ΠΡΙΝ σας καλημερίσω, οφείλω να σας εξηγήσω ότι σήμερα δεν αισθάνομαι καλά.
ΓΙΑ κάποιο (άγνωστο) λόγο, χθες τη νύχτα, ταράχθηκε ο ψυχισμός μου και ξύπνησα με μια αγαπησιάρικη διάθεση.
ΣΠΑΝΙΑ μου συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά όταν μου συμβαίνει, δεν μπορώ να γράψω κακή κουβέντα για κανέναν.
ΩΣ εκ τούτου, αναγκάζομαι εκ των πραγμάτων να προβώ στη συγκεκριμένη διευκρίνιση, για να μην ανησυχήσουν οι εθισμένοι (στην… κριτική που ασκώ) αναγνώστες της στήλης.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΩ, επίσης, τους συμβούλους της Κοινότητας Μελβούρνης, να επωφεληθούν της ευκαιρίας και να απολαύσουν ήρεμα τον καφέ τους.
ΘΑ ξεκινήσω πάλι σήμερα από το «Νέο Κόσμο» και, συγκεκριμένα, από την προχθεσινή έκδοση που ήταν μια από τις καλύτερες των τελευταίων εβδομάδων.
ΚΑΙ για να καταλάβετε τι εννοώ δεν έχετε παρά να συγκρίνετε τον «Ν.Κ» με τις υπόλοιπες εφημερίδες που κυκλοφορούν στην παροικία μας.
Η προχθεσινή έκδοση είχε πέντε-έξι άρθρα και ρεπορτάζ, όπως για τη γλώσσα μας, την «κακοποίηση των ηλικιωμένων μας», την πρωτοβουλία της Κοινότητας (και της εφημερίδας μας) για να ανοίξει η μετανάστευση για τους εν Ελλάδι συμπατριώτες μας, το νέο «εκκλησιαστικό πόλεμο», καθώς και δύο άρθρα από νεαρές συναδέλφους και άλλα, που αξίζει τον κόπο να διαβάσετε πιο προσεκτικά.
ΜΕΧΡΙ και η σελίδα της αλληλογραφίας ήταν αναβαθμισμένη αυτή την εβδομάδα. Πριν μπω στο κυρίως θέμα, θα αναφερθώ σε δύο από αυτές που ξεχώρισα ανάμεσα στις άλλες.
ΑΡΧΙΖΩ με την επιστολή της Βούλας Λούστα, που αναφέρεται στο θέμα της ονομασίας της αίθουσας πολλαπλών χρήσεων, επισημαίνοντας τη μη αναγνώριση της (μεγάλης) προσφοράς του πρώην προέδρου Γεωργίου Φουντά, στο Κολλέγιο της Κοινότητας.
ΕΓΩ ό,τι ήταν να πω για το θέμα το είπα και ουδέν έχω να προσθέσω, πέρα μιας σχετικής λεπτομέρειας, που έπεσε στην αντίληψή μου αργότερα.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΗΚΑ ότι ο Φουντάς, πιστεύοντας ότι θα του ζητηθεί να πει δυο κουβέντες στα εγκαίνια (μετά από τα όσα τράβηξε για την επιταγή και το σχολείο) είχε προετοιμαστεί κατάλληλα σημειώνοντας σε ένα χαρτί τα ουσιώδη στα οποία ήθελε να αναφερθεί.
ΤΕΛΙΚΑ, δεν του ζητήθηκε να μιλήσει, από τους σημερινούς διοικούντες και το χαρτάκι με τις σημειώσεις του έμεινε στην τσέπη. Κρίμα…
ΚΑΙ λέω κρίμα, γιατί ήταν ο μόνος απ’ όσους μίλησαν, που γνώριζε σε βάθος την ιστορία (και πορεία) του Κολεγίου, προσφέροντας παράλληλα (διαχρονικά) τα μέγιστα για να φτάσει εδώ που είναι. Πάμε πιο κάτω.
ΠΟΛΥ πιο συγκροτημένη (και συγκεκριμένη) ήταν η δεύτερη επιστολή του Γιάννη Πανούτσου κατά του Κώστα Βίτκου, παρά το γεγονός ότι η απάντηση Βίτκου (στην πρώτη επιστολή) ήταν εντελώς άνευρη και ελαφρώς… ξενέρωτη.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ την απάντηση του Βίτκου, πίστεψα ότι ο Πανούτσος δεν είχε (κανένα) λόγο να επανέλθει.
ΕΠΕΣΑ, όμως, έξω. Όχι μόνο επανήλθε, αλλά επανάλαβε για δεύτερη φορά το λόγο γιατί αποκάλεσε «φασίστα» τον Κώστα Βίτκο, στην πρώτη του επιστολή.
ΠΙΣΤΕΥΩ ότι μετά και τη δεύτερη (βαριά) πρόκληση, ο Βίτκος θα «σηκώσει το γάντι», και θα έχουμε ανοιχτή σύγκρουση μεταξύ χριστιανισμού και Δωδεκάθεου! Για άντε να δούμε, γιατί κινδυνεύουμε να αποκοιμηθούμε.
