Στην ποιητική αυτή συλλογή του Τομ Πετσίνη, αναδύονται οι σχέσεις μεταξύ πατέρα και γιου. Ο τίτλος της συλλογής αυτή αφορά ένα παλιό εργαλείο του πατέρα του ποιητή που σκούριαζε στην αποθήκη. Παρ’ ότι τα μικρά ποιήματα της εν λόγω συλλογής αποτελούν φαινομενικά ανεξάρτητα κομμάτια μεταξύ τους, η όλη τους αξία έγκειται στο ότι διαβάζονται σαν μια αδιάσπαστη ενότητα, απεικονίζοντας ένα πορτραίτο μιας πολύπλοκης σχέσης – πατέρα και γιού – αρχίζοντας με την επιφάνεια και προχωρώντας ολοένα προς την ουσία και τον πυρήνα της όλης σχέσης. Από το πρώτο κιόλας ποίημα της συλλογής ο αναγνώστης περιβάλλεται από αίσθημα λύπης και απώλειας. Με διάχυτη τη ρυθμική μελαγχολία, ο Πετσίνης μας μεταφέρει σε ένα συγκινησιακό ταξίδι αντανακλώντας τις εμπειρίες του και στις δικές μας σχέσεις με τους γονείς μας. Στη συλλογή αυτή δίνεται ανάγλυφο το προφανές χάσμα μεταξύ του εμπόρου πατέρα και του συγγραφέα γιου, κάνοντας επιτακτική την ανάγκη για το δεύτερο να συνάψει αμέσως σχέσεις και να μνημονεύσει την κληρονομιά του πατέρα του.

Σε όλη αυτή τη δυναμική ποιητική συλλογή, αλλά και όπως σε άλλα έργα του ποιητή και συγγραφέα Τομ Πετσίνη,  αναδύονται οι αναφορές και παραπομπές – αισθηματικής ή άλλης υφής – τόσο στη θρησκεία όσο και τους Βαλκανικούς πολέμους. Έτσι λοιπόν, όσο περισσότερο εισέρχεται κανείς στο ζουμί της συλλογής τόσο περισσότερο συνειδητοποιεί την πολλά σημαίνουσα και πολυκύμαντη αξία των εργαλείων αυτών ως στοιχείων μιας πολυκαιρισμένης αλλά ακόμα πολύ βαριάς παράδοσης, μεταφορικά εργαλεία λέξεων και φράσεων που ακόμα δεν έχουν ειπωθεί ακόμα μεταξύ πατέρα και γιού. Τα εργαλεία για τα οποία μας μιλά ο Πετσίνης στη συλλογή αυτή, όπως το πέταλο του αλόγου που ο ίδιος χρησιμοποιεί ως εργαλείο για το γραφείο του, αποτελούν συνεχείς αναθυμήσεις αλλά και προειδοποιήσεις για ένα βαρύ παρελθόν που συνεχίζει μέσα από ένα αισθηματικό παρόν και ίσως ένα εξίσου αισθηματικό μέλλον.

Μια συλλογή που συνιστάται για μελέτη όχι μόνο από τους λάτρεις της ποίησης αλλά και από αναγνώστες που αναζητούν θέματα σχετικά με τη μετανάστευση και τα παιδιά των μεταναστών.

Το εξώφυλλο ανήκει στο γνωστό Ελληνοαυστραλό ζωγράφο Τζιμ Παυλίδη.

Ο Πετσίνης, ο οποίος εκτός από ποίηση, έχει γράψει νουβέλα και θεατρικό, γεννήθηκε στη Μακεδονία το 1953 και μετανάστευσε στην Αυστραλία με την οικογένειά του ενώ ήταν 6 χρόνων. Πήρε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Μελβούρνης και εργάστηκε στο πολιτειακό Υπουργείο Παιδείας της Βικτώριας. Εργάστηκε, επίσης, ως λέκτορας Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Victoria αλλά και Δημιουργική Γραφή στο Πανεπιστήμιο Monash University. Τώρα διδάσκει Μαθηματικά στο Victoria University of Technology της Μελβούρνης.

Έχει δημοσιεύσει έξι ποιητικές συλλογές συμπεριλαμβανομένων των Naming the Number; Four Quarters (συλλογή που αναφέρεται στους κανονισμούς του αυστραλιανού φούτμπολ με την οποία απέσπασε το Ποιητικό Βραβείο Michel Wesley Wright), και, φυσικά, τη συλλογή που παρουσιάζεται εδώ My Father’s Tools (Arcadia, 2009). Η νουβέλα του The French Mathematician κυκλοφόρησε το 1997, ενώ δημοσίευσε και μια συλλογή σύντομων ιστοριών με τίτλο The Death of Pan. Το θεατρικό του έργο με τίτλο The Drought, απέσπασε το Βραβείο Wal Cherry (το 1993) για το καλύτερο σενάριο της χρονιάς, κυκλοφόρησε το 1994 και ανεβάστηκε από το La Mama. Επιπλέον, έχει μεταφράσει από τα ελληνικά στα αγγλικά έργα όπως τα Ohrid: Cultural-Historical and Natural Region in the Catalogue of World’s Heritage (1987) και  Industrial Voices: Writing from the 1991 Greek Speakers’ Workshops (1991).