Πόσο ενδιαφέρον κρύβουν κάποιες μικρές ιστορίες της καθημερινότητας; Πόσο σημαντικό και εξίσου ενδιαφέρον είναι να προσπαθεί κανείς να ενώσει τα κομμάτια ενός δύσκολου παζλ, που με την ολοκλήρωσή του θα γέμιζε ικανοποίηση, γνώσεις και συγκίνηση.
Η προσπάθεια αρκεί, ίσως θα έλεγε κάποιος ειδικά αν προσπαθούσε να ενώσει τα κομμάτια της ιστορίας ενός δικού του ανθρώπου, να μάθει άγνωστες πτυχές της ζωή του, τα χνάρια που ακολουθούσε, ενέργειες και γεγονότα που τον κράτησαν στη ζωή.
Το γεγονός που κατέγραψε εντελώς τυχαία η εφημερίδα «Έρευνα», ίσως θα έμοιαζε με παραμύθι. Ίσως αποτελούσε σενάριο μιας τηλεοπτικής σειράς, ίσως σε άλλους θύμιζε ένα μυθιστόρημα. Εντούτοις όμως. Η ιστορία είναι αληθινή και πραγματικά μας προκάλεσε ενδιαφέρον.
Ένα τηλεφώνημα στα γραφεία της «Έρευνας» αποτέλεσε το έναυσμα να συναντήσουμε σε μια γωνιά της πόλης των Τρικάλων τον Αυστραλό, Robert Peacheys.
Έναν ευγενικό μεσήλικα που άφησε πίσω του την πατρίδα του, πραγματοποιώντας ένα μεγάλο ταξίδι, για να επισκεφτεί την Ελλάδα και, συγκεκριμένα, την πόλη των Τρικάλων, την Καλαμπάκα, αλλά και περιοχές της Πελοποννήσου.
Ίσως ο λόγος για κάποιους θα φάνταζε κάτι το εξωπραγματικό, κάτι περιττό, για εκείνον όμως αποτελούσε όνειρο, ακούγοντας ιστορίες και περιπέτειες από συγγενικά του πρόσωπα.
Ο Robert Peacheys έφτασε στην Ελλάδα προκειμένου να γυρίσει το χρόνο πίσω, να αναζητήσει τα βήματα που ακολούθησε ο παππούς του Edward Peacheys την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, συμμετέχοντας στις Συμμαχικές Δυνάμεις και, ειδικότερα, στο 6ο Σύνταγμα Αυστραλών.
Έχοντας στις αποσκευές του ένα «σκονισμένο» ημερολόγιο που κρατούσε ο παππούς του, και μια σειρά χαρτών, άφησε πίσω του το γιο του, τη μικρή φάρμα που διατηρεί βόρεια της Μελβούρνης και ξεκίνησε το μακρινό ταξίδι στο χρόνο.
Να αποτυπώσει όλες εκείνες τις ιστορίες που άκουσε από τον παππού του, που τον εντυπωσίασαν για τον ηρωισμό και την δύναμη όλων εκείνων που συμμετείχαν στις πολεμικές συρράξεις. Τον εξέπληξαν από τον πατριωτισμό, την αγάπη και φιλοξενία των Ελλήνων.
Όλα αυτά που θα δει και θα καταγράψει στην Ελλάδα ο Robert Peacheys γύρω από την ιστορία του παππού του, θα τα μεταφέρει στις σελίδες ενός βιβλίου που θα γράψει σύντομα.
Εμείς θα προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε την ιστορία με την καλύτερη σαφήνεια και οποιαδήποτε παράλειψη ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι η συζήτηση έγινε σε πολύ σύντομο χρόνο και στην Αγγλική Γλώσσα, όπου και χρησιμοποιούνταν αρκετές φορές φράσεις που δύσκολα μπορούσαν να αποδοθούν στην Ελληνική.