ΚΑΙ συνεχίζω με ένα e-mail που μας έστειλε η αναγνώστριά μας Στέλλα Λάμπρου; «Τι θησαυρούς κρύβουν τα αρχαία κείμενα!», γράφει και συνεχίζει ακάθεκτη: «Φίλοι μου, αν είναι δυνατόν, εδώ μιλάμε για προ Χριστού! Τελικά, οι Έλληνες δεν άλλαξαν σε τίποτα από τον 4ο π.χ. αιώνα. … λένε οι ξένοι ότι δεν μοιάζουμε σε τίποτα με τους προγόνους μας, χα χα χα και ξανά χα!».
ΚΑΙ να το κείμενο με τίτλο «Η παρακμή του Δήμου», που αποδεικνύει του λόγου το αληθές: «Οι ελληνικές πόλεις νοσούν. Οι πολιτευόμενοι και διαχειριστές των κοινών δωροδοκούνται και εξαγοράζονται.
ΚΑΙ όσο για τη μεγάλη μάζα των πόλεων, είτε δεν αντιλαμβάνονται τα όσα διαπράττουν οι κυβερνώντες, είτε τα αντιλαμβάνονται και δεν αντιδρούν, βυθισμένοι όπως είναι στη ραστώνη και την άνεση της καθημερινότητας.
ΑΠΟ τούτη την αρρώστια έχουν προσβληθεί παντού οι πάντες –απλώς ο καθένας τρέφει την ψευδαίσθηση ότι η συμφορά δεν θα χτυπήσει τη δική του πόρτα, αλλά θα διασφαλίσει τα δικά του συμφέροντα εκμεταλλευόμενος τους κινδύνους των άλλων.
Με αποτέλεσμα οι λαοί να χάνουν την ελευθερία τους λόγω υπερβολικής και αντίθετης προς τις επιταγές των καιρών ραθυμίας, ενώ οι προεστοί, που πίστευαν ότι ξεπουλούν τα πάντα, εκτός από τους εαυτούς τους, αντιλαμβάνονται τώρα ότι το πρώτο πράγμα που εκχώρησαν ήταν ο εαυτός τους». Δημοσθένης –κατά Αθηναίων– 4ος αιώνας π.Χ.».
ΤΟ πιο πάνω e-mail της Στέλλας και τα όσα έγραψε προχθές στο «Ν.Κ» ο Θωμάς Ηλιόπουλος (στο «Σκεπτόγραμμα»), ότι δηλαδή παρόμοια οικονομική κρίση είχε ζήσει ο ελληνισμός τον 6ο π.χ. αιώνα με υποχρεώνουν να επανέλθω στο θέμα.
ΓΙΑ το τι «λουλούδια» ήταν (και) οι αρχαίοι Έλληνες έχω ξαναγράψει στην στήλη, συγκεντρώνοντας κατά καιρούς τα πυρά των αρχαιόπληκτων προγονολατριών και όλων των ορκισμένων ελληναράδων.
ΕΧΟΝΤΑΣ, λοιπόν, εμβαθύνει στο συλλογικό φαντασιακό της φυλής μας, που άρχισε να διαμορφώνεται πριν καν γράψει ο Όμηρος τα επικά του έργα, λέω να ασχοληθώ για λίγο με την οικονομική κρίση, που διέρχεται η πατρίδα μας και να κάνω μια-δυο «προτάσεις» για να ξεπεραστεί.
ΑΡΧΙΖΟΥΜΕ με την εύκολη διαπίστωση που θέλει τον λύκο να αλλάζει μόνο την τρίχα του και όχι το μυαλό του.
ΤΟ ίδιο ισχύει και με τον ελληνικό λαό, που καμιά κρίση δεν μπορεί να τον κάνει να αλλάξει την (ελληνικότατη) κουλτούρα του.
ΜΕ λίγες κουβέντες, όσο και αν προσπαθήσουμε, όσο και αν μας πιέσουν οι δανειστές και τραπεζίτες εταίροι μας, δεν μπορούμε (και να θέλουμε) να αλλάξουμε.
ΣΑΣ ερωτώ: μπορεί κανείς από εσάς να φανταστεί τους Έλληνες να ανταγωνίζονται στην εργατικότητα, την ανταγωνιστικότητα και οικονομική «συνέπεια», τους Γερμανούς και τους Σουηδούς;
ΟΧΙ, βέβαια. Σε καμιά περίπτωση ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να προσαρμοστεί στην «αρχή των χωρών του Βορρά» και να αντιμετωπίσει την εργασία ως θεόσταλτη υποχρέωσή του.
ΟΙ δικοί μας θεοί από αρχαιοτάτων χρόνων τεμπελιάζοντας, αλητεύοντας και γκομενίζοντας ζούσαν. Κανείς ποτέ δεν δούλεψε.
ΑΚΟΜΑ και την εποχή κατά την οποία μεγαλούργησε η Αθηναϊκή Δημοκρατία, κανείς Αθηναίος που σεβόταν τους θεούς και τον εαυτό του δεν δούλευε. Γι’ αυτό είχαν τους δούλους και στο λεξιλόγιό τους η λέξη δουλειά προερχόταν από τη λέξη δουλεία.
