Η εθνική κυβέρνηση αυτοσχεδιάζει, η αξιωματική αντιπολίτευση γίνεται καθημερινά πιο στείρα και η χώρα πορεύεται με τη δυναμική που της εξασφαλίζει η εκμετάλλευση του πλούτου, που ξεθάβεται σε μεγάλες ποσότητες στην Κουηνσλάνδη και τη Δυτική Αυστραλία. Η πρωθυπουργός Τζούλια Γκίλαρντ, και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Τόνι Άμποτ, αποδοκιμάζονται από την πλειοψηφία των πολιτών και ο πανικόβλητος λαός αμύνεται σφίγγοντας τα χέρια του.
Αυτή είναι η εικόνα της Αυστραλίας του 2011, που αποτυπώνεται έντονα στις δημοσκοπήσεις. Μία εικόνα, που ενισχύει τους φόβους για τελμάτωση της εθνικής οικονομίας, αν σταθμισμένοι και αστάθμητοι παράγοντες ανακόψουν την αναπτυξιακή πορεία της.
Οι δημοσκοπήσεις της Age/Nielsen και Newspoll –ανάλυση των δημοσκοπήσεων δημοσιεύεται δίπλα – δείχνουν, ότι οι κορυφαίοι πολιτικοί ταγοί της χώρας είναι «ανεπιθύμητοι». Δεν χαίρουν της εκτίμησης και του σεβασμού της πλειοψηφίας του αυστραλιανού λαού.
Η πλειοψηφία του λαού αναζητά τον Κέβιν Ραντ, που ανέτρεψαν τον περασμένο Ιούλιο οι παραταξιακοί Σίσυφοι του Εργατικού Κόμματος –και τον Μάλκολμ Τέρνμπουλ, που ανέτρεψαν οι υπηρέτες των οργανωμένων συμφερόντων το Δεκέμβριο του 2009, επειδή ασκούσε υπεύθυνη αντιπολίτευση– η υπευθυνότητα δεν εκτιμάται από τα οργανωμένα συμφέροντα εάν δεν τα υπηρετεί.
Η δεξιά του Εργατικού Κόμματος μας επέβαλε, τον παρελθόντα Ιούνιο, την κ. Γκίλαρντ, όχι ως ικανότερη από τον Κέβιν Ραντ, αλλά ως πρόθυμη να «ζεσταίνει» την πρωθυπουργική καρέκλα μέχρι την ημέρα που κάποιος «εκλεκτός» της δεξιάς θα της ανταποδώσει «την καλοσύνη» που επέδειξε στον Κέβιν Ραντ.
Ομοίως, η ακροδεξιά παράταξη του Λίμπεραλ Πάρτι ανέτρεψε τον Μάλκολμ Τέρνμπουλ παραμονή των Χριστουγέννων του 2009 και παρέδωσε την ηγεσία του κόμματος και, κατ’ επέκταση του Συνασπισμού των συντηρητικών κομμάτων, στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη της αυστραλιανής πολιτικής Τόνι Άμποτ.
Εν ολίγοις, η πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι εκλεγμένοι από τα μέλη των κομμάτων τους, μήτε από τον αυστραλιανό λαό –οι εθνικές εκλογές της 21ης Αυγούστου δεν έβγαλαν νικητή. Είναι «δοτοί» και οι δύο. Είναι μαριονέτες.
«Δοτοί», λοιπόν, με ημερομηνία λήξης, διαχειρίζονται την τύχη της Αυστραλίας και του αυστραλιανού λαού. Και λέω με ημερομηνία λήξης, διότι η θητεία τους στην πρωθυπουργία και την αρχηγία της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι προκαθορισμένη από τις δυνάμεις που τους ανέδειξαν.
Γι’ αυτό αυτοσχεδιάζει η πρωθυπουργός και ακροβατεί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι εκλεγμένοι ηγέτες νοιώθουν υποχρέωση προς τους ανθρώπους που τους τίμησαν με την ψήφο τους και προσπαθούν να φανούν αντάξιοι της τιμής που τους επιδαψίλευσαν οι ψηφοφόροι. Οι «δοτοί» φροντίζουν να ικανοποιούν τα δεκανίκια τους, τούς παράγοντες που τους τοποθέτησαν σε αρχηγικές θέσεις και «στα κομμάτια ο λαός».
Θυμίζω, ότι «βασική αιτία» της ανατροπής του Κέβιν Ραντ ήταν η αλλοτρίωση των μελών της κοινοβουλευτικής ομάδας. Οι σχεδιαστές του πραξικοπήματος κατά του πρώην πρωθυπουργού κατήγγελλαν, ότι βασικές αποφάσεις για το μέλλον της χώρας λαμβάνονταν από «το υπουργικό συμβούλιο της κουζίνας –kitchen cabinet– που είχε συγκροτήσει ο κ. Ραντ. Τα άλλα μέλη της κυβέρνησης ενημερώνονταν για τα σχέδια και τις αποφάσεις της από τα μέσα ενημέρωσης.
Την ίδια τακτική ακολουθεί και η πρωθυπουργός. Αν είχε ενημερώσει τα μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας της για την επιβολή του φόρου ρύπανσης –carbon tax– θα είχε βρεθεί ένας βουλευτής ή ένας γερουσιαστής με στοιχειώδη –έστω– νοημοσύνη να υποβάλει κάποιες ερωτήσεις για τη «μεγάλη μεταρρύθμιση», πριν δημοσιοποιηθεί τηλεγραφικά και στρέψει το λαό εναντίον της κυβέρνησης. Είπαμε, η «δοτή» πρωθυπουργός μας οφείλει υποχρέωση στους υποστηρικτές της, μόνον, και αυτούς ενημερώνει ή συμβουλεύεται για να έχει καλυμμένα τα νώτα της.
Στην αντίπερα όχθη, ο επίσης «δοτός» Τόνι Άμποτ, εξακολουθεί να κάνει τα θελήματα των οργανωμένων συμφερόντων, αγνοώντας την αποδοκιμασία του αυστραλιανού λαού. Βρίσκεται, όμως, σε πλεονεκτικότερη θέση από την πρωθυπουργό, διότι οι γνωστοί μνηστήρες της αρχηγίας του Συνασπισμού είναι χειρότεροι από αυτόν.
Η κατάργηση της δημοκρατίας στο εσωτερικό των πολιτικών κομμάτων θα δίνει μονίμως ηγέτες-μαριονέτες. Ανεπιθύμητες μαριονέτες θα μας κυβερνούν μέχρι να καταδικάσουμε το ζημιογόνο δικομματισμό.
