GOOD morning my dear Christian readers from royal (and rainy) London, where the heart of the world celebrity movement beats!
ΑΠΟ προχθές το απόγευμα (Πέμπτη για εσάς στους αντίποδες) βρίσκομαι στην μητρόπολη της γηραιάς Αλβιόνας, που με βασιλικά παραμύθια προσπαθεί να αναβιώσει το αυτοκρατορικό (και ένδοξο) παρελθόν της.
Ο «Νέος Κόσμος», ακολουθώντας το παράδειγμα των μεγάλων Μέσων Ενημέρωσης του πλανήτη, που σέβονται τον εαυτό τους και εκτιμούν δεόντως τις ευαισθησίες των αναγνωστών τους, με έστειλε στο Λονδίνο για να περιγράψω το αίσιο τέλος του πριγκιπικού έρωτα.
ΣΤΗΝ ερώτηση γιατί διάλεξαν (να στείλουν) εμένα, δηλαδή έναν «περίεργο» άτομο που αντιπαθεί την πολυκοσμία (την μοναρχία) και τις μαζικές χαρές, η απάντηση είναι: για με τιμωρήσουν και συνετίσουν!
ΒΔΟΜΑΔΕΣ πριν, όταν ανακοινώθηκε η ημερομηνία του γάμου (του William και της Kate) με κάλεσε η διεύθυνση της εφημερίδας και μου γνωστοποίησε ότι δεν πρόκειται να ανεχθεί να βγάλω πάλι τα απωθημένα μου κατά της μοναρχίας.
ΝΑ θυμίσω εδώ σε όσους η μνήμη άρχισε να τους εγκαταλείπει, ότι είχα ταχθεί (ανοιχτά) και κατά της λαμπρής τελετής του γάμου του Τσάρλι και της Νταϊάνα, πριν κάτι δεκαετίες.
ΕΚΕΙΝΟ, όμως, που έφερε σε δύσκολη θέση την εφημερίδα και προκάλεσε την αγανάκτηση της μεγάλης πλειοψηφίας των αναγνωστών της, ήταν η αναφορά μου στο τραγικό δυστύχημα της Νταϊάνα, όταν έγραψα ότι: «δεν στεναχωριέμαι ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο, από το θάνατο οποιουδήποτε άγνωστου ανθρώπου σε τροχαίο».
ΚΑΙ αυτά τα έγραψα σε μια πένθιμη στιγμή και συγκινησιακά φορτισμένη, όταν και «Νέος Κόσμος» «δάκρυσε» πρωτοσέλιδα και δημοσίευε δεκάδες ποιήματα και επιστολές συμπαροίκων που θρηνούσαν την αδικοχαμένη και ερωτικά (από την Καμήλα) προδομένη πριγκιποπούλα.
ΜΕ λίγες κουβέντες, οι άνθρωποι της εφημερίδας μου είπαν ότι, δεν είναι δυνατόν να κλίνομαι μέσα στο γραφείο (όπως ο Αχιλλέας στην σκηνή του) και να γράφω ότι μου κατεβαίνει, χωρίς να λαμβάνω υπόψη μου τους αναγνώστες και την ψυχολογία των μαζών.
ΑΣΕ που σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά και δεν μπορεί κανείς διατηρεί (για παγκόσμια γεγονότα καθολικής αποδοχής) τις ίδιες απόψεις που είχε πριν 30 χρόνια όταν «έδεναν ακόμα τα σκυλιά με τα λουκάνικα» και ο κόσμος πίστευε στον ερχομό του… σοσιαλισμού!
ΤΟΤΕ το γάμο του Κάρολου (και της θλιμμένης πριγκίπισσας) τον παρακολούθησαν 750 εκατομμύρια άνθρωποι, ενώ σήμερα, το γάμο του γιού του με την Kate, αναμένεται να τον παρακολουθήσουν (με τη βοήθεια των… social media!) πάνω από 4 δισεκατομμύρια!
ΠΙΣΤΕΥΕ λοιπόν η διεύθυνση (όχι εντελώς άδικα) ότι έτσι και δεχτώ να πάω και δω ιδίοις όμμασι το συναρπαστικότερο τηλεοπτικό σόου των ημερών μας, θα αλλάξω άποψη, όχι μόνο για τη μοναρχία, αλλά και γενικότερα για μια σειρά άλλων κοινωνικών θεμάτων.
ΜΕ δυο κουβέντες, και αφού συμβουλεύτηκαν και τον ψυχίατρό μου, προσπαθούν να με βοηθήσουν να εγκαταλείψω τις ακραίες μειοψηφικές απόψεις μου και να αποδεχτώ (τελικά) τις ιδεολογίες της μεταμοντέρνας εποχής μας, που ασπάζεται το 99% των σημερινών κατοίκων του πλανήτη.
