Πρώτο μέλημα των επαναστατών του 1821 ήταν η απελευθέρωση από τους καταπιεστικούς ζυγούς και, ιδίως, από τον τουρκικό. Ταυτόχρονα, όμως, στη συνείδησή τους υπήρχε ο στόχος να ιδρύσουν και να δημιουργήσουν ένα ελεύθερο ελληνικό κράτος, όπως αυτά της Ευρώπης.
Όλοι οι λόγιοι επαναστάτες και οι απλοί αγωνιστές του 1821 είχαν μέσα τους ένα όραμα, σύμφωνα με το οποίο, εκτός από το κράτος που θα ίδρυαν, να ζωντανέψουν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, μιας και όλοι τους επανέφεραν το αρχαίο όνομα Ελλάς και αυτοί ως Έλληνες θα επιδίωκαν να αναβιώσουν το αρχαίο πνευματικό μεγαλείο του ελληνισμού.
Ο ΣΤΟΧΟΣ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ, ΑΛΛΑ…
Όντως, ο πρωταρχικός στόχος -η ίδρυση του κράτους- επιτεύχθηκε, με σημαντική βοήθεια από την Ευρώπη –και συν το χρόνω διευρύνθηκε με τη μεγέθυνσή του και, πράγματι, σήμερα φέρει το όνομα Ελλάς. Όμως, οι κάτοικοί του Έλληνες είχαν ζήσει για πάρα πολλούς αιώνες κάτω από τη ρωμαϊκή κατοχή, περισσότερο κάτω από τη λεγόμενη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, και άλλα πεντακόσια χρόνια κάτω από την Τουρκοκρατία. Οι δύο τελευταίες, μάλιστα, αριθμούν 1.500 χρόνια ανατολίτικης επιρροής και, δυστυχώς, χωρίς ελεύθερο ελληνικό πολιτισμό και, περισσότερο, χωρίς ελληνική σκέψη και καταπιεσμένοι. Ακόμη το όνομά τους άλλαξαν και έγιναν βίαια ρωμιοί. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι Έλληνες προσαρμόστηκαν στις ανατολίτικες επιρροές και, συνήθως, μακριά από την ελευθερία του ελληνικού πνεύματος.
Ως εκ τούτου, το Βυζάντιο δεν γίνεται φορέας ενός νέου ελληνικού πολιτισμού, αλλά και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν δεν προωθούν την πνευματική άνοδο ούτε παρατηρείται κάποια νέα καλλιεργημένη δημιουργικότητα. Οι κάτοικοι της αυτοκρατορίας υποχρεώνονται να υπακούουν τυφλά στους αρχηγούς της. Δεν παρουσιάζεται καμία νέα πνευματική γονιμότητα και οι απαγορευτικές διατάξεις κλείνουν τον ελληνικό ορίζοντα. Οι Έλληνες υποχρεώθηκαν να ακολουθήσουν μία νέα δουλική και ασιατική νοοτροπία σκέψης, αυτής της ορθοδοξίας (με μικρό όμικρον) και ό,τι λένε οι καταπιεστές είναι το ορθό. Λείπει ο ελληνικός διάλογος ο οποίος είναι η απαραίτητη βαθμίδα για να ανέλθει κάποιος σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα ανθρώπινης καλλιέργειας.
«Η ΑΝΑΠΛΑΣΗ» ΝΕΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
Οι βυζαντινοί «ανέπλασαν» την ορθοδοξία και έγιναν όλοι τους ορθόδοξοι. Τι σημαίνει λοιπόν ορθοδοξία; Ό,τι έλεγαν οι αρχηγοί τους ήταν το μόνο ορθό. Ορθόδοξος (επαναλαμβάνω με μικρό όμικρον) είναι αυτός που λέει ότι έχει ορθή δόξα.
Δόξα σημαίνει γνώμη, άποψη, από το αρχαίο μας ρήμα δοκώ και από εδώ έγινε και η λέξη δόγμα = έχω την πεποίθηση, νομίζω και αγγλιστί dogma. Έτσι ορθόδοξος είναι αυτός που ό,τι λέει είναι ορθό, σωστό. Μπορεί, όμως, να υπάρχουν τέτοια άνθρωποι στον κόσμο; Ασφαλώς, όχι! Όλοι τους παίρνουν στο γιούχα.
Ακούσατε κανένα άνθρωπο ορθόδοξο ο οποίος πήγε στα Ηνωμένα Έθνη και ό,τι τους είπε -επειδή ήταν όλα ορθό- όλοι τα άκουσαν και τα εφάρμοσαν; Σε μία συνάντηση καθηγητών εσύ, ως ορθόδοξος καθηγητής, βγαίνεις μπροστά και λες την ορθή σου γνώμη, αλλά ποιος θα σε ακούσει; Η ορθοδοξία δεν μπορεί να σταθεί όρθια ούτε γλωσσικά, ούτε νοηματικά. Ποιος έχει το μονοπώλιο στη σωστή γνώμη ή άποψη; Όλες οι γνώμες πρέπει να περάσουν από το κόσκινο του διαλόγου και μετά μπορούν να θεωρηθούν ορθές και αυτό μέσα σε μια πλειοψηφική δημοκρατία.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΟΙΩΣΗ
Το ελεύθερο ελληνικό πνεύμα -στην εν λόγω ιστορική εποχή- είχε υποστεί βαθμιαία διάβρωση. Εξάλλου, για το λόγο τούτο δεν ονομάζονταν Έλληνες για 1.500 χρόνια και ήταν ρωμιοί, κατακτημένοι και σκλάβοι. Κανένας άλλος λαός στον κόσμο δεν υιοθέτησε το όνομα του κατακτητή του. Ήμασταν, όμως, τότε σκλάβοι και δούλοι. Σήμερα, χάρη στην επανάσταση του 1821 είμαστε ελεύθεροι Έλληνες.
