ΣΗΜΕΡΑ θα αρχίσω με τα νέα τα καλά και τα πολλά λεφτά!
ΛΟΙΠΟΝ, ο παππούς μου συνήθιζε να λέει ότι «ο βήχας και ο παράς δεν κρύβονται», ενώ η γιαγιά μου συμπλήρωνε «αν δεν φροντίζεις να δείχνεις τα λεφτά, είναι σαν να μην τα έχεις».
ΜΠΟΡΕΙ η γενέτειρα να μην έχει φράγκο και η (κομματική) πελατεία να βγήκε πλατεία, αλλά η παροικία μας είναι πάμπλουτη.
ΟΠΩΣ και να το δει κανείς το πράγμα το ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες δολάρια που προσέφεραν συμπάροικοι επιχειρηματίες για την ανέγερση του πολιτιστικού μας ονείρου, είναι πολλά λεφτά.
ΕΧΟΝΤΑΣ, μάλιστα, κανείς υπόψη του και την παροικιακή ιστορία των εράνων, είναι πάρα (πάρα) πολλά λεφτά. Πραγματικά απλησίαστο ρεκόρ!
ΘΥΜΑΜΑΙ ότι σε μια παρόμοια σύναξη επιχειρηματιών το 1995, τότε που η Κοινότητα ήταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας (όπως η… ισχυρή Ελλάς σήμερα) με το ζόρι συγκεντρώθηκαν τριάντα χιλιάδες δολάρια.
ΤΗΝ Κοινότητα τότε την έσωσε η πατρίδα, πληρώνοντας στην τράπεζα που είχε υποθηκεύσει τα περιουσιακά της στοιχεία, πέντε εκατομμύρια.
ΑΠΟ τότε, όμως, πέρασαν τα χρόνια, τα λεφτά αυγάτισαν και οι συμπάροικοι επιχειρηματίες έγιναν πιο πλούσιοι και γενναιόδωροι.
ΤΕΛΟΣ πάντων, όπως και να το δει κανείς το πράγμα, όσες αντιρρήσεις και αν έχει για την ανέγερση του πύργου, αξίζουν συγχαρητήρια τόσο στο Διοικητικό Συμβούλιο που πήρε την πρωτοβουλία για την συγκέντρωση των χρημάτων, όσο και σε όσους συμπάροικους επιχειρηματίες προσέφεραν.
ΑΝ κοντά σε όλα αυτά προσθέσει κανείς και τις δωρεές για το Κολέγιο της Κοινότητας, τα λεφτά που συγκεντρώθηκαν ξεπερνούν και τις πιο φιλόδοξες προσδοκίες που μπορεί να έτρεφε κάποιος.
ΕΥΧΟΜΑΙ η κίνηση να μετατραπεί σε κίνημα και να συγκεντρώνονται παρόμοια ποσά, όταν πρόκειται για κοινωφελείς σκοπούς, όπως η ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου της Κοινότητας, η οποία και μπορεί να προσφέρει πολλά στην παροικία.
ΕΔΩ να προσθέσω ότι υπάρχουν πάρα πολλοί συμπάροικοι μεταξύ μας, που όχι μόνο έχουν πάρα πολλά λεφτά, αλλά είναι και διατεθειμένοι να προσφέρουν όταν υπάρχουν παρόμοιες συλλογικές προσπάθειες.
ΚΑΙ για να τελειώνω με το θέμα αυτό, να προσθέσω, ότι, ναι μεν, ήταν πολλά τα λεφτά, αλλά ακόμα περισσότερες οι φωτογραφίες που δημοσίευσε ο προχθεσινός «Νέος Κόσμος».
ΔΕΚΑ φωτογραφίες του προέδρου της Κοινότητας (με διάφορους δότες) συνόδευαν το σχετικό κείμενο της είδησης!
ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ και αυτό εκ μέρους της εφημερίδας, όπως πρωτοφανές ήταν το ποσό που συγκεντρώθηκε.
ΔΕΝ ξέρω τίνος ιδέα ήταν να φωτογραφηθεί ο πρόεδρος ξεχωριστά με όλους, αλλά όποιου και αν ήταν δεν ήταν καλή ιδέα. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να φωτογραφηθεί ο πρόεδρος με όλους μαζί και να τελειώνει η ιστορία.
ΕΧΩ γράψει και στο παρελθόν ότι πολλές εκδηλώσεις στην παροικία μας γίνονται για να δημοσιευτεί μια φωτογραφία στο «Νέο Κόσμο». Στην προκειμένη περίπτωση, θα σημείωνα ότι άξιζε ο κόπος.