ΕΤΣΙ δέχτηκα (με βαριά καρδιά) την αποστολή, πήρα τον φορητό υπολογιστή μου και αυτή τη στιγμή βρίσκομαι (κάτω από μια ομπρέλα, γιατί βρέχει) στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου κοντά στο Τράφαλγκαρ Σκουέρ, από όπου και περνά η γαμήλια πομπή.
Η επιλογή του συγκεκριμένου ξενοδοχείου δεν ήταν, βέβαια, η καλύτερη, αλλά δεν υπήρχε άλλο φτηνότερο που να διαθέτει δωμάτιο με μπαλκόνι.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΑ σας λέω ότι οι μεγάλοι τηλεοπτικοί σταθμοί και εφημερίδες πλήρωσαν μέχρι και 300 χιλιάδες λίρες για ένα καλό μπαλκόνι (με τέντα) και μεγάλο πεδίο οπτικής επαφής με την πομπή.
ΛΙΓΟ, όμως, η κακοκαιρία και από κοντά το τεράστιο άγαμα του ναυάρχου Νέλσον, δεν μου επέτρεψαν να δω το βασιλικό ζεύγος, πράγμα που με ανάγκασε να εγκαταλείψω το ξενοδοχείο και να κατέβω στο δρόμο για να αναπνεύσω την νοτισμένη ατμόσφαιρα του γαλαζοαίματο μεγαλείου.
ΤΟ τι ακριβώς έζησα (και ένιωσα) στους παγωμένους δρόμου του Λονδίνου χθες, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω.
ΦΤΑΝΕΙ μόνο να σας πω ότι, πάνω από ένα εκατομμύριο μπάτσοι, στρατιώτες και ασφαλίτες (κάθε απόχρωσης) ήταν παρατεταγμένοι στους δρόμους από όπου πέρασε η πομπή, για να μη τύχει και χαλάσει την τελετή κανένας βαρεμένος τρομοκράτης.
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, υποθέτω ότι την τελετή θα την έχετε παρακολουθήσει ήδη στις τηλεοράσεις σας (και, μάλιστα, καλύτερα από τους αυτόπτες μάρτυρες) στη συνέχεια θα ασχοληθώ με τα παρασκήνια του γάμου.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, θα αναφερθώ και σε μια άλλη άγνωστη πτυχή του ταξιδιού μου. Μεταξύ μας τώρα, ο λόγος που τελικά δέχτηκα να πάω στο Λονδίνο, ήταν, γιατί ο φίλος μου ο Χουάν από τη Μαδρίτη, κατάφερε να μου βρει εισιτήριο για να παρακολουθήσω το el classico μεταξύ της ομάδας μου και της Ρεάλ.
ΕΤΣΙ, πριν πάω στο Λονδίνο, έκανα ένα διήμερο stopover στη Μαδρίτη και την περασμένη Τετάρτη το βράδυ βρέθηκα στο Μπερναμπέου μαζί με άλλες 80 χιλιάδες φανατισμένους Μαδριλένιους, που όταν ο Μέσι έπαιρνε την μπάλα τριπλασιάζονταν οι χτύποι της καρδιά τους.
ΕΦΙΑΛΤΗΣ σας λέω έχει γίνει η Μπάρτσα για την αυτοκράτειρα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και τον Μορίνιο ο συμπεριφορά του οποίου ταιριάζει πολύ περισσότερο στον ελληνικό ψυχισμό.
ΠΙΣΤΕΥΕΙ και αυτός ρε παιδί μου, όπως όλοι οι Έλληνες προπονητές (και αξιωματούχοι του ποδοσφαίρου μας), ότι πίσω από κάθε ήττα της ομάδας του υπάρχει μια… συνωμοσία. Ότι τον κυνηγούν (όπως τον Αλέφαντο), από διαιτητές και λάινσμαν, μέχρι ο διάβολος και όλα τα κακά ποδοσφαιρικά πνεύματα.
ΒΕΒΑΙΟΣ ότι είναι απεσταλμένος του θεού στη γη, δικαιολογημένα και δεν μπορεί να εξηγήσει ότι είναι δυνατόν να χάσει ένα παιχνίδι και ιδιαίτερα από μια ομάδα που, εκτός των άλλων, πρεσβεύει και τον Καταλονέζικο εθνικισμό και λεκιάζει τον μεγαλείο της (βασίλισσας) Ρεάλ για έναν ολόκληρο αιώνα!
ΟΣΟΙ είδαν το παιχνίδι, χωρίς να έχουν υπόψη του την ιστορία που συνοδεύει τις δύο αυτές θρυλικές ομάδες της Ιβηρικής Χερσονήσου, ενδεχομένως να μη το χάρηκαν ποδοσφαιρικά, αφού το πρώτο λόγο είχε η ιστορία και όχι η μπάλα.
ΝΑ σας πω, επίσης, ότι επειδή ο Αντρέ Ινιέστα, ο καλύτερος (και πιο αθόρυβος) παίχτης του κόσμου αυτή την εποχή, απουσίαζε λόγω τραυματισμού, σκοπεύω φεύγοντας από το Λονδίνο να περάσω από την Βαρκελώνη για να δω τον Ινιέστα και το τελευταίο el classico.