ΒΗΜΑ–ΒΗΜΑ
Ο Edward Peacheys δυστυχώς για τους οικείους τους και για όσους των γνώρισαν, Έλληνες και ξένους, δεν βρίσκεται στη ζωή. Έφυγε σε ηλικία μόλις 63 χρόνων, το 1981, υποφέροντας από τα βάσανα που άφησε στο κορμί του ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ίσως θα είχε πεθάνει σε μικρότερη ηλικία, η αυτοθυσία όμως μιας Ελληνικής οικογένειας ήταν εκείνη που τον κράτησε ζωντανό, να ανταμώσει ξανά με την οικογένεια του που άφησε στην Αυστραλία.
Ο εγγονός του Robert Peacheys με πυξίδα το ημερολόγιο βρέθηκε στα Τρίκαλα και περπατά στα χνάρια του παππού του.
«Για μένα το εγχείρημα είναι συγκλονιστικό, καθώς προσπαθώ να ακολουθήσω τα βήματα του αγαπημένου μου παππού. Να συναντήσω ανθρώπους που τον γνώρισαν και τον βοήθησαν, ώστε να κρατηθεί ζωντανός», μας είπε ο Robert Peacheys.
Ο Robert Peacheys, όπως μας μετέφερε ο εγγονός του ήταν στρατιώτης του πεζικού στο 6ο Σύνταγμα Αυστραλών. Το Σύνταγμα στις 10 Απριλίου του 1941 αποβιβάζεται στο Βόλο, αφού το λιμάνι του Πειραιά είχε βομβαρδιστεί. Ο στρατός από το Βόλο λίγες μέρες αργότερα στις 14 Απριλίου φτάνει βόρεια της Καλαμπάκας, όπου συμμετέχει σε πολεμικές συρράξεις κατά των Δυνάμεων του Άξονα.
Η ομάδα άρχισε να υποχωρεί τακτικά μέχρι και την Καλαμάτα, όπου οι περισσότεροι στρατιώτες των Συμμαχικών Δυνάμεων επιβιβάστηκαν σε πλοία και αποχώρησαν από την Ελλάδα. Αρκετοί μεταξύ αυτών και ο Edward Peacheys δεν τα κατάφεραν με αποτέλεσμα να αιχμαλωτιστούν. Κάποιοι εξ αυτών μεταξύ και ο Edward απέδρασαν από τα στρατόπεδα αιχμαλώτων, καταφέρνοντας να περάσουν στην Ποταμιά Σπάρτης. Εκεί μια φιλόξενη ελληνική οικογένεια του Γιάννη Ρέτζη τους έκρυψε, ώστε να μην εντοπιστούν από τους κατακτητές.
Σε αυτό το σημείο ολοκληρώνεται το ημερολόγιο του Edward στις 11 Νοεμβρίου του 1941. Το ημερολόγιο το εγκατέλειψε ο στρατιώτης στο σπίτι της οικογένειας που τον έσωσε από το θάνατο.
Κατά την έξοδό του από την Ελλάδα ο Edward βρίσκεται την Ιταλία, όπου ενώνεται με τους Παρτιζάνους και λαμβάνει το βαθμό του λοχαγού.
Με την ολοκλήρωση του πολέμου ο Γιάννης Ρέτζης προσκλήθηκε από τον Edward στην Αυστραλία, όπου του αποδόθηκε το ημερολόγιο. Αυτή την οικογένεια θα επισκεφτεί στην παρούσα φάση και ο Robert. Σημειωτέον ότι οι δυο οικογένειες ανέπτυξαν θερμές σχέσεις.
Όλη αυτή τη διαδρομή πραγματοποιεί αυτές τις ημέρες ο Robert Peacheys. Μια διαδρομή ανάμικτη, όπου κυριαρχούν συναισθήματα χαρμολύπης. Χαράς γιατί ακολουθεί τα χνάρια του παππού του, φέρνει στο μυαλό τις ιστορίες που άκουσε, θυμάται. Λύπης γιατί ο παππούς του δεν βρίσκεται στην ζωή, ώστε να πραγματοποιούσαν από κοινού αυτό το ταξίδι στο χρόνο.