψω (πάλι) δύο κουβέντες.
ΚΑΙ αυτό δεν το κάνω μόνο για να φρεσκάρω τη μνήμη τους, αλλά να απαντήσω, επ’ ευκαιρία και σε μια άλλη σχετική ερώτηση που συχνά μου κάνουν: «γιατί δεν γράφεις πια για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα;».
ΕΠΕΙΔΗ η ωρίμανση βασίζεται, κυρίως, στα σφάλματα της νιότης, εγώ άργησα να ωριμάσω και, ως εκ τούτου, να καταλάβω, ότι ο ιδεολογικός δρόμος που ακολουθούσα οδηγούσε σε αδιέξοδο.
ΛΙΓΟ η άγνοιά μου και από κοντά η πίστη μου στα… σοσιαλιστικά ιδανικά για μια πιο δίκαιη κοινωνία, παρέτειναν την εφηβεία της αφέλειάς μου, τουλάχιστον κατά μια δεκαετία.
ΣΤΟ διάστημα της διαδρομής, όταν έβλεπα άλλους «συντρόφους» να καταθέτουν τα όπλα και να αφήνουν τον «αγώνα» στη μέση, δεν αναρωτιόμουν ποτέ γιατί το κάνουν.
ΕΙΧΑ μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που πίστευε ότι μόνο οι εχθροί της εργατικής τάξης και οι προδότες εγκαταλείπουν τον αγώνα στη μέση…
ΕΤΣΙ, όταν στα δεκαέξι μου –που τα… ήξερα πια όλα– διαφώνησα με τον θείο μου τον Ζαχαρία, που έχε εξοριστεί και στη Μακρόνησο, για ένα «ιδεολογικό» ζήτημα, κατάλαβα ότι και ο θείος ήταν «προδότης»…
ΣΤΟ πιο πάνω συμπέρασμα δεν άργησα να καταλήξω, αφού όλοι όσοι διαφώνησαν και τότε και τώρα και στον αιώνα τον άπαντα με τη «γραμμή» του κόμματος και την καθαγιασμένη ιδεολογία, «προδότες» είναι.
ΑΠΟ τον απαράβατο αυτόν κανόνα, δεν ήταν δυνατόν να δραπετεύσει ούτε ο θείος, ας ήταν 35 χρόνια μεγαλύτερός μου και είχε κάνει για τα πιστεύω του και εξορία.
ΕΓΩ, ήμουν «κομμουνιστής» και δεν… μασούσα από τις δικαιολογίες όσων έψαχναν να βρουν «κατασκευασμένες» αιτίες για να εγκαταλείψουν τον «αγώνα» και το κόμμα.
ΣΤΟ να επιλέξω σε μια εποχή, που το μόνο που ήξερα να γράφω σωστά ήταν το όνομά μου, ότι είμαι «κουμουνιστής», οφείλεται κυρίως στη «μυθολογία» γύρω από τη δράση του πατέρα μου, τον οποίο και δεν γνώρισα ποτέ, μιας και όταν το 1948 που σκοτώθηκε, ήμουν λίγων μηνών.
ΑΥΤΟ που θέλω να πω είναι, ότι… γεννήθηκα «κομουνιστής», όπως γεννηθήκαμε όλοι χριστιανοί ορθόδοξοι…
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα με δυο ορθοδοξίες, επέλεξα την πρώτη και έτσι αντί να ανάβω κεράκια και να προσκυνώ στους αγίους της ελληνική ορθοδοξίας, προσευχόμουν στον Μαρξ, τον Λένιν…
ΕΠΡΕΠΕ να γίνω 30 χρόνων, για να καταλάβω, ότι όλες οι θρησκείες το ίδιο είναι και αυτή, μάλιστα, που είχα επιλέξει να ακολουθήσω, ενδεχομένως χειρότερη από τις άλλες.