Όμως, το νέο κράτος που δημιουργήσαμε το 1821, αν και λέγεται ελληνικό, δεν κατόρθωσε να ζωντανέψει την παλαιά αίγλη του ελληνισμού, ο οποίος έδωσε στον κόσμο μας σήμερα ό,τι ονομάζουμε πολιτισμό. Δυστυχώς, παραμείναμε σκλάβοι στις ιδέες της ορθοδοξίας, που ό,τι λέμε εμείς είναι σωστό. Δεν παραδεχόμαστε τη γνώμη του άλλου και δεν μάθαμε να συζητάμε -μαζί- και να λέμε τη σκάφη-σκάφη και τα σύκα-σύκα -που λέει το τραγούδι- για να βρούμε την καλύτερη ιδέα και γνώμη και συλλογικά να τη θέσουμε σε εφαρμογή. Γίναμε ρωσόφιλοι, αγγλόφιλοι και γαλλόφιλοι και αποκηρύξαμε την ιδέα να είμαστε ελληνόφιλοι!
ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑ!
Το κόκκινο και αφράτο μήλο που μάς χάρισε το 1821 -μόλις πέντε χρόνια αργότερα το 1826- όταν το ανοίξαμε είχε μέσα το σκουλήκι της ισχυρογνωμοσύνης μας -δηλ. της ορθοδοξίας- (ό,τι λέω εγώ είναι το σωστό), αλλά αυτή τη φορά το σκουλήκι αυτό έχει την καινούργια μας κατάρα με τη «νέα μας» λέξη που δημιουργήσαμε: Μισαλλοδοξία (=μισώ τη γνώμη του άλλου). Λεξικό Μπαμπινιώτη – συνημμένο αντίγραφο.
Λέτε οι αρχαίοι να μην μπορούσαν να «κατασκευάσουν» αυτή τη λέξη; Δεν την έκαναν, γιατί δεν τους χρειαζόταν. Ο ελληνισμός στηρίζεται στο Διάλογο, που ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της Εκκλησίας του Δήμου με το περιεκτικότατο: «Τις αγορεύειν βούλεται;» (Ποιος θέλει να μιλήσει;) Μόνο με το σωστό διάλογο και τη λογική ανεβάζεις τον πνευματικό σου κόσμο και έτσι μόνο έλαμψε ο Ελληνισμός.
Οι φιλόσοφοί μας που έκτισαν πελώρια πνευματικά οικοδομήματα, ποτέ δεν είπαν ότι ήταν ορθόδοξοι. Έκαναν το παν να κτίσουν γέφυρες και οικοδομήματα πνεύματος και οι έξυπνοι λαοί της σήμερον ανεβαίνουν πάνω σε αυτά και δημιουργούν παγκόσμιο πολιτισμό. Ως «Νεοέλληνες» ούτε καν τα είδαμε όλα αυτά, γιατί όντως είμαστε αγράμματοι με τη μισαλλοδοξία μας. Ο υπόλοιπος κόσμος πάτησε σταθερά και ανέβηκε θριαμβευτής πάνω σε όλα αυτά τα Ελληνικά ιδανικά και έκτισε το σύγχρονο πολιτισμό του.
Εμείς τι κάνουμε; Τι μέλλον μπορεί να έχει η ορθοδοξία και η μισαλλοδοξία μας
– μισαλλοδοξία (η) (χωρ. πληθ.) το να μισεί κανείς όποιον έχει διαφορετικές ιδέες από τον ίδιο.
– μισαλλόδοξος, -η, -ο 1-αυτός που μισεί όσους πιστεύουν σε διαφορετικές από αυτόν (πολιτικές, ηθικές κ.λπ.) ιδέες. 2. (γενικότ.) αυτός που χαρακτηρίζεται από έλλειψη ανοχής σε ό,τι διαφέρει από ό,τι παραδέχεται ο ίδιος ή από το κοινώς παραδεκτό: – πολιτική/σκέψη ΑΝΤ. Ανεκτικός, διαλλακτικός, ελαστικός, ανοιχτός.
[ΕΤΥΜ<μισ. (<μισώ) + αλλόδοξος (βλ. λ.). Η λ. μαρτυρείται από το 1826 στον Αδ. Κοραή).
Λεξικό Γ. Μπαμπινιώτη, Αθήνα 1998, σ.1115