ΣΤΗ συνέχεια και πριν επιστρέψω στη Μελβούρνη θα περάσω και από την πατρίδα μια βόλτα για να διαπιστώσω από κοντά την πορεία του επανεπικυρωμένου Μνημονίου, που οδηγεί τη χώρα σε μια αξιοπρεπή χρεωκοπία.
ΑΣ επιστρέψουμε, όμως, στον πριγκιπικό γάμο. Λοιπόν, με το που πάτησα το πόδι μου στο αεροδρόμιο Χίθροου την Πέμπτη το πρωί, με παρέλαβε ο υπεύθυνος του παλατιού για τους επίσημα διαπιστευμένους δημοσιογράφους και με οδήγησε σε μια δεξίωση που οργανώθηκε για τους εκπροσώπους του Τύπου.
ΕΚΕΙ μας χώρισαν σε ομάδες και την κάθε ομάδα ανέλαβε να ξεναγήσει στο νυχτερινό Λονδίνο κάποιο μέλος της βασιλικής οικογένειας.
ΕΜΕΝΑ, μαζί με κάτι Πακιστανούς, Αφρικανούς, Αλβανούς και Περουβιανούς δημοσιογράφους, μας πήρε (για να μας ξεναγήσει) η γοητευτική Πίπα. Πρόκειται, για όσους δεν γνωρίζουν, για αδελφή της νύφης.
ΝΑ σημειώσω εδώ ότι ζήτησα να με βάλουν στην ομάδα που θα ξεναγούσε ο δικός μας ο Κοκός, (για να λέμε και καμιά κουβέντα στα ελληνικά), αλλά, οι αρμόδιοι μου είπαν ότι ο Κοκός (που έχει βαφτίσει και τον William) θα ξεναγούσε τους συμπέθερους των βασιλικών οίκων της Ευρώπης.
ΘΑ πρέπει να ομολογήσω ότι η Πίπα ήταν φοβερή. Τι δεν έκανε (και που δεν μας πήγε) το κορίτσι για να μας ευχαριστήσει. Χαλί να το πατήσουμε έγινε, σας λέω.
ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ στο ξενοδοχείο, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, άνοιξα την τηλεόραση και παρακολούθησα τα δελτία ειδήσεων που αναφέρονταν στον γάμο και στον ενθουσιασμό που επικρατούσε από τις στέπες της Ανατολικής Μογγολίας, μέχρι την έρημο της Ατακάμα στη Βόρια Χιλή.
ΜΕ όσα είδα και άκουσα, αντιλήφτηκα, σας λέω, πόσο πίσω από τον κόσμο έχω μείνει. Κατάλαβα ότι ο κόσμος γουστάρει τη χλιδή και έχει στο αίμα του τη βασιλική γκλαμουριά. Γουστάρει ακόμα ρε παιδί μου ακόμα τα παραμύθια με δράκους και πριγκιποπούλες.
ΘΕΛΕΙ να ζήσει, έστω εικονικά, ότι δεν μπορεί να ζήσει στην καθημερινότητά του. Γι’ αυτό (και τελικά) άρχισα να πιστεύω ότι οι χώρες που κατάργησαν την μοναρχία διέπραξαν μεγάλο λάθος, γιατί τώρα είναι υποχρεωμένες να εισάγουν την αγγλική γκλαμουριά (πληρώνοντας μάλιστα πανάκριβα για τα τηλεοπτικά δικαιώματα) για να κορέσουν τις ανάγκες των λαό τους για παραμύθια.
ΕΙΜΑΙ σίγουρος ότι έτσι και ζούσαν σήμερα οι πρωτοπόροι του Διαφωτισμού, όπως ο Βολταίρος, ο Μπερξόν, ο Ρουσώ, ο Ντιντερό και τόσοι άλλοι, θα πέθαιναν από βαθιά κατάθλιψη. Που να πιστέψουν ότι οι άνθρωποι μετά 300 χρόνια θα έφτανα να αναζητούν τη μοναρχία.
ΤΖΑΜΠΑ, δηλαδή, ανακάλυψε ο Μαρά, ο Ροβεσπιέρος και τα παλικάρια της Γαλλικής Επανάστασης, τη γκιλοτίνα και έκοψαν τα κεφάλια του Λουδοβίκου και της Μαρίας Αντουανέτας, πριν 209 χρόνια.
ΑΥΤΑ σκεφτόμουν μέχρι που ήλθε ο ύπνος και με λύτρωσε. Έτσι είναι ο κόσμος, δεν αλλάζει μόνο προς το καλύτερο.
ΑΥΤΑ για σήμερα από το βροχερό Λονδίνο και θα τα πούμε από κοντά όταν επιστρέψω στη Μελβούρνη. Επ’ ευκαιρία να μας ζήσουν και τα παιδιά. Γεια χαρά.