ΝΑ προσθέσω εδώ ότι αρκετές φορές οι φωτογραφίες που δημοσιεύει η εφημερίδα έχουν γίνει αιτία και για ομηρικούς καυγάδες μεταξύ φωτογραφούμενων και μη. Αυτή, όμως, είναι μια άλλη ιστορία που δεν είναι της ώρας.
ΕΠ’ ΕΥΚΑΙΡΙΑ του θέματος των χρημάτων που συγκεντρώθηκαν για το Πολιτιστικό Κέντρο, να σας πω ότι την περασμένη Κυριακή, επ’ ευκαιρία της συμπλήρωσης των 60 χρόνων από το πέρασμα του μεγάλου ποιητή Νίκου Καββαδία από την πόλη μας, ομάδα ομογενών λογοτεχνών και μουσικών οργάνωσε μια εκδήλωση για να τιμήσει το έργο του.
ΤΗΝ εκδήλωση παρακολούθησαν ΜΟΝΟ 80 (!), άτομα παρά το γεγονός ότι γι’ αυτήν κινητοποιήθηκε και ο μηχανισμός της Κοινότητας Μελβούρνης, μιας και η εκδήλωση έγινε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αντίποδες.
ΑΝ από τους 80 αφαιρέσουμε τους οργανωτές, τους ομιλητές, τρία-τέσσερα άτομα από την Κοινότητα και τους προσκεκλημένους, δεν την παρακολούθησαν ούτε 50 άτομα, τη στιγμή που μόνο οι ποιητές, λογοτέχνες και λογοτεχνίζοντες της παροικίας μας ξεπερνούν τους 300!
ΑΝ και αυτοί δεν δίνουν το παρών σε τέτοιες εκδηλώσεις, τι να περιμένει κανείς από τους υπόλοιπους; Υπάρχει χοντρό πρόβλημα, αγαπητοί μου αναγνώστες. Ο πολιτισμός στην παροικία μας δεν «περπατάει».
ΚΑΙ ενώ αυτή είναι η κραυγαλέα (και μη ποιητική) πραγματικότητα, εμείς σχεδιάζουμε να ξοδέψουμε εκατομμύρια για την ανέγερση Πολιτιστικού Κέντρου, χωρίς, ουσιαστικά, να αναρωτιόμαστε τι (και ποιους) θα στεγάζει. Πάμε πιο κάτω.
ΕΚΤΟΣ από τις επιστολές των συνήθων υπόπτων (Κουρή, Βαβάκη, Βακρά και λοιπών…), ο προχθεσινός «Νέος Κόσμος» δημοσίευσε και δύο επιστολές που τιμούσαν την στήλη της αλληλογραφίας.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για την επιστολή του Τάσου Καλοδήμου, που αναφερόταν στην ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι ο χώρος είναι «λίγος και ακατάλληλος», και την επιστολή του Δρ. Γεωργίου Μούρτου, που αναφερόταν στις (βαθιές) αιτίες για τις οποίες η πατρίδα μας βρέθηκε σε αυτή τη δεινή θέση.
ΑΝ δεν έχετε διαβάσει την επιστολή του Δρ. Μούρτου σας προτρέπω να την διαβάσετε, γιατί είναι από τις καλύτερες που έχουν γραφεί για το θέμα.
ΣΤΟ αντίθετο άκρο κινούνται οι επιστολές Βαβάκη και Κουρή για το ίδιο θέμα. Ο Κουρής επιμένει ακόμα στη διεκδίκηση των κατοχικών αποζημιώσεων από την Γερμανία, ενώ ο Βαβάκης επανέρχεται στα (πράσινα) αντιΠΑΣΟΚικά απωθημένα του. Συγκρίνετε και βγάλτε τα συμπεράσματά σας. Συνεχίζουμε…
ΜΟΥ έχει προκαλέσει μεγάλη εντύπωση το γεγονός, ότι παρά το μελάνι που χύθηκε για μισό σχεδόν αιώνα για το περιβόητο «εκκλησιαστικό πρόβλημα», ο «Νέος Κόσμος» δεν έλαβε (μέχρι στιγμής) ούτε μία επιστολή γύρω από το θέμα της συμφωνίας μεταξύ της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας και της Κοινότητας Σίδνεϊ.
ΔΕΝ μπορώ, σας λέω, να πιστέψω ότι κανείς (μα κανείς!) δεν έστειλε δύο κουβέντες, έτσι για την των όπλων.