ΣΥΝΕΠΩΣ, για εμάς ή έννοια της δουλειάς είναι αρνητικά φορτισμένη. Όπως έχω ξαναγράψει, αν είσαι Γερμανός είναι απείρως ευκολότερο να δουλεύεις και, μάλιστα, σκληρά, αφού ουσιαστικά δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις.
ΑΝΤΕ τώρα να είσαι Έλληνας, να ζεις κάτω από έναν φωτεινό ήλιο, εκπληκτικές παραλίες και νησάκια, νοστιμότατους ουζομεζέδες, πλατείες και πεζόδρομους γεμάτα αναπαυτικούς καναπέδες και να σου κάνει διάθεση να πας για δουλειά.
ΚΑΙ ας πούμε ότι έσφιξες την καρδιά και τα δόντια σου και πήγες. Άντε να βρεις διάθεση (και λόγους) να είσαι παραγωγικός και ανταγωνιστικός, αφού ξέρεις ότι και με λιγότερα θα τη βολέψεις;
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ θα μπορούσαμε να πούμε ότι επειδή και να θέλουμε δεν μπορούμε να μοιάσουμε στους βορειοευρωπαίους, αφού κανένας λαός δεν μπορεί να αλλάξει το DNA του, θα πρέπει να βρούμε έναν άλλο τρόπο να επιβιώσουμε μέσα στο «σύγχρονο» κόσμο.
ΚΑΙ αυτό που πρέπει να κάμουμε είναι να εκσυγχρονίσουμε και να πουλήσουμε (σε νέα συσκευασία) αυτό που κάνουμε τόσους αιώνες τώρα.
ΝΑ απευθυνθούμε, δηλαδή, στους καλύτερους και πιο αναγνωρισμένους αμερικάνικους και ευρωπαϊκούς οίκους μάρκετινγκ και να τους πούμε να μας ετοιμάσουν ένα διαφημιστικό «πακέτο», που να απευθύνεται σε ολόκληρο τον πλανήτη και, κυρίως, στις πλούσιες δυτικές χώρες.
ΟΙ εντολές που θα τους δώσουμε για να φτιάξουν τα διαφημιστικά «σποτάκια» θα πρέπει να είναι ξεκάθαρες και να μην αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες.
ΘΑ λέμε στους ενδιαφερόμενους ότι αν θέλουν να ζήσουν πραγματικές ανθρώπινες εμπειρίες και να περάσουν 20 μέρες ή ένα μήνα, σε μια χώρα που η ζωή των ανθρώπων δεν έχει αλλάξει για 2.700 χρόνια να επισκεφτούν την Ελλάδα.
ΜΙΑ Ελλάδα στην οποία θα μπορούν να πίνουν, να φωνάζουν, να βρίζουν (να κατουρούν) και να καπνίζουν όπου θέλουν ελεύθερα, να οδηγούν χωρίς κράνη και ζώνες ασφαλείας και να τρέχουν όσο γουστάρουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
ΚΑΙ Καλάσνικοφ θα μπορούν να φέρουν μαζί τους και να κάνουν (χωρίς να κινδυνέψουν σοβαρά) καμιά τράπεζα για να βρουν και κάτι πιο βιτσιόζο να ασχοληθούν όταν δεν θα πηγαίνουν για μπάνιο.
ΜΕ άλλα λόγια, θα τους καλούμε να επισκεφτούν την πιο ελεύθερη χώρα του κόσμου που ουδεμία σχέση έχει με τον πολιτικό ορθολογισμό και τις δυτικές (μοντέρνες) υστερίες, που έτσι και στραβοκοιτάξεις κάποιον ή κάποια κινδυνεύεις να πας μέσα για σεξουαλική παρενόχληση.
ΑΝ, στο μεταξύ, καταφέρουμε και ξεφορτωθούμε εντελώς τους μπάτσους και οτιδήποτε άλλο θυμίζει τάξη ή οργανωμένο κράτος, ακόμα καλύτερα.
ΝΑ κάνουμε μια χώρα-πρότυπο του εντελώς χύμα που ο κάθε πολίτης θα καταφέρνει να ζει αυτοσχεδιάζοντας χωρίς να ακολουθεί κανέναν νόμο ή κανόνα.
ΠΕΣΤΕ μου, σας παρακαλώ, ποιος δεν θα ήθελε να επισκεφτεί μια τέτοια χώρα και να δει πώς πραγματικά ζούσαν οι άνθρωποι πριν καταληφθεί ο πλανήτης από το νόμο την τάξη και την Εφορία…
ΕΠΕΙΔΗ ακόμα επεξεργάζομαι τις οικονομικές «λεπτομέρειες» του πιο πάνω σχεδίου, θα επανέλθω μια άλλη φορά στο θέμα.
ΑΥΤΑ για σήμερα να είστε όλοι καλά και τα λέμε από βδομάδα. Γεια χαρά.