ΣΤΟ να πάρω την απόφαση να εγκαταλείψω την ιδεολογία, τον «αγώνα» και το κόμμα εν μία νυκτί, συνέβαλαν περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο οι… σύντροφοί μου.
ΟΣΟ περισσότερους γνώριζα από κοντά τόσο περισσότερο κατέληγα στο συμπέρασμα ότι «κάποιο λάκκο έχει η φάβα» και ότι αυτά που πίστευα, διαφέρουν πολλές παρασάγγες από αυτά που βίωνα στο «συντροφικό» μαντρί.
ΟΤΑΝ, μάλιστα, άρχισα να μαθαίνω διαβάζοντας πράγματα που δεν ήξερα και να γνωρίζω υψηλόβαθμους αξιωματούχους του κόμματος, τόσο οι παρασάγγες αυξάνονταν, μέχρι που πήραν χαοτικές διαστάσεις.
ΤΟΤΕ κατάλαβα, επιτέλους, ότι η ώρα να την «κάνω» από το ιδεολογικό μαντρί της Αριστεράς, όχι μόνο είχε φτάσει, αλλά είχε και αργοπορήσει κατά μια δεκαετία.
ΕΚΤΟΤΕ, αναρωτήθηκα πολλές φορές, πώς ήταν δυνατόν να πιστεύω, κόντρα σε όλες τις ενδείξεις και τον περίγυρο, για 15 σχεδόν χρόνια, τόσα ψέματα και ανοησίες που χρειάζεται να γράψω ένα πολυσέλιδο βιβλίο για να τις απαριθμήσω.
ΠΟΣΟ ευκολόπιστος και αφελής μπορεί να ήμουν να μην μπορώ να δω μπροστά μου ορισμένα πράγματα που μιλούσαν από μόνα τους, ακόμα και στους χαζούς.
ΑΝ αυτό σημαίνει κάτι, είναι ότι η πίστη, σε συνδυασμό με την αφέλεια, υπερβαίνουν τη χαζομάρα.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά και παρά το γεγονός ότι αποσύρθηκα από την ενεργό δράση σχετικά νωρίς, από τις παιδικές ιδεολογικές μου αυταπάτες δεν απαλλάχθηκα εντελώς.
ΠΑΡΕΜΕΙΝΑ πάντα φιλικά προσκείμενος στην Αριστερά και σε οτιδήποτε θεωρούσα «προοδευτικό».
ΜΕΧΡΙ και υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ τάχθηκα στις εκλογές του 2015, για να καταλάβω λίγες μέρες αργότερα ότι διέπραξα ένα ακόμα λάθος.
ΜΕ το που τοποθέτησε ο Τσίπρας τον Πάνο Καμμένο υπουργό Άμυνας και άρχισε να συνεργάζεται στενά με το εθνοπατριωτικό κόμμα του νέου υπουργού, κατάλαβα ότι η Αριστερά δεν μπορεί, τελικά, να απαλλαγεί από την στραβομάρα της και την αφέλειά της.
ΤΑ υπόλοιπα είναι γνωστά. Παρά τους όρκους και τις υποσχέσεις τους, έκαναν και αυτοί ό,τι έκαναν και οι προηγούμενοι τους οποίους και πολεμούσαν.
Η ώρα να τα αφήσω όλα αυτά πίσω μου είχε πάλι σημάνει. Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που σταμάτησα να ασχολούμαι και να αναφέρομαι στις πολιτικές εξελίξεις.
ΚΑΤΑΛΑΒΑ πως ό,τι και να κάνεις, ό,τι και να γράψεις, το παιχνίδι είναι από χέρι χαμένο.
ΚΑΤΑΛΑΒΑ, επίσης, ότι ο καθένας έχει τους λόγους του, που ο κόσμος είναι έτσι όπως είναι.
ΑΥΤΑ τα λίγα βαρετά για σήμερα από εμένα και σας αφήνω να χαρείτε μία φωτογραφία από τις ομορφιές της πατρίδας.