ΟΥΤΕ αυτοί που αφιέρωσαν μεγάλο μέρος της ζωής τους (από την μια ή την άλλη πλευρά) στη διαμάχη αυτή, που δίχασε μέρος της ελληνοαυστραλιανής παροικίας για πάρα πολλά χρόνια.
Η έλλειψη ενδιαφέροντος για το θέμα που σημάδεψε την εδώ ιστορία μας, δείχνει ότι, είτε δεν υπάρχει στις μέρες μας ιστορική μνήμη, (λόγω γηραιών και γενικότερης βαρεμάρας) είτε, ότι κανέναν ουσιαστικά δεν ενδιέφερε αυτή η διαμάχη και ό,τι έγινε, έγινε στο πλαίσιο των προσωπικών αντιπαραθέσεων και της αιώνιας ελληνικής σύγχυσης και ασυνεννοησίας.
ΕΧΩ ξαναγράψει ότι έχουμε, (ως φυλή) χοντρό πρόβλημα να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, ακόμα και για πράγματα που συμφωνούμε. Μιλάμε χωρίς να ακούμε…
ΘΑ παραμείνω στο θέμα (το «Μνημόνιο συνεννόησης» μεταξύ Κοινότητας και Αρχιεπισκοπής), για να σας πω ότι, σύμφωνα με τις πληροφορίες του μυστικού μου πράκτορα από το Σίδνεϊ, υπάρχουν άτομα (που για δικούς τους λόγους) προσπαθούν να τορπιλίσουν τη συμφωνία.
ΝΑ επαναλάβω ότι για να τεθεί σε ισχύ η συμφωνία θα πρέπει να υπερψηφιστεί από το 75% των μελών που θα δώσουν το παρών τους στη Γενική Συνέλευση που θα γίνει για το σκοπό αυτό τον ερχόμενο μήνα.
ΟΙ ψίθυροι λένε ότι τα άτομα που δεν «γουστάρουν» τη συμφωνία δεν προέρχονται από την παραδοσιακή Αριστερά και τον «Άτλαντα», όπως θα περίμενε κανείς, αλλά, από τον… πράσινο σοσιαλιστικό χώρο!
ΜΕΤΑΞΥ αυτών, υπάρχουν ορισμένοι που θέλουν μελλοντικά να ηγηθούν της Κοινότητας και αυτό (κατά την κρίση τους) μπορεί να γίνει μόνο αν δεν εγκριθεί από τη Συνέλευση το «Μνημόνιο συνεννόησης.
ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ότι αν εγκριθεί στις εκλογές που θα ακολουθήσουν, θα κερδίσει άνετα η παράταξη που πήρε την πρωτοβουλία να λυθεί το πρόβλημα (που είχε απομονώσει την Κοινότητα από την παροικία), ενώ αν καταψηφιστεί όλα παίζονται.
ΕΙΝΑΙ αυτό που λέμε ότι «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται». Αρχικά, δεν έδωσα σημασία στους πιο πάνω ψιθύρους, αλλά μετά την επικοινωνία μου με δύο βαρυσήμαντα στελέχη του ΠΑΣΟΚ στη Μελβούρνη που τα λένε με τους «πράσινους» του Σίδνεϊ, άλλαξα γνώμη.
ΟΙ εδώ ΠΑΣΟΚοι και μιλάμε για πρωτοκλασάτα στελέχη του «κινήματος», που διατέλεσαν για πολλά χρόνια σε ηγετικές θέσεις της Κοινότητας Μελβούρνης, έχουν ταχθεί κατά του «Μνημονίου Συνεννόησης» το οποίο και θεωρούν ότι «ξεπουλάει» την Κοινότητα στην Αρχιεπισκοπή.
ΜΙΛΑΜΕ για τους ίδιους ανθρώπους που είδαν ως «προδοσία» και την αλλαγή της ημερομηνίας του Φεστιβάλ Αντίποδες.
ΚΑΤΑ τη γνώμη μου, το μόνο τους απομένει, αν θέλουν να σώσουν την αξιοπρέπειά τους, να βγουν ανοιχτά και να μας εξηγήσουν τους λόγους που τάσσονται κατά. Πολύ θα το εκτιμούσα. Ιδού λοιπόν η στήλη αλληλογραφίας, ιδού και το πήδημα.
Η πρόσκληση ισχύει τόσο για τους «πράσινους» του Σίδνεϊ και για του ομοϊδεάτες τους της Μελβούρνης. Γεια χαρά.